50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

(να ο περσινός απολογισμός, για να συγκρίνετε)

- 10 μέρες (+3 πριν από το Φεστιβάλ)
- 6 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον)
- 1 σπίτι, δε μετακόμισα φέτος
- Αρκετά τηλέφωνα και μηνύματα
- Αρκετοί, αλλά σίγουρα λιγότεροι από πέρσι, καφέδες. Κακώς όμως
- Λίγος ύπνος
- Κάποιοι φίλοι (οι υπόλοιποι που ήταν;)
- Μερικές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους και στο Πόρτο Γύρος
- Πολλές τσίχλες
- Κάποια πεινιρλάκια, κάποια μπισκότα, κάτι κρακεράκια. Αποφάσισα πως χρειάζονται περισσότερα σκατολοΐδια. Του χρόνου
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (χωρίς catch ακόμα)
- 1 επιτυχημένο Bookcrossικό event στο Street Cinema
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη). Φωτεινή εξαίρεση το επετειακό 20χρονο της parallaxis που μου άρεσε πολύ
- 10 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού (που πήγε το 11ο της Δευτέρας; δεν το πρόλαβα πριν φύγω και δεν το βλέπω στο site)
- Μια εξαιρετική νέα ανακάλυψη, ο Σέρβος σκηνοθέτης Goran Paskaljevic, του οποίου το αφιέρωμα θεωρώ το καλύτερο πράγμα στο φετινό Φεστιβάλ.
- 1 ετήσια CineΚάρταf - 37 ταινίες (+ 3 μικρού μήκους, 1+1 περισσότερες από πέρσι) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.82, αρκετά πάνω από το μέσο όρο μου στο Flixster μετά από 1007 βαθμολογήσεις και ακόμα παρά πάνω από το μέσο όρο μου στο περσινό ΦΚΘ που ήταν 2.44.
- 2 από αυτές με βαθμό 4.5/5:

• La teta asustada (Το γάλα της θλίψης).
  
  
  
  Είναι τόσα πολλά τα στοιχεία της συγκεκριμένης ταινίας που μου άρεσαν που δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ. Καταπληκτικές ερμηνείες, κυρίως από την πρωταγωνίστρια Magaly Solier, πολύ καλή σκηνοθεσία, ένα εξαιρετικό σενάριο και μαγευτικά ακαπέλλα τραγούδια. Η καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο Φεστιβάλ.
  
• Kimssi pyoryugi (Ναυαγός στο φεγγάρι).
  
  
  
  Μπήκε κάπως τελευταία στιγμή στο πρόγραμμα, κυρίως λόγω του trailer του και αποδείχτηκε μεγάλη έκπληξη. Κωμωδία και δράμα μαζί, μου θύμισε το περσινό Megane αν και αυτό μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Τελικά ο Ασιατικός κινηματογράφος βγάζει μερικά διαμάντια που δεν τα περιμένεις με τίποτα. Έχασε τη θέση της καλύτερης ταινίας του Φεστιβάλ για μένα, μόνο από το La teta asustada.

- Άλλες 3 με βαθμό 4/5:

• Poseban tretman (Ειδική θεραπεία). Η καλύτερη από τις 6 ταινίες του Paskaljevic που είδα στο Φεστιβάλ. Υπέροχα αστεία, πικρή όσο έπρεπε και με χαρακτήρες που τους θυμάμαι ακόμα με λεπτομέρεια, παρά το πλήθος των ταινιών που είδα αυτές τις μέρες. Αν αυτός είναι ο Βαλκανικός κινηματογράφος, τότε τον αγαπώ.
• Unmade Beds (Ξέστρωτα κρεβάτια).
  
  
  
  Το καλύτερο soundtrack εδώ και καιρό, εκπληκτική ταινία. Διαφορετικές, από τις συνηθισμένες, εικόνες τους Λονδίνου, όμορφη σκηνοθεσία και μια ήρεμη και μακριά από κλισέ ιστορία. Μου αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες. Πρέπει οπωσδήποτε να δω το Glue, την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη Alexis Dos Santos.
• Gigante.
  
  
  
  Ένας stalker που κινείται έξω από τα συνηθισμένα, μια ταινία που αποφεύγει σε πολλές στιγμές της να δείξει μια από τα ίδια, ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορώ σε κάποιο βαθμό να συνδεθώ. Καλή ταχύτητα, ωραίο συναίσθημα, αστεία όσο πρέπει.

- Και άλλες 7 με βαθμό 3.5/5:

• Zemaljski dani teku (Επίγειες μέρες που γοργά κυλούν). Ένας από τους πιο αγαπησιάρικους χαρακτήρες σε ταινία ever είναι εδώ. Ο Paskaljevic χτίζει συχνά αυτές τις υπέροχες μαύρες κωμωδίες, όμως αυτή ίσως να είναι η πιο καθαρά ευδιάθετη ταινία του. Ξέρει να ρίχνει τους προβολείς πρώτα στους χαρακτήρες και μετά στην ιστορία που αφηγείται κι εδώ το κάνει υπέροχα. Βγήκα ανάλαφρος από την αίθουσα.
• The Cove (Ο κόλπος των δελφινιών).
  
  
  
  Ήδη στο shortlist για Best Documentary Feature, το γρήγορο, αστυνομικής πλοκής ντοκιμαντέρ του Louie Psihoyos πραγματεύεται τη σφαγή δελφινιών κατά δεκάδες από Ιάπωνες ψαράδες. Καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ για ένα θέμα που απασχολεί όλο τον κόσμο εκτός από την Ιαπωνία.
• Soul Kitchen.
  
  
  
  Η νέα ταινία του Fatih Akin (που άνοιξε κιόλας το Φεστιβάλ) είναι κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν Έλληνα! Πέραν το ότι μας πιάνει ένα κάτι όταν βλέπουμε Ελλάδα σε κάποια ταινία, μόνο καλά λόγια έχω να πω γι' αυτήν την προσπάθεια του Akin. Αρκετό γέλιο, ωραία πρόσωπα, άμεσα συμπαθητική ταινία.
• Varljivo leto '68 (Απατηλό καλοκαίρι του ’68). Μια κωμωδία στην καρδιά των γεγονότων του 1968. Πανέμορφες κοπέλες τριγυρίζουν τον νεαρό πρωταγωνιστή που έχει αποτύχει στο μάθημα του Μαρξισμού, προς μεγάλη απογοήτευση του τέρμα αριστερού πατέρα του (ο Bata Stojković είναι φανταστικός στο ρόλο του πατέρα). Καταπληκτικός Paskaljevic και πάλι.
• Lebanon (Λίβανος).
  
  
  
  Μια διαφορετική πολεμική ταινία που οφείλει το πόσο ξεχωριστή είναι στον σκηνοθέτη Samuel Maoz και στις λήψεις του. Κλειστοφοβική, ανεξάρτητη από πολιτικές θέσεις, η ταινία κρατάει χαρακτήρα σε όλα τα 90 της λεπτά. Αν έχετε δει το Waltz with Bashir, δείτε τη. Αν όχι, δείτε τις τη μια σα συνέχεια της άλλης. Ίδιο θέμα, εντελώς διαφορετικές ταινίες.
• Optimisti (Οι αισιόδοξοι).
  
  
  
  Ακόμα ένας Paskaljevic που μου άρεσε πολύ. 5 διαφορετικές ιστορίες, με τον αλάνθαστο και εδώ Lazar Ristovski να παίζει σε όλες, με κοινό παρονομαστή το ρητό του Βολτέρου "Η αισιοδοξία επιμένει πως όλα είναι καλά, όταν όλα είναι άσχημα". Μια ακόμα μαύρη κωμωδία για την παράνοια των Βαλκανίων.
• Madeo (Μητέρα).
  
  
  
  Για τον Bong Joon-ho θα ξαναπούμε σύντομα στο blog. Να πω όμως εδώ πως η νέα του ταινία είναι πάρα πολύ καλή, με αρκετά γνώριμα στοιχεία από την προηγούμενή του, αρκετά πιο ψυχολογική και αν και δεν είναι το αριστούργημα του The Host, είναι μια μελέτη στο τι σημαίνει να είσαι μια διαταραγμένη μητέρα. :-) Δυνατό και ιδιαίτερο piece of cinema.

Πάει και το 4ο συνεχόμενο Φεστιβάλ που παρακολουθώ εντατικά. Το θεωρώ μοναδική εμπειρία και ελπίζω σε πολλά ακόμα.

Φέτος είδα βήματα μπροστά αλλά και πίσω. Δε με πείραξε που έλειπαν οι ελληνικές ταινίες, δε μου έλειψαν. Θεωρώ όμως πως δεν πρέπει να ξαναγίνει αυτό, ακόμη κι αν δεν τις προτιμώ εγώ. Με πείραξε που περιμέναμε πάλι τελευταία στιγμή το πρόγραμμα και το site να ανεβούν, που τις περισσότερες μέρες το site ήταν απελπιστικά αργό, που το καλύτερο νέο feature, το My Festival, αρχικά δεν είχε τρόπο να κάνεις sign-out(!) και προστέθηκε κουμπί γι' αυτό την 3η μέρα του Φεστιβάλ.

Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες. Λιγότερο πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες του λιμανιού. Λιγότερα έως ανύπαρκτα τεχνικά προβλήματα στις προβολές. Ακόμη περισσότερη ταχύτητα στις τηλεφωνικές κρατήσεις και στις ουρές, ο 3ψήφιος κωδικός δούλεψε τέλεια. Περισσότερες Mercedes από πέρσι. Ωραίες καρτέλες με απαντήσεις ανθρώπων του κινηματογράφου στο "Why Cinema Now", αποκορύφωμα το "Why Sushi Now" του Takeshi Kitano. Ενδιαφέρουσα σαν ιδέα αλλά όχι σαν αποτέλεσμα τα μικρά οικολογικά βιντεάκια πριν τις προβολές. Μεγαλύτερη ποικιλία αλλά άκυρες τιμές στο gift shop του Φεστιβάλ (η αφίσα 4€; ο κατάλογος των ταινιών 11.25€; Ο απλός μαγνητικός σελιδοδείκτης 4€ αλλά η κονκάρδα 2€ και η κούπα 5€; αλλαντάλλων). Ωραίο πρόγραμμα για το Street Cinema αλλά βγήκε 5 μέρες μετά την έναρξή του. Όμορφο σήμα, ενδιαφέρουσα χρήση του "Why Cinema Now".

Ακόμα, η εμπειρία μου από τη συνεργασία με το Φεστιβάλ για την οργάνωση της δράσης μας στο πλαίσιο του Street Cinema ήταν συνολικά καλή. Θα πρέπει να θυμούνται οι υπεύθυνοί του να μη ζητάνε πράγματα, που θέλουν χρόνο και συνεννόηση, τελευταία στιγμή, αλλά ήταν πρώτη χρονιά και ευελπιστώ πως του χρόνου θα ξαναγίνει και θα γίνει καλύτερο...

Τώρα, καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στις 12-21 Μαρτίου!