Οι 25 ώρες που πέρασα στο στρατό

Ένα άγχος το είχα, θα το πω. Ήξερα μεν πως δύσκολα μπορεί να πάει κάτι στραβά και να μην πάρω τη διετή αναβολή που ο νόμος καθαρά προέβλεπε για μένα, αλλά επειδή κρατούσα συνέχεια μια πισινή και πήγαινα προετοιμασμένος για να μείνω, αυτό είχε αρχίσει να με καταβάλει τις τελευταίες μέρες. Όχι σε υπερβολικό βαθμό, όμως αρκετά ώστε να μου φαίνεται (μάλλον).

Επέστρεψα ίσως και γρηγορότερα από όσο θα περίμενα, με πολλή κούραση, με ένα πόδι λίγο σακατεμένο. Το έφαγα τη μέρα που έφτασα, όπως κατέβαινα από το φορτηγό που ήρθε να μας πάρει από το τρένο, καμιά 15αριά ψαρωμένους νέοπες να μας πάει στο στρατόπεδο, λίγο έξω από τη Σταυρούπολη. Όχι τίποτα το τρομερό, αλλά είχα όλα τα υπόλοιπα, είχα και το πόδι. Ας ελπίσουμε πως η Voltaren θα κάνει τώρα το θαύμα της.

Γελοία φάση: Πηγαίνουμε με τους σάκους μας να μας ψάξουν (που δε μπορούν να ψάξουν, αλλά λέμε). Πρώτα ρωτάνε για κινητό με κάμερα, μιας και απαγορεύονται οι φωτογραφικές και οι κάμερες στα στρατόπεδα. Αν τους πεις πως έχεις, στο κρατάνε. Αν πεις όχι (κι ας έχεις πάνω σου, όπως εγώ), είσαι ok. Μετά σε ρωτάνε για φάρμακα. Αν τους πεις πως έχεις, σου λένε να ανοίξεις και να τους τα δείξεις. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μένα και δίπλα μου άλλος φαντάρος κάνει το ίδιο σε κάποιον άλλο καημένο νέοπα...

Με χαλαρή διάθεση και αστειευόμενος ο φαντάρος ρωτάει το παλικάρι που όπως έμαθα αργότερα πάσχει από μανιοκατάθλιψη "Έχεις κανένα καλό "φάρμακο" να μας δώσεις, φιλαράκι;" και φέρνει το χέρι κοντά στο στόμα σαν να κάνει μπάφο, για να πάρει αμέσως την απάντηση "Ναι" και το απότομο άνοιγμα του σάκου με μια κίνηση που θα φανερώσει 3 κουτιά αντικαταθλιπτικά. Ο φαντάρος σοκάρεται και με κλαμένο ύφος αρχίζει την απολογία "Συγνώμη ρε φιλαράκι, δεν ήξερα, με συγχωρείς, πλάκα έκανα". Η ουρά κάτω απ' τα σκέλια.

Αφού γίνονται όλα τα τυπικά και "αποφαίνονται για την περίπτωσή μου", μπαίνω με μερικούς άλλους που πήγαιναν για αναβολή σε ένα βανάκι και ξεκινάμε για το 412 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης, περίπου μισή ώρα από τη Σταυρούπολη, για να πάρουμε την υπογραφή της Επιτροπής Απαλλαγών. Εκεί χρειαζόμαστε έναν παθολόγο για μένα και ένα ψυχίατρο για όλους τους υπόλοιπους που θα βάλουν μια τυπική τζίφρα ώστε να βάλει μετά από πάνω της ακόμα μια η ανωτέρα επιτροπή.

Έλα όμως που ενώ υπάρχει ψυχίατρος, δεν υπάρχει παθολόγος! Δηλαδή παθολόγος υπήρχε στο νοσοκομείο, αλλιώς δε θα το ονομάτιζαν νοσοκομείο αλλά τζακούζι, παγωτατζίδικο ή αλυσίδα Γερμανός ξέρω γω, απλά δεν υπήρχε παθολόγος που να είχε δικαίωμα υπογραφής. Οι άλλοι βάζαν Χ ακόμα, δεν είχαν μάθει να υπογράφουν σωστά φαίνεται. Το αυτό όπως αμέσως με πληροφόρησαν, σήμαινε πως εγώ θα μείνω μέσα στο στρατόπεδο εκείνη τη μέρα και την επόμενη το πρωί θα ματαπάω στο 412 για να δω αν τα εντατικά μαθήματα υπογραφής που θα έκαναν μέσα στο βράδυ οι παθολόγοι θα είχαν αποτέλεσμα.

Οι υπόλοιποι την κοπανίσανε κι εγώ γύρισα στο στρατόπεδο για να βολευτώ στον 1ο λόχο, 4η μεραρχία, 1ο κάτω κρεββάτι αριστερά όπως βλέπεις από την είσοδο, στον εξωτερικό τοίχο. Δε μπορώ να πω, τα παιδιά με αντιμετώπιζαν σαν φιλοξενούμενο. Ψιλοκουβεντούλα, χαλαρότητα και γύρω μου τα πάσης φύσεως Ρώσικα και Γεωργιανά (ή είναι ίδια αυτά τα 2 και έχω μπερδευτεί;) καθότι ο 1 στους 2 που κατατάχθηκαν την ίδια ή την προηγούμενη μέρα από μένα καταγόταν από κείνα τα μέρη. 2-3 μάλιστα δεν ήξεραν γρι ελληνικά. Να δεις και τι καλά που μαθαίνεις και ξένες γλώσσες και πως να συνεννοείσαι με νοήματα στον Ελληνικό Στρατό!

Τέλος πάντων, ξημέρωσε η επόμενη μέρα και μετά από μεγάααααλες αναμονές πήγα και στο 412, πέρασα και την επιτροπή, γύρισα και στο στρατόπεδο για το χαρτί (ένα ακόμα) της αναβολής και ένας Ανθυπολοχαγός που με συμπάθησε από την πρώτη στιγμή όσο εγώ αυτόν, δηλαδή καθόλου, μου είπε "Έξω". Κι εγώ άλλο που δεν ήθελα, του είπα "Ευχαρίστως, Λοχία μου" και πήρα την κατηφόρα που οδηγεί στο χωριό και (το σημαντικότερο) στην ελευθερία...