Ότι είμαι Kingικός μέχρι το κόκκαλο το έχουμε πει και το ξαναλέμε με
κάθε ευκαιρία. Για ακόμα μια φορά όμως, ανακαλύπτω το πόσο ατέλειωτος είναι ο άτιμος. Το λέω αυτό γιατί μόλις τέλειωσα τα δύο δίδυμα βιβλία του, το
The Regulators και το
Desperation. Γιατί δίδυμα; Για να φτάσουμε εκεί πρέπει να πάρω τα πράγματα από την αρχή...
Στο ξεκίνημα της καριέρας του, ο King είχε το εξής πρόβλημα: Παρήγαγε περισσότερο από όσο η βιομηχανία του βιβλίου "ανεχόταν". Πάνω από ένα βιβλίο το χρόνο δεν είναι ανεκτό γενικά, οι εκδοτικοί οίκοι δύσκολα αφήνουν κάτι τέτοιο να συμβεί. Έτσι, αποφάσισε να εκδώσει μερικά βιβλία κάτω από το ψευδώνυμο
Richard Bachman.
Ήταν, ακόμα, ένα πείραμα για να δει αν τα βιβλία του πουλούσαν λόγω τύχης ή ταλέντου. Το Thinner, ένα από τα βιβλία που εξέδωσε ως Backman πούλησε 28 χιλιάδες αντίτυπα, πριν και 10 φορές τόσα, αφού αποδείχτηκε πως πίσω από το ψευδώνυμο έγραφε ο King.
Αυτό συνέβη αφού είχε προλάβει να εκδώσει 5 βιβλία (
Rage 1977,
The Long Walk 1979,
Roadwork 1981,
The Running Man 1982 και
Thinner 1984) και ενώ το παρόμοιο ύφος γραφής αλλά και μερικά μικρά hints στα βιβλία (ο King γεννήθηκε για να παίζει με hints και λεπτομέρειες), υποψίασαν αρκετά κάποιους ώστε να ανακαλύψουν πως Bachman και King ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Τώρα, θα προσέξατε πως κανένα από τα δύο βιβλία που μόλις διάβασα δεν αναφέρεται στα 5 παραπάνω και θα αναρωτιέστε που κολλάνε όλα αυτά. Κι όμως! Ο King μετά την αποκάλυψη του ψευδώνυμου αναγκάστηκε να "πεθάνει" τον Bachman. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1996, εκδίδονται δύο βιβλία. Το ένα έχει τίτλο Desperation με συγγραφέα τον King και το άλλο The Regulators με συγγραφέα τον Bachman. Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει πως "γράφτηκε χρόνια πριν αλλά το χειρόγραφο ανακαλύφθηκε μόλις πρόσφατα από τη χήρα του σε ένα μπαούλο". Καλό;
Τώρα, τι το ιδιαίτερο έχουν αυτά τα βιβλία και γιατί είναι δίδυμα, είπαμε; Καταρχάς εκδόθηκαν ταυτόχρονα. Έχουν πολλές ομοιότητες, με πιο σημαντική αυτή των χαρακτήρων, οι πρωταγωνιστές είναι ίδιοι. Ο ρόλος τους όμως στην ιστορία, όπως και διάφορες λεπτομέρειες όπως η ηλικία, διαφέρουν.
Το Desperation αφορά μερικούς ανθρώπους που ταξιδεύουν στον απομονωμένο
Route 50 της Nevada και απάγονται από το βοηθό σερίφη της μικρής πόλης με το ομώνυμο όνομα. Άγριες επιθέσεις και φόνοι ακολουθούν το συμβάν. Σύντομα αντιλαμβάνονται πως κάτι πέρα από τρέλα είναι αυτό που οδηγεί τον αστυνομικό.
Ένα υπερφυσικό ον με το όνομα
Tak έχει καταλάβει το σώμα του και έχει την ικανότητα να ελέγχει τα άγρια ζώα της ερήμου. Ο Tak ήταν φυλακισμένος σε ένα υπόγειο ορυχείο που πρόσφατα ξανάφερε στο φως μετά από χρόνια μια τοπική μεταλλευτική εταιρία.
Ανάμεσα στους επιζώντες υπάρχει και ένα μικρό αγοράκι με την ικανότητα να επικοινωνεί με το Θεό. Αυτό φέρνει θέματα πίστεως και φιλοσοφίας στο έργο του King, όπως ποτέ άλλοτε και τα στήνει δίπλα στην αγωνία και το φόβο που όποιος έχει διαβάσει ξανά έργα του, ξέρει να περιμένει.
Το Regulators έχει για σκηνικό του την Poplar Street της πόλης Wentworth του Ohaio. Εκεί, ένα αυτιστικό αγοράκι απέκτησε τη δύναμη να ελέγχει την πραγματικότητα με τη "βοήθεια" ενός όντος, του
Tak.
Σύντομα η Poplar Street θα μετατραπεί σε μια καρικατούρα της Άγριας Δύσης, βασισμένη στα καρτούν και στις ταινίες που βλέπει ο μικρός στην τηλεόραση. Φυσικά, διάφορα δημιουργήματα του Tak-μικρού επιτίθενται στους κατοίκους του δρόμου και all hell brake loose.
Το concept των δύο βιβλίων είναι εκπληκτικό και όποιο και να διαβάσετε δεύτερο (αφού η επιλογή επαφίεται στον αναγνώστη, δεν υπάρχει κάποια συνέχεια) θα βρείτε τον εαυτό σας κυριολεκτικά να ψάχνει με μανία τα κοινά χαρακτηριστικά με το πρώτο. Λεπτομέρειες, δράση, υπερφυσικό, φαντασία, αίμα και τρόμος είναι εδώ για ακόμη μια φορά. Καλογραμμένα, ειδικά το Desperation νομίζω πως αξίζει μια θέση στα πολύ αγαπημένα μου, ελάχιστα κάτω από το It και το The Shining.
Ο συγγραφέας εδώ δημιουργεί δύο διαφορετικά σύμπαντα, δύο "παράλληλες" πραγματικότητες, βασιζόμενος στα ίδια συστατικά. Αυτό μου δείχνει κυρίως έναν άνθρωπο που του αρέσει να δημιουργεί, διασκεδάζει το γράψιμο και παίζει με τους αναγνώστες του. Τους κλείνει το μάτι, αφού έχει ήδη προκαλέσει τον εαυτό του για κάτι ψηλότερο και περιπλοκότερο.
Όπως και να 'χει, αξίζει νομίζω να αναρωτηθώ: Τι άλλο θα γράψει ο άνθρωπος, Θεέ μου;
