Κουλτούρικο...

Άβυσσε, εσύ, της κρύας γης και του άστερου ουρανού, εσύ, της κούφιας μοίρας και της χυδαίας μοναξιάς, εσύ απλώσου σαν μαύρη και αραχνιασμένη δαντέλα κάτω από τα μάτια, άνοιξε μονοπάτια βαθιά, ως τον Άδη της απολιθωμένης ψυχής. Δε νοιώθει, ακίνητη, ανίκανη, πάντα ανίκανη. Πίσα στον πάτο της ανθρωπιάς, σκόνη κι άμμος ασάλευτη, χωρίς αέρα, χωρίς πνοή, χωρίς νιότη. Κάτι που ποτέ δε μίλησε, σιωπά; Στα Τάρταρα, εκεί ρίξε την ευχή σου κι ίσως κάτι κινηθεί. Ακόμα κι ένας εφιάλτης είναι καλύτερος από τον αιώνιο πάγο στα μονοπάτια των συναισθημάτων. Κι ο φόβος ακόμα, είναι μια αλλαγή. Κι η πίκρα ακόμα, μια γεύση...

Jesus, αυτές οι ανούσιες παπαριές γράφονται σχεδόν μόνες τους!

Αφήστε τα ψαγμένα, ψάξτε τη ζωή.

Το κοινωνικό αυτό μήνυμα, είναι μια προσφορά του παρόντος blog. Αναπαράχτε ελεύθερα! Ευχαριστώ.