Θέλω να μοιραστώ έναν προβληματισμό μαζί σας. Σήμερα άνοιξε εδώ στα μέρη μου ένα κατάστημα μιας πολύ γνωστής στη Βόρεια Ελλάδα αλυσίδας σουπερμάρκετ. Το νέο μαγαζί, υπερδιπλάσιο σε μέγεθος από τον ανταγωνιστή του στην πόλη (κι αυτός μεγάλος παίκτης στη Βόρεια Ελλάδα) και μοναδικό ουσιαστικά σουπερμάρκετ στην πόλη τα τελευταία 5 χρόνια, χτίστηκε σε χρόνο ρεκόρ και με το άνοιγμά του σήμερα προσέφερε στους πελάτες του πολλά freebies και δωράκια.
Για μένα θα ήταν ένα γεγονός παντελώς αδιάφορο σε μια άλλη περίπτωση, αλλά με βάση τις παρούσες συνθήκες το χάρηκα μιας και πλέον θα υπήρχε ανταγωνισμός και θα πέσουν κάπως οι τιμές και στο παλιό κατάστημα.
Για τους δικούς μου όμως, όπως και για ένα (τρομακτικά ίσως) μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας, το γεγονός των εγκαινίων ήρθε στο επίκεντρο της. Και αυτό μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις...
Καταρχάς, γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είναι καταναλωτική μανία όπως ίσως κάποιοι να νομίζουν. Ξέρω την οικογένειά μου και μπορώ να διακρίνω πότε καταλαμβάνεται από τέτοια ένστικτα και αυτή η περίπτωση δεν ήταν τέτοια. Μετά από σκέψη, κατέληξα στο ότι αυτό που συμβαίνει είναι πως οι άνθρωποι εδώ προσπαθούν να βρουν οτιδήποτε που να αναταράζει ευχάριστα τη ρουτίνα τους. Πιάνονται και μεγαλοποιούν την όποια ευκαιρία τους προσφέρεται να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους.
Γι' αυτούς, το άνοιγμα ενός σουπερμάρκετ είναι είδηση. Όχι επειδή θα έχουν πιθανώς την "τύχη" να αγοράσουν κάτι που εδώ δεν υπάρχει (πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό 70 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη;) και να χαρούν με αυτό το υλικό αντικείμενο, η χαρά τους δεν είναι οι δυνατότητες που αποκτούν με το νέο κατάστημα που ανοίγει (όπως πχ σκέφτηκα εγώ), αλλά το ίδιο το νέο κατάστημα που ανοίγει.
Ακολούθως, η συλλογιστική αυτή με οδήγησε στο να αναρωτηθώ εγώ πως αισθάνομαι με αυτήν τη "χαρά" των δικών μου και των υπολοίπων ντόπιων. Σίγουρα δε μου αρέσει και σίγουρα δε με ενοχλεί, αλλά δεν είμαι αδιάφορος προς αυτήν. Ίσως το μόνο κομμάτι που με ενοχλεί πραγματικά είναι η εξίσωση στο μυαλό μερικών, των εγκαινίων του νέου Ανοιχτού Θεάτρου τον περασμένο Ιούλιο με τα εγκαίνια ενός σουπερμάρκετ, αλλά τη θεωρώ πραγματικά αντανακλαστική ισοπέδωση και δεν της δίνω μεγαλύτερη σημασία.
Νομίζω πως τελικά αισθάνομαι την όλη φάση σαν κάτι το "χωριάτικο", αλλά όχι με την κακή έννοια της λέξης. Καλοπροαίρετη και παιχνιδιάρικα αφελής, η χαρά τους δε με κάνει να ντρέπομαι ή να θυμώνω. Απλά μου δίνει την ευκαιρία να καταλάβω πόσο μακριά από τον τόπο αυτό βρίσκομαι και, για να είμαι ειλικρινής, από έφηβος βρισκόμουν.
Κάτι που με οδηγεί στο τελευταίο κομμάτι των ειρμών μου: Πως κάποια τέτοια πράγματα όπως σήμερα, κάνουν τις διαφορές μου με τους συμπολίτες μου πραγματικά χειροπιαστές. Νοιώθω πως τις έχω ακριβώς μπροστά μου και αν απλώσω το χέρι μου θα τις αγγίξω.
Ίσως επειδή έχω ζήσει εκτός της πόλης; Ίσως επειδή έχω ζήσει κάτι διαφορετικό; Ίσως επειδή δεν αρκούμαι στο εδώ; Δεν ξέρω, όμως είναι τόσο σημαντική μέσα στην απλότητά της η διαφορά που έζησα σήμερα, που δε θα με έπαιρνε να την αγνοήσω. Ή ίσως πάλι, να μην υπήρχε διαφορά, αν μπορούσα να την αγνοήσω...
Δε νομίζω ότι είναι θέμα επαρχίας-Αθήνας. Όλοι παρασύρονται από τη γιορτή που στήνεται όταν ανοίγει ένα καινούριο μαγαζί. Σε μια επαρχιακή πόλη το μαγαζί είναι ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Στην Αθήνα είναι το καινούριο υποκατάστημα του ΙΚΕΑ. Στο Λονδίνο είναι το καινούριο εμπορικό κέντρο στο Shepherd's Bush. Στην ουσία πρόκειται για το ίδιο πράγμα - το μόνο που διαφέρει είναι το μέγεθος!
ΑπάντησηΔιαγραφή