Θα ποτίσεις; Άστα μωρέ, ρίξε μια ξάπλα...
Δημοφιλής έκφραση στα μέρη μου η παραπάνω. Ξάπλα, κύριοι και κυρίες. Το απόλυτο στάδιο αποχαύνωσης. Η συντομότερη οδός αποφυγής υποχρεώσεων. Ο καταλληλότερος τρόπος... Ωπ! Πήρα φόρα! Μισό λεπτάκι, να εξηγήσω τι είναι ξάπλα. Ορισμοί υπάρχουν πολλοί μα σαφέστατα ο εξής είναι ο πιο περιγραφικός:
Ξάπλα, η: Η διαδικασία εκείνη της οριζοντίωσης (προτιμώμενο μέσο υπέρδιπλο κρεβάτι), κατά την οποία το υποκείμενο δεν εκτελεί καμία απολύτως ενέργεια, ψυχαγωγική ή βιολογική.
Παιδιά, άμα κοιμόμαστε, δεν είναι ξάπλα. Είναι ύπνος. Άμα διαβάζουμε το αγαπημένο μας βιβλιαράκι, δεν είναι ξάπλα. Είναι διάβασμα. Άμα βλέπουμε τηλεόραση, δεν είναι ξάπλα. Είναι μαλακία. Ok? Πέστε στο κρεβάτι και μην κάνετε απολύτως τίποτα. Τίποτα όμως.
Αφού λοιπόν τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, πάμε στο ψητό. Ξαπλάρετε ανηλεώς! Πολλοί θα πουν "Χαμένος χρονάουτς". Ίσως να μην καταλάβετε τι εννοούν, ακριβώς γιατί θα τους έχω προλάβει και θα έχουν φάει τη μπουνιά, εξού και ο ήχος. Μην σας ανησυχούν τέτοιοι τύποι.
Δεν καταλαβαίνουν το βαθύτερο νόημα της τέχνης της ξάπλας. Δεν αντιλαμβάνονται πως αν ξαπλάρεις σωστά, σε ένα μεγάλο κρεβάτι, με ανοιχτά χέρια και πόδια (το λέει και η λέξη: ξ-άπλα), έστω και για 10 λεπτά την ημέρα, η ενέργεια που εισβάλει στο σώμα είναι πολύτιμη και ευεργετική. Δεν χωράει ο νους τους πως η απόλυτη ηρεμία γεμίζει το μυαλό με ιδέες, με σκέψεις που αλλιώς δε θα χωρούσαν στον πανικό της δράσης όλη την ημέρα.
Βέβαια όλα αυτά είναι κυρίως μπούρδες που μπορείτε να πείτε σε αυτούς που αντιδράνε. Γιατί όλοι οι γνώστες ξέρουν (αφού είναι γνώστες, γίνεται να μην ξέρουν) πως η ξάπλα είναι το υπέρτατο όπλο απέναντι σε όσους κακούς θέλουν να μας κάνουν να δουλέψουμε.
Σου λένε να πλύνεις το αυτοκίνητο; Ρίξε μια ξάπλα. Βαριέσαι να πας στη θάλασσα μέρα μεσημέρι; "Θα ξαπλάρω καλύτερα, μωρέ". Πρέπει να σημαζέψεις το δωμάτιό σου; Ξαπλάρεις χαλαρότατα, αν βρεις χώρο ανάμεσα στα βουνά με τα σκουπίδια...
Μεγάλη απόλαυση σας λέω. Μεγάλη...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα gusto series. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα gusto series. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 10 Ιουλίου 2007
Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007
Απολαύσεις... (Part Seven)
Το φαινόμενο Χάρρυ Κλυνν...
Τώρα θα αναρωτιέστε πως πέρασα από την Coca cola και το κρασί, σε ένα πρόσωπο. Ίσως γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είναι πρόσωπο. Είναι ένας μύθος...
Ο κατά κόσμον Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης, γεννημένος το 1940, μετά από φτωχά παιδικά χρόνια, φεύγει στα 24 του για το Μόντρεαλ του Καναδά και ακολουθεί καριέρα στο stand-up comedy. Μένει εκεί 10 χρόνια και μαθαίνει πολλά.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει σε μπουάτ της Πλάκας και ακολούθως σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. Το 1978, το "Για Δέσιμο" σπάει ρεκόρ πωλήσεων στους δίσκους με τον "Κύριο Χατζηλάστιχο" και την "Τελεβιζιόν".
Φαίνεται τόσο απλό, αλλά πλέον τα ισοπεδώνει όλα! Με δισκογραφία (Δοξάστε με, Πατάτες, Γιώργος Σουρής, Μαλακά... Πιο Μαλακά, Έθνος Ανάδελφον, Τίποτα, Natin-Fatin, Ραντεβού με την εισαγγελία, Αποκάλυψις, Γρανίτα από Τζατζίκι και The (X) Κλυνν Files), με ταινίες (Αλαλούμ, Made in Greece, Εις Μνήμην), με θέατρο και με βιβλία, ο Χάρρυ Κλυνν είναι παντού.
Με αθάνατες ατάκες και σάτιρα που έσπαγε δόντια, ο Χάρρυ Κλυνν μου έμαθε κατά κάποιο τρόπο την νεότερη ελληνική ιστορία, από τη μεταπολίτευση και πέρα. Είναι ένας καλλιτέχνης με κύρος, με γλώσσα που πολλοί χαρακτήρισαν σκληρή, που εισήγαγε πρώτος στην Ελλάδα το stand-up comedy και το παιχνίδι με το κοινό στις παραστάσεις του.
Πάντως ο Χάρρυ έκανε πρόσφατα και ένα φάουλ, θέλω να πιστεύω με καλή καρδιά. Η υποψηφιότητά του για τη δημαρχεία της περιοχής που γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν άρεσε σε πολλούς.
Όλοι του οι δίσκοι (πλην ενός) βρίσκονται στα χέρια μου, να'ναι καλά τα mp3 και τους ακούω συχνά. Αγαπημένος δεν υπάρχει. Είναι όλοι τους πραγματικά υπέροχοι και ξεκαρδιστικοί και δεν μπόρεσα να διαλέξω έναν για τις ανάγκες του post. Οι ήρωες του έχουν αφήσει εποχή. Ποιός δεν ξέρει τον Τραμπάκουλα, τον Βασίλη, τον Ψιτ Μανώλη;
Ρίξτε και μια ματιά σε αυτό κι εγώ σας αφήνω. Έβαλα Χάρρυ Κλυνν. "Είμαι που λες αραγμένος στον ακάλυπτο και πίνω το φραπεδάκι μου με τις 36 ζάχαρες...".
Τώρα θα αναρωτιέστε πως πέρασα από την Coca cola και το κρασί, σε ένα πρόσωπο. Ίσως γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είναι πρόσωπο. Είναι ένας μύθος...
Ο κατά κόσμον Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης, γεννημένος το 1940, μετά από φτωχά παιδικά χρόνια, φεύγει στα 24 του για το Μόντρεαλ του Καναδά και ακολουθεί καριέρα στο stand-up comedy. Μένει εκεί 10 χρόνια και μαθαίνει πολλά.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει σε μπουάτ της Πλάκας και ακολούθως σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. Το 1978, το "Για Δέσιμο" σπάει ρεκόρ πωλήσεων στους δίσκους με τον "Κύριο Χατζηλάστιχο" και την "Τελεβιζιόν".
Φαίνεται τόσο απλό, αλλά πλέον τα ισοπεδώνει όλα! Με δισκογραφία (Δοξάστε με, Πατάτες, Γιώργος Σουρής, Μαλακά... Πιο Μαλακά, Έθνος Ανάδελφον, Τίποτα, Natin-Fatin, Ραντεβού με την εισαγγελία, Αποκάλυψις, Γρανίτα από Τζατζίκι και The (X) Κλυνν Files), με ταινίες (Αλαλούμ, Made in Greece, Εις Μνήμην), με θέατρο και με βιβλία, ο Χάρρυ Κλυνν είναι παντού.
Με αθάνατες ατάκες και σάτιρα που έσπαγε δόντια, ο Χάρρυ Κλυνν μου έμαθε κατά κάποιο τρόπο την νεότερη ελληνική ιστορία, από τη μεταπολίτευση και πέρα. Είναι ένας καλλιτέχνης με κύρος, με γλώσσα που πολλοί χαρακτήρισαν σκληρή, που εισήγαγε πρώτος στην Ελλάδα το stand-up comedy και το παιχνίδι με το κοινό στις παραστάσεις του.
Πάντως ο Χάρρυ έκανε πρόσφατα και ένα φάουλ, θέλω να πιστεύω με καλή καρδιά. Η υποψηφιότητά του για τη δημαρχεία της περιοχής που γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν άρεσε σε πολλούς.
Όλοι του οι δίσκοι (πλην ενός) βρίσκονται στα χέρια μου, να'ναι καλά τα mp3 και τους ακούω συχνά. Αγαπημένος δεν υπάρχει. Είναι όλοι τους πραγματικά υπέροχοι και ξεκαρδιστικοί και δεν μπόρεσα να διαλέξω έναν για τις ανάγκες του post. Οι ήρωες του έχουν αφήσει εποχή. Ποιός δεν ξέρει τον Τραμπάκουλα, τον Βασίλη, τον Ψιτ Μανώλη;
Ρίξτε και μια ματιά σε αυτό κι εγώ σας αφήνω. Έβαλα Χάρρυ Κλυνν. "Είμαι που λες αραγμένος στον ακάλυπτο και πίνω το φραπεδάκι μου με τις 36 ζάχαρες...".
Παρασκευή 18 Μαΐου 2007
Απολαύσεις... (Part Six)
Κρασάκι. Γλυκόπιοτο, κόκκινο κρασάκι...
Γενικά ως blog (sic!) δεν πίνουμε. Δεν είμαστε καν της μπύρας. Το θεωρούμε νεράκι με γεύση. Όχι ότι είμαστε αντί-αλκοόλες. Απλά δε μας πολυαρέσει. Έχουμε όμως μια αδυναμία. Μεγάλη αδυναμία. Το κρασί και δη το κόκκινο. Οίνος ερυθρός και τα μυαλά στα κάγκελα, φίλοι αναγνώστες...
Ένα από τα όνειρα μου ήταν να γίνω Σομελιέ. Γενικά πάντως δεν μπορώ να πω πως ξέρω πολλά για κρασιά. Εντάξει, το Merlot πάει με όλα, το Cabernet με κόκκινο κρέας και το Pinot με κοτόπουλο. Ok, ξέρω και πως θέλουν μια θερμοκρασία 16-17°C περίπου (σιχαίνομαι το ζεστό κρασί, χαλάει εντελώς). Πέραν τούτου ουδέν.
Το κόκκινο κρασί είναι ίσως το ποτό με το ωραιότερο άρωμα. Και δεν έχω και καλή μύτη! Αλλιώς θα μύριζα όλα αυτά τα φρούτα που αφήνουν το στίγμα τους στο άρωμά του. Οι υπέροχες αποχρώσεις του κόκκινου στα στραφταλίζουν στο φως το κάνουν να μοιάζει μαγικό.
Όμως το κυριότερο είναι η ιεροτελεστία που το ακολουθεί.
Κρατάμε το ποτήρι από το πόδι του, για να μην το ζεστάνουμε με τα χέρια μας και για να μην αφήσουμε δαχτυλιές στο ποτήρι (αφή). Γυρνάμε το ποτήρι κυκλικά, ώστε να εξατμιστεί το αλκοόλ και να απελευθερωθεί η μυρωδιά του και το φέρνουμε κοντά στη μύτη μας (όσφρηση). Σηκώνουμε το ποτήρι με κόντρα το φως, για να ανακαλύψουμε το πραγματικό χρώμα του (όραση). Δοκιμάζουμε ελάχιστο από το κρασί με καθαρό στόμα (γεύση).
Έτσι γεννήθηκε και η ανάγκη για το τσούγκρισμα. Είναι η αίσθηση που μας λείπει από το πακέτο, η ακοή. Το κρασί μας τις απασχολεί και τις 5...
Βέβαια ο κάφρος μέσα μου φωνάζει πάντα "Όχι, μην κάνεις τίποτα, πιες το με τη μία και ξαναγιόμα το ποτήρι!" και ποτέ δεν κάνω τίποτα από αυτά! Αλλά δεν έχει το ενδιαφέρον του; Είναι ευγενές ποτό, όχι μαλακίες. Θέλει να του φερθείς με το γάντι. :-)
Γενικά αν είναι να πιω κάτι, θα είναι κρασί. Θα είναι και κόκκινο κι ας γίνομαι πολλές φορές θύμα της παρέας που (για κάποιο περίεργο λόγο) επιλέγει συνήθως άσπρο. Άλλωστε αυτό που πίνω δε θέλω να με πίνει. Θέλω να έχει σημασία ότι το πίνω. Όχι για να κάνω κεφάλι (άκου δικαιολογία για να πιει κανείς!), ούτε γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω...
Λοιπόν, πότε πάμε για κρασάκι;
Γενικά ως blog (sic!) δεν πίνουμε. Δεν είμαστε καν της μπύρας. Το θεωρούμε νεράκι με γεύση. Όχι ότι είμαστε αντί-αλκοόλες. Απλά δε μας πολυαρέσει. Έχουμε όμως μια αδυναμία. Μεγάλη αδυναμία. Το κρασί και δη το κόκκινο. Οίνος ερυθρός και τα μυαλά στα κάγκελα, φίλοι αναγνώστες...
Ένα από τα όνειρα μου ήταν να γίνω Σομελιέ. Γενικά πάντως δεν μπορώ να πω πως ξέρω πολλά για κρασιά. Εντάξει, το Merlot πάει με όλα, το Cabernet με κόκκινο κρέας και το Pinot με κοτόπουλο. Ok, ξέρω και πως θέλουν μια θερμοκρασία 16-17°C περίπου (σιχαίνομαι το ζεστό κρασί, χαλάει εντελώς). Πέραν τούτου ουδέν.
Το κόκκινο κρασί είναι ίσως το ποτό με το ωραιότερο άρωμα. Και δεν έχω και καλή μύτη! Αλλιώς θα μύριζα όλα αυτά τα φρούτα που αφήνουν το στίγμα τους στο άρωμά του. Οι υπέροχες αποχρώσεις του κόκκινου στα στραφταλίζουν στο φως το κάνουν να μοιάζει μαγικό.
Όμως το κυριότερο είναι η ιεροτελεστία που το ακολουθεί.
Κρατάμε το ποτήρι από το πόδι του, για να μην το ζεστάνουμε με τα χέρια μας και για να μην αφήσουμε δαχτυλιές στο ποτήρι (αφή). Γυρνάμε το ποτήρι κυκλικά, ώστε να εξατμιστεί το αλκοόλ και να απελευθερωθεί η μυρωδιά του και το φέρνουμε κοντά στη μύτη μας (όσφρηση). Σηκώνουμε το ποτήρι με κόντρα το φως, για να ανακαλύψουμε το πραγματικό χρώμα του (όραση). Δοκιμάζουμε ελάχιστο από το κρασί με καθαρό στόμα (γεύση).
Έτσι γεννήθηκε και η ανάγκη για το τσούγκρισμα. Είναι η αίσθηση που μας λείπει από το πακέτο, η ακοή. Το κρασί μας τις απασχολεί και τις 5...
Βέβαια ο κάφρος μέσα μου φωνάζει πάντα "Όχι, μην κάνεις τίποτα, πιες το με τη μία και ξαναγιόμα το ποτήρι!" και ποτέ δεν κάνω τίποτα από αυτά! Αλλά δεν έχει το ενδιαφέρον του; Είναι ευγενές ποτό, όχι μαλακίες. Θέλει να του φερθείς με το γάντι. :-)
Γενικά αν είναι να πιω κάτι, θα είναι κρασί. Θα είναι και κόκκινο κι ας γίνομαι πολλές φορές θύμα της παρέας που (για κάποιο περίεργο λόγο) επιλέγει συνήθως άσπρο. Άλλωστε αυτό που πίνω δε θέλω να με πίνει. Θέλω να έχει σημασία ότι το πίνω. Όχι για να κάνω κεφάλι (άκου δικαιολογία για να πιει κανείς!), ούτε γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω...
Λοιπόν, πότε πάμε για κρασάκι;
Σάββατο 12 Μαΐου 2007
Απολαύσεις... (Part Five)
Eurovision απόψε...
42 χώρες. Αυτό σημαίνει πως θα ακούσουμε 42 φορές το περίφημο "Douze points"! Απλά τέλειο...
Την αγαπάμε τη Eurovision. Γιατί είναι pure fun. Γιατί δεν ντύνεται και ελπίζουμε να μη ντυθεί ποτέ με τον μανδύα της σοβαρής τέχνης. Ούτε της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και τρίχες κατσαρές. Γιατί είναι trash και το ξέρει. Και γιατί είναι η μόνη εκπομπή της τηλεόρασης που έχω αισθανθεί να χρειάζομαι ποπ-κορν για να την παρακολουθήσω.
Γιατί γουστάρουμε που δίνονται αβέρτα ψήφοι για λόγους καλής γειτονίας (Βλέπε: Ελλάδα-Κύπρος, Σκανδιναβικές χώρες, Αγγλία-Ιρλανδία, Βαλκανικές χώρες). Γιατί έχουμε ακούσει *και* καλά τραγούδια κατά καιρούς! Ναι, είναι αλήθεια. Τα τελευταία 3 χρόνια μπορώ να θυμηθώ το Lane Moje της Σερβίας το 2004 και το Lejla της Βοσνίας πέρσι.
Υπάρχουν πολλοί που βρίζουν τη Eurovision. Θεωρούν πως είναι κακό που είναι kitsch και τα τραγούδια σαχλά, τα ρούχα κραυγαλέα. Έχουν δίκιο! Είναι όλα αυτά! Και γι'αυτό την πάμε! Είναι ένα πανηγυράκι. Έχει πλάκα να βλέπουμε τον κόσμο να την παίρνει στα σοβαρά και να την κατακρίνει...
Εμείς θέλουμε Dana International και τον Ολλανδό που την έπεσε στον Σάκη Ρουβά. Θέλουμε την Αγγλία να πέφτει κάθε χρόνο και πιο χαμηλά και τις t.A.T.u. να προσπαθούν να μποϊκοτάρουν το διαγωνισμό και να απειλούν να φιληθούν επί σκηνής. Θέλουμε S.A.G.A.P.O (το γελοιότερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής) και την κλασσική κάθε χρόνο μπαλάντα της Ιρλανδίας. Θέλουμε κάθε χρόνο μια Λιθουανία με το We Are The Winners και μια Ισλανδία με το Congratulations.
Μαζευτείτε λοιπόν με καλή παρέα και απολαύστε το θέαμα. Ψηφίστε κιόλας το τραγούδι που θα σας αρέσει, γιατί όχι; Απόψε. Στις 10. Στις τηλεοράσεις σας...
42 χώρες. Αυτό σημαίνει πως θα ακούσουμε 42 φορές το περίφημο "Douze points"! Απλά τέλειο...
Την αγαπάμε τη Eurovision. Γιατί είναι pure fun. Γιατί δεν ντύνεται και ελπίζουμε να μη ντυθεί ποτέ με τον μανδύα της σοβαρής τέχνης. Ούτε της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και τρίχες κατσαρές. Γιατί είναι trash και το ξέρει. Και γιατί είναι η μόνη εκπομπή της τηλεόρασης που έχω αισθανθεί να χρειάζομαι ποπ-κορν για να την παρακολουθήσω.
Γιατί γουστάρουμε που δίνονται αβέρτα ψήφοι για λόγους καλής γειτονίας (Βλέπε: Ελλάδα-Κύπρος, Σκανδιναβικές χώρες, Αγγλία-Ιρλανδία, Βαλκανικές χώρες). Γιατί έχουμε ακούσει *και* καλά τραγούδια κατά καιρούς! Ναι, είναι αλήθεια. Τα τελευταία 3 χρόνια μπορώ να θυμηθώ το Lane Moje της Σερβίας το 2004 και το Lejla της Βοσνίας πέρσι.
Υπάρχουν πολλοί που βρίζουν τη Eurovision. Θεωρούν πως είναι κακό που είναι kitsch και τα τραγούδια σαχλά, τα ρούχα κραυγαλέα. Έχουν δίκιο! Είναι όλα αυτά! Και γι'αυτό την πάμε! Είναι ένα πανηγυράκι. Έχει πλάκα να βλέπουμε τον κόσμο να την παίρνει στα σοβαρά και να την κατακρίνει...
Εμείς θέλουμε Dana International και τον Ολλανδό που την έπεσε στον Σάκη Ρουβά. Θέλουμε την Αγγλία να πέφτει κάθε χρόνο και πιο χαμηλά και τις t.A.T.u. να προσπαθούν να μποϊκοτάρουν το διαγωνισμό και να απειλούν να φιληθούν επί σκηνής. Θέλουμε S.A.G.A.P.O (το γελοιότερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής) και την κλασσική κάθε χρόνο μπαλάντα της Ιρλανδίας. Θέλουμε κάθε χρόνο μια Λιθουανία με το We Are The Winners και μια Ισλανδία με το Congratulations.
Μαζευτείτε λοιπόν με καλή παρέα και απολαύστε το θέαμα. Ψηφίστε κιόλας το τραγούδι που θα σας αρέσει, γιατί όχι; Απόψε. Στις 10. Στις τηλεοράσεις σας...
Κυριακή 6 Μαΐου 2007
Απολαύσεις... (Part Four)
Friends For Ever...
Είπαμε για torrents, είπαμε (εμβόλιμα) και για το greektvsubs, ας πούμε τώρα τα σοβαρά θέματα: Αγαπάμε Friends!
Μιλάμε για τη σειρά των σειρών. Το πιο πετυχημένο sitcom ever. Μιλάμε για 10 γεμάτες σεζόν με έρωτες, γάμους, χωρισμούς, επαγγελματικές καριέρες, επιτυχίες και αποτυχίες, ups and downs, απίστευτες ατάκες, τρελές καταστάσεις, αλλά πάντα με κεντρικό άξονα τη φιλία 6 εντελώς διαφορετικών και (φυσικά) ξεκαρδιστικών χαρακτήρων.
Την Phoebe, με την πίστη της στα μεταφυσικά, την περίεργη μουσική και την κουφή ζωή της πριν τη γνωριμία της με τους υπόλοιπους.
Τον Ross, με τη συνήθειά του να παντρεύεται και να χωρίζει αμέσως μετά, την πολύπαθη σχέση του με τη Rachel και τη δουλειά του σαν Παλαιοντολόγος να γίνεται αντικείμενο πειράγματος από τους υπόλοιπους.
Τη Rachel, την όμορφη της παρέας, το κακομαθημένο κοριτσάκι που μεταμορφώθηκε και την τρέλα της με τη μόδα και τον Ross (όσο και αν λέει "We were not on a break!").
Τον Joey, που δε φημίζεται για την ευστροφία του, την προσπάθειά του να γίνει γνωστός σαν ηθοποιός και τις πολλές επιτυχίες του με τις γυναίκες ("How you doin'?").
Τη Monica, την πρώην παχιά κοπέλα, την τρέλα της με την καθαριότητα και την μαγειρική της.
Και τον Chandler, με το αστείρευτο χιούμορ, με την απροσδιόριστη δουλειά και την ανεκδιήγητη Janice ("Oh...my...God!").
Όλα ξεκινάνε στο Central Perk, το καφέ-στέκι της παρέας. Και όλα τελειώνουν με τους 6 να πηγαίνουν πάλι για καφέ και με τον Chandler να ρωτάει "Where?" και να κάνει το καλύτερο (και το τελευταίο) αστείο της σειράς. 236 απίστευτα επεισόδια.
Έκλαιγα με το τελευταίο επεισόδιο. Δεν ήθελα να πιστέψω πως τελείωσε. Το έβλεπα λίγες βδομάδες αφού παίχτηκε στην Αμερική. Μέχρι τότε, έβλεπα όσα σκόρπια επεισόδια πετύχαινα στο Star. Από τότε, έχω δει όλα τα επεισόδια 2 φορές και δε χάνω ευκαιρία να ξαναβάλω τα dvd όποτε θέλω να ανεβώ.
Είναι μεγάλη αγάπη οι Friends. Και θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να μαζεύομαι σε σπίτια με φίλους και να καιγόμαστε ώρες ολόκληρες με τις σεζόν απ'την αρχή. Μακάρι...
Είπαμε για torrents, είπαμε (εμβόλιμα) και για το greektvsubs, ας πούμε τώρα τα σοβαρά θέματα: Αγαπάμε Friends!
Μιλάμε για τη σειρά των σειρών. Το πιο πετυχημένο sitcom ever. Μιλάμε για 10 γεμάτες σεζόν με έρωτες, γάμους, χωρισμούς, επαγγελματικές καριέρες, επιτυχίες και αποτυχίες, ups and downs, απίστευτες ατάκες, τρελές καταστάσεις, αλλά πάντα με κεντρικό άξονα τη φιλία 6 εντελώς διαφορετικών και (φυσικά) ξεκαρδιστικών χαρακτήρων.
Την Phoebe, με την πίστη της στα μεταφυσικά, την περίεργη μουσική και την κουφή ζωή της πριν τη γνωριμία της με τους υπόλοιπους.
Τον Ross, με τη συνήθειά του να παντρεύεται και να χωρίζει αμέσως μετά, την πολύπαθη σχέση του με τη Rachel και τη δουλειά του σαν Παλαιοντολόγος να γίνεται αντικείμενο πειράγματος από τους υπόλοιπους.
Τη Rachel, την όμορφη της παρέας, το κακομαθημένο κοριτσάκι που μεταμορφώθηκε και την τρέλα της με τη μόδα και τον Ross (όσο και αν λέει "We were not on a break!").
Τον Joey, που δε φημίζεται για την ευστροφία του, την προσπάθειά του να γίνει γνωστός σαν ηθοποιός και τις πολλές επιτυχίες του με τις γυναίκες ("How you doin'?").
Τη Monica, την πρώην παχιά κοπέλα, την τρέλα της με την καθαριότητα και την μαγειρική της.
Και τον Chandler, με το αστείρευτο χιούμορ, με την απροσδιόριστη δουλειά και την ανεκδιήγητη Janice ("Oh...my...God!").
Όλα ξεκινάνε στο Central Perk, το καφέ-στέκι της παρέας. Και όλα τελειώνουν με τους 6 να πηγαίνουν πάλι για καφέ και με τον Chandler να ρωτάει "Where?" και να κάνει το καλύτερο (και το τελευταίο) αστείο της σειράς. 236 απίστευτα επεισόδια.
Έκλαιγα με το τελευταίο επεισόδιο. Δεν ήθελα να πιστέψω πως τελείωσε. Το έβλεπα λίγες βδομάδες αφού παίχτηκε στην Αμερική. Μέχρι τότε, έβλεπα όσα σκόρπια επεισόδια πετύχαινα στο Star. Από τότε, έχω δει όλα τα επεισόδια 2 φορές και δε χάνω ευκαιρία να ξαναβάλω τα dvd όποτε θέλω να ανεβώ.
Είναι μεγάλη αγάπη οι Friends. Και θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να μαζεύομαι σε σπίτια με φίλους και να καιγόμαστε ώρες ολόκληρες με τις σεζόν απ'την αρχή. Μακάρι...
Τετάρτη 2 Μαΐου 2007
Απολαύσεις... (Part Three)
Αααααχχ... Torrents!
Το downloading σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για πολλά GB. Κατεβαίνουν μέρα-νύχτα. Ταινίες πριν ακόμα έρθουν στην Ελλάδα, μουσική και video-clips, προγράμματα, τσόντες, όλα τα νέα παιχνίδια, εφαρμογές και παιχνιδάκια για το κινητό, αλλά και η μεγάλη μου αδυναμία: Σειρές!
Τα πάντα. Όλα. Υπάρχουν εκεί έξω και σε περιμένουν. Έχεις DSL; Πρέπει να κατεβάζεις torrents. Τι είναι αυτά; Είναι αρχεία πολύ μικρού μεγέθους που περιέχουν πληροφορίες για αυτό ή αυτά που θέλετε να κατεβάσετε. Να το κάνουμε νιανιά το θέμα για να μη μπερδευόμαστε; Πάμε από την αρχή...
Για να κατεβάσουμε αρχεία με το πρωτόκολλο BitTorrent χρειαζόμαστε έναν client, ένα πρόγραμμα δηλαδή που να διαχειρίζεται τα μικρά αρχειάκια που λέγαμε πριν. Υπάρχουν πολλοί αλλά θα προτείνω τους 2 πιο γνωστούς: Τον Azureus και το μTorrent. Εγώ χρησιμοποιώ το πρώτο, αλλά το δεύτερο είναι ελαφρύτερο, οπότε είναι καλύτερο, ειδικά για υπολογιστές με μικρή RAM.
Πατάμε εδώ ή πηγαίνουμε λοιπόν στη σελίδα του Azureus (αφού με αυτό θα συνεχίσω εδώ) για να κατεβάσουμε το πρόγραμμα και το εγκαθιστούμε. Δεν έχει καμία δυσκολία, είναι απλό όσο και οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα στην εγκατάστασή του.
Τώρα θέλουμε πχ να κατεβάσουμε το τελευταίο επεισόδιο του Lost. Πρέπει να ψάξουμε λοιπόν, να βρούμε και να κατεβάσουμε το αντίστοιχο αρχείο που θα έχει κατάληξη .torrent. Πηγαίνουμε λοιπόν σε sites που έχουν τέτοια αρχεία. Αυτά λέγονται trackers. Ελληνικοί trackers υπάρχουν μόνο 2, αλλά γι'αυτό θα μιλήσουμε στο τέλος. Προς το παρόν δε μας ενδιαφέρει, αφού θέλουμε ξένο πρόγραμμα.
Γνωστότεροι και πληρέστεροι trackers είναι οι: Torrentspy, isohunt, mininova, TorrentReactor και The Pirate Bay. Εγώ παρόλα αυτά χρησιμοποιώ μια μηχανή αναζήτησης που περιέχει τα 4 από αυτά τα 5 + άλλα 5 μικρότερα. Το ScrapeTorrent.
Ας πούμε όμως πως διαλέγουμε το 1ο, το Torrentspy. Βάζουμε στο search "Lost s03e18" (δηλαδή season 3, episode 18) και πατάμε Go. Βλέπουμε τα αποτελέσματα (21 για τη συγκεκριμένη αναζήτηση) και τις στήλες που υπάρχουν: Torrent Name, Category, Size, Files, S, D, Health.
Το Size για ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς όπως το Lost, διάρκειας δηλαδή 40-45 λεπτών, είναι κατά μέσο όρο 350MB. Το S, αντιστοιχεί στους Seeders, εκείνους δηλαδή που έχουν το 100% του αρχείου και το μοιράζονται (κάνουν μόνο upload) και το L στους Leachers, εκείνους που (όπως εσείς) έχουν μόνο ένα κομμάτι τους αρχείου και κατεβάζουν το υπόλοιπο (κάνουν και download και upload).
Το Health ουσιαστικά δείχνει πόσοι είναι οι Leachers σε σχέση με τους Seeders. Εννοείται πως αν ένα torrent δεν έχει καθόλου Seeders, δεν μπορείτε να το κατεβάσετε. Αν έχει πολλούς Leachers και ελάχιστους Seeders, θα αργήσει να κατεβεί.
Για τη συγκεκριμένη πάντως αναζήτηση, το 1ο αποτέλεσμα μας κάνει μια χαρά. Πατάμε λοιπόν στον τίτλο του και στην επόμενη σελίδα πατάμε το κουμπάκι που λέει Download torrent from cache. Το μέγεθος του αρχείου torrent λοιπόν που κατεβάσαμε είναι 28ΚΒ, γελοία μικρό. Πατάμε διπλό κλικ πάνω του και ο Azureus ανοίγει αυτόματα.
Από κει και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα, προσοχή μόνο σε 1 πραγματάκι. Χαμηλά στην μπάρα του Azureus υπάρχουν 2 μικροί κύκλοι. Ο πρώτος λέει Ratio και είναι το ποσοστό αυτών που έχεις κάνει download σε σχέση με αυτά που έχεις κάνει upload. Δηλαδή αν έχεις κατεβάσει 1GB και έχεις ανεβάσει 500MB, τότε το κυκλάκι θα είναι κίτρινο και θα λέει 0.5. Οι trackers που πρότεινα παραπάνω δεν απαιτούν ανεβασμένο ratio, αλλά και οι 2 Ελληνικοί σε διαγράφουν αν δεν έχεις έστω μέτριο.
Και θα ρωτήσετε τώρα: Κι αν δε θέλω Lost, αλλά θέλω Παρά Πέντε; Ελληνικοί trackers είναι η λύση. Αλλά είναι ιδιωτικοί. Που σημαίνει πως μπαίνετε μόνο αν σας κάνει invite κάποιος που είναι ήδη μέλος. Εκεί υπάρχουν πολλά από ελληνική τηλεόραση, ελλληνική μουσική... Και το blog για ακόμα μια φορά προσφέρει...
Προσφέρει invitations στον μεγαλύτερο Ελληνικό tracker στους 3 πρώτους που θα κάνουν comment εδώ και θα δηλώσουν πως θέλουν.
Είμαι μεγάλος fan των torrents. Έχω κατεβάσει μέχρι στιγμής 200+GB. Είναι από τους λόγους που δεν αποχωρίζομαι τη DSL μου. Ό,τι γουστάρεις το'χεις! Τρέλα! Όλα μέσα! Τα θέλω όλα! Θα τα κατεβάσω όλα! Δώστε μου κι άλλα...
Το downloading σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για πολλά GB. Κατεβαίνουν μέρα-νύχτα. Ταινίες πριν ακόμα έρθουν στην Ελλάδα, μουσική και video-clips, προγράμματα, τσόντες, όλα τα νέα παιχνίδια, εφαρμογές και παιχνιδάκια για το κινητό, αλλά και η μεγάλη μου αδυναμία: Σειρές!
Τα πάντα. Όλα. Υπάρχουν εκεί έξω και σε περιμένουν. Έχεις DSL; Πρέπει να κατεβάζεις torrents. Τι είναι αυτά; Είναι αρχεία πολύ μικρού μεγέθους που περιέχουν πληροφορίες για αυτό ή αυτά που θέλετε να κατεβάσετε. Να το κάνουμε νιανιά το θέμα για να μη μπερδευόμαστε; Πάμε από την αρχή...
Για να κατεβάσουμε αρχεία με το πρωτόκολλο BitTorrent χρειαζόμαστε έναν client, ένα πρόγραμμα δηλαδή που να διαχειρίζεται τα μικρά αρχειάκια που λέγαμε πριν. Υπάρχουν πολλοί αλλά θα προτείνω τους 2 πιο γνωστούς: Τον Azureus και το μTorrent. Εγώ χρησιμοποιώ το πρώτο, αλλά το δεύτερο είναι ελαφρύτερο, οπότε είναι καλύτερο, ειδικά για υπολογιστές με μικρή RAM.
Πατάμε εδώ ή πηγαίνουμε λοιπόν στη σελίδα του Azureus (αφού με αυτό θα συνεχίσω εδώ) για να κατεβάσουμε το πρόγραμμα και το εγκαθιστούμε. Δεν έχει καμία δυσκολία, είναι απλό όσο και οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα στην εγκατάστασή του.
Τώρα θέλουμε πχ να κατεβάσουμε το τελευταίο επεισόδιο του Lost. Πρέπει να ψάξουμε λοιπόν, να βρούμε και να κατεβάσουμε το αντίστοιχο αρχείο που θα έχει κατάληξη .torrent. Πηγαίνουμε λοιπόν σε sites που έχουν τέτοια αρχεία. Αυτά λέγονται trackers. Ελληνικοί trackers υπάρχουν μόνο 2, αλλά γι'αυτό θα μιλήσουμε στο τέλος. Προς το παρόν δε μας ενδιαφέρει, αφού θέλουμε ξένο πρόγραμμα.
Γνωστότεροι και πληρέστεροι trackers είναι οι: Torrentspy, isohunt, mininova, TorrentReactor και The Pirate Bay. Εγώ παρόλα αυτά χρησιμοποιώ μια μηχανή αναζήτησης που περιέχει τα 4 από αυτά τα 5 + άλλα 5 μικρότερα. Το ScrapeTorrent.
Ας πούμε όμως πως διαλέγουμε το 1ο, το Torrentspy. Βάζουμε στο search "Lost s03e18" (δηλαδή season 3, episode 18) και πατάμε Go. Βλέπουμε τα αποτελέσματα (21 για τη συγκεκριμένη αναζήτηση) και τις στήλες που υπάρχουν: Torrent Name, Category, Size, Files, S, D, Health.
Το Size για ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς όπως το Lost, διάρκειας δηλαδή 40-45 λεπτών, είναι κατά μέσο όρο 350MB. Το S, αντιστοιχεί στους Seeders, εκείνους δηλαδή που έχουν το 100% του αρχείου και το μοιράζονται (κάνουν μόνο upload) και το L στους Leachers, εκείνους που (όπως εσείς) έχουν μόνο ένα κομμάτι τους αρχείου και κατεβάζουν το υπόλοιπο (κάνουν και download και upload).
Το Health ουσιαστικά δείχνει πόσοι είναι οι Leachers σε σχέση με τους Seeders. Εννοείται πως αν ένα torrent δεν έχει καθόλου Seeders, δεν μπορείτε να το κατεβάσετε. Αν έχει πολλούς Leachers και ελάχιστους Seeders, θα αργήσει να κατεβεί.
Για τη συγκεκριμένη πάντως αναζήτηση, το 1ο αποτέλεσμα μας κάνει μια χαρά. Πατάμε λοιπόν στον τίτλο του και στην επόμενη σελίδα πατάμε το κουμπάκι που λέει Download torrent from cache. Το μέγεθος του αρχείου torrent λοιπόν που κατεβάσαμε είναι 28ΚΒ, γελοία μικρό. Πατάμε διπλό κλικ πάνω του και ο Azureus ανοίγει αυτόματα.
Από κει και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα, προσοχή μόνο σε 1 πραγματάκι. Χαμηλά στην μπάρα του Azureus υπάρχουν 2 μικροί κύκλοι. Ο πρώτος λέει Ratio και είναι το ποσοστό αυτών που έχεις κάνει download σε σχέση με αυτά που έχεις κάνει upload. Δηλαδή αν έχεις κατεβάσει 1GB και έχεις ανεβάσει 500MB, τότε το κυκλάκι θα είναι κίτρινο και θα λέει 0.5. Οι trackers που πρότεινα παραπάνω δεν απαιτούν ανεβασμένο ratio, αλλά και οι 2 Ελληνικοί σε διαγράφουν αν δεν έχεις έστω μέτριο.
Και θα ρωτήσετε τώρα: Κι αν δε θέλω Lost, αλλά θέλω Παρά Πέντε; Ελληνικοί trackers είναι η λύση. Αλλά είναι ιδιωτικοί. Που σημαίνει πως μπαίνετε μόνο αν σας κάνει invite κάποιος που είναι ήδη μέλος. Εκεί υπάρχουν πολλά από ελληνική τηλεόραση, ελλληνική μουσική... Και το blog για ακόμα μια φορά προσφέρει...
Προσφέρει invitations στον μεγαλύτερο Ελληνικό tracker στους 3 πρώτους που θα κάνουν comment εδώ και θα δηλώσουν πως θέλουν.
Είμαι μεγάλος fan των torrents. Έχω κατεβάσει μέχρι στιγμής 200+GB. Είναι από τους λόγους που δεν αποχωρίζομαι τη DSL μου. Ό,τι γουστάρεις το'χεις! Τρέλα! Όλα μέσα! Τα θέλω όλα! Θα τα κατεβάσω όλα! Δώστε μου κι άλλα...
Δευτέρα 23 Απριλίου 2007
Απολαύσεις... (Part Two)
Πιστεύω εις μιαν Coca-cola...
Το γυάλινο μπουκάλι στάζει. Τα παγάκια στο ποτήρι κουδουνάνε. Ντλινγκ, ντλινγκ, ντλινγκ. Η ζέστη έξω αφόρητη. Τα χείλη σου τη ζητάνε. Πιάνεις το μπουκάλι και νιώθεις τη δύναμη μέσα του. Το γέρνεις πάνω από το ποτήρι και ο μαγικός ζωμός πέφτει μέσα. Ακούς το ανθρακικό και το βλέπεις να αναδεύεται μέσα...
Cut!
Ξεχάστε το!
Η Coca-cola δεν πίνεται έτσι. Ή, για να το πω σωστά, δεν πίνεται *μόνο* έτσι. Γι'αυτό μας αρέσει. Ποτήρι, καλαμάκι, μπουκαλάκι των 500, μπουκαλάρα του 1.5, κουτάκι, maxi ποτήρι στα Goodys, ανάγλυφα μπουκαλάκια στα καφέ. Όπως να'ναι. Εμείς γουστάρουμε.
Πίνεται πάντα. Καλοκαίρι ναι. Σκεφτείτε: Παραλία, ξαπλώστρα, coca-cola, topless κοριτσάκι στα 10 βήματα. Και άνοιξη ναι. Δείτε: Πασχαλίτσες, παπαρούνες, coca-colες. Χειμώνα; Κι ο Αι-Βασίλης coca-cola ζητάει να βρει πια και όχι γάλα, όταν μπαίνει από την καμινάδα. Θα πούμε όχι σε άγιο άνθρωπο; Φθινόπωρο; Έξω βρέχει, μελαγχολία, τσάκω μια coca-cola μπας και ζωντανέψεις. Το υπερ-αναψυκτικό είναι παντός καιρού, δεν κολλάει σε βροχές, σε χιόνια ή σε καύσωνες, στο λέω.
Με μπάλα; Coca-cola και πίτσα. Για πρωινό; Coca-cola με corn-flakes. Μετά το σεξ; Coca-cola για να έρθεις στα ίσα σου. Σε παράτησε το έτερον ήμισυ; Coca-cola για να ξεχάσεις. Σου πάνε όλα στραβά; Σβήσε στην Coca-cola τα βάσανά σου. Διαβάζεις αυτό το post; Coca-cola γιατί σε έχω πρήξει.
Δεν έχεις; Τίποτα; Ούτε Light; Ούτε Zero (η πιο masculine νέα εκδοχή της light); Είναι coca-colες και αυτές και τις αγαπάμε, απλά προτιμάμε να προτείνουμε το original πράμα. Άμα είχες πάντως, θα βολευόσουν. Και τώρα; Τι θα κάνεις χωρίς coca-cola, τι ανθρακικό θα σου κάψει το λαρύγγι και αντί να σε ξεδιψάσει θα σε κάνει να θες νερό επειγόντως; Πρόσεχε, μην πεις "Pepsi"! Αυτό το υπερβολικά αφρώδες ανοσιούργημα δεν έχει θέση δίπλα στο θεϊκό ποτό...
Μονορούφι, με δυο γουλιές ή αργά σαν να πίνεις ποτό, με παγάκια ή χωρίς, σκέτη ή με παρελκόμενα (Πρόταση μας: mini 7days σοκολάτα. Trust me...), η Coca-cola είναι η εξάρτησή μας. Τη θέλουμε. Την έχουμε ανάγκη. Τώρα. Κι εγώ έχω μείνει ΧΩΡΙΣ! Ααααααα!
Υ.Γ. Το παρόν αποτελεί γκρίζα διαφήμιση της Coca-Cola. Δε φαίνεται; Το όνομα έχει αναφερθεί 16 φορές! :P
Το γυάλινο μπουκάλι στάζει. Τα παγάκια στο ποτήρι κουδουνάνε. Ντλινγκ, ντλινγκ, ντλινγκ. Η ζέστη έξω αφόρητη. Τα χείλη σου τη ζητάνε. Πιάνεις το μπουκάλι και νιώθεις τη δύναμη μέσα του. Το γέρνεις πάνω από το ποτήρι και ο μαγικός ζωμός πέφτει μέσα. Ακούς το ανθρακικό και το βλέπεις να αναδεύεται μέσα...
Cut!
Ξεχάστε το!
Η Coca-cola δεν πίνεται έτσι. Ή, για να το πω σωστά, δεν πίνεται *μόνο* έτσι. Γι'αυτό μας αρέσει. Ποτήρι, καλαμάκι, μπουκαλάκι των 500, μπουκαλάρα του 1.5, κουτάκι, maxi ποτήρι στα Goodys, ανάγλυφα μπουκαλάκια στα καφέ. Όπως να'ναι. Εμείς γουστάρουμε.
Πίνεται πάντα. Καλοκαίρι ναι. Σκεφτείτε: Παραλία, ξαπλώστρα, coca-cola, topless κοριτσάκι στα 10 βήματα. Και άνοιξη ναι. Δείτε: Πασχαλίτσες, παπαρούνες, coca-colες. Χειμώνα; Κι ο Αι-Βασίλης coca-cola ζητάει να βρει πια και όχι γάλα, όταν μπαίνει από την καμινάδα. Θα πούμε όχι σε άγιο άνθρωπο; Φθινόπωρο; Έξω βρέχει, μελαγχολία, τσάκω μια coca-cola μπας και ζωντανέψεις. Το υπερ-αναψυκτικό είναι παντός καιρού, δεν κολλάει σε βροχές, σε χιόνια ή σε καύσωνες, στο λέω.
Με μπάλα; Coca-cola και πίτσα. Για πρωινό; Coca-cola με corn-flakes. Μετά το σεξ; Coca-cola για να έρθεις στα ίσα σου. Σε παράτησε το έτερον ήμισυ; Coca-cola για να ξεχάσεις. Σου πάνε όλα στραβά; Σβήσε στην Coca-cola τα βάσανά σου. Διαβάζεις αυτό το post; Coca-cola γιατί σε έχω πρήξει.
Δεν έχεις; Τίποτα; Ούτε Light; Ούτε Zero (η πιο masculine νέα εκδοχή της light); Είναι coca-colες και αυτές και τις αγαπάμε, απλά προτιμάμε να προτείνουμε το original πράμα. Άμα είχες πάντως, θα βολευόσουν. Και τώρα; Τι θα κάνεις χωρίς coca-cola, τι ανθρακικό θα σου κάψει το λαρύγγι και αντί να σε ξεδιψάσει θα σε κάνει να θες νερό επειγόντως; Πρόσεχε, μην πεις "Pepsi"! Αυτό το υπερβολικά αφρώδες ανοσιούργημα δεν έχει θέση δίπλα στο θεϊκό ποτό...
Μονορούφι, με δυο γουλιές ή αργά σαν να πίνεις ποτό, με παγάκια ή χωρίς, σκέτη ή με παρελκόμενα (Πρόταση μας: mini 7days σοκολάτα. Trust me...), η Coca-cola είναι η εξάρτησή μας. Τη θέλουμε. Την έχουμε ανάγκη. Τώρα. Κι εγώ έχω μείνει ΧΩΡΙΣ! Ααααααα!
Υ.Γ. Το παρόν αποτελεί γκρίζα διαφήμιση της Coca-Cola. Δε φαίνεται; Το όνομα έχει αναφερθεί 16 φορές! :P
Σάββατο 21 Απριλίου 2007
Απολαύσεις... (Part One)
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Φραπέ...
Λένε όλοι πως πίνουν καφέ. Ακούω να παραγγέλνουν ή να φτιάχνουν γαλλικό, εσπρέσο, καπουτσίνο, λάτε, ελληνικό, μακιάτο και δε ξέρω γω τι άλλο. Συγνώμη, είναι καφέδες αυτοί; Μπορεί να συγκριθεί κανείς τους με τη Φραπεδούμπα; Ας είμαστε σοβαροί! Στα Starbucks λέει έχουν καλό καφέ και άμα καπνίζεις στο μαγαζί αυτός ρουφάει την καπνίλα και του χαλάει το άρωμα! Ρε πάτε καλά; Τι είναι για να ρουφήξει τον καπνό; Ιονιστής;
Κάτι τέτοια ακούω και τρελαίνομαι. Την ποιότητα του καφέ Φραπέ-ατέλειωτη ευχαρίστηση δε τη λαμβάνει κανείς υπόψιν του; Ούτε ρουφάει καπνούς, ούτε φτύνει τα σπόρια. Ο ένας λέει "Στην Ιταλία ξέρουν να πίνουν καφέ", ο άλλος λέει "Αυτός ο καφές που βλέπετε τον μαζώξαν κάτω από την πανσέληνο στη Μομπάσα.". Βρε άντε ουστ! Αι τραβάτε από δω πέρα! Ο Φραπές κύριοι τα έχει όλα...
Το ψηλό το ποτήρι, τα 4 τούβλα πάγο να κολυμπούν, το κρύο το νεράκι του, τη ζαχαρίτσα του να κριτσανάει αν δεν τον χτυπήσεις καλά, το καλαμάκι του, τον αφρό του, όλα στην εντέλεια. Και θέλει και τα κόλπα του, δεν είναι έτσι απλοϊκός που νομίζουν πολλοί. Δεν είναι παίξει-γέλασε! Θέλει λίγο νεράκι στην αρχή, προσεκτική δόση, για να γίνει ο πλούσιος αφρός. Βάζεις περισσότερο απ' όσο πρέπει; Το πέθανες, άστο, ξανά απ' την αρχή! Τι θα πιεις; Με μισό δάχτυλο αφρό μόνο;
Άντε και τον έφτιαξες σωστά. Μετά; Αρχίζεις και ρουφάς; Όοοοοχι! Κάτσε κάτω! Πιάνεις το καλαμάκι που έχεις βάλει ήδη μέσα και το περιστρέφεις στο ποτήρι (που ξεχειλίζει από τουλάχιστον 2 μεριές) κατά την αντίστροφη φορά του ρολογιού. Πρόσεξε! Αντίστροφη! Θέλει τέχνη, τι είναι, ρυζόγαλο; Στην αρχή αργά, απολαυστικά, με ένα ύφος "Πω-πω τι κρατάω στα χέρια μου" και μετά όλο και πιο γρήγορα. Στο τέλος, πατικώνεις με τον κάλαμο και τα υπολείμματα της ζάχαρης που έχουν μείνει στον πάτο, όχι όλα όμως, είπαμε, πρέπει να κρατσανάει.
Μέγιστη απόλαυση η Φραπεδιά. Δοκιμάστε την με γυαλί ηλίου και αθλητική εφημερίδα ή με σαγιονάρα και παραλία. Όνειρο...
Λένε όλοι πως πίνουν καφέ. Ακούω να παραγγέλνουν ή να φτιάχνουν γαλλικό, εσπρέσο, καπουτσίνο, λάτε, ελληνικό, μακιάτο και δε ξέρω γω τι άλλο. Συγνώμη, είναι καφέδες αυτοί; Μπορεί να συγκριθεί κανείς τους με τη Φραπεδούμπα; Ας είμαστε σοβαροί! Στα Starbucks λέει έχουν καλό καφέ και άμα καπνίζεις στο μαγαζί αυτός ρουφάει την καπνίλα και του χαλάει το άρωμα! Ρε πάτε καλά; Τι είναι για να ρουφήξει τον καπνό; Ιονιστής;
Κάτι τέτοια ακούω και τρελαίνομαι. Την ποιότητα του καφέ Φραπέ-ατέλειωτη ευχαρίστηση δε τη λαμβάνει κανείς υπόψιν του; Ούτε ρουφάει καπνούς, ούτε φτύνει τα σπόρια. Ο ένας λέει "Στην Ιταλία ξέρουν να πίνουν καφέ", ο άλλος λέει "Αυτός ο καφές που βλέπετε τον μαζώξαν κάτω από την πανσέληνο στη Μομπάσα.". Βρε άντε ουστ! Αι τραβάτε από δω πέρα! Ο Φραπές κύριοι τα έχει όλα...
Το ψηλό το ποτήρι, τα 4 τούβλα πάγο να κολυμπούν, το κρύο το νεράκι του, τη ζαχαρίτσα του να κριτσανάει αν δεν τον χτυπήσεις καλά, το καλαμάκι του, τον αφρό του, όλα στην εντέλεια. Και θέλει και τα κόλπα του, δεν είναι έτσι απλοϊκός που νομίζουν πολλοί. Δεν είναι παίξει-γέλασε! Θέλει λίγο νεράκι στην αρχή, προσεκτική δόση, για να γίνει ο πλούσιος αφρός. Βάζεις περισσότερο απ' όσο πρέπει; Το πέθανες, άστο, ξανά απ' την αρχή! Τι θα πιεις; Με μισό δάχτυλο αφρό μόνο;
Άντε και τον έφτιαξες σωστά. Μετά; Αρχίζεις και ρουφάς; Όοοοοχι! Κάτσε κάτω! Πιάνεις το καλαμάκι που έχεις βάλει ήδη μέσα και το περιστρέφεις στο ποτήρι (που ξεχειλίζει από τουλάχιστον 2 μεριές) κατά την αντίστροφη φορά του ρολογιού. Πρόσεξε! Αντίστροφη! Θέλει τέχνη, τι είναι, ρυζόγαλο; Στην αρχή αργά, απολαυστικά, με ένα ύφος "Πω-πω τι κρατάω στα χέρια μου" και μετά όλο και πιο γρήγορα. Στο τέλος, πατικώνεις με τον κάλαμο και τα υπολείμματα της ζάχαρης που έχουν μείνει στον πάτο, όχι όλα όμως, είπαμε, πρέπει να κρατσανάει.
Μέγιστη απόλαυση η Φραπεδιά. Δοκιμάστε την με γυαλί ηλίου και αθλητική εφημερίδα ή με σαγιονάρα και παραλία. Όνειρο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)