14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Πέρασε και το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (λέγε με #tdf14) και εδώ τα χω τα best του, παραδοσιακά από το 10ο και μετά, με μόνο διάλειμμα το 2010. Εδώ τα καλύτερα του 2008, 2009 και 2011. 6ο συνεχόμενο Φεστιβάλ για μένα, με 37 (+2 κάτω των 20 λεπτών) ντοκιμαντέρ, με υψηλότατο επίπεδο ταινιών. Φυσικά θα είμαι εκεί και του χρόνου.

Πάμε λοιπόν στα, παραδοσιακά, 7 καλύτερα ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ, με τη σειρά που τα είδα:

TRANS

CALVET (IMDb)

Five Broken Cameras (IMDb)

The Ambassador (IMDb)

Planet of Snail (IMDb)

Scarlet Road (IMDb)

¡Vivan las antipodas! (IMDb)

52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

(Διαβάστε και τους απολογισμούς για το 49ο, 50ο και 51ο ΦΚΘ.)

- 7ο Φεστιβάλ που παρακολουθώ, 6ο συνεχόμενο που ΤΟ ΚΑΙΩ.
- 10 μέρες
- 6 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον)
- Παρότι πέρσι έλεγα να αλλάξω τακτική στο πως φτιάχνω το πρόγραμμα, δεν το έκανα τελικά. Παρόλα αυτά, είχα ελάχιστες αλλαγές και το πρόγραμμά μου δούλεψε
- 1 σπίτι, για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια το δικό μου
- Κανένα ταξί, μερικά αστικά, πολύ ποδαράδα
- Πολλά τηλέφωνα και μηνύματα
- Πολλοί καφέδες, κυρίως γαλλικοί χωρίς γάλα ή ζάχαρη
- 58 tweets στο #tiff52 hashtag (και ακόμη καμιά 30ρια πριν την έναρξη)
- Αρκετό foursquare στους χώρους του ΦΚΘ και μια λίστα
- Λιγότερος ύπνος από ποτέ
- Περισσότεροι φίλοι από ποτέ. Σχεδόν εντελώς διαφορετικοί όμως αυτή τη χρονιά από τις προηγούμενες
- Επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους, στα Starbucks της Αριστοτέλους, στο Blé της Αγίας Σοφίας
- Αλλά μόνο μια φορά στο Πόρτο Γύρος και καθόλου κάστανα και σαλέπι, οι παραδόσεις πέφτουν
- Τσίχλες, και πάλι μετά από 1 χρόνο. Μόνο στο ΦΚΘ αγοράζω τσίχλες, αυτή η παράδοση δεν πέφτει
- Δυο απελευθερώσεις βιβλίων
- Επιτέλους και ένα πάρτι, αυτό των εθελοντών. Ωραία ήταν
- Περισσότερο από πέρσι στην Αποθήκη Γ αλλά δε μου φτάνει. Από του χρόνου ακόμη περισσότερο
- Χωρίς κανένα τεύχος του Πρώτου Πλάνου. Κάπως έχασε την αξία του για μένα με το νέο σύστημα στα Βραβεία Κοινού και τη μη καθημερινή ανανέωσή του
- Καλύτερο αφιέρωμα πέρσι η Δανέζα Susanne Bier, καλύτερο φετινό ο Δανός Ole Christian Madsen. Δε φτάνει βέβαια ούτε το περσινό, ούτε αυτό του Goran Paskaljevic στο 50ο
- 1 ετήσια CineΚάρταf - 34 ταινίες (+3 από πέρσι αλλά και πάλι -3 μεγάλου και -3 μικρού μήκους από το all time μου) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.93 (2.50 στο 51ο, 2.82 στο 50o, 2.44 στο 49o).
- 2 από αυτές με βαθμό 4.5/5:

•  Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα)

•  Beast (Κτήνος)

- Άλλες 4 με βαθμό 4/5:

• Flammen & Citronen (Μέρες θυμού)

• Tyrannosaur (Τυραννόσαυρος)

•  Les contes de la nuit (Ιστορίες της νύχτας)

• Le Vendeur (Ο πωλητής)

- Και τέλος, άλλες 9 με 3.5/5. Είναι οι Σούπερ Δημήτριος, Apflickorna (Μαϊμούδες), Michael (Μίχαελ), La nostra vita (Η ζωή μας), Présumé coupable (Ένοχος), Neprijatelj (Ο εχθρός), Finisterrae (Στην άκρη της γης), Weekend (Σαββατοκύριακο), SuperClásico

Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερό μου Φεστιβάλ. Η παρέα, οι ταινίες, η αίσθηση ήταν εκεί και ήταν εξαιρετικά. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με εισιτήρια, δε δυσκολεύτηκα ποτέ να βρω θέση, μου φάνηκε ακόμη καλύτερη η Αποθήκη Γ από άλλες χρονιές. Απ' την άλλη, θα ήθελα να μην υπάρχουν παράπονα για ανοργανωσιά στην Τελετή Λήξης, να επιστρέψουν περισσότερες παράλληλες εκδηλώσεις, να βγει περισσότερο και καλύτερο merchandise, ίσως και να αλλαχτεί και το σύστημα με τα εισιτήρια της τελευταίας στιγμής. Στο blog Θεσσαλονίκη! της LIFO θα βρείτε και ένα ποστ με 10 στιγμές από το φετινό Φεστιβάλ μου, μαζί με άλλες τόσες του dimitrisdx.

Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να έχουμε, 9 με 18 Μαρτίου!

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Μετά από 1 χρονιά που αμέλησα να γράψω post, είμαι πάλι πίσω με τα best του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που μόλις τελείωσε, όπως το 2009 και το 2008. 5ο συνεχόμενο ήταν αυτό για μένα και 13ο για το θεσμό. Και του χρόνου εκεί θα είμαι. Ελπίζω και με περισσότερα ντοκιμαντέρ, αφού φέτος είδα τα λιγότερα από ποτέ: 27 (+2 κάτω των 15 λεπτών).

Η παράδοση θέλει να δίνω τα 7 καλύτερα, σας τα παραδίδω με τη σειρά που τα είδα:

My Perestroika (IMDb)
Οι ζωές 5 πρώην συμμαθητών που η εφηβεία τους συνέπεσε με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα παιδικά τους χρόνια, η πτώση και η προσαρμογή τους μετά. Γρήγορο, με ρυθμό και καλοσκηνοθετημένο, για θέμα που μ' αρέσει.

Recessionize! For Fun and Profit!
Ή αλλιώς "Πώς να βγείτε κερδισμένοι απ’ την ύφεση!". Μάλλον ερασιτεχνική προσπάθεια να βγει γέλιο μέσα από την ύφεση, μέσα από πράγματα που κάνουν διάφοροι entrepreneurs ανά τον κόσμο. Ανάλαφρο και αστείο. Κερδίζει θέση μόνο και μόνο για τα sex girls που κάνουν έκπτωση σε όσους πελάτες πηγαίνουν με ποδήλατο στο μπουρδέλο, νομίζω στο Βερολίνο.

The Arbor (IMDb)
Δεν ήξερα για την Andrea Dunbar και τη ζωή της πριν από αυτό. Στην ταινία, οι αυθεντικές συνεντεύξεις της ίδιας, της οικογένειάς της και συναδέλφων/γειτόνων γίνονται λόγια στα στόματα ηθοποιών με lip sync και οι ιστορίες τους ζωντανεύουν, ενώ σκηνές από το θεατρικό της Dunbar "Rita, Sue and Bob Too" παίζουν ενδιάμεσα στα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όμορφο, δυνατό και παράξενο.

Autistics
90 λεπτά ξερής καταγραφής μερικών αυτιστικών ατόμων σε ένα ίδρυμα στο Βούπερταλ. Ό,τι κοντινότερο στη ζωή των αυτιστικών μπορείς να δεις στην κάμερα. Άβολο όσο δεν πάει.

The World According to Ion B. (IMDb)
Ο Ion Barladeanu είναι ένας, μονίμως μεθυσμένος, άστεγος. Όμως τα κολάζ που επί 25 χρόνια έφτιαχνε, την εποχή του καθεστώτος Τσαουσέσκου, αποδείχτηκαν θησαυρός. Τώρα, ο Ion B. θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας του. Διαβάστε. Από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ χαρακτήρων που έχω δει.

Wretches And Jabberers (IMDb)
Η άλλη πλευρά του αυτισμού, θετική, αγωνιστική, δυναμική. Και αστεία, φυσικά. 2 μεσήλικες με αυτισμό, γυρίζουν τον κόσμο και επικοινωνούν μέσω υπολογιστή με άλλους σαν αυτούς, με σκοπό να αλλάξουν τις απόψεις που θέλουν τους ανθρώπους με αυτισμό να είναι μειωμένης αντίληψης και ευφυίας.

How I Am
Η καθημερινότητα ενός αυτιστικού εφήβου, στην κάμερα και οι σκέψεις του όπως ο ίδιος τις πληκτρολόγησε στον υπολογιστή, στην οθόνη. Απίστευτο κοντράστ, συγκινητικό, εξαιρετικό. Βουρκωματικό. Ό,τι καλύτερο είδα στο #tdf13.

51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

(Διαβάστε και τους απολογισμούς για το 49ο και το 50ο ΦΚΘ.)

- 10 μέρες
- 6 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον)
- Περισσότερες από κάθε άλλη φορά αλλαγές στο πρόγραμμα που έβγαλα πριν την έναρξη. Του χρόνου θα αλλάξω τακτική, για δοκιμή
- 1 σπίτι, γι' ακόμη μια χρονιά όχι το δικό μου
- Κάμποσα ταξί, μισώ τα ταξί
- Αρκετά τηλέφωνα και μηνύματα
- Αρκετοί καφέδες, διαφόρων ειδών και μεγεθών
- 62 tweets στο #tiff51 hashtag (και ακόμη καμιά 25ρια πριν την έναρξη στο #51tiff)
- Αρκετό foursquare στους χώρους του ΦΚΘ
- Περισσότερος ύπνος από άλλες φορές
- 10 ώρες δουλειάς
- Λίγοι φίλοι, κάθε χρόνο και λιγότεροι. Προστίθενται καινούργιοι όμως
- Λίγες επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους και στο Πόρτο Γύρος, δίαιτα γαρ
- Κι ούτε ένα γλυκό
- Τσίχλες, μετά από 1 χρόνο. Μόνο στο ΦΚΘ αγοράζω τσίχλες
- Μια, μόνο μια, απελευθέρωση βιβλίου κι αυτή την τελευταία μέρα
- Καμία παράλληλη εκδήλωση, για πρώτη φορά
- Λίγος χρόνος στην Αποθήκη Γ', για μεγάλη μου λύπη. Από του χρόνου περισσότερο
- Χωρίς κανένα απολύτως free press, δεν αντέχω πια τα χάλια αφιερώματα στο Φεστιβάλ και τη Θεσσαλονίκη, κάθε χρόνο τα ίδια.
- 4 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές από φέτος 3 φορές τη βδομάδα ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- Μια νέα ανακάλυψη, η Δανέζα σκηνοθέτης Susanne Bier, της οποίας το αφιέρωμα ήταν η φετινή αποκάλυψη του Φεστιβάλ, όχι στο μέγεθος του περσινού αφιερώματος στον Goran Paskaljevic αλλά εκεί κοντά.
- 1 ετήσια CineΚάρταf - 31 ταινίες (χαμηλό τριετίας) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.50 (2.82 στο 50o, 2.44 στο 49o).
- 1 από αυτές με βαθμό 4.5/5:

• Livet är en schlager (Μια φορά στη ζωή μας)
  
  
  Ανάλαφρη ταινία, το καταλαβαίνεται ακόμη κι από την αφίσα της. Παρόλα αυτά πανέξυπνη, αστεία, γρήγορη, πολύ διασκεδαστική και με θέμα τη Eurovision και το σουηδικό Melodifestivalen. Η μεγαλύτερη έκπληξη του Φεστιβάλ για μένα φέτος, μου θύμισε το πόσο αναπάντεχα αγάπησα το Disco Ormene πρόπερσι.

- Άλλες 3 με βαθμό 4/5:

• Circus Columbia
  
  
  Όσο ο Βαλκανικός κινηματογράφος βγάζει τέτοιες ταινίες, θα δηλώνω fan του. Γλυκιά, ιδιαίτερη, νοσταλγική (αυτό μοιάζει να μη λείπει από καμία ταινία του Βαλκανικού). Ω έκπληξη, παίζει και η γνωστή μας Danielle Rousseau από το Lost, Mira Furlan. Μέρες μετά η εκτίμησή μου γι' αυτό μόνο μεγαλώνει.
• En ganske snill mann (Ένας κάπως ευγενικός άνθρωπος)
  
  
  Με τον καταπληκτικό εδώ Stellan Skarsgård να δίνει ρέστα, ένα ξεκαρδιστικό one man show με κεντρικό χαρακτήρα που είναι ακριβώς όπως τον περιγράφει ο τίτλος. Έφυγε και με το βραβείο κοινού στο τμήμα "Ανοιχτοί Ορίζοντες".
• Mammuth (Μαμούθ)
  
  
  Το πολύ πετυχημένο πρόγραμμα του τμήματος "Ανοιχτοί Ορίζοντες" έδωσε κι αυτή την ταινία με πρωταγωνιστή τον όχι ιδιαίτερα συμπαθή σε μένα και εξαιρετικό εδώ Gérard Depardieu. Άλλο ένα one man show που μου θύμισε λίγο και το περσινό Gigante, πλακατζίδικο, μελαγχολικό, από τις ταινίες που δυσκολεύεσαι να μη βρεις γλυκιές.
• Submarino
  
  
  Δύσκολο, αρκετά σκληρό, με την ωραία σκηνοθεσία του Vinterberg και καλές ερμηνείες, το Δανέζικο σινεμά δίνει ακόμη μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του 51ου Φεστιβάλ. Η πίκρα όλη σε μια ταινία.

- Και άλλες 2 με βαθμό 3.5/5:

• Carancho (Το αρπαχτικό)
  
  
  Δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί παρόμοια ταινία στο Φεστιβάλ. Σχεδόν καθαρόαιμη δράση, με έναν εξαιρετικό για ακόμη μια φορά Ricardo Darín και με τη σκηνή των τελευταίων 6-7 λεπτών να είναι η καλύτερη όλου του Φεστιβάλ, άψογη σκηνοθεσία και κινηματογράφηση.
• Den eneste ene (Ο ένας και μοναδικός)
  
  
  Η Bier έχει την ικανότητα να δημιουργεί απλούς, αστείους, likable χαρακτήρες κι αυτή η ταινία είναι γεμάτη από δαύτους. Χαλαρή, χωρίς τα υψηλά νοήματα και τις βαθιές αναζητήσεις, πολύ ευχάριστα 100 λεπτά.

Αυτό ήταν το 5ο Φεστιβάλ που είμαι κάθε μέρα μέσα στις αίθουσες και θα συνεχίσω να είμαι, το λέω και το ξαναλέω πως είναι 10 μέρες που δεν αλλάζω με τίποτα.

Το ΦΚΘ φέτος πέρασε λίγο δύσκολα. Αλλαγή διεύθυνσης μετά τα 50ά του γενέθλια, μειωμένο κατά υπερβολικά πολύ budget, χρέος άνω των 6εκ €. Και την επιστροφή των ελληνικών ταινιών, λέω εγώ. Που όμως, με την κατάργηση πλέον των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, οι περισσότεροι σκηνοθέτες δε στείλανε την ταινία τους. Οι εποχές λοιπόν που σύσσωμη η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη και "διαγωνιζόταν" έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Είδα ακόμα: Πτώση της τιμής του εισιτηρίου από τα 7 στα 6€ και γεμάτες αίθουσες, πολύ το χάρηκα. Το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες του λιμανιού, πότε πολικό ψύχος, πότε θερινό σινεμά. Ακόμη λιγότερα τεχνικά προβλήματα στις προβολές. Ακόμη περισσότερη ταχύτητα στις τηλεφωνικές κρατήσεις και στις ουρές. Ελάχιστες Mercedes σε σχέση με πέρσι. Πολύ χάλια trailer του Φεστιβάλ πριν από τις ταινίες, ακόμη σκεφτόμουν το περσινό. Μόνο τσάντες (πολύ ωραίες, πήρα) και μπλουζάκια στο gift shop και μια χαρά τιμές (8€ και τα 2). Πιο ωραία ατμόσφαιρα από άλλες χρονιές στην Αποθήκη Γ'. Ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ, θα σπρωχτεί στην -έστω και μικρότερη- ουρά, θα τσακωθεί για τις θέσεις, θα γκρινιάξει για τα 5 λεπτά που μένει όρθιος. Μου έλειψε το Street Cinema, οι παράλληλες εκδηλώσεις και οι επίσημοι επισκέπτες αλλά καταλαβαίνω γιατί κόπηκαν. Του χρόνου θα περιμένω περισσότερα όμως. Μου φάνηκε πως φέτος η πόλη δεν κινούνταν γύρω από το Φεστιβάλ κι αυτό δε μου άρεσε. Για το πάρτι της λήξης δε θα πω πολλά, απλά απαράδεκτο το περίμενε στην ουρά απ' έξω.

Ευχαριστημένος γενικά, αλλά νομίζω πως σε παλιότερα Φεστιβάλ είχα περάσει καλύτερα. Μάλλον όμως δεν έφταιγε μόνο το Φεστιβάλ...

Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να έχουμε, 11 με 20 Μαρτίου!

50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

(να ο περσινός απολογισμός, για να συγκρίνετε)

- 10 μέρες (+3 πριν από το Φεστιβάλ)
- 6 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον)
- 1 σπίτι, δε μετακόμισα φέτος
- Αρκετά τηλέφωνα και μηνύματα
- Αρκετοί, αλλά σίγουρα λιγότεροι από πέρσι, καφέδες. Κακώς όμως
- Λίγος ύπνος
- Κάποιοι φίλοι (οι υπόλοιποι που ήταν;)
- Μερικές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους και στο Πόρτο Γύρος
- Πολλές τσίχλες
- Κάποια πεινιρλάκια, κάποια μπισκότα, κάτι κρακεράκια. Αποφάσισα πως χρειάζονται περισσότερα σκατολοΐδια. Του χρόνου
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (χωρίς catch ακόμα)
- 1 επιτυχημένο Bookcrossικό event στο Street Cinema
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη). Φωτεινή εξαίρεση το επετειακό 20χρονο της parallaxis που μου άρεσε πολύ
- 10 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού (που πήγε το 11ο της Δευτέρας; δεν το πρόλαβα πριν φύγω και δεν το βλέπω στο site)
- Μια εξαιρετική νέα ανακάλυψη, ο Σέρβος σκηνοθέτης Goran Paskaljevic, του οποίου το αφιέρωμα θεωρώ το καλύτερο πράγμα στο φετινό Φεστιβάλ.
- 1 ετήσια CineΚάρταf - 37 ταινίες (+ 3 μικρού μήκους, 1+1 περισσότερες από πέρσι) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.82, αρκετά πάνω από το μέσο όρο μου στο Flixster μετά από 1007 βαθμολογήσεις και ακόμα παρά πάνω από το μέσο όρο μου στο περσινό ΦΚΘ που ήταν 2.44.
- 2 από αυτές με βαθμό 4.5/5:

• La teta asustada (Το γάλα της θλίψης).
  
  
  
  Είναι τόσα πολλά τα στοιχεία της συγκεκριμένης ταινίας που μου άρεσαν που δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ. Καταπληκτικές ερμηνείες, κυρίως από την πρωταγωνίστρια Magaly Solier, πολύ καλή σκηνοθεσία, ένα εξαιρετικό σενάριο και μαγευτικά ακαπέλλα τραγούδια. Η καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο Φεστιβάλ.
  
• Kimssi pyoryugi (Ναυαγός στο φεγγάρι).
  
  
  
  Μπήκε κάπως τελευταία στιγμή στο πρόγραμμα, κυρίως λόγω του trailer του και αποδείχτηκε μεγάλη έκπληξη. Κωμωδία και δράμα μαζί, μου θύμισε το περσινό Megane αν και αυτό μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Τελικά ο Ασιατικός κινηματογράφος βγάζει μερικά διαμάντια που δεν τα περιμένεις με τίποτα. Έχασε τη θέση της καλύτερης ταινίας του Φεστιβάλ για μένα, μόνο από το La teta asustada.

- Άλλες 3 με βαθμό 4/5:

• Poseban tretman (Ειδική θεραπεία). Η καλύτερη από τις 6 ταινίες του Paskaljevic που είδα στο Φεστιβάλ. Υπέροχα αστεία, πικρή όσο έπρεπε και με χαρακτήρες που τους θυμάμαι ακόμα με λεπτομέρεια, παρά το πλήθος των ταινιών που είδα αυτές τις μέρες. Αν αυτός είναι ο Βαλκανικός κινηματογράφος, τότε τον αγαπώ.
• Unmade Beds (Ξέστρωτα κρεβάτια).
  
  
  
  Το καλύτερο soundtrack εδώ και καιρό, εκπληκτική ταινία. Διαφορετικές, από τις συνηθισμένες, εικόνες τους Λονδίνου, όμορφη σκηνοθεσία και μια ήρεμη και μακριά από κλισέ ιστορία. Μου αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες. Πρέπει οπωσδήποτε να δω το Glue, την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη Alexis Dos Santos.
• Gigante.
  
  
  
  Ένας stalker που κινείται έξω από τα συνηθισμένα, μια ταινία που αποφεύγει σε πολλές στιγμές της να δείξει μια από τα ίδια, ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορώ σε κάποιο βαθμό να συνδεθώ. Καλή ταχύτητα, ωραίο συναίσθημα, αστεία όσο πρέπει.

- Και άλλες 7 με βαθμό 3.5/5:

• Zemaljski dani teku (Επίγειες μέρες που γοργά κυλούν). Ένας από τους πιο αγαπησιάρικους χαρακτήρες σε ταινία ever είναι εδώ. Ο Paskaljevic χτίζει συχνά αυτές τις υπέροχες μαύρες κωμωδίες, όμως αυτή ίσως να είναι η πιο καθαρά ευδιάθετη ταινία του. Ξέρει να ρίχνει τους προβολείς πρώτα στους χαρακτήρες και μετά στην ιστορία που αφηγείται κι εδώ το κάνει υπέροχα. Βγήκα ανάλαφρος από την αίθουσα.
• The Cove (Ο κόλπος των δελφινιών).
  
  
  
  Ήδη στο shortlist για Best Documentary Feature, το γρήγορο, αστυνομικής πλοκής ντοκιμαντέρ του Louie Psihoyos πραγματεύεται τη σφαγή δελφινιών κατά δεκάδες από Ιάπωνες ψαράδες. Καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ για ένα θέμα που απασχολεί όλο τον κόσμο εκτός από την Ιαπωνία.
• Soul Kitchen.
  
  
  
  Η νέα ταινία του Fatih Akin (που άνοιξε κιόλας το Φεστιβάλ) είναι κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν Έλληνα! Πέραν το ότι μας πιάνει ένα κάτι όταν βλέπουμε Ελλάδα σε κάποια ταινία, μόνο καλά λόγια έχω να πω γι' αυτήν την προσπάθεια του Akin. Αρκετό γέλιο, ωραία πρόσωπα, άμεσα συμπαθητική ταινία.
• Varljivo leto '68 (Απατηλό καλοκαίρι του ’68). Μια κωμωδία στην καρδιά των γεγονότων του 1968. Πανέμορφες κοπέλες τριγυρίζουν τον νεαρό πρωταγωνιστή που έχει αποτύχει στο μάθημα του Μαρξισμού, προς μεγάλη απογοήτευση του τέρμα αριστερού πατέρα του (ο Bata Stojković είναι φανταστικός στο ρόλο του πατέρα). Καταπληκτικός Paskaljevic και πάλι.
• Lebanon (Λίβανος).
  
  
  
  Μια διαφορετική πολεμική ταινία που οφείλει το πόσο ξεχωριστή είναι στον σκηνοθέτη Samuel Maoz και στις λήψεις του. Κλειστοφοβική, ανεξάρτητη από πολιτικές θέσεις, η ταινία κρατάει χαρακτήρα σε όλα τα 90 της λεπτά. Αν έχετε δει το Waltz with Bashir, δείτε τη. Αν όχι, δείτε τις τη μια σα συνέχεια της άλλης. Ίδιο θέμα, εντελώς διαφορετικές ταινίες.
• Optimisti (Οι αισιόδοξοι).
  
  
  
  Ακόμα ένας Paskaljevic που μου άρεσε πολύ. 5 διαφορετικές ιστορίες, με τον αλάνθαστο και εδώ Lazar Ristovski να παίζει σε όλες, με κοινό παρονομαστή το ρητό του Βολτέρου "Η αισιοδοξία επιμένει πως όλα είναι καλά, όταν όλα είναι άσχημα". Μια ακόμα μαύρη κωμωδία για την παράνοια των Βαλκανίων.
• Madeo (Μητέρα).
  
  
  
  Για τον Bong Joon-ho θα ξαναπούμε σύντομα στο blog. Να πω όμως εδώ πως η νέα του ταινία είναι πάρα πολύ καλή, με αρκετά γνώριμα στοιχεία από την προηγούμενή του, αρκετά πιο ψυχολογική και αν και δεν είναι το αριστούργημα του The Host, είναι μια μελέτη στο τι σημαίνει να είσαι μια διαταραγμένη μητέρα. :-) Δυνατό και ιδιαίτερο piece of cinema.

Πάει και το 4ο συνεχόμενο Φεστιβάλ που παρακολουθώ εντατικά. Το θεωρώ μοναδική εμπειρία και ελπίζω σε πολλά ακόμα.

Φέτος είδα βήματα μπροστά αλλά και πίσω. Δε με πείραξε που έλειπαν οι ελληνικές ταινίες, δε μου έλειψαν. Θεωρώ όμως πως δεν πρέπει να ξαναγίνει αυτό, ακόμη κι αν δεν τις προτιμώ εγώ. Με πείραξε που περιμέναμε πάλι τελευταία στιγμή το πρόγραμμα και το site να ανεβούν, που τις περισσότερες μέρες το site ήταν απελπιστικά αργό, που το καλύτερο νέο feature, το My Festival, αρχικά δεν είχε τρόπο να κάνεις sign-out(!) και προστέθηκε κουμπί γι' αυτό την 3η μέρα του Φεστιβάλ.

Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες. Λιγότερο πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες του λιμανιού. Λιγότερα έως ανύπαρκτα τεχνικά προβλήματα στις προβολές. Ακόμη περισσότερη ταχύτητα στις τηλεφωνικές κρατήσεις και στις ουρές, ο 3ψήφιος κωδικός δούλεψε τέλεια. Περισσότερες Mercedes από πέρσι. Ωραίες καρτέλες με απαντήσεις ανθρώπων του κινηματογράφου στο "Why Cinema Now", αποκορύφωμα το "Why Sushi Now" του Takeshi Kitano. Ενδιαφέρουσα σαν ιδέα αλλά όχι σαν αποτέλεσμα τα μικρά οικολογικά βιντεάκια πριν τις προβολές. Μεγαλύτερη ποικιλία αλλά άκυρες τιμές στο gift shop του Φεστιβάλ (η αφίσα 4€; ο κατάλογος των ταινιών 11.25€; Ο απλός μαγνητικός σελιδοδείκτης 4€ αλλά η κονκάρδα 2€ και η κούπα 5€; αλλαντάλλων). Ωραίο πρόγραμμα για το Street Cinema αλλά βγήκε 5 μέρες μετά την έναρξή του. Όμορφο σήμα, ενδιαφέρουσα χρήση του "Why Cinema Now".

Ακόμα, η εμπειρία μου από τη συνεργασία με το Φεστιβάλ για την οργάνωση της δράσης μας στο πλαίσιο του Street Cinema ήταν συνολικά καλή. Θα πρέπει να θυμούνται οι υπεύθυνοί του να μη ζητάνε πράγματα, που θέλουν χρόνο και συνεννόηση, τελευταία στιγμή, αλλά ήταν πρώτη χρονιά και ευελπιστώ πως του χρόνου θα ξαναγίνει και θα γίνει καλύτερο...

Τώρα, καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στις 12-21 Μαρτίου!

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Do's and don'ts

Αααα, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από την τελευταία φορά που μιλήσαμε για το Φεστιβάλ! Σαν πρόγευμα, σας έχω ένα σύντομο post με τα yey και τα ney της 50ης διοργάνωσης που ξεκινάει στις 13 και τελειώνει στις 22 Νοεμβρίου, για τους hardcore fans. Πάμε!

Do:
- Δοθείτε ολοκληρωτικά στο Φεστιβάλ. Δουλεύετε; Πάρτε άδεια, δείτε το σαν διακοπές. Σπουδάζετε; Λουφάρετε, πατάτε μόνο στα υποχρεωτικά, θα πάρετε σημειώσεις για τα υπόλοιπα. Αυτές είναι 10 μέρες που δεν ξέρετε πως σας λείπουν μέχρι να τις ζήσετε για μια φορά.

- Κάντε πρόγραμμα. Πάνω από 250 ταινίες μικρού και μεγάλους μήκους και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις νομίζετε πως χωράνε σε 10 μέρες; Το πρόγραμμα είναι ένας challenging και fun τρόπος να μπείτε σε κλίμα Φεστιβάλ! Διαβάστε περιλήψεις, τσεκάρετε και το IMDB για βοήθεια και σημειώστε τις ταινίες που σας ενδιαφέρουν. Χρησιμοποιήστε το My Festival του site για μεγαλύτερη ευκολία σ' αυτό.

- Αφιερώστε μια ολόκληρη μέρα στο Φεστιβάλ. Αν ο χρόνος σας δεν επαρκεί για να ζήσετε 10 μέρες μέσα στις αίθουσες, προσπαθήστε να διαθέσετε μια από τις μέρες σας σε ένα από τα 2 Σαββατοκύριακά του. Θα ανακαλύψετε πως η ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ άξιζε τη "χαμένη" μέρα σας και με το παραπάνω.

- Βγάλτε CineΚάρταF. Υπάρχουν 3 ειδών, αλλά θα μιλήσω μόνο για την ετήσια, πληροφορίες για όλες θα βρείτε εδώ. Με αυτή, μπαίνετε δωρεάν σε όποια ταινία θέλετε. Κοστίζει 80€, δηλαδή αν δείτε 12 ταινίες μέσα σε 10 μέρες έχει βγάλει ήδη τα λεφτά της (7€ έχει το απλό εισιτήριο). Τι άλλο όμως κερδίζετε με αυτήν; Το βασικό είναι πως το ίδιο ακριβώς προνόμιο απολαμβάνετε και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ το Μάρτη. Δωρεάν είσοδο σε όποιες ταινίες θέλετε, πράγμα που κάνει ακόμη πιο συμφέρουσα την τιμή. Ακόμα, μπορείτε να κλείσετε τηλεφωνικά τα μηδενικής αξίας εισιτήρια που απαιτούνται, για την ίδια και την επόμενη μέρα. Εξαιρετικό για να μην τρέχετε στα εκδοτήρια, τα παραλαμβάνετε μέχρι 3 ώρες πριν την προβολή σας.

- Θυμηθείτε το "3 ώρες πριν την προβολή". Ο κανόνας των τηλεφωνικών κρατήσεων είναι χρήσιμος και για ακόμη έναν λόγο. Αν δεν έχετε προλάβει εισιτήριο για μια ταινία, είναι καλό να δοκιμάσετε να είστε σε κάποιο εκδοτήριο 3 ώρες πριν την προβολή της. Είναι αρκετά πιθανό να βρείτε κάποιο εισιτήριο από τις τηλεφωνικές κρατήσεις που δεν δόθηκαν τελικά. Αυτό ισχύει και για τους κατόχους καρτών και για τα απλά εισιτήρια.

- Έχετε πάντα ένα πρόγραμμα μαζί σας. Αυτό με τις περιλήψεις. Πάρτε το από την πρώτη μέρα, θα σας χρειαστεί σίγουρα και πολλές φορές. Πουθενά χωρίς αυτό, θα νοιώθετε μισός άνθρωπος.

- Ρίξτε μια ματιά στην καθημερινή εφημερίδα του Φεστιβάλ, Πρώτο Πλάνο που υπάρχει σε όλους τους χώρους του Φεστιβάλ αλλά και σε πολλά σημεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα και συνεντεύξεις συντελεστών για τις ταινίες της ημέρας, τα νέα του Φεστιβάλ και διάφορες πληροφορίες για όλες τις εκδηλώσεις θα τα βρείτε εκεί.

- Γνωρίστε ξανά την κινηματογραφική Θεσσαλονίκη μέσα από το Street Cinema! Ένα project που βρίσκω καταπληκτικό και θα ενώσει όλη την πόλη με το Φεστιβάλ. Ποιες ομάδες συμμετέχουν και το πρόγραμμα θα τα βρείτε εδώ. Σημείωση: Το πρόγραμμα για το Street Cinema ξεκινάει από τις 9 του μήνα και όχι από τις 13 όπως το Φεστιβάλ.

- Ελάτε στο δικό μας event! Μέσα στο πρόγραμμα του Street Cinema, θα βρείτε και τους Bookcrossers! Ορίστε και το αρχικό κείμενο που μας αφορά:

Η κλασσική ταινία του François Truffaut, βγαλμένη από τις λέξεις του Ray Bradbury, έρχεται σε αντιδιαστολή με το παγκόσμιο κίνημα του BookCrossing. BookCrossing είναι το να αφήνεις βιβλία σε παγκάκια, καφετέριες, μνημεία, κινηματογράφους και όπου αλλού μπορείς να σκεφτείς, και μετά να παρακολουθείς ηλεκτρονικά το ταξίδι που κάνουν, περνώντας από τον έναν αναγνώστη που τα βρίσκει στον άλλο. Αυτό γίνεται μέσω τις ιστοσελίδας του BookCrossing.com.

Στο μέλλον του Φαρενάιτ 451, τα βιβλία καίγονται. Στο παρόν του BookCrossing, τα βιβλία αφήνονται ελεύθερα να βρούνε τον επόμενο αναγνώστη τους. Γιατί η ανάγνωση είναι ό,τι κι ο κινηματογράφος. Ένα μεγάλο, ατέλειωτο, μαγικό ταξίδι...

Όλα αυτά την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου και ώρα 18.00, έξω από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στην Εθνικής Αμύνης. Βιβλία των εκδόσεων του Φεστιβάλ θα απελευθερωθούν εκεί, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ στους χώρους του. Αν δείτε κάποιο, μην το αφήσετε να μένει χωρίς αναγνώστη!

- Ψηφίστε! Δίνονται 4 βραβεία κοινού. Ελληνικής Ταινίας και Ξένης Ταινίας από το επίσημο πρόγραμμα, Ματιές στα Βαλκάνια και DigitalWave. Όποτε σας δίνουν ψηφοδέλτιο, ρίξτε το στο τέλος της προβολής στα ειδικά κουτιά που υπάρχουν στις εξόδους, αφαιρώντας απλά τον αριθμό από το 1 μέχρι το 5 με τον οποίο βαθμολογείτε την ταινία. Είθε ο καλύτερος να πάρει το βραβείο!

- Μιλήστε για τα κακώς κείμενα. Μόνο έτσι θα γίνει καλύτερη η μεγαλύτερη πολιτιστική διοργάνωση της Θεσσαλονίκης. Συζητήστε, προτείνετε, γράψτε. Δεν είναι όλα καλώς καμωμένα, είμαστε μακριά απ' αυτό...


Don't:
- Μην αφήσετε τα εισιτήρια για τελευταία στιγμή. Είπαμε παραπάνω για τις κάρτες τι ισχύει, αλλά το κλασσικό λάθος των rookies είναι που νομίζουν πως θα βρουν εισιτήριο για όποια ταινία θελήσουν, ότι μέρα και ώρα κι αν προβάλλεται, όποια στιγμή κι αν το αποφασίσουν (δηλαδή την τελευταία δυνατή!). Όχι boys and girls, δε γίνεται έτσι. Σκεφτείτε το λιγάκι νωρίτερα, αλλιώς η παρέα σας θα είναι στην αίθουσα κι εσείς θα γυρνάτε σπίτι σας.

- Παρομοίως, μην αφήσετε την τηλεφωνική κράτηση για όποτε. Οι τηλεφωνικές γραμμές άνοιγαν (πέρυσι τουλάχιστον) στις 9:30. Λοιπόν, 9:30 θα είστε με το τηλέφωνο στο χέρι!

- Υπάρχει και ID! Φέτος, για πρώτη φορά, υπάρχει για κάθε προβολή και ένα μοναδικό 3ψήφιο ID. Μην το ξεχάσετε, θα κάνει πολύ πιο εύκολη και γρήγορη την όποια κράτηση εισιτηρίου. Καλή ιδέα!

- Μην ξεχάσετε την αίθουσά σας και βρεθείτε αλλού ντ' αλλού. Εύκολος τρόπος απομνημόνευσης: Οι γυναίκες (Λιάππα-Μαρκετάκη) στο βάθος του λιμανιού, οι άντρες (Τορνές-Κασσαβέτης) δεξιά στο λιμάνι. Χάρτης για τις αίθουσες αλλά και όλους τους υπόλοιπους χώρους που σχετίζονται με το Φεστιβάλ, εδώ.

- Μη φοβηθείτε να πειραματιστείτε. Νέα είδη που δεν έχετε ξαναδεί, νέοι δημιουργοί που τα ονόματά τους δε σας έλεγαν τίποτα μέχρι χτες, νέες χώρες. Δοκιμάστε να δείτε και κάτι που μπορεί να φοβάστε πως δεν είναι του γούστου σας. Μπορεί να ανακαλύψετε κάτι εξαιρετικό και όπως και να 'χει, το ταξίδι μετράει.

- Μη σνομπάρετε τις παράλληλες εκδηλώσεις. Masterclasses, οι Πράσινοι διάλογοι ΙΙ, εκθέσεις φωτογραφίας, πολυμέσων, βίντεο, συζητήσεις, πάρτι και συναυλίες δίνουν όλα έναν τόνο γιορτής στο δεκαήμερο του Φεστιβάλ.

- Δεν ξεχνάμε να φάμε. Πιτόγυρο από το Πόρτο Γύρος (δυο βήματα από τις Αποθήκες του λιμανιού), τυροπιτοειδή και κρύα σάντουιτς από το Παραδοσιακό της Αριστοτέλους (μισό βήμα από το Ολύμπιον). Βολεύουν. Και δεν είναι και καθόλου άσχημα.

- Μην αγνοήσετε τις βαθμολογίες κοινού για τις επιλογές σας. Αλλάξτε το πρόγραμμά σας αν χρειαστεί. Να θυμάστε, το κοινό ξέρει. Θα βρείτε τις βαθμολογίες μέχρι και την προηγούμενη μέρα στο Πρώτο Πλάνο που λέγαμε παραπάνω.

- Δεν ξεχνάμε να βάλουμε στο αθόρυβο το κινητό στην αίθουσα. Δεν το συζητάμε για να αρχίσετε να μιλάτε κιόλας, έτσι; Αν στα multiplex είναι 1 φορά μη αποδεκτό, εδώ είναι 10.

- Μην υπολογίζετε να είστε "ακριβώς" στην ώρα της ταινίας. Ναι, οι φίλοι μπορούνε να σας πιάσουν θέση, αλλά αυτό δημιουργεί προβλήματα στην αίθουσα. Και εκείνοι θα μαλώσουν για να τη σώσουν από τις ορδές που μπαίνουν για να βρούνε κάπου να κάτσουν. Και δε θα έχουν και δίκιο. Συν του ότι στα 5 λεπτά πριν την προβολή μπαίνουν μέσα όλες οι προσκλήσεις, αυτοί που έχουν κάρτα αλλά δεν έβγαλαν μηδενικό εισιτήριο και όλοι τέλος πάντων οι παρατρεχάμενοι. Οπότε ναι, μετά από αυτό, οι πιθανότητές σας να βρείτε θέση μειώνονται δραματικά. Αν δε σας πειράζει το να καθίσετε 2 ωρίτσες στα σκαλοπάτια, έχει καλώς. Αλλιώς, 10 λεπτάκια πριν την ταινία θα πρέπει να είναι η ώρα, στη χειρότερη περίπτωση, για σας...

Have fun everybody! Πάμε ΦΚΘ!

11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

3ο συνεχόμενο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα εντατικά. 13-22 Μαρτίου ήταν φέτος και το ξεκοκάλισα ακριβώς όπως και πέρσι. 35 ντοκιμαντέρ και για μια ακόμη φορά θεώρησα πως το πήρα χαλαρά, είδα όσα ήθελα και δεν πιέστηκα.

Πάμε για τις καλύτερες; 7 πέρσι, 7 φέτος. Εδώ είμαστε:

A Road to Mecca: The Journey of Muhammad Asad (IMDb)
Για τον Muhammad Asad ήξερα απλά το όνομά του και το γεγονός πως ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του Ισλαμικού κόσμου. Το ντοκιμαντέρ όμως τον ζωντάνεψε με όμορφο τρόπο, μιλώντας από απλούς ανθρώπους, μέχρι εκείνους που τον γνώριζαν. Μίλησε για έναν πρώην Εβραίο που επηρέασε όσο ελάχιστοι τον ισλαμισμό. Πολύ καλός ρυθμός, δε βαρέθηκα σε καμία στιγμή, αν και συνήθως αυτό δεν το αποφεύγει ένα ντοκιμαντέρ που ασχολείται με πορτρέτο.

Defamation (IMDb)
Αντισημιτισμός το θέμα της και το χειρίστηκε εξαιρετικά. Βέβαια, αν είσαι από το Ισραήλ δε θα έχεις ακριβώς την ίδια γνώμη. Εγώ πάντως την χάρηκα την ταινία και ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αντισημίτης που το γράφω! :-P

The Queen and I (IMDb)
Ένα γεμάτο και όμορφο ντοκιμαντέρ για την πρώην αυτοκράτειρα Farah του Ιράν, που καταλήγει να γίνει η ιστορία της προσωπικής σχέσης της Ιρανής σκηνοθέτη (αριστερή και εξόριστη από τη χώρα της) με την ίδια τη Farah. Ένα διαφορετικό πορτρέτο και μια δύσκολη, στο γύρισμά της, ταινία.

The Day After Peace (IMDb)
Ίσως ό,τι καλύτερο είδα στο φετινό Φεστιβάλ. Η δημιουργία μιας Παγκόσμια Μέρας Ειρήνης και η προσπάθεια να γίνεται σε αυτή μια πραγματική παύση πυρός, από τον άνθρωπο που πάλεψε να το καταφέρει. Ρίξτε μια ματιά στο site της οργάνωσης Peace One Day που έχει δημιουργηθεί με σκοπό να προωθήσει την Παγκόσμια Μέρα Ειρήνης που είναι στις 21 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο, αλλά και στο επίσημο site για τη μέρα...

Nothing to Lose
Το πως μια ομάδα ανθρώπων του δρόμου, συνασπίζεται και διεκδικεί κατοικίες για όλους τους, από το δήμο της Τουλούζης στη Γαλλία. Με φαντασία στον ακτιβισμό τους, παρά τις αντιξοότητες, άτομα του περιθωρίου αγωνίζονται για μια καλύτερη μέρα.

The Age of Stupid (IMDb)
Μέσα από ένα κράμα ντοκιμαντέρ, δράματος, sci-fi και λίγο animation, αυτή η εντελώς διαφορετική ταινία με τον Pete Postlethwaite στο τιμόνι, μας δείχνει μέσα από αρκετές διαφορετικές ιστορίες (και με to the point μοντάζ) το πως μπορεί να σωθεί η γη από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αστειεύεται, κατηγορεί, εξυψώνει και κρίνει όλους τους πρωταγωνιστές της. Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ...

Burma VJ: Reporting from a Closed Country (IMDb)
Όλα τα γεγονότα της Μιανμάρ πριν 1.5 χρόνο, μέσα από την ιστορία των ρεπόρτερς του Democratic Voice of Burma (DVB). Συγκλονιστικό, παρακίνησε πολλούς να διαβάσουν για την ιστορία της Μιανμάρ και για τα γεγονότα του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2007.

49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

- 10 μέρες
- 7 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον και Αλέξανδρος)
- 2 σπίτια
- Πολλά τηλέφωνα και μηνύματα
- Πολλοί καφέδες
- Λίγος ύπνος
- Πολλοί φίλοι
- Πολλές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους
- Πολλές τσίχλες
- 1 μπουκαλάκι νερό (που γέμιζε και ξαναγέμιζε)
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (και 1 catch)
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη)
- 11 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- 1 κατάλογος 49ου ΦΚΘ (ο 3ος στη σειρά) και 1 τσάντα (σκυλί, άντεξε τα πάντα) από το gift shop του Φεστιβάλ
- 1 ετήσια CineΚάρταf- 36 ταινίες (+ 2 μικρού μήκους + η τριλογία του Terence Davies που είναι 3 μικρού μήκους μαζί) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.44, όσο ακριβώς και ο μέσος μου όρος στο Flixster μετά από 628 βαθμολογήσεις...
- 3 από αυτές με βαθμό 4/5:

• Disco Ormene (Ο εύθυμος Μπάρι και οι ντισκοσκώληκες).
  
  
  Ευφυέστατο animation από τη Δανία με αρκετά ενήλικο χιούμορ και μπόλικη δόση τρέλας. Ξετρελάθηκα με την ταινία, είναι νομίζω η μεγαλύτερη ανακάλυψη για μένα στο Φεστιβάλ. Θέλω να τη βρω και να την ξαναδώ σίγουρα.
• Achilles to kame (Ο Αχιλλέας και η χελώνα).
  
  
  Η νέα ταινία του Takeshi Kitano πραγματικά τα έσπαγε! Αποδόμηση του τι και πως είναι σήμερα η τέχνη, του που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν προσπαθεί να επιτύχει αλλά και αυτοαναφορικά σχόλια του Kitano και στην ιδιότητά του ως ζωγράφου. Φυσικά, τη "λέει" και σε όσους τον κατηγορούν για υπερβολική βία στις ταινίες του.
• Το βουνό μπροστά. Σχεδόν με ενθουσίασε η ταινία. Εγώ με τις ελληνικές ταινίες έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας εδώ και χρόνια, αλλά εδώ είδα μια ταινία που το είχε το θέμα της, που προσπάθησε, που οι ερμηνείες της ήταν όλες άνω του μετρίου, πραγματικά σπάνιο για ελληνική ταινία, που έδωσε μια άλλη (και πολύ ολοκληρωμένη) οπτική γωνία στις σχέσεις των Αλβανών με τους Έλληνες.

- Και άλλες 7 με βαθμό 3.5/5:

• La Promesse (Η υπόσχεση). Οι Dardenne πραγματικά μπορούν να δώσουν ξεχωριστές ταινίες και αυτή ήταν μια από αυτές. Η μετανάστευση, οι τύψεις, η σχέση πατέρα-γιού εκτίθενται με μοναδικό τρόπο στην οθόνη.
• Linha de Passe (Οριακή γραμμή). Η τελευταία ταινία του Walter Sales μιλάει για το όνειρο κάθε Βραζιλιάνου... Να γίνει ποδοσφαιριστής. Αποφεύγει κλισέ και δίνει το στίγμα της Βραζιλίας της σημερινής εποχής εύστοχα όπως πάντα.
  
• Vals im Bashir (Βαλς με τον Μπασίρ). Ένα μοναδικής έντασης animation ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς.
  
• Megane (Τα γυαλιά).
  
  
  Η πιο χαλαρή ταινία του Φεστιβάλ ίσως. Γλυκιά, με πανέξυπνο και λεπτό χιούμορ, μια απλή ιστορία για την αξία του να ξεφεύγει που και που κάποιος από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και να παίρνει χρόνο για τον εαυτό του.
• Nokta (Τελεία). Μέσα από μια ψευδαίσθηση μονοπλάνου, η ταινία κινείται μεταξύ της διάπραξης ενός εγκλήματος στο παρελθόν και της προσπάθειας εξιλέωσης του θύτη στο παρόν. Συνδετικός κρίκος όλων, η καλλιγραφία.
• Venkovský ucitel (Ο δάσκαλος του χωριού). Η ομοφυλοφιλία ως ταμπού, στη ζωή ενός δασκάλου. Όμορφα φτιαγμένη και με πολύ to-the-character ερμηνείες ταινία από την Τσεχία.
• Stella (Με λένε Στέλλα). Η μικρή Στέλλα ανακαλύπτει τον κόσμο που έχει χάσει εξαιτίας της παραμέλησης της από τους γονείς της, μέσα από βιβλία και δίσκους που έρχονται στα χέρια της μέσω της νέας της φίλης. Η πολύ γλυκιά και ταλαντούχα πρωταγωνίστρια σε καθηλώνει με την απλή ερμηνεία της και η ιστορία ξετυλίγεται πολύ ωραία.

Για ακόμη μια χρονιά, 3η συνεχόμενη που παρακολουθώ το Φεστιβάλ στο μέγιστο, το καταδιασκέδασα. Αρνητικά υπάρχουν. Πχ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να κάνω τον κύκλο στην Αποθήκη 1 ενώ υπάρχει είσοδος και από την άλλη πλευρά, ώστε να μπαίνω ξανά μέσα μόλις βγαίνω από ταινία. Ή δεν κατάλαβα ας πούμε γιατί έπρεπε η αύξηση των εισιτηρίων να είναι της τάξεως του 40%.

Όμως το μεγαλύτερο αρνητικό για μένα ήταν η κλάψα και η γκρίνια του φιλοθεάμωνος κοινού.  Έχω και παραδείγματα, αλλά δε θα κάτσω να τα γράψω. Είναι χαρούμενο post τούτο δω.

Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες, αλλά και το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες στο λιμάνι, που έτσι και άνοιγε παίρναμε τα παλτά και τα γάντια από το κρύο. Μεγαλύτερη οργάνωση στις ουρές για τις αίθουσες, αλλά και τεχνικά προβλήματα σε ταινίες ακόμα (αν και όχι ολόκληρες ακυρώσεις ταινιών όπως πέρσι). Περισσότερη ταχύτητα σε τηλεφωνικές κρατήσεις και στο booth στην Αριστοτέλους, αλλά και το θέμα με το Τελλόγλειο (αλήθεια, τι έγινε εκεί;). Site και πρόγραμμα για το Φεστιβάλ νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, αλλά και 40% πάνω η τιμή στα μεμονωμένα εισιτήρια και 33% στην ετήσια κάρτα.

Συνολικά είμαι πιο ευχαριστημένος φέτος απ' ότι πέρσι όσων αφορά το Φεστιβάλ. Και σίγουρα θα είμαι εκεί και στο επόμενο. Γιατί μου προσφέρει ταινίες με το τσουβάλι κι εγώ γουστάρω να βλέπω ταινίες και γιατί μου προσφέρει μια ατμόσφαιρα μοναδική, που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλη εκδήλωση που έχω παρεβρεθεί στην Ελλάδα...

Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τώρα, στις 13-22 Μαρτίου!

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει κι άλλος, αλλά για 3η (νομίζω) χρονιά ο Winter Academy γράφει ένα χρονικό για το Φεστιβάλ και το διανθίζει με "μια σειρά 49 τραγουδιών, παλιών και καινούργιων, σχετικών και μή με το Φεστιβάλ". Διαβάστε τον, είδε κυρίως ταινίες που δεν είδα εγώ και άρα προσφέρει μια συμπληρωματική ματιά στις ταινίες του Φεστιβάλ. Η σειρά των post του είναι εδώ. :-)

Έφυγα!

Την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτή τη γραμμή, εγώ θα ταξιδεύω για Εδιμβούργο. Τέτοια ώρα θα βολτάρω στο Gatwick του Λονδίνου, θα περιμένω την δεύτερη πτήση μου και θα ενημερώνομαι για τη νίκη του Obama.

Όταν γυρίσω, στις 14 του μήνα θα χωθώ κατευθείαν στα βαθιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κρατάει 10 μέρες, οπότε όταν γυρίσω με το καλό, θα έχω πολλά να γράψω εδώ!

Α, ωραίος μήνας ο Νοέμβρης και τι σωστά που ακολουθείτε από τον ακόμη ωραιότερο Δεκέμβρη! :-)

Πτώμα 10 ημερών

Καλά, σαφώς υπερβάλλω, αλλά ότι κουράστηκα είναι αλήθεια. 35 ντοκιμαντέρ, 1 αποτυχημένο BC meetup και 1 PhotoDay μετά, δε νομίζω πως υπάρχει σημείο πάνω μου που να μην πόνεσε.

Είδα όμως ένα full Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και άντεχα και παραπάνω είναι η αλήθεια. Έχασα και κάποιες που ήθελα πολύ να δω, αλλά δε με χάλασε που πρώτη φορά έκανε άλλος πρόγραμμα για μένα. Είχε πλάκα που μόνο λίγη ώρα πριν μπω στην κάθε αίθουσα, μάθαινα τι θα δω. Ούτε πρόγραμμα κουβαλούσα μαζί μου, ούτε τίποτα. Το έκαναν άλλοι για μένα.

Θα σταθώ στις καλύτερες που είδα, χωρίς να τις ψειρίσω πολύ:

Surfwise
Νομίζω πως ήταν το καλύτερο που είδα. Μιλάει για τον τρόπο ζωής όλων μας. Ο πρωταγωνιστής εδώ έκανε τις επιλογές του και εμείς βλέπουμε τα αποτελέσματα. Θεωρώ πως θέτει τεράστια θέματα και σήκωσε όντως πολύ συζήτηση μεταξύ μας. Όπως ξαναείπα καμιά 300αριά φορές, ακριβώς το φορμά των ντοκιμαντέρ που θέλω να βλέπω.

Touch Me Someplace I Can Feel
Ο John Callahan, τετραπληγικός καρτουνίστας με τρομερό χιούμορ. Ρίξτε μια ματιά στη σελίδα του στο myspace και ακούστε το ομώνυμο τραγούδι.

Hear and Now
Ακολουθούμε τους εκ γενετής κωφούς γονείς της δημιουργού του ντοκιμαντέρ, στην απόφασή του να κάνουν μια επέμβαση που θα τους επιτρέψει να ακούσουν για πρώτη φορά στα 65 τους χρόνια. Πολύ συμπαθητικό ζευγάρι, γλυκιά ταινία.

Fairytale of Kathmandu
Ένας ομοφυλόφιλος ποιητής βοηθάει νέαρούς Νεπαλέζους να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Μόνο που τα κίνητρά του δεν τα λες ακριβώς ανθρωπιστικά. Πολύ ωραία στημένο ντοκιμαντέρ για μια ιστορία που πραγματικά σοκάρει. Η τελικά αντιπαράθεση του ποιητή με τη δημιουργό είναι απλά τέλεια...

My Kid Could Paint That
Επειδή γενικά έχω ένα θέμα με τη μοντέρνα τέχνη, κοινώς τη μισώ, βρήκα πολύ καλό το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ στο οποίο ένα κοριτσάκι 4 χρονών ζωγραφίζει μοντέρνα και πουλάει μοντέρνα (και ακριβά). Θεωρώ μοντέρνα πως δεν έχει σημασία αν τελικά η μοντέρνα οικογένεια λέει μοντέρνα ψέματα, δηλαδή αν τελικά όντως είναι η μοντέρνα μικρή που τα φτιάχνει τόσο μοντέρνα ή όχι, αλλά κυρίως το θέμα της μοντέρνας έκθεσης της μικρής στα μοντέρνα ΜΜΕ. Είναι αρκετό αυτό ή να πιάσω το rant σε ξεχωριστό post; :-)

Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills
Είναι η ιστορία των West Memphis Three μέχρι και την καταδίκη τους. Πολύ καλό, ρίξτε μια ματιά στο παραπάνω link της Wikipedia για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες δολοφονίας της Αμερικής.

3 Γάμοι
Η μοναδική ταινία που είχε πλάκα. Η περίληψη είναι αρκετή, αλλά το γέλιο δε μπορείτε να το φανταστείτε. Loved it...

10ο Φεστιβαλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Για 10 μέρες οι καμμένοι των ντοκιμαντέρ θα χαρούν να βλέπουν ταινίες! 7-16 Μαρτίου, από την Παρασκευή μέχρι την παραπάνω Κυριακή δηλαδή, πάνω από 200 ντοκιμαντέρ θα παιχτούν στις αίθουσες του Λιμανιού (φέτος προστέθηκαν και οι Λιάππα και Μαρκετάκη) και του Ολύμπιον.

Πρόπερσι ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Φεστιβάλ. Είδα αρκετούτσικες ταινίες και βρήκα πραγματικά διαμαντάκια, όπως για την ιστορία του Προκόπη, εκπροσώπου 40 οικογενειών τσιγγάνων που πάλευε να βρει σπίτι για όλους, αφού εκδιώχθηκαν από τον καταυλισμό τους για να γίνουν έργα για τους Ολυμπιακούς ή για το Πανηγύρι του Αγ.Μάμα. Μακάρι να μπορούσα να τα βρω μερικά από αυτά, αλλά δεν είχα μεγάλη τύχη όπου κι αν έψαξα.

Πέρσι πήγα μόνο σε μια ταινία, κυρίως λόγω οικονομικών δυσκολιών και αυτή ήταν... εμπειρία!

Αξίζει να διαλέξει κανείς και να δει μερικές από αυτές. Το ντοκιμαντέρ είναι το είδος του κινηματογράφου που έχουμε παραγνωρίσει περισσότερο απ' όλα. Έχουμε στο μυαλό μας ζώα που τρώνε, κυνηγιούνται και αναπαράγονται, όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες που παίζονται εδώ. Φέτος μάλλον θα δω αρκετές πάλι. Το site του φεστιβάλ ανέβηκε πριν λίγο και τρέχω να βρω ταινίες, μικρές ιστορίες, ματιές κόσμων και ανθρώπων διαφορετικών...