Οι μέρες της αφθονίας μας είναι μετρημένες

Είπα να περάσω μια βόλτα από το blog. Το έχω παρατήσει εντελώς, δεν έχω καθόλου διάθεση να γράψω. Κυρίως φταίει το ότι δεν αισθάνομαι πια πως μπορώ να διαθέτω αρκετή ώρα για να γράφω τα posts που θέλω να κάνω που είναι πάντα μεγάλα και απαιτούν αρκετό ψάξιμο πριν γραφτούν. Αλλά δεν το κλείνω, γιατί που ξέρεις, διάθεση είναι αυτή και κάνει κύκλους, μπορεί να ξαναβρώ στο μέλλον μου την ενέργεια εκείνη που με έκανε να γράφω τέτοια ή τέτοια, απλά και μόνο γιατί τα γούσταρα εγώ κι ας μην άρεσαν σε κανέναν.

Άσε που σκέφτομαι να πάρω μέρος στη φετινή blogovision, οπότε χρειάζομαι blog. Βέβαια δεν ξέρω αν δέχονται συμμετοχές περίπου ανενεργών bloggers, αλλά δε γαμιέται, εγώ θα ψηφίσω όταν έρθει η ώρα και βλέπουμε.

Η πλάκα είναι πως έχω ιδέες για νέα blogs, μια από τις οποίες μάλιστα υλοποίησα πριν καιρό, αλλά είναι η διάθεσή μου τέτοια που δεν άντεξα και πολύ, μπήκε και στη μέση το συνέδριο BookCrossing που συνδιοργάνωνα, οπότε το παράτησα γρήγορα και ουσιαστικά το έκαψα. Ίσως το συνεχίσω κάποια στιγμή, ποτέ δεν ξέρεις, μπλα, μπλα, μπλα. Τα υπόλοιπα concept δεν τα λέω πουθενά φυσικά, άσε μη με προλάβει κανείς.

Να σας πω για το συνέδριο, δε σας είπα. Πήγε γαμάτα, το χάρηκα πάρα πολύ και το θεωρώ από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει. Βέβαια τώρα ένα άδειασμα το νιώθω γιατί δεν ήταν κι εύκολος χρόνος αυτός που πέρασε μέχρι τις 21 Μαΐου που άρχιζε το συνέδριο, αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι και τι επόμενο θα ήθελα να κάνω στο BookCrossing της Θεσσαλονίκης. Μετά το καλοκαίρι νομίζω θα πάρω μπρος.

Κατά τα άλλα, τον τελευταίο καιρό εκτιμώ και επανεκτιμώ ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, πίνω καφέδες, βλέπω μπάλα (Μουντιάλ ντε), ερωτεύομαι, ψάχνω για δουλειά (και έχω σταματήσει να λέω στους γύρω μου τουλάχιστον το 50% όσων κάνω, γιατί νιώθω όλο και περισσότερο πως τους απογοητεύω όταν τίποτα δεν αποδίδει τελικά), μαγειρεύω (θέλω να αγοράσω φόρμα για κέικ ρε φίλε! εγώ!), βλέπω σειρές και μου έχει λείψει να πηγαίνω σινεμά, παρακολουθώ τις ειδήσεις της καθημερινότητας με μια απάθεια μοναδική στα χρονικά για μένα, σκέφτομαι πως να πάρω καινούργιο κινητό, κάνω διακοπές το καλοκαίρι και πάω Βερολίνο το χειμώνα (1 από αυτά θα γίνει, ίσως, και πολύ είναι. και θα είμαι και αυθεντικά ευχαριστημένος αν γίνει), περνάω τη φάση που διαβάζω ελάχιστα, και tweetάρω. Εκεί, θα βρεις εμένα και τα πράγματα που μου αρέσουν. Εδώ, οι μέρες της αφθονίας μας είναι μετρημένες. Και περασμένες...

Waiting on the world to change...

Στις αρχές του blog είχα κάνει 2-3 posts που αποτελούνταν μόνο από μουσική. Ένας player με ένα mp3 πάνω. Γρήγορα σταμάτησα αυτού του είδους τα posts, μιας και ανακάλυψα πως ένα blog που κάνει συχνά τέτοια "ρίχνω ένα τραγούδι και πάπαλα" το βρίσκω μονόχνοτο και με απωθεί. Επειδή όμως σήμερα νοιώθω κάπως, θα παραβώ τον εσωτερικό μου κανόνα, πάρτε το παρακάτω για να καταλάβετε πως είναι το κάπως...



"Waiting On The World To Change"

Me and all my friends
We're all misunderstood
They say we stand for nothing and
There's no way we ever could

Now we see everything that's going wrong
With the world and those who lead it
We just feel like we don't have the means
To rise above and beat it

So we keep waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting
Waiting on the world to change

It's hard to beat the system
When we're standing at a distance
So we keep waiting
Waiting on the world to change

Now if we had the power
To bring our neighbors home from war
They would have never missed a Christmas
No more ribbons on their door
And when you trust your television
What you get is what you got
Cause when they own the information, oh
They can bend it all they want

That's why we're waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting
Waiting on the world to change

It's not that we don't care,
We just know that the fight ain't fair
So we keep on waiting
Waiting on the world to change

And we're still waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting waiting on the world to change
One day our generation
Is gonna rule the population
So we keep on waiting
Waiting on the world to change

We keep on waiting
Waiting on the world to change

Γεφρίκερ. Δονούμενο.

Άλλο post έγραφα, αλλά η επικαιρότητα με πρόλαβε...

Πριν λίγο σηκώνω το τηλέφωνο. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να πω το εξής. Δε σηκώνω το τηλέφωνο σχεδόν ποτέ. Εμένα κανείς δε με παίρνει εκεί (καλά, εκτός από ένα συγκεκριμένο άτομο και πάντα αφού μου το έχει πει πρώτα) και δεν τα πάω και καλά με το τηλέφωνο γενικά, οπότε δεν το σηκώνω ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανείς άλλος να το σηκώσει.

Παρόλα αυτά, το σήκωσα. Αντρική φωνή, αλλά δεν τον λες και macho αυτόν που παίρνει...

- Παρακαλώ;
- Γειά σας, η κυρία Κατερίνα;
- Όχι, δεν έχω Κατερίνα εδώ. (αγριάδα και καλά)
- 2371024000; (λέμε τώρα, το πραγματικό θα γράψω;)
- Όχι, λάθος πήρατε. Ξαναδοκιμάστε. (πάρε τον πούλο λίγο)
- Άααα, μα ξέρετε, εμείς είμαστε από το Pussygat (όπου g, c).
- (κενό)
- Για την παραγγελία σας...
- Όχι τη δικιά μου, της Κατερίνας. (να δεις που θα είναι από κανά telemarketing και θα προσπαθούν να μου πουλήσουν κανένα Paint Wizard Pro με EdgeMaster)

Είναι ξεκάθαρο ότι ο τύπος δεν επικοινωνεί. Καταλαβαίνω πως θα πάει μακριά η βαλίτσα, οπότε συμπληρώνω γρήγορα-γρήγορα.

- Και πρέπει να κλείσω, γειά σας...
- Μισό λεπτάκι! (ο τύπος τα παίρνει κιόλας) Εγώ έχω μια παραγγελία, τι να την κάνω, να την ακυρώσω;
- Να πάρετε ξανά το σωστό τηλέφωνο και να μιλήσετε με την Κατερίνα. (ρε που έμπλεξα σήμερα)
- (χαμηλώνει τη φωνή) Πάλι τα ίδια μου κάνετε. (πιο δυνατά τώρα) Εδώ έχω έναν Γεφρίκερ δονούμενο. Είναι ακριβός εξοπλισμός. Δε θα έπρεπε να παραγγέλνετε κάτι τέτοιο και μετά να το ακυρώνετε.

Έχω μείνει τρελά μαλάκας, πιστεύω πως ή μου κάνει κάποιος πλάκα, αλλά σκέφτομαι γιατί στο σταθερό ή έχω πέσει πραγματικά σε κάποιον καθυστερημένο)

- Ακούστε με. Εγώ δεν έχω παραγγείλει κάτι από πουθενά. Δεν είμαι η Κατερίνα, ούτε το σπίτι έχει κάποια Κατερίνα. Έχω Μελπομένη, Ιορδάνη, Γιάννη και Αναστάση. Δεν ταιριάζουν, βλέπετε; Και δεν έχετε πάρει το τηλέφωνο που μου είπατε πριν, έχετε κάνει λάθος και έχετε πάρει το 2371024001 (ναι, είπαμε, δεν είναι το πραγματικό). Κλείστε και ξαναπάρτε αυτό που μου είπατε πριν, για να βρείτε τον άνθρωπο που ζητάτε.

99 φορές στις 100, θα το είχα κλείσει στα μούτρα αλλά αφού τον δουλεύω και λίγο, κρατιέμαι να δω τι θα πει παρακάτω

- Εντάξει (γλιτώσαμε!) Και συγνώμη, αν η κυρία θέλει να αλλάξει, ας μας πάρει ένα τηλέφωνο. Υπάρχουν και πιο φτηνά μοντέλα. Το έχει ο κατάλογος το τηλέφωνο. (χαμπάρι δεν πήρες φίλε!) Γειά σας.
- Γειά.

Σκέφτομαι την όλη φάση η οποία είναι γελοία και ξεκαρδίζομαι μια δόση στα γέλια. Περιγράφω στα γρήγορα και τη φάση στους δικούς μου και χαχανιαζόμαστε ακόμα λίγο. Έρχομαι πίσω στο PC και σκέφτομαι να ψάξω το Pussygat (είπαμε, με c). Δε χρειάστηκε πολύ, πρώτο αποτέλεσμα μου βγήκε, για δοκιμάστε. Άλλωστε εκεί στο "δονούμενο" κάτι είχα υποψιαστεί. Κάνω μια βόλτα ενώ γελάω ακόμα και βρίσκω και το δονούμενο Γεφρίκερ (όπως το άκουσα εγώ): Όργανο Jeff Stryker δονούμενο 24εκ φίλες και φίλοι. Και είχε δίκιο ο τύπος. 150€ το δονούμενο. Ακριβός εξοπλισμός. Να το ακυρώσει;

Υ.Γ. Links δε σας δίνω, βρείτε τα και μόνοι σας. Δε θα τρέχω εγώ στα δικαστήρια με αντίπαλο ένα sex shop για να αποδεικνύω ότι το τηλέφωνο έγινε ακριβώς έτσι και να γλιτώσω τη συκοφαντική δυσφήμιση! Άντε! :-)

9 μέρες στο Εδιμβούργο

Έχω αποφασίσει πως δε θα γράψω πολλά πράγματα. Αισθάνομαι κάπως ότι αν τα γράψω όλα θα μου φανούν πολλά και αυτό θα με αποτρέψει από το να ξαναπάω. Αλλά το έχω αποφασίσει να ξαναπάω για το Edinburgh Festival τον Αύγουστο. Έτσι θα σας πω λίγα λόγια και καλά. Ακόμη, στο Flickr υπάρχουν πολλές φωτογραφίες να δείτε...

Όμως οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετές για να γνωρίσετε την ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας της Σκωτίας. Τα παλιά και εντελώς gothic κτήρια της, οι δεκάδες pubs, οι πολλές διαφορετικές γλώσσες και εθνικότητες των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους μεγάλους της δρόμους φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο σκηνικό. Τόσο που υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δε βρίσκεσαι σε μια πόλη της πραγματικότητας αλλά κάποιου ονείρου...

Επισκέφτηκα μερικά από τα δωρεάν μουσεία τους. Τη National Gallery που ακόμα και με τις εργασίες που γίνονταν εκεί τη μέρα που πήγαμε, υπήρχε κομμάτι ανοιχτό για το κοινό, δε σε έδιωχναν. Το τεράστιο National Museum of Scotland που περιελάμβανε πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα και δεν το είδα ολόκληρο (είπαμε, κρατάω για την επόμενη φορά) και ενθουσιάστηκα με το καταπληκτικό Museum of Childhood που το περίμενα αρκετά μικρότερο και όμως είχε απίστευτο πλήθος παιχνιδιών και άλλων πραγμάτων που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά μέχρι και τον 19ο αιώνα.

Έφαγα παραδοσιακό πρωινό με haggis, αυγό, λουκάνικο, φασόλια, ντομάτα, μανιτάρια, black pudding, potato scone, μπέικον, hash browns, τσάι και φέτες τοστ με βούτυρο, τα κλασσικά fish and chips και φυσικά Deep-Fried Mars Bar!

Τρόμαξα με τις τιμές στα λαχανικά, στο νεκροταφείο Greyfriars Kirkyard με τις διάσπαρτες νεκροκεφαλές και τον τάφο του Greyfriars Bobby και με τα ασθενοφόρα που περνούσαν (κυριολεκτικά) κάθε 20 λεπτά!

Εξάσκησα την υψηλή τέχνη του shopping στις μεγάλες οδούς της πόλης, την Princes Street στη New Town, ανάμεσα από τα πολλά έργα για το νέο τραμ της πόλης που θα είναι έτοιμο το 2011 και το Royal Mile της Old Town, μήκους ακριβώς ενός μιλίου, όπως λέει και το όνομα του, που αποτελείται από τις οδούς Castle Esplanade, Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand. Εκεί...

Αγόρασα δώρα, δώρα, δώρα και δώρα. Ακόμη, μια κούπα του Nightmare Before Christmas από το Disney Store, ταρτάν κασκόλ, μερικές Nessie και πολλά χαζουλοειδή μικροπραγματάκια.

Έκανα sightseeing στο επιβλητικό Scott Monument, στον υπέροχο και χαλαρωτικό Royal Botanic Garden με τα σκιουράκια να τρέχουν γύρω μας, αλλά κυρίως σε όλη την πόλη, αφού δε χόρταινα να βλέπω τα μοναδικά κτήρια που είναι παντού! Εκκλησίες, σπίτια ή γραφεία, τα κτήρια της πόλης σκίζουν!

Μπήκα στο Scottish Parliament, που πρωτολειτούργησε το 1999, νομοθετεί αποκλειστικά για τη Σκωτία και έχει υψηλή αρμοδιότητα σε πάρα πολλά θέματα, στα μεγάλα και με πολλές προσφορές βιβλιοπωλεία Waterstones και Blackwell και στην πιο "τουριστική" pub του Εδιμβούργου, το The World's End.

Είδα Σκωτσέζους με kilt να παίζουν γκάιντα στους δρόμους, πάρα πολύ κόσμο να φοράει poppy στο πέτο και την τελετή για τη Remembrance Day, το πόσο ευγενικοί είναι όλοι και υπέροχους νυχτερινούς φωτισμούς σε όλα τα κτήρια.

Λάτρεψα τα πάρα πολλά charity shops, ειδικά στην Nicolson Street και πήρα πολλά βιβλία σε γελοίες τιμές μέχρι να τιγκάρει η βαλίτσα, τα κουτιά στα dvdάδικα που ανοίγεις και ρίχνεις το dvd στην επιστροφή για να μη χάνεις χρόνο μέσα στο μαγαζί και τα μαγαζάκια με τα Χριστουγεννιάτικα όλο το χρόνο (The Nutcracker Christmas Shop και The Christmas Shop).

Διάβασα πολλές πινακίδες και στα Γαελικά, το περιοδικό The List, την εφημερίδα The Scotsman, τα σπουδαστικά The Journal, Student, το πολύ καλό περιοδικάκι των Tesco και οποιοδήποτε άλλο free press ή φυλλάδιο βρισκόταν μπροστά μου.

Άκουσα όλον τον κόσμο να λέει βγαίνοντας "Thanks" και "Cheers" στο οδηγό των λεωφορείων, τις γιαγιάδες να μιλάνε ήρεμα και στρωτά και τις αγάπησα πολύ και περίπου 15-20 διαφορετικές γλώσσες σε ολόκληρη την πόλη!

Δοκίμασα κεμπάπ από τον Σύριο του Palmyra Pizza, τσάι με γάλα στο The Elephant House, το καφέ που η J.K.Rowling έγραψε τον πρώτο Happy Potter και muffins με Maltesers από το Choco-Latte. Μμμμ...

Ανακάλυψα τη μοναδική θέα από την κορυφή του National Museum of Scotland, το Paper Tiger, must shopping point για δώρα και πως ο τοπικός γυναικείος πληθυσμός δεν είναι καθόλου όμορφος!

Η πόλη με μάγεψε και δε μπορώ να περιμένω να ξαναπάω...

20 μέρες μετά...

I'm back! Σε όσους χρωστάω mails, θα τα πάρετε. Σε όσους έχω υποσχεθεί φωτογραφίες από το Εδιμβούργο, θα τις έχετε (όταν καταλήξω αν θα τις ανεβάσω στο Flickr που είμαι ακριβώς πάνω στο όριο των 200 ή κάπου αλλού). Σε όσους περιμένουν εντυπώσεις από τις ταινίες του Φεστιβάλ, δε θα περιμένουν πολύ. Σε όσους έχω πει πως ετοιμάζω αφιέρωμα στα Χριστούγεννα, τις επόμενες μέρες θα αρχίσω να γράφω. Σε όσους παραπονέθηκαν που έλειψα, είμαι πίσω στις επάλξεις προς το παρόν...

Θα τα λέμε πάλι, αγαπητοί αναγνώστες!

Έφυγα!

Την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτή τη γραμμή, εγώ θα ταξιδεύω για Εδιμβούργο. Τέτοια ώρα θα βολτάρω στο Gatwick του Λονδίνου, θα περιμένω την δεύτερη πτήση μου και θα ενημερώνομαι για τη νίκη του Obama.

Όταν γυρίσω, στις 14 του μήνα θα χωθώ κατευθείαν στα βαθιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κρατάει 10 μέρες, οπότε όταν γυρίσω με το καλό, θα έχω πολλά να γράψω εδώ!

Α, ωραίος μήνας ο Νοέμβρης και τι σωστά που ακολουθείτε από τον ακόμη ωραιότερο Δεκέμβρη! :-)

10 πράγματα που δεν ξέρατε για τον ZlatkoGR

...και κυρίως, που δεν ξέρατε πως θέλετε να μάθετε!

1. Έχω ένα μικρό θέμα με την πραγματική ιστορία της εθνοκάθαρσης των Ινδιάνων από τους αποίκους της Αμερικής. Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ τα ιστορικά στοιχεία και προσπαθώ να αποφύγω τους δεκάδες μύθους και ασάφειες που κυκλοφορούν εκεί έξω.
   
2. Έχω ένα μεγαλύτερο θέμα με τις σημαίες (κρατών, περιοχών, οτιδήποτε). Γουστάρω πολύ ρε αδερφέ να βλέπω τις κουλές, τις πολύχρωμες, τις χάλια, τις γαμάτες. Θα ακολουθήσει σχετικό post. Έχω μάλιστα βγάλει και το σχετικό πόρισμα: Όσο μικρότερη και πιο άγνωστη η χώρα-περιοχή, τόσο πιο περίπλοκη και χρωματιστή η σημαία.
   
3. Το site που αγαπώ περισσότερο απ' όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω, είναι το IMDb. Πάρτε μου το και είναι σαν να μου έχετε πάρει τη ψυχή.
4. Είμαι οπαδός της Leeds United στην Αγγλία, της Atlético Madrid στην Ισπανία, της Parma στην Ιταλία, της Kaiserslautern στη Γερμανία , της Nantes στη Γαλλία, της Benfica στην Πορτογαλία και της Vitesse στην Ολλανδία.
5. Έχω χάσει 3 φορές τα γυαλιά μου όταν ήμουν μικρότερος. Και υπήρχε ένα εξάμηνο, που πρέπει να έχασα ίσαμε 10 φορές τα κλειδιά του σπιτιού μου. Απαράδεκτος. Από όταν τελείωσα το σχολείο και μετά όμως, δεν έχω χάσει καρφίτσα. Ακόμη, τουλάχιστον...
6. Θέλω πάρα πολύ να αρχίσω μια συλλογή. Μικρότερος μάζευα γραμματόσημα (και την είχα αναπτύξει αρκετά για την ηλικία μου), τηλεκάρτες, νομίσματα. Τώρα θέλω κάτι πιο ιδιαίτερο. Αλλά δεν έχω κάτι συγκεκριμένο που να θέλω. Θέλω απλά μια συλλογή για το fun του να συλλέγεις. Έχετε καμιά καλή ιδέα;
7. Λόγω συναναστροφής με μεταλάδες, έχω ακούσει όλη τη σκηνή του heavy metal στα πιο μικράτα μου. Από Burzum, Saxon και Motörhead, μέχρι Slayer, Nightwish και Sepultura. Εννοείται πως δε μου αρέσει καθόλου το είδος.
8. Δε μου αρέσει να τρώω τα φρούτα ολόκληρα. Τα θέλω κομμένα σε κομματάκια. Ακόμη και τις μπανάνες τις προτιμώ έτσι. Παραξενιές...
9. Έχω διαβάσει ένα Άρλεκιν πριν από αρκετά χρόνια. Δε θυμάμαι καθόλου τον τίτλο, αλλά το εξώφυλλο είχε μια γυναίκα να κατεβαίνει από ένα άλογο, στηριζόμενη στο χέρι που άπλωνε ένας τύπος. Ήταν το απόλυτο ανοσιούργημα. True story.
10. Έχουν προσπαθήσει να με κλέψουν πριν 3 χρόνια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όταν πρωτοείχα πάει στην πόλη για το ΙΕΚ, δύο γνωστοί-άγνωστοι με ένα σουγιά. Εγώ έφυγα με σώα λεφτά και κινητό αλλά και με γόνατο που με τάραξε στον πόνο για 15 μέρες. Αυτοί τρέχοντας. Ήμουν και πολύ τυχερός βέβαια, αλλά Zlatko-γνωστοί/άγνωστοι 2-0. Ήταν 17 Νοέμβρη, μετά τα επεισόδια...

Dùn Èideann σου 'ρχομαι!

5-13 Νοέμβρη ανεβαίνω Εδιμβούργο! Τρέμε Duncan MacLeod! Ok, this is lame... Τέλος πάντων, θα πάω να φτύσω την καρδιά. Αν και δε θέλω να παρεξηγηθεί ο Καριπίδης!

Θα περάσω όλο το βράδυ της 13ης προς 14η Νοεμβρίου στο Gatwick, αλλά τα εισιτήρια ήρθαν αρκετά καλά (223.49€ με easyJet) και δε με νοιάζει καθόλου! Όχι ότι θα με χαλούσε αυτές οι ώρες να ήταν μέρα για να ρίξω μια βόλτα στο Λονδίνο, αλλά δε βαριέσαι...

Και σε τι μέρα γυρνάω, ε; Στην έναρξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Έχει κάποιος να καταθέσει το ζήτω του; Περάστε στα comments παρακαλώ, περάστε...

I'll be there...

Αγνοήστε με, απλά ήθελα να γράψω κάτι...

Να πω πως δε λέω γειά, πως δεν αλλάζει τίποτα και πως θα είμαι και πάλι κοντά σου. Άλλωστε το έχουμε συνηθίσει κάπως αυτό το από μακριά. Έτσι δεν είναι;

Όχι ότι δε με τρομάζει, με τρομάζει, ψέματα δε λέω. Μήπως η απόσταση μεταξύ μας θα αποδειχτεί ανάλογη της πραγματικής. Ή μήπως σου αρέσει τόσο πολύ αυτός ο νέος κόσμος και τρόπος που να μη θες να γυρίσεις.

Απλά να, το έχω βάλει πείσμα πως δε θα με ρίξει. Και πως θα προσπαθήσω όσο μπορώ να χαίρομαι με τις δικές σου χαρές. Γι' αυτό άλλωστε σε έβαλα να ανοίξεις πάλι blog. Να τις έχω και γραπτά τις εμπειρίες σου. Βοηθάει, μη νομίζεις.

Θέλω να περάσεις όσο πιο ωραία μπορείς. Να το ευχαριστηθείς. Από όταν σε γνώρισα σου έλεγα πως θα σου κάνει καλό. Ξέρω πως θα σου κάνει καλό. Μόνο μια χάρη θέλω. Τη μέρα που θα γυρνάς, όποτε και να είναι αυτή, να με θεωρείς ακόμη αυτόν που, πρώτο απ' όλους, θες μαζί του να τα μοιραστείς όλα.

Καλό ταξίδι, αγάπη μου.

Lesvos 2008 (Days 9, 10 & 11)

Να 'μαστε στο τέλος...

9η μέρα: Ήταν μέρα χαλάρωσης και Μυτιλήνης, μετά το Σίγρι. Το πρωί κάναμε μια βόλτα στη Καβέτσου και στη φυσική συνέχειά της, τον πεζόδρομο της Ερμού, τον πιο εμπορικό δρόμο της Μυτιλήνης. Φάγαμε κουλούρι Sorrento και είδαμε τον πολύ κόσμο που βγήκε μέσα στη ζέστη για τα ψώνια του. Καλή, μεγάλη αγορά, μου έκανε εντύπωση για νησί, αλλά είπαμε, η Λέσβος δεν είναι το average νησί του Αιγαίου.

Η επίσκεψή μας στο Γερμανό της πόλης που πήγα με το κινητό μου χαλασμένο εδώ και τρεις μέρες ήταν ιδιαιτέρως αστεία. Μπαίνω και λέω, στον τύπο που με ρωτάει τι θέλω, ότι έχει χαλάσει. Συγκεκριμένα δεν ανοίγει και το ένα του κουμπί, το πιο βασικό, έχει μείνει μονίμως πατημένο, δεν ανταποκρίνεται με τίποτα.

Με πηγαίνει στο πάγκο που λέει "Service", παίρνει το τηλέφωνο, το ακουμπάει πάνω στον πάγκο, το κοιτάει για μερικά-ελάχιστα δευτερόλεπτα και μου λέει, Πρέπει να πάει στα κεντρικά του Γερμανού, θα κάνει 20-25 μέρες να έρθει πίσω και αν είναι υγρασία δε θα γίνει τίποτα.

Ψυχραιμία, λέω, μην τα σπάσεις όλα. Ε, του λέω, δεν είμαι από δω, θα το πάω σε ένα Γερμανό όταν γυρίσω από τις διακοπές. Μήπως έχει αδειάσει για κάποιο λόγο η μπαταρία απλά; Μια ιδέα λέω. Α, μου λέει, δεν το σκέφτηκα! Κάτσε μισό να δω και θα σου πω αμέσως. Μετά από κει και πέρα έβλεπα μόνο να φύγω από το μαγαζί, αλλά γενικά ήταν πολύ ότι να' ναι, really...

Είχαμε αποφασίσει εκείνη τη μέρα να ανεβούμε στο Κάστρο (Google Map). Ωραίο, βγάλαμε και τις φωτογραφίες μας (και απ' έξω και από μέσα και από δίπλα και από πάνω), είδαμε και το ανοιχτό θέατρο που είναι μέσα στο χώρο του κάστρου (γίνονται πολλές συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, όλο το καλοκαίρι) και μια χαρά θέα, δε λέω, αλλά μάλλον δύο κάστρα δεν τα άντεχε ο οργανισμός μου σε τρεις μέρες. Αν και το μέγεθος αυτού στο Σίγρι δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό στη Μυτιλήνη, πολύ μικρότερο το πρώτο.

Δε βαριέσαι όμως, χαζέψαμε, πληρώσαμε και το εισιτηριάκι μας 2€ το άτομο και όλα καλά. Εντυπωσιακό ήταν πάντως το γεγονός πως σώζονται τα σύμβολα όλων των κατά καιρούς κατακτητών της Λέσβου. Ο καινούργιος έβαζε το δικό του, χωρίς να χαλάει του προηγούμενου. Σεβασμός, ε;

Το μεσημέρι φάγαμε στον Ερμή, στην Επάνω Σκάλα. Ήταν από τα μαγαζιά που η Δάφνη ήθελε οπωσδήποτε να με πάει, αφού ήταν πάντα πολύ καλό όταν έτρωγε εκεί. Για κάποιο λόγο όμως όταν πήγαμε εμείς ήταν επιεικώς απαράδεκτο, το χειρότερο μέρος που φάγαμε στις διακοπές μας. Όσο φάγαμε δηλαδή, γιατί εγώ τα παράτησα αρκετά γρήγορα...

---

10η μέρα: Για τελευταία εκδρομή εκτός Μυτιλήνης, επιλέξαμε το κεντρικό και νότιο κομμάτι του νησιού. Ξεκινήσαμε μεσημεράκι και είδαμε κατά σειρά Πολιχνίτο (Google Map) και Σκάλα Πολιχνίτου (Google Map), πριν καταλήξουμε για φαγητό στην μακριά παραλία της Νυφίδας (Google Map). Φυσούσε πολύς αέρας στον κόλπο της Καλλονής, καθίσαμε στο μπαλκονάκι του "Γρηγόρη" για το τελευταίο μας ψάρι (και της χρονιάς, δεν είμαι φίλος λέμεεεεε) και δοκιμάσαμε Κρυστάλ, την τοπική πορτοκαλάδα του Πολιχνίτου.

Συνεχίσαμε με βόλτα στα Βατερά (Google Map), τη μεγαλύτερη παραλία της Λέσβου και μια από τις καλύτερες τις Ελλάδας (λένε). Κρίμα που δεν κολυμπήσαμε εκεί. Είδα και 3-4 πολύ όμορφα μαγαζιά, θα είχε γούστο η μπαρότσαρκα το βράδυ νομίζω. Κακώς που δεν τη συμπεριλάβαμε για πιο πολύ ώρα στο πρόγραμμα και ίσως και πιο κοντά στην αρχή.

Στη συνέχεια, επισκεφθήκαμε την Αγιάσο (Google Map). Όμορφο χωριό, από τα μεγάλα της Λέσβου. Είναι γνωστή για το μεγάλο πανηγύρι που γίνεται εκεί ανήμερα του 15αύγουστου. Θρησκευτικό και εμπορικό μαζί, αφού στις άκρες του δρόμου που οδηγεί από την είσοδο του χωριού μέχρι την εκκλησία της Παναγίας με τους ψηλούς τοίχους (αφού δημιουργήθηκε σαν μοναστήρι) υπάρχουν δεκάδες μαγαζάκια με διάφορα μπιχλιμπίδια, σκαλιστά σε ξύλο, κεραμικά, υφαντά, παιχνίδια, ούζο και φυσικά εικόνες και πάσης φύσεως θρησκευτικά αντικείμενα.

Ακόμα, μερικοί έχουν σαν τάμα να κάνουν το Μυτιλήνη-Αγιάσος με τα πόδια. Ξεκινάνε από την προηγούμενη μέρα της γιορτής και διανύουν τα 28 χιλιόμετρα της απόστασης κυρίως το βράδυ. Αυτά είναι γούστα!

Στην Αγιάσο συνάντησα και τα Παγιαβλέλια. Μικρά κεραμικά με σχήμα σαν στάμνα, που όταν τα γεμίσεις νερό και φυσήξεις στην άκρη τους, βγάζουν ένα ήχο ίδιο με πουλί που κελαηδάει. Το έχουν παντού, είναι κάτι σαν παραδοσιακό τους πράγμα. Εννοείται πως πήρα ένα για να σφυράω!

Το βράδυ το πρόγραμμα είχε αγώνα (συγνώμη, αλλά έπαιζε η Πανάθα και δεν κάναμε τίποτα άλλο, να μην το δω;)_και πίτσα. Και τι πίτσα! Domino's! Είχε η Μυτιλήνη Domino's! Είμαι μεγάλος fan και η Μυτιλήνη είναι το πιο βόρειο μέρος που υπάρχει! Μόνο όταν πηγαίνω Αθήνα τρώω και πήρα μια χαρά όταν είδα το μαγαζί τους. Και sorry, αλλά αυτά τα Twisty Bread πεθαίνουν. Για την ιστορία, η ομάδα κέρδισε 3-0.

---

11η μέρα: Το βράδυ αναχωρούσα με το Σαμοθράκη των SAOS Ferries. Έτσι, μιας και το πρόγραμμα ήταν άδειο εκείνη τη μέρα, αποφασίσαμε να πάμε το πρωί σε μια δωρεάν ξενάγηση που έτρεχε 5-6 μέρες στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Γιορτές της Αγοράς", που θα μας έδειχνε την ιστορική, πολιτιστική και κοινωνιολογική σημασία της περιοχής της Επάνω Σκάλας.

Τι από αυτά είδαμε; Τίποτα. Το σημείο εκκίνησης ήταν η Μητρόπολη. Η Δάφνη ξέρει που είναι, ακριβώς δίπλα στην Ερμού που είχαμε περπατήσει δύο μέρες πριν. Φτάνουμε εκεί στην ώρα μας και δεν υπάρχει άλλος να περιμένει. Λέμε δε μπορεί, κάποιος θα έρθει. Αμ δε...

10 λεπτά αργότερα, αποφασίζουμε να ρωτήσουμε κάποιον εκεί γύρω, για να ανακαλύψουμε πως δεν είμαστε στη Μητρόπολη, αλλά σε μια άλλη εκκλησία, του Αγίου Θεράποντα. Καταλαβαίνουμε μεν προς τα που πρέπει να πάμε, αλλά όταν φτάνουμε, είναι πλέον αργά, είχανε ξεκινήσει. Ωραία κίνηση πάντως, νομίζω πως θα άξιζε.

Καταλήξαμε στο Ναυάγιο με την τέλεια μπλούζα του σερβιτόρου για καφέ και όλα ωραία, όλα καλά. Φάγαμε τα απομεινάρια της Domino, μάζεψα βαλίτσα μαζί με όλα τα δώρα και τα χαζουλοειδή που πήρα και το βράδυ αποχαιρέτισα το νησί. Ωραία ήταν!


Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε η Mytilene 2008 Saga. Thank you all!

Lesvos 2008 (Days 7 & 8)

Έφτασε η ώρα για το Σίγρι...

7η μέρα: Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για Σίγρι, αφού αφήσαμε φαγητό στο γατούλη, ευτυχώς με το πόδι της Δάφνης να μη δημιουργεί προβλήματα. Περνάμε Καλλονή (Google Map) και Παράκοιλα λίγο πιο κάτω (Google Map). Ο δρόμος, εύκολος και γρήγορος, δε μας δυσκολεύει καθόλου και μας φέρνει στο Μεσότοπο (Google Map) για την πρώτη μας στάση.

Επισκεπτόμαστε τον Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό Γυναικών Μεσοτόπου (Google Map), τον πρώτο συνεταιρισμό που ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια την παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων, για να ακολουθήσουν όλα τα υπόλοιπα χωριά του νησιού. Πήραμε ένα κάτι να πιούμε, ψωνίσαμε ρακί και μαρμελάδα μήλο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Στη Σκάλα Ερεσού (Google Map), τη γενέτειρα της Σαπφούς, κάναμε το μπάνιο μας. Η Ερεσός, λόγω της μεγάλης ποιήτριας θεωρείται η Μέκκα των λεσβιών (όχι των κατοίκων της Λέσβου, των άλλων). Προσκύνημα κανονικό μιλάμε! Και στην παραλία είναι η αλήθεια πως άνοιξε το μάτι μου. Εξαιρετική "θέα". Συγκινούμαι όταν το θυμάμαι. (κλαψ, λυγμ...) Πάντως είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της Λέσβου και γίνεται λιγάκι πατείς με πατώ σε. Πέρασμα στη συνέχεια από την Ερεσό, είδαμε και τη Μονή Υψηλού, που πραγματικά είναι στα υψηλά και βουρ για το δυτικότερο άκρο της Λέσβου.

Είχα πει πως αρχικά δε θα πηγαίναμε Σίγρι. Η απόσταση μεγάλη για να το κάνουμε σε μια μέρα και τα οικονομικά στενά για να μείνουμε κάποιο βράδυ εκεί. Μόνο που στην πορεία είδαμε πως μάλλον μας έπαιρνε να κάνουμε το δεύτερο. Τελικά, τα χρήματα μας τελείωσαν όχι μια αλλά δύο φορές, αλλά παρόλα αυτά Σίγρι πήγαμε. Και ας είναι αυτή η μοναδική φορά που θα αναφερθώ σε αυτά τα ρημάδια τα €, σε όσο άγχος και αν μας ανάγκασαν εκεί.

Κλείσαμε, με τη συνδρομή της efou και του internet ένα room to let με το όνομα Remezzo. Φτάνοντας και ψάχνοντας που να παρκάρουμε, είδαμε το Remezzo φάτσα-κάρτα. Κατεβαίνω με τα πράγματα εκεί πιο δίπλα και περιμένω τη Δάφνη να βρει μέρος για parking. Αφού εκείνη έφυγε, βλέπω ένα τύπο γύρω στα 50-55, να έρχεται κοντά στο μέρος που στεκόμουν. Περιμένεις κάτι, μου λέει μετά από λίγη ώρα, ενώ ψάχνει δρόμο και τσέπες για ένα χαμένο χαρτονόμισμα, όπως κατάλαβα αργότερα. Να παρκάρει η κοπέλα μου, λέω, κάπου εδώ είναι το ξενοδοχείο μας. Σε ποιό είστε, μου κάνει. Στο Remezzo, και δείχνω την πινακίδα με το όνομα, ακριβώς πίσω του.

Α, εγώ είμαι ο Remezzoς, αλλά αυτό εδώ είναι το εστιατόριο που έχω με το ίδιο όνομα. Έρχεται και η Δάφνη ταυτόχρονα, μας δίνει κατευθύνσεις πως να πάμε στα δωμάτια και μας λέει πως θα στείλει κάποιον να μας ανοίξει. Αυτό δε μου πολυαρέσει και ελπίζω να μην περιμένουμε, αλλά ξεκινάμε. Φτάνουμε εκεί που μας έχει πει και υπάρχουν 2 κτήρια. Περνάει και λίγη ώρα, βρε από δω είμαστε, βρε από κει, να σου τελικά ο Carlos. Τι εστί Carlos;

Μαυρισμένος-μαυριδερός, καραφλός, ψηλός, ψιλοάγαρμπος και με μια αφέλεια στο μάτι, ίδιος καλοκαιρινός καλικάντζαρος (όπως και να 'ναι αυτός). Βάλτε και τα μισά Ιταλικά, μισά Ελληνικά και έχετε περίπου την εικόνα. Ο οποίος, αντί να μας πει "ελάτε, από δω είστε", ρωτάει εμάς. Λέω "Remezzo μας είπαν" και αναφωνεί όλο έκπληξη και ανακάλυψη στη φωνή, "Ααααααα, Remeeeeeeeezzo!" και μας πάει στο δωμάτιο/apartment.

Εδώ να πω πως είναι πλήρως εξοπλισμένο με φούρνο μικροκυμάτων, πλυντήριο, βραστήρα, ντουλάπια φουλ στα πιατικά και ποτηρικά και διάφορα άλλα, να μείνεις ένα μήνα εκεί, όχι ένα βράδυ σαν κι εμάς. 70€ το πληρώσαμε, χαλάλι.

Αργά το απόγευμα κάναμε βόλτα στα ήσυχα στενά του χωριού και επισκεφτήκαμε το Κάστρο του Σιγρίου (τελικά το Google Map δεν καλύπτει όλη τη Λέσβο, δε μπορώ να δώσω χάρτη για εκεί), χτισμένο στα 1757 από τον αρχιναύαρχο του οθωμανικού στόλου Σουλεϊμάν πασά. Είδαμε και φωτογραφήσαμε το άλλο ωραίο -μετά του Μόλυβου που το χάσαμε- ηλιοβασίλεμα της Λέσβου και φάγαμε στην Αυστραλία (την ταβέρνα, όχι την ήπειρο).

Το χωριό, μικρό και πολύ ήρεμο, ψαροχώρι από τα λίγα μάλλον, έχει κάτι που σε χαλαρώνει. Είναι μάλλον η αθωότητα που κλείνει μέσα του αυτό το μέρος, δεν ξέρω. Πάντως έκανα το λάθος να επηρεαστώ από τις πολύ θετικές γνώμες που άκουγα πριν πάω και μάλλον το είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Τώρα που πέρασαν αρκετές μέρες, θεωρώ πως θα χάναμε πάρα πολύ αν δεν πηγαίναμε.

---

8η μέρα: Ξυπνήσαμε, αφήσαμε το δωμάτιο και φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα φεύγαμε αν δεν επισκεπτόμασταν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους. Και μείναμε και οι δύο ενθουσιασμένοι με αυτό.

Χτισμένο το 1994, με σκοπό την ανάδειξη, τη μελέτη και την προστασία του Απολιθωμένου Δάσους της Λέσβου, ένα μοναδικό φυσικό μνημείο της Ελλάδας, για το οποίο δεν ήξερα πολλά και ήταν πραγματικά ενδιαφέρον. Ένα πολύ ωραίο κτήριο με πολλούς κορμούς στον περίβολο και με μερικούς ακριβώς εκεί που βρέθηκαν, με καταπληκτικούς χώρους και παρουσίαση των εκθεμάτων με συχνότατες (20-30 λεπτά) ξεναγήσεις και παρουσιάσεις σε ειδική αίθουσα του πως δημιουργήθηκε το Δάσος.

Εκτός από τις 2 τακτικές, μια για το Δάσος και μια για την γεωλογική ιστορία της λεκάνης του Αιγαίου, πολλές ακόμα περιοδικές φιλοξενούνται στους χώρους του Μουσείου. Πολύ ενδιαφέρουν ήταν αυτή με τίτλο Φυτά & Παράδοση που βρήκαμε εμείς όταν πήγαμε.

Στα υπόλοιπα συν, το μεγάλο και πολύ ενημερωμένο gift shop από το οποίο αγοράσαμε τον οδηγό της έκθεσης (εγώ γιατί δεν του έριξα ούτε μια ματιά; ε;). Η Δάφνη βέβαια ήθελε να πάρει από αυτά τα παιχνίδια που φτιάχνεις το σκελετό ενός δεινοσαύρου κομμάτι-κομμάτι, αλλά το αποφύγαμε τελικά. Ακόμα, μια έκθεση/αγορά/καφέ που είχε προϊόντα συνεταιρισμών της Λέσβου, με τη μεγαλύτερη ποικιλία που συναντήσαμε στο νησί. Εισιτήριο 5€ έκαστος και όποιος πάει Λέσβο ας μην χάσει αυτή τη φάση. Φύγαμε από κει χορτασμένοι και δεν πήγαμε στο original Δάσος, όπως σκεφτόμασταν αρχικά.

Μετά, ξεκινήσαμε για την επιστροφή, αλλά από τα βόρεια αυτή τη φορά. Πρώτη στάση στην Άντισσα (Google Map), όπου οι οδοί είναι γραμμένοι με μαρκαδόρο στους τοίχους των σπιτιών. Όσο για τα νούμερα; Στα δεξιά μια πόρτας είδα γραμμένο τον αριθμό 43 και στα αριστερά το 32, ενώ ακριβώς απέναντι το 81! Τους πάω αυτούς τους ανθρώπους! Φάγαμε σπιτικούς λουκουμάδες στην όμορφη πλατεία του χωριού, στο καφενείο "Το Αιγαίο" που η ευγενική ιδιοκτήτρια μας έκανε νόημα να κάτσουμε στα τραπεζάκια της.

Λίγο πριν φύγουμε, μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα μας καλούσε όλους στη γιορτή υποδοχής του Αυγούστου, με την προετοιμασία του παραδοσιακού τραχανά και ζωντανή μουσική. Δε μπορώ καν να ξεκινήσω να περιγράφω με πόσους τρόπους είναι τέλειο αυτό...

Συνεχίσαμε στην Πέτρα (Google Map), όπου κάναμε βόλτα στα στενά με τα τουριστομάγαζα, γεμάτα με λογιών-λογιών μπιχλιμπίδια, ποτά και φαγώσιμα. Κάπου εκεί άρχισε να φυσάει σαν τρελός και το νερό να ανεβαίνει στο δρόμο μερικές φορές από τα έντονα κύματα, όσο εμείς τρώγαμε στο Φάρο το καλό τηγανητό σουβλάκι Πίνδου και επισκεπτόμασταν ακριβώς δίπλα ο ζαχαροπλαστείο Τσακίρης για σοκολατόπιτα.

Τελευταία στάση η Αγ. Παρασκευή (Google Map), για την οποία χρειαστήκαμε μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο μας. Καθίσαμε για καφέ (και κυρίως για κουταλάκια για τις σοκολατόπιτες) στο μακρύ κεντρικό δρόμο του χωριού, δίπλα στο όμορφο κτήριο των Εκπαιδευτηρίων, με τα πολλά καφενεία και μπαρ στη σειρά.

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία, ελπίζω να μη χάνετε το ενδιαφέρον σας...

Lesvos 2008 (Days 5 & 6)

Πάμε να πιάσουμε τη μέση των διακοπών στη Λέσβο...

5η μέρα: Την προηγούμενη μέρα έχουμε αποφασίσει να πάμε τελικά στο δυτικό μέρος του νησιού, που αρχικά είχαμε αποφασίσει να αποφύγουμε λόγω της σχετικά μεγάλης απόστασης. Έτσι, το πρόγραμμα αλλάζει ριζικά και το μεσημεράκι της 5ης μέρας μας βρίσκει στο Μπαλτζίκι (Google Map) για μπάνιο. Όμορφη, μικρή και ήσυχη παραλία με ωραία χαλικάκια για όποιους γουστάρουν το άθλημα της χαλικοανασκαφής. Μπαλτζίκι άκουγα εδώ και καιρό και Μπαλτζίκι είδα επιτέλους.

Συνεχίσαμε για φαγητό στον Μαγγανά, ακριβώς απέναντι από τη Σκάλα στο Μπαλτζίκι, 3 λεπτά από την παραλία. Μικρή ταβερνούλα που βγάζουν μόνοι τους τα ψάρια, με 2-3 ενοικιαζόμενα δωμάτια ακριβώς από πάνω σε καλές τιμές απ' ότι κατάλαβα. Όποιος θέλει να πάει Λέσβο, να πει να του κάνουμε κατάσταση. Φάγαμε ψητές μέλουνες και αράξαμε με θέα τις βάρκες στο λιμανάκι.

Όσο περιμέναμε την παραγγελία μας, ακούσαμε να έρχεται ένα go-cart που είχαμε προσπεράσει και στο δρόμο, ερχόμενοι προς Μπαλτζίκι. Η κόκκινη σημαιούλα του ανέμιζε και τίγκα φορτωμένο στις τσάντες και στις ψάθες, και με οδηγό έναν εντελώς cool μακρυμάλλη με tattoo και (φυσικά) ψάθινο καπελάκι και γυναίκα συνοδηγό με παρόμοια αμφίεση, εμφανίστηκε να περνάει από μπροστά μας με κατεύθυνση την παραλία που κάναμε μπάνιο.

Έκανα να σηκώσω τη φωτογραφική να τους τραβήξω, αλλά έχω δουλειά ακόμη στα reflex. 10 λεπτά αργότερα που επανέρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση είμαι πιο γρήγορος, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνω. Στα 20 μέτρα μακριά μας, φρενάρει και κάνει όπισθεν ο τύπος. Σταματάει μπροστά μας, μου λέει "σε είδα ότι το θες" και στήνεται! Έτσι βγήκε και η παραπάνω φωτογραφία...

Μετά, σταματήσαμε για ένα πολύ πετυχημένο smoothie Βανίλια-Σοκολάτα σε ένα καφέ δίπλα στην προβλήτα της Παναγιούδας (Google Map), πριν γυρίσουμε στη βάση μας.

---

6η μέρα: Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς και η οδηγός με πρόβλημα στο δεξί πόδι. Ευτυχώς δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο θέμα, αλλά ήμασταν λίγο προσεκτικοί. Πρώτη μικρή στάση για φωτογραφίες στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Θεράποντα που υπάρχει στην εθνική οδό, έξω από τη Μυτιλήνη. Άι Θαράπς Τζατζαλιάρς για τους φίλους, το εκκλησάκι είναι στη μια πλευρά του δρόμου, ενώ απέναντι υπάρχουν μερικοί θάμνοι με κρεμασμένα "τζάτζαλα", που θα πει κουρέλια. Σα δωρεά πάρτε το ή σαν τάμα, κρεμούν ένα κουρέλι από κάποιο άρρωστο, παρακαλώντας τον Άγιο να τον θεραπεύσει.

Εν τω μεταξύ, να πω πως η γλώσσα των ντόπιων που άκουγα δεξιά και αριστερά όλες αυτές τις μέρες, μοιάζει εντυπωσιακά με τα Χαλκιδικιώτικα/Πολυγυρινά. Τα, αλλαγμένου φύλου, αντρικά ονόματα (η Κώτσος, η Βασίλ'ς, η Γιάνν'ς), τα φαγωμένα φωνήεντα πριν το τελικό ς και διάφορα άλλα στοιχεία, είναι κόλπα που τα έχουμε πολύ εδώ και χάρηκα που άκουσα συγγένειες με τους νησιώτες.

Κάναμε τον κύκλο πάνω από τον κόλπο της Γέρας για να κατευθυνθούμε μετά νότια, περνώντας από τα μικρά χωριά που υπάρχουν εκεί. Ένα από αυτά, στο οποίο ο δρόμος μας δεν έμπαινε μέσα για να το δούμε, είναι και ο Κάτω Τρίτος. Πολύ αφασία όνομα, όχι;

Κάπως έτσι, φτάσαμε και στον προορισμό μας. Πλωμάρι (Google Map). Όμορφη κωμόπολη, αν και το περίμενα πιο κοντά στον Μόλυβο είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω γιατί βέβαια. Ίσως επειδή είναι γνωστό μέρος και το θεωρούσα κάπως πιο γραφικό ίσως. Τέλος πάντων, κάναμε τη βολτίτσα μας αν και τραυματισμένοι, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας στα δρομάκια της πόλης, βρήκαμε και τον Πλάτανο του 1813 (τι άλλο μπορεί να σημαίνει η πινακίδα πάνω του;). Σε αρκετά σημεία, η μεγαλύτερη πόλη της Λέσβου μετά τη Μυτιλήνη, έχει γέφυρες μιας και διασχίζεται από τον χείμαρρο Σεδούντα. Παρατήρησα και μερικά παλιά και μεγάλα καφενεία που πολύ μου άρεσαν.

Τη μέρα που πήγαμε, ξεκινούσε η Γιορτή Ούζου που θα γινόταν στην κεντρική πλατεία (Google Map) και είδαμε τα περίπτερα για την κάθε φίρμα ούζου, που στήνονταν. Δε μείναμε αν και πολύ θα το ήθελα, γιατί η επόμενη μέρα θα είχε πολλή οδήγηση και με το πόδι της Δάφνης να μην ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε, δε μπορούσαμε να μην ξεκουραστούμε όσο γινόταν περισσότερο.

Ήπιαμε το απαραίτητο ice-tea, φάγαμε στον Ερμή μύδια σαγανάκι (κι ας είχε χταπόδι να λιάζεται απ' έξω), σε ένα μπαλκονάκι πάνω από τη θάλασσα και ταΐσαμε τα ψάρια. Κάναμε και τη βόλτα μας στα μαγαζάκια, όπου βρήκαμε κάτι πολύ νόστιμα καλλιτσούνια. Φύγαμε νωρίς το απογευματάκι για τη Μυτιλήνη. Να σημειωθεί, πως ούζο δεν ήπια. Άμα δεν έχεις παρέα να πίνει, τι να το κάνεις μόνος...

Λίγο πριν το Πέραμα (Google Map), είδαμε ένα άλογο μαζί με τον ιδιοκτήτη του να κάνουν το μπάνιο τους. Καλή φάση...

Πριν γυρίσουμε σπίτι περάσαμε από το ζαχαροπλαστείο Γαρδένια, που πήραμε παγωτό και εργολάβους. Φανταστικά και τα 2. Εργολάβους είχα να φάω κάτι χρόνια. Το βραδάκι, επιλέξαμε τον σικ χλιδάτο Άσπρο Γάτο για βραδινό. Πολύ κυριλέ, στα όρια μου ήμουν. Το μοσχάρι με ουίσκι, μουστάρδα και γιαούρτι ήταν αρκετά ωραίο ομολογώ πάντως. Κυρίως όμως πήγαμε για να δοκιμάσουμε το Αρμενοβίλ τους. Το οποίο ήταν επιεικώς χάλια. Οπότε best Αρμενοβίλ ever παραμένει, για 2η χρονιά, αυτό του Ρακόμελου στην Άφυτο.

Keep reading...

Lesvos 2008 (Days 3 & 4)

Συνεχίζουμε δυνατά, ανεβάζοντας στροφές...

3η μέρα: Ξεκινήσαμε το πρωί για μπανάκι, το πρώτο (από τα λίγα είναι η αλήθεια) που θα κάναμε στο νησί. Διαλέξαμε την κοντινή παραλία του Αγίου Ερμογένη (Google Map), δοκιμασμένη από τη Δάφνη και πολύ συμπαθητική, χωμένη σε έναν μικρό κόλπο και με την ομώνυμη εκκλησία να μας επιβλέπει όσο μπανιαριζόμαστε.

Φυσικά ο συνηθισμένος με τις παραλίες της Χαλκιδικής, Γιαννάκης, ταράχτηκε λίγο με το πόσο μικρή ήταν η παραλία, αλλά προσπάθησε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες (τις ποιες;) της χαλαρότητας και του σχετικά λίγου κόσμου. Καφεδάκι στην καντίνα ακριβώς από πάνω και βουρ για Χαραμίδα.

Αραχτοί και light στην ταβέρνα "Ταβέρνα" (lol όμως;) για σαρδέλα και καβουροσαλάτα πρώτης ποιότητας, πέσαμε και σε συζήτηση του πόσο πιο χαμηλά από άποψη τουρισμού κινήθηκε φέτος το νησί σε σχέση με πέρυσι. Χαλαρούς τους είδα πάντως να το συζητάνε. Γενικά υπάρχει διάχυτη η αίσθηση, πως δεν εξαρτώνται μόνο από τους τουρίστες, αλλά είναι αρκετά αυτάρκες νησί. Πράγμα που δεν είναι καθόλου ψέματα, αφού κεραμική, τοπικά προϊόντα από συλλόγους σε κάθε χωριό (μαρμελάδες και ούζο, μερικά μόνο παραδείγματα) και ελιές εξάγονται σαν τρελά εκτός Λέσβου.

Συνεχίσαμε για δεύτερο μπάνιο εκεί παραδίπλα, στην παραλία της Χαραμίδας (Google Map), αφού πρώτα το ρίξαμε λίγο στο διάβασμα, κάτω από μια ομπρέλα, υπό τον ήχο πολλών γκλινκιγκλίνκι από κοχύλια που κουνιόνταν με τον αέρα. Tom Robbins και Terry Pratchett τα βιβλία, ε; Όχι τίποτα αισχρά Bίπερ! :P Καλή η παραλία, αλλά η πέτρα μέσα στη θάλασσα δεν παλευόταν. Συμμαζευτήκαμε αργά το απογευματάκι στο σπίτι.

---

4η μέρα: Μετά από μια ελάχιστη στάση στους Πύργους Θερμής και στη Θερμή, για να φωτογραφήσω το παλιό ξενοδοχείο Σάρλιτζα (Google Map), βγαλμένο μέσα από κάποιο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, συνεχίζουμε στην πρώτη στάση της διαδρομής μας, στον Μανταμάδο (Google Map). Σημαντικό χωρίο για τη Λέσβο λόγω της αναπτυγμένης τέχνης της αγγειοπλαστικής. Ρίξτε μια ματιά στο κομμάτι "Τα κεραμικά" στο site του Δήμου Μανταμάδου (δε μπορώ να δώσω απευθείας link).

Για πάνω από μήνα, από τις 19/7 μέχρι τις 25/8, έτρεχε η 13η Παλλεσβιακή Έκθεση Κεραμικής στο Πολύκεντρο Μανταμάδου (Google Map), ένας χώρος παλιών εργαστηρίων κεραμικής που έχει αναπαλαιωθεί, και δε χάσαμε ευκαιρία να την επισκεφθούμε.

Παρότι απαγορευόταν οι φωτογραφίες, βγάλαμε μερικές πριν μας παρατηρήσουν. Δε νομίζω πως καταλαβαίνω το γιατί απαγορευόταν η φωτογράφηση, αλλά δε θα γίνω κακός. Καλή φάση, με έργα Τούρκων (από κει και οι φωτογραφίες, αφού έτσι ξεκινούσαν τα εκθέματα στη σειρά), Λεσβιωτών (καλά το λέω;) και Χιωτών αγγειοπλαστών. Φεύγοντας είδαμε λίγο το χωριό και ήπιαμε μια Mast, πριν συνεχίσουμε.

Φάγαμε το μεσημεράκι στην Ανεμόεσσα, στη Σκάλα Συκαμιάς, δίπλα στην Παναγιά Γοργόνα (Google Map). Όχι κάτι το ιδιαίτερο το φαγητό και ελάχιστα πιο τσιμπημένες τιμές από όσο θα ήθελα, αλλά το μικρό λιμανάκι με την εκκλησία ήταν όλα τα λεφτά και άξιζε την επίσκεψή μας. Και αρκετά τουριστικός προορισμός, αφού άκουσα Ιταλικά, Γερμανικά και κάποια σλαβικής προέλευσης γλώσσα, μόνο από τα 3 τραπέζια δίπλα μας.

Αφού περάσαμε τη γεμάτη στροφές, αλλά και πολύ όμορφη σε αρκετά σημεία, διαδρομή από Συκαμιά προς Μόλυβο (αυτό που θα δείτε να αναφέρεται ως Μήθυμνα στο χάρτη), με ένα ντετούρ στην Εφθαλού (Google Map), φτάσαμε στον Μόλυβο (Google Map). Άσκοπο, όπως ανακαλύψαμε φεύγοντας, περπάτημα και ανεβοκατέβασμα στα απότομα σοκάκια του νησιού που οδηγούν στα ψηλά, φτάσαμε "στα καλά" μέρη, κάναμε βολτίτσα στα κάπως πιο επίπεδα σημεία του χωριού και ψωνίσαμε σουβενίρ και δώρα για φίλους.

Το χωριό, χτισμένο σε έναν λόφο (γι' αυτό και τα ανέβα-κατέβα), με το κάστρο (Google Map) του 12ου αιώνα για "ταβάνι" (δεν έβγαλα καλές φωτογραφίες του κάστρου, αλλά δείτε αυτή που βρήκα στο Flickr από τον ale3andro), είναι το πιο γραφικό μέρος της Λέσβου. Στενά δρομάκια με απίστευτη θέα στα πόδια τους, μαγαζιά με σεντόνι τη θάλασσα και όμορφα (και διακοσμημένα) σπίτια δίνουν έναν αέρα Κυκλάδων στο χωριό.

Σίγουρα θα ήθελα περισσότερο χρόνο εκεί και αν ξαναπάω στο νησί θα φροντίσω να μείνω σίγουρα κάποιο βράδυ. Μου είπανε και καλά λόγια για το ηλιοβασίλεμα του Μόλυβου, αλλά φύγαμε λίγο πριν πέσει ο ήλιος στα βαθιά και το χάσαμε. Πάντως πιο πριν, φάγαμε παγωτό στο μπαλκονάκι του Blue Fox με θέα το Αιγαίο και τη δυτική Λέσβο στον ορίζοντα.

Συνεχίζουμε με τις επόμενες μέρες, σύντομα. Προσέξτε τα Google Maps που δίνω, πατώντας το + θα δείτε ακριβώς τα κτήρια που αναφέρω. Δεν είχα ιδέα πως η υπηρεσία έχει επεκταθεί και δίνει τόσο ακριβείς εικόνες από νησιά στην Ελλάδα. Πολύ το χάρηκα να τα βρίσκω όλα.

Lesvos 2008 (Days 1 & 2)

Το χρονικό των διακοπών μου στη Μυτιλήνη, παρέα με το έτερον ήμισυ, είναι εδώ! Ξεκινάμε...

1η μέρα: Ξεκινήσαμε πριν τις 10 από το Καστρί. Πράγματα έτοιμα και φορτωμένα στο τίγκα Renault Megane και ο γατούλης στο κλουβί του. Ταξιδεύουμε 12.30 αλλά η οδηγός θέλει να είναι σίγουρη πως θα φτάσουμε στην ώρα μας στον Πειραιά και πως θα βρούμε την πύλη και όλα ok. Φυσικά φτάνουμε στις 10.30 και αφού "χάνουμε" χρόνο μπαίνοντας από λάθος μεριά.

Μιας κι έχουμε ώρα, καθόμαστε για λίγο στον Επιβατικό Σταθμό, ακριβώς απέναντι από το Νήσος Χίος με το οποίο θα ταξιδέψουμε. Λάθος μέγα! Πέραν του ότι χρυσοπληρώνουμε 2 τυρόπιτες και ένα τσάι, πληρώνουμε και 1€ το νεράκι. Ναι, λέω για το μικρό νεράκι των 500ml. Αφού λοιπόν σε μια επαφή-αστραπή με τους γνώστες, μου διαβάζουν τη σχετική αγορανομική διάταξη, αποφασίζω να βγάλω 1-2 φωτογραφίες τον κατάλογό τους, όπως οι παραπάνω γνώστες με συμβουλεύουν για μελλοντική χρήση και την κάνουμε για το πλοίο.

Εγώ με το γατούλη κάνουμε παρέα δίπλα στο πλοίο, όσο η οδηγός Δάφνη προωθεί το αυτοκίνητο με όλη την πραμάτεια μας στα έγκατα του πλοίου. Μπαίνουμε και την ψιλοαράζουμε στην καμπίνα. Η οποία περιττό να πω, φύσαγε. Έκανα και το ντουζάκι μου μέσα, όλα χλίδα.

Γενικά το πλοίο ήταν πάρα πολύ καλό, γρήγορο και άνετο. Ωραία και μεγάλα σαλόνια. Ή ίσως απλά να ταξιδεύαμε μέρες που δεν είναι τίγκα στον κόσμο και μου φάνηκε έτσι. Οι τιμές φυσικά κλασσικές. 4€ για 30 λεπτά χρήσης του WiFi του είναι λίγο πολύ και δεν άξιζε. Πάντως σίγουρα είναι ένα πλοίο για να ταξιδέψεις, σε αντίθεση με πολλά άλλα που υπάρχουν στις Ελληνικές θάλασσες.

6 περίπου ώρες αργότερα, με το ταξίδι να είναι αρκετά χαλαρό, μια στην καμπίνα και μια στη γύρα στα σαλόνια του πλοίου, δένουμε Χίο. Κόσμος μέσα, κόσμος έξω, μαζί και οι πλανόδιοι πωλητές προϊόντων μαστίχας που ανεβαίνουν για να πιάσουν πελατεία όσους συνεχίζουν το ταξίδι τους. Πήραμε μια βανίλια με γεύση μαστίχα για υποβρύχιο, δώρο για το μικρό αδερφάκι που την πάει πολύ και ένα παστέλι που φάνηκε ενδιαφέρον αλλά δε δοκίμασα ποτέ.

Πιάσαμε Μυτιλήνη γύρω στις 9.30 το βράδυ και αφού αδειάσαμε το αυτοκίνητο στο σπίτι (σημ. Μείναμε στο παλιό σπίτι της οικογένειας της Δάφνης), πήγαμε για φαγητό στην, κοντινή από το σπίτι, ταβέρνα Μπαλκονάκι στη Βίγλα. Καλό, απλό φαγητό, αλλά σίγουρα φάγαμε και καλύτερα.

Πετύχαμε και σε μια μεγάλη παρέα που ουσιαστικά ήταν χωρισμένη στα δύο. Από τη μια πλευρά, οι περισσότεροι, περνούσε για εκδρομή των ΚΑΠΙ, αλλά στο πιο μου-τρέχουν-τα-λεφτά-απ'τα-μπατζάκια και από την άλλη, μερικοί 17άρηδες ή 18άρηδες που μιλούσαν Γερμανικά. Και αν τα παιδιά ήταν το ήρεμο κομμάτι, οι παππούδες το καίγανε. Ατάκες τύπου "στο Πολυτεχνείο δεν πέθανε κανείς, γιατί δε λένε την αλήθεια, όλος ο κόσμος το ξέρει", "να ζήσεις ο Πλεύρης" (μισοαστειευόμενος-μισοσοβαρός, πάνω σε πρόποση) και το ψάξιμο για το ποιες διάσημες Ελληνίδες είναι λεσβίες, ήταν το αποκορύφωμα αυτής της μέρας.

---

2η μέρα: Το πρωί ξεκινήσαμε με πλύσιμο του αυτοκινήτου το οποίο ήταν σε κακό χάλι και ήπιαμε τον καφέ μας ακριβώς δίπλα στο βενζινάδικο, σε αυτό που έμοιαζε με το τελευταίο κωλόμπαρο της Μυτιλήνης. Μετά ψώνια για το σπίτι και πίσω. Κάπου εκεί ανάμεσα έγινε και το αρχικό πρόγραμμα των εξορμήσεων. Τότε ακόμα η δυτική πλευρά του νησιού δεν συμπεριλαμβανόταν.

Αργά το απόγευμα βγήκαμε για βόλτα στην προκυμαία (και τα πρώτα releases στην πόλη :-) και περάσαμε και από τη Μασκωτίτσα, το ζαχαροπλαστείο που μας είχε προτείνει η Saigon εδώ. Πήραμε κουλουράκια και κρουασάν σοκολάτα και όχι σιροπιαστά (αν και τα κρουασάν, κανονικά τα λες και σιροπιαστά), παράλειψη.

Στη συνέχεια καταλήξαμε στο "Ζουμπούλι", ουζάδικο/ταβέρνα/κουτούκι στην Κουλμπάρα. Αν και στην αρχή έπαιζε πολύ ρεμπέτικο για τα γούστα μου, μετά έβαλε Τερζή και χάρηκα. :P Ήταν γεμάτο από σημειώσεις με μαρκαδόρο στους τοίχους από τους πελάτες, με διάφορα παλιά αντικείμενα όπως φωτογραφίες, μουσικά όργανα, κατσαρολικά και το περιβάλλον πολύ καλό. Το φαγητό του εξαιρετικό και πραγματικά φτηνό. Πληρώσαμε 32€ αλλά είχαμε πάρει τόσα πολλά που 3-4 πιάτα πριν το τέλος σταματήσαμε να τρώμε και τα πήραμε πακέτο!

Θα ακολουθήσουν σύντομα και τα υπόλοιπα posts. Τις φωτογραφίες όλων των ημερών, θα τις βρείτε στο Flickr.

Summer 2008 (Starting...)

Από αύριο θα είμαι επίσημα σε ρυθμούς διακοπών. Τώρα, ευελπιστώ πως θα φτάνω/έχω φτάσει στην Αθήνα, από όπου θα πάρω αύριο το πλοίο (νομίζω το "Νήσος Χίος"). Μυτιλήνη here I come και τα σχετικά. Το αγαπημένο σας blog όμως, δε θα σας αφήσει εντελώς. Καθημερινά από αύριο μέχρι και τις 3 Αυγούστου, ένα μικρό-ελάχιστο-τοσοδούλικο post θα ανεβαίνει, μαζί με μια φωτογραφία με ότι είναι για μένα το καλοκαίρι. Έτσι, για να μη σας χάσω από πελάτες τις ώρες που εγώ θα εξερευνώ το νησί για το οποίο ακούω πολλά τα τελευταία 3 χρόνια.

Φιλιά σε όλους και θα τα πούμε σύντομα!

Διακοπές

(Νάουσα, Πάρος - Uploaded in Flickr by teo58)

Θέλω να πάω διακοπές φέτος. Και το δηλώνω νωρίς-νωρίς, κυρίως από φόβο γιατί λογικά ή θα ψάχνω για δουλειά ή θα δουλεύω το καλοκαίρι. Και αν και λογικά θα με κερδίσει η Μυτιλήνη σε περίπτωση που τελικά πάω κάπου, θέλω να σκέφτομαι διάφορα. Η Πάρος είναι τυχαία επιλογή, υπάρχουν δεκάδες μέρη που θα ήθελα να πάω. Να πω ακόμα για Σποράδες, Ξάνθη, Γιάννενα (ήρθε η ώρα μήπως;) και Επτάνησα έτσι γενικά. Εσείς που έχετε προγραμματίσει να πάτε; Που θα θέλατε;

Και, mates, μήπως να επαναλάβουμε την Άθυτο; Μακρύτερα; Ε, ε, ε;

Οι 25 ώρες που πέρασα στο στρατό

Ένα άγχος το είχα, θα το πω. Ήξερα μεν πως δύσκολα μπορεί να πάει κάτι στραβά και να μην πάρω τη διετή αναβολή που ο νόμος καθαρά προέβλεπε για μένα, αλλά επειδή κρατούσα συνέχεια μια πισινή και πήγαινα προετοιμασμένος για να μείνω, αυτό είχε αρχίσει να με καταβάλει τις τελευταίες μέρες. Όχι σε υπερβολικό βαθμό, όμως αρκετά ώστε να μου φαίνεται (μάλλον).

Επέστρεψα ίσως και γρηγορότερα από όσο θα περίμενα, με πολλή κούραση, με ένα πόδι λίγο σακατεμένο. Το έφαγα τη μέρα που έφτασα, όπως κατέβαινα από το φορτηγό που ήρθε να μας πάρει από το τρένο, καμιά 15αριά ψαρωμένους νέοπες να μας πάει στο στρατόπεδο, λίγο έξω από τη Σταυρούπολη. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά είχα όλα τα υπόλοιπα, είχα και το πόδι. Ας ελπίσουμε πως η Voltaren θα κάνει τώρα το θαύμα της.

Γελοία φάση: Πηγαίνουμε με τους σάκους μας να μας ψάξουν (που δε μπορούν να ψάξουν, αλλά λέμε). Πρώτα ρωτάνε για κινητό με κάμερα, μιας και απαγορεύονται οι φωτογραφικές και οι κάμερες στα στρατόπεδα. Αν τους πεις πως έχεις, στο κρατάνε. Αν πεις όχι (κι ας έχεις πάνω σου, όπως εγώ), είσαι ok. Μετά σε ρωτάνε για φάρμακα. Αν τους πεις πως έχεις, σου λένε να ανοίξεις και να τους τα δείξεις. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μένα και δίπλα μου άλλος φαντάρος κάνει το ίδιο σε κάποιον άλλο καημένο νέοπα...

Με χαλαρή διάθεση και αστειευόμενος ο φαντάρος ρωτάει το παλικάρι που όπως έμαθα αργότερα πάσχει από μανιοκατάθλιψη "Έχεις κανένα καλό "φάρμακο" να μας δώσεις, φιλαράκι;" και φέρνει το χέρι κοντά στο στόμα σαν να κάνει μπάφο, για να πάρει αμέσως την απάντηση "Ναι" και το απότομο άνοιγμα του σάκου με μια κίνηση που θα φανερώσει 3 κουτιά αντικαταθλιπτικά. Ο φαντάρος σοκάρεται και με κλαμένο ύφος αρχίζει την απολογία "Συγνώμη ρε φιλαράκι, δεν ήξερα, με συγχωρείς, πλάκα έκανα". Η ουρά κάτω απ' τα σκέλια.

Αφού γίνονται όλα τα τυπικά και "αποφαίνονται για την περίπτωσή μου", μπαίνω με μερικούς άλλους που πήγαιναν για αναβολή σε ένα βανάκι και ξεκινάμε για το 412 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης, περίπου μισή ώρα από τη Σταυρούπολη, για να πάρουμε την υπογραφή της Επιτροπής Απαλλαγών. Εκεί χρειαζόμαστε έναν παθολόγο για μένα και ένα ψυχίατρο για όλους τους υπόλοιπους που θα βάλουν μια τυπική τζίφρα ώστε να βάλει μετά από πάνω της ακόμα μια η ανωτέρα επιτροπή.

Έλα όμως που ενώ υπάρχει ψυχίατρος, δεν υπάρχει παθολόγος! Δηλαδή παθολόγος υπήρχε στο νοσοκομείο, αλλιώς δε θα το ονομάτιζαν νοσοκομείο αλλά τζακούζι, παγωτατζίδικο ή αλυσίδα Γερμανός ξέρω γω, απλά δεν υπήρχε παθολόγος που να είχε δικαίωμα υπογραφής. Οι άλλοι βάζαν Χ ακόμα, δεν είχαν μάθει να υπογράφουν σωστά φαίνεται. Το αυτό όπως αμέσως με πληροφόρησαν, σήμαινε πως εγώ θα μείνω μέσα στο στρατόπεδο εκείνη τη μέρα και την επόμενη το πρωί θα ματαπάω στο 412 για να δω αν τα εντατικά μαθήματα υπογραφής που θα έκαναν μέσα στο βράδυ οι παθολόγοι θα είχαν αποτέλεσμα.

Οι υπόλοιποι την κοπανίσανε κι εγώ γύρισα στο στρατόπεδο για να βολευτώ στον 1ο λόχο, 4η μεραρχία, 1ο κάτω κρεββάτι αριστερά όπως βλέπεις από την είσοδο, στον εξωτερικό τοίχο. Δε μπορώ να πω, τα παιδιά με αντιμετώπιζαν σαν φιλοξενούμενο. Ψιλοκουβεντούλα, χαλαρότητα και γύρω μου τα πάσης φύσεως Ρώσικα και Γεωργιανά (ή είναι ίδια αυτά τα 2 και έχω μπερδευτεί;) καθότι ο 1 στους 2 που κατατάχθηκαν την ίδια ή την προηγούμενη μέρα από μένα καταγόταν από κείνα τα μέρη. 2-3 μάλιστα δεν ήξεραν γρι ελληνικά. Να δεις και τι καλά που μαθαίνεις και ξένες γλώσσες και πως να συνεννοείσαι με νοήματα στον Ελληνικό Στρατό!

Τέλος πάντων, ξημέρωσε η επόμενη μέρα και μετά από μεγάααααλες αναμονές πήγα και στο 412, πέρασα και την επιτροπή, γύρισα και στο στρατόπεδο για το χαρτί (ένα ακόμα) της αναβολής και ένας Ανθυπολοχαγός που με συμπάθησε από την πρώτη στιγμή όσο εγώ αυτόν, δηλαδή καθόλου, μου είπε "Έξω". Κι εγώ άλλο που δεν ήθελα, του είπα "Ευχαρίστως, Λοχία μου" και πήρα την κατηφόρα που οδηγεί στο χωριό και (το σημαντικότερο) στην ελευθερία...

Μπιρμπίλια!

Είναι χειμώνας και ο μικρός Γιαννάκης αψηφά το ψιλόβροχο και το κρύο και ανεβαίνει σιγά-σιγά την ανηφόρα για να βγει στη λαϊκή αγορά του Πολυγύρου. Φτάνοντας, ψάχνει με το μάτι να βρει τον πολυπόθητο πάγκο με τα ξηροκάρπια. Βλέπει τον ξερακιανό κυριούλη και τρέχει προς τα κει, φοβούμενος μήπως ο αέρας τον πάρει πριν προλάβει να τον φτάσει. Όχι τον ίδιο. Τον ξερακιανό κυριούλη. Είναι η στιγμή που περιμένει κάθε βδομάδα. Να δείξει το σημείο με τα ζαχαρωμένα στραγάλια και να πει "μισό κιλό".

Όμως αυτή τη φορά το δάχτυλό του μένει μετέωρο και κάτι ανακινείται βαθιά στα σωθικά του, καθώς ανακαλύπτει πως τα αντικειμενάκια του πόθου του δεν υπάρχουν πουθενά πάνω στον πάγκο του ξερακιανού κυριούλη. Μόνο σανφυστίκι, σταφίδες και φουντούκια αναπαύονται εκεί, έτοιμα για κάποιον άλλο μικρό ή μεγάλο Γιαννάκη να τα δείξει με το χεράκι του ή να τα καλέσει να έρθουν κοντά του (αγκού).

Ο πόνος είναι μεγάλος. Και καθώς η βαθιά ανακίνηση των σωθικών ξεκινά να παράγει ήχο, ο ξερακιανός κυριούλης κάθεται βαριά στη θέση του. Έχει καταλάβει το ολέθριο λάθος του. Δεν έφερε ζαχαρωμένα στραγάλια. Το κακό όμως είχε γίνει. Και η σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη στην πόλη (σιγά την Νεαγιόρκη ρε) έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων, σημάδι οδύνης και απώλειας, σημείο αναφοράς της ζαχαρωμένης στραγαλικής αθωότητας...


Πόσοι από σας ξέρετε τα στραγάλια με ζάχαρη; Αυτό το κατασκεύασμα που μοιάζει με μικρό μυαλό, αποτελείτε από ένα στραγάλι που το έχουν περιλούσει με ζάχαρη η οποία έχει στερεοποιηθεί πάνω του και είναι διαφόρων χρωμάτων. Γιατί δε μας φτάνει η τόση ζάχαρη, θέλουμε και τη χρωστική μας!

Μου είπανε πως ακούν στο όνομα "Μπιρμπίλια" (ψιτ, ψιτ, ματς, μπιρμπιλάκι, καλό μπιρμπιλάκι), αν κι εγώ δε θυμάμαι ποτέ να τα έχω ακούσει έτσι. Πάντα περιφραστικά εξηγούσα τι θέλω. Στραγάλια με ζάχαρη. Έψαχνα καιρό. Είχα βρει μια φορά στις Σέρρες αλλά τα ανακάλυψα μερικές μέρες πριν να φύγω από κει και δεν είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω. Από κει και πέρα, όπου κι αν ρωτούσα μου γυρνούσανε την πλάτη. Λες και τους έβριζα!

Έπρεπε λοιπόν να φτάσει η χάρη μου στην Αθήνα για να τα ξαναβρώ. Δε θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Τα έχω στα χέρια μου αυτή ακριβώς τη στιγμή. I love μπιρμπίλια και αν και το τράβηξα (λίγο :P), ένα τραύμα επουλώθηκε τώρα...

Εν-δυό, εν-δυό!

Και έφτασε το χαρτίιιιι... 13 του επομένου παρουσιάζομαι στη Σταυρούπολη της Ξάνθης. Και όπως έχουν τα πράγματα λίγες μέρες μετά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα ψάχνω δουλειά στη Θεσσαλονίκη...

Ένα άγχος το έχω είναι η αλήθεια μήπως και πάει κάτι στραβά, αν και δε μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να είναι αυτό. Είμαι Ι5 με 2ετή αναβολή και μένει να αποδειχτεί και επιτόπου στο στρατόπεδο αυτό. Το χαίρομαι, δεν ξέρω αν φαίνεται κακό αυτό, Ι5 and all, αλλά ήδη έχω χάσει χρόνο εξαιτίας τους στρατού, ελπίζω από τις 14, άντε τις 15 του Μάη να μη χάνω κι άλλο.

Ελπίζω να μην έχω υπολογίσει τίποτα λάθος (ε ρε τι πλάκα έχει να γίνει σε αυτή την περίπτωση!) αλλά χαίρομαι που θα μπω στη διαδικασία και θα βγω τάχιστα για να μπω σε μια άλλη, να ψάξω δουλειά και να εγκατασταθώ στη Σαλονίκη αμέσως μετά. Οπότε να με έχετε υπόψιν σαν όλοι και όποιος θέλει βιογραφικό να του στείλω ένα! :-)

Αυτοαναφορικό