49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός

- 10 μέρες
- 7 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον και Αλέξανδρος)
- 2 σπίτια
- Πολλά τηλέφωνα και μηνύματα
- Πολλοί καφέδες
- Λίγος ύπνος
- Πολλοί φίλοι
- Πολλές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους
- Πολλές τσίχλες
- 1 μπουκαλάκι νερό (που γέμιζε και ξαναγέμιζε)
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (και 1 catch)
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη)
- 11 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- 1 κατάλογος 49ου ΦΚΘ (ο 3ος στη σειρά) και 1 τσάντα (σκυλί, άντεξε τα πάντα) από το gift shop του Φεστιβάλ
- 1 ετήσια CineΚάρταf- 36 ταινίες (+ 2 μικρού μήκους + η τριλογία του Terence Davies που είναι 3 μικρού μήκους μαζί) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.44, όσο ακριβώς και ο μέσος μου όρος στο Flixster μετά από 628 βαθμολογήσεις...
- 3 από αυτές με βαθμό 4/5:

• Disco Ormene (Ο εύθυμος Μπάρι και οι ντισκοσκώληκες).
  
  
  Ευφυέστατο animation από τη Δανία με αρκετά ενήλικο χιούμορ και μπόλικη δόση τρέλας. Ξετρελάθηκα με την ταινία, είναι νομίζω η μεγαλύτερη ανακάλυψη για μένα στο Φεστιβάλ. Θέλω να τη βρω και να την ξαναδώ σίγουρα.
• Achilles to kame (Ο Αχιλλέας και η χελώνα).
  
  
  Η νέα ταινία του Takeshi Kitano πραγματικά τα έσπαγε! Αποδόμηση του τι και πως είναι σήμερα η τέχνη, του που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν προσπαθεί να επιτύχει αλλά και αυτοαναφορικά σχόλια του Kitano και στην ιδιότητά του ως ζωγράφου. Φυσικά, τη "λέει" και σε όσους τον κατηγορούν για υπερβολική βία στις ταινίες του.
• Το βουνό μπροστά. Σχεδόν με ενθουσίασε η ταινία. Εγώ με τις ελληνικές ταινίες έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας εδώ και χρόνια, αλλά εδώ είδα μια ταινία που το είχε το θέμα της, που προσπάθησε, που οι ερμηνείες της ήταν όλες άνω του μετρίου, πραγματικά σπάνιο για ελληνική ταινία, που έδωσε μια άλλη (και πολύ ολοκληρωμένη) οπτική γωνία στις σχέσεις των Αλβανών με τους Έλληνες.

- Και άλλες 7 με βαθμό 3.5/5:

• La Promesse (Η υπόσχεση). Οι Dardenne πραγματικά μπορούν να δώσουν ξεχωριστές ταινίες και αυτή ήταν μια από αυτές. Η μετανάστευση, οι τύψεις, η σχέση πατέρα-γιού εκτίθενται με μοναδικό τρόπο στην οθόνη.
• Linha de Passe (Οριακή γραμμή). Η τελευταία ταινία του Walter Sales μιλάει για το όνειρο κάθε Βραζιλιάνου... Να γίνει ποδοσφαιριστής. Αποφεύγει κλισέ και δίνει το στίγμα της Βραζιλίας της σημερινής εποχής εύστοχα όπως πάντα.
  
• Vals im Bashir (Βαλς με τον Μπασίρ). Ένα μοναδικής έντασης animation ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς.
  
• Megane (Τα γυαλιά).
  
  
  Η πιο χαλαρή ταινία του Φεστιβάλ ίσως. Γλυκιά, με πανέξυπνο και λεπτό χιούμορ, μια απλή ιστορία για την αξία του να ξεφεύγει που και που κάποιος από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και να παίρνει χρόνο για τον εαυτό του.
• Nokta (Τελεία). Μέσα από μια ψευδαίσθηση μονοπλάνου, η ταινία κινείται μεταξύ της διάπραξης ενός εγκλήματος στο παρελθόν και της προσπάθειας εξιλέωσης του θύτη στο παρόν. Συνδετικός κρίκος όλων, η καλλιγραφία.
• Venkovský ucitel (Ο δάσκαλος του χωριού). Η ομοφυλοφιλία ως ταμπού, στη ζωή ενός δασκάλου. Όμορφα φτιαγμένη και με πολύ to-the-character ερμηνείες ταινία από την Τσεχία.
• Stella (Με λένε Στέλλα). Η μικρή Στέλλα ανακαλύπτει τον κόσμο που έχει χάσει εξαιτίας της παραμέλησης της από τους γονείς της, μέσα από βιβλία και δίσκους που έρχονται στα χέρια της μέσω της νέας της φίλης. Η πολύ γλυκιά και ταλαντούχα πρωταγωνίστρια σε καθηλώνει με την απλή ερμηνεία της και η ιστορία ξετυλίγεται πολύ ωραία.

Για ακόμη μια χρονιά, 3η συνεχόμενη που παρακολουθώ το Φεστιβάλ στο μέγιστο, το καταδιασκέδασα. Αρνητικά υπάρχουν. Πχ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να κάνω τον κύκλο στην Αποθήκη 1 ενώ υπάρχει είσοδος και από την άλλη πλευρά, ώστε να μπαίνω ξανά μέσα μόλις βγαίνω από ταινία. Ή δεν κατάλαβα ας πούμε γιατί έπρεπε η αύξηση των εισιτηρίων να είναι της τάξεως του 40%.

Όμως το μεγαλύτερο αρνητικό για μένα ήταν η κλάψα και η γκρίνια του φιλοθεάμωνος κοινού.  Έχω και παραδείγματα, αλλά δε θα κάτσω να τα γράψω. Είναι χαρούμενο post τούτο δω.

Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες, αλλά και το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες στο λιμάνι, που έτσι και άνοιγε παίρναμε τα παλτά και τα γάντια από το κρύο. Μεγαλύτερη οργάνωση στις ουρές για τις αίθουσες, αλλά και τεχνικά προβλήματα σε ταινίες ακόμα (αν και όχι ολόκληρες ακυρώσεις ταινιών όπως πέρσι). Περισσότερη ταχύτητα σε τηλεφωνικές κρατήσεις και στο booth στην Αριστοτέλους, αλλά και το θέμα με το Τελλόγλειο (αλήθεια, τι έγινε εκεί;). Site και πρόγραμμα για το Φεστιβάλ νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, αλλά και 40% πάνω η τιμή στα μεμονωμένα εισιτήρια και 33% στην ετήσια κάρτα.

Συνολικά είμαι πιο ευχαριστημένος φέτος απ' ότι πέρσι όσων αφορά το Φεστιβάλ. Και σίγουρα θα είμαι εκεί και στο επόμενο. Γιατί μου προσφέρει ταινίες με το τσουβάλι κι εγώ γουστάρω να βλέπω ταινίες και γιατί μου προσφέρει μια ατμόσφαιρα μοναδική, που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλη εκδήλωση που έχω παρεβρεθεί στην Ελλάδα...

Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τώρα, στις 13-22 Μαρτίου!

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει κι άλλος, αλλά για 3η (νομίζω) χρονιά ο Winter Academy γράφει ένα χρονικό για το Φεστιβάλ και το διανθίζει με "μια σειρά 49 τραγουδιών, παλιών και καινούργιων, σχετικών και μή με το Φεστιβάλ". Διαβάστε τον, είδε κυρίως ταινίες που δεν είδα εγώ και άρα προσφέρει μια συμπληρωματική ματιά στις ταινίες του Φεστιβάλ. Η σειρά των post του είναι εδώ. :-)