Lesvos 2008 (Days 7 & 8)

Έφτασε η ώρα για το Σίγρι...

7η μέρα: Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για Σίγρι, αφού αφήσαμε φαγητό στο γατούλη, ευτυχώς με το πόδι της Δάφνης να μη δημιουργεί προβλήματα. Περνάμε Καλλονή (Google Map) και Παράκοιλα λίγο πιο κάτω (Google Map). Ο δρόμος, εύκολος και γρήγορος, δε μας δυσκολεύει καθόλου και μας φέρνει στο Μεσότοπο (Google Map) για την πρώτη μας στάση.

Επισκεπτόμαστε τον Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό Γυναικών Μεσοτόπου (Google Map), τον πρώτο συνεταιρισμό που ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια την παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων, για να ακολουθήσουν όλα τα υπόλοιπα χωριά του νησιού. Πήραμε ένα κάτι να πιούμε, ψωνίσαμε ρακί και μαρμελάδα μήλο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Στη Σκάλα Ερεσού (Google Map), τη γενέτειρα της Σαπφούς, κάναμε το μπάνιο μας. Η Ερεσός, λόγω της μεγάλης ποιήτριας θεωρείται η Μέκκα των λεσβιών (όχι των κατοίκων της Λέσβου, των άλλων). Προσκύνημα κανονικό μιλάμε! Και στην παραλία είναι η αλήθεια πως άνοιξε το μάτι μου. Εξαιρετική "θέα". Συγκινούμαι όταν το θυμάμαι. (κλαψ, λυγμ...) Πάντως είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της Λέσβου και γίνεται λιγάκι πατείς με πατώ σε. Πέρασμα στη συνέχεια από την Ερεσό, είδαμε και τη Μονή Υψηλού, που πραγματικά είναι στα υψηλά και βουρ για το δυτικότερο άκρο της Λέσβου.

Είχα πει πως αρχικά δε θα πηγαίναμε Σίγρι. Η απόσταση μεγάλη για να το κάνουμε σε μια μέρα και τα οικονομικά στενά για να μείνουμε κάποιο βράδυ εκεί. Μόνο που στην πορεία είδαμε πως μάλλον μας έπαιρνε να κάνουμε το δεύτερο. Τελικά, τα χρήματα μας τελείωσαν όχι μια αλλά δύο φορές, αλλά παρόλα αυτά Σίγρι πήγαμε. Και ας είναι αυτή η μοναδική φορά που θα αναφερθώ σε αυτά τα ρημάδια τα €, σε όσο άγχος και αν μας ανάγκασαν εκεί.

Κλείσαμε, με τη συνδρομή της efou και του internet ένα room to let με το όνομα Remezzo. Φτάνοντας και ψάχνοντας που να παρκάρουμε, είδαμε το Remezzo φάτσα-κάρτα. Κατεβαίνω με τα πράγματα εκεί πιο δίπλα και περιμένω τη Δάφνη να βρει μέρος για parking. Αφού εκείνη έφυγε, βλέπω ένα τύπο γύρω στα 50-55, να έρχεται κοντά στο μέρος που στεκόμουν. Περιμένεις κάτι, μου λέει μετά από λίγη ώρα, ενώ ψάχνει δρόμο και τσέπες για ένα χαμένο χαρτονόμισμα, όπως κατάλαβα αργότερα. Να παρκάρει η κοπέλα μου, λέω, κάπου εδώ είναι το ξενοδοχείο μας. Σε ποιό είστε, μου κάνει. Στο Remezzo, και δείχνω την πινακίδα με το όνομα, ακριβώς πίσω του.

Α, εγώ είμαι ο Remezzoς, αλλά αυτό εδώ είναι το εστιατόριο που έχω με το ίδιο όνομα. Έρχεται και η Δάφνη ταυτόχρονα, μας δίνει κατευθύνσεις πως να πάμε στα δωμάτια και μας λέει πως θα στείλει κάποιον να μας ανοίξει. Αυτό δε μου πολυαρέσει και ελπίζω να μην περιμένουμε, αλλά ξεκινάμε. Φτάνουμε εκεί που μας έχει πει και υπάρχουν 2 κτήρια. Περνάει και λίγη ώρα, βρε από δω είμαστε, βρε από κει, να σου τελικά ο Carlos. Τι εστί Carlos;

Μαυρισμένος-μαυριδερός, καραφλός, ψηλός, ψιλοάγαρμπος και με μια αφέλεια στο μάτι, ίδιος καλοκαιρινός καλικάντζαρος (όπως και να 'ναι αυτός). Βάλτε και τα μισά Ιταλικά, μισά Ελληνικά και έχετε περίπου την εικόνα. Ο οποίος, αντί να μας πει "ελάτε, από δω είστε", ρωτάει εμάς. Λέω "Remezzo μας είπαν" και αναφωνεί όλο έκπληξη και ανακάλυψη στη φωνή, "Ααααααα, Remeeeeeeeezzo!" και μας πάει στο δωμάτιο/apartment.

Εδώ να πω πως είναι πλήρως εξοπλισμένο με φούρνο μικροκυμάτων, πλυντήριο, βραστήρα, ντουλάπια φουλ στα πιατικά και ποτηρικά και διάφορα άλλα, να μείνεις ένα μήνα εκεί, όχι ένα βράδυ σαν κι εμάς. 70€ το πληρώσαμε, χαλάλι.

Αργά το απόγευμα κάναμε βόλτα στα ήσυχα στενά του χωριού και επισκεφτήκαμε το Κάστρο του Σιγρίου (τελικά το Google Map δεν καλύπτει όλη τη Λέσβο, δε μπορώ να δώσω χάρτη για εκεί), χτισμένο στα 1757 από τον αρχιναύαρχο του οθωμανικού στόλου Σουλεϊμάν πασά. Είδαμε και φωτογραφήσαμε το άλλο ωραίο -μετά του Μόλυβου που το χάσαμε- ηλιοβασίλεμα της Λέσβου και φάγαμε στην Αυστραλία (την ταβέρνα, όχι την ήπειρο).

Το χωριό, μικρό και πολύ ήρεμο, ψαροχώρι από τα λίγα μάλλον, έχει κάτι που σε χαλαρώνει. Είναι μάλλον η αθωότητα που κλείνει μέσα του αυτό το μέρος, δεν ξέρω. Πάντως έκανα το λάθος να επηρεαστώ από τις πολύ θετικές γνώμες που άκουγα πριν πάω και μάλλον το είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Τώρα που πέρασαν αρκετές μέρες, θεωρώ πως θα χάναμε πάρα πολύ αν δεν πηγαίναμε.

---

8η μέρα: Ξυπνήσαμε, αφήσαμε το δωμάτιο και φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, αλλά δε θα φεύγαμε αν δεν επισκεπτόμασταν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους. Και μείναμε και οι δύο ενθουσιασμένοι με αυτό.

Χτισμένο το 1994, με σκοπό την ανάδειξη, τη μελέτη και την προστασία του Απολιθωμένου Δάσους της Λέσβου, ένα μοναδικό φυσικό μνημείο της Ελλάδας, για το οποίο δεν ήξερα πολλά και ήταν πραγματικά ενδιαφέρον. Ένα πολύ ωραίο κτήριο με πολλούς κορμούς στον περίβολο και με μερικούς ακριβώς εκεί που βρέθηκαν, με καταπληκτικούς χώρους και παρουσίαση των εκθεμάτων με συχνότατες (20-30 λεπτά) ξεναγήσεις και παρουσιάσεις σε ειδική αίθουσα του πως δημιουργήθηκε το Δάσος.

Εκτός από τις 2 τακτικές, μια για το Δάσος και μια για την γεωλογική ιστορία της λεκάνης του Αιγαίου, πολλές ακόμα περιοδικές φιλοξενούνται στους χώρους του Μουσείου. Πολύ ενδιαφέρουν ήταν αυτή με τίτλο Φυτά & Παράδοση που βρήκαμε εμείς όταν πήγαμε.

Στα υπόλοιπα συν, το μεγάλο και πολύ ενημερωμένο gift shop από το οποίο αγοράσαμε τον οδηγό της έκθεσης (εγώ γιατί δεν του έριξα ούτε μια ματιά; ε;). Η Δάφνη βέβαια ήθελε να πάρει από αυτά τα παιχνίδια που φτιάχνεις το σκελετό ενός δεινοσαύρου κομμάτι-κομμάτι, αλλά το αποφύγαμε τελικά. Ακόμα, μια έκθεση/αγορά/καφέ που είχε προϊόντα συνεταιρισμών της Λέσβου, με τη μεγαλύτερη ποικιλία που συναντήσαμε στο νησί. Εισιτήριο 5€ έκαστος και όποιος πάει Λέσβο ας μην χάσει αυτή τη φάση. Φύγαμε από κει χορτασμένοι και δεν πήγαμε στο original Δάσος, όπως σκεφτόμασταν αρχικά.

Μετά, ξεκινήσαμε για την επιστροφή, αλλά από τα βόρεια αυτή τη φορά. Πρώτη στάση στην Άντισσα (Google Map), όπου οι οδοί είναι γραμμένοι με μαρκαδόρο στους τοίχους των σπιτιών. Όσο για τα νούμερα; Στα δεξιά μια πόρτας είδα γραμμένο τον αριθμό 43 και στα αριστερά το 32, ενώ ακριβώς απέναντι το 81! Τους πάω αυτούς τους ανθρώπους! Φάγαμε σπιτικούς λουκουμάδες στην όμορφη πλατεία του χωριού, στο καφενείο "Το Αιγαίο" που η ευγενική ιδιοκτήτρια μας έκανε νόημα να κάτσουμε στα τραπεζάκια της.

Λίγο πριν φύγουμε, μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα μας καλούσε όλους στη γιορτή υποδοχής του Αυγούστου, με την προετοιμασία του παραδοσιακού τραχανά και ζωντανή μουσική. Δε μπορώ καν να ξεκινήσω να περιγράφω με πόσους τρόπους είναι τέλειο αυτό...

Συνεχίσαμε στην Πέτρα (Google Map), όπου κάναμε βόλτα στα στενά με τα τουριστομάγαζα, γεμάτα με λογιών-λογιών μπιχλιμπίδια, ποτά και φαγώσιμα. Κάπου εκεί άρχισε να φυσάει σαν τρελός και το νερό να ανεβαίνει στο δρόμο μερικές φορές από τα έντονα κύματα, όσο εμείς τρώγαμε στο Φάρο το καλό τηγανητό σουβλάκι Πίνδου και επισκεπτόμασταν ακριβώς δίπλα ο ζαχαροπλαστείο Τσακίρης για σοκολατόπιτα.

Τελευταία στάση η Αγ. Παρασκευή (Google Map), για την οποία χρειαστήκαμε μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο μας. Καθίσαμε για καφέ (και κυρίως για κουταλάκια για τις σοκολατόπιτες) στο μακρύ κεντρικό δρόμο του χωριού, δίπλα στο όμορφο κτήριο των Εκπαιδευτηρίων, με τα πολλά καφενεία και μπαρ στη σειρά.

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία, ελπίζω να μη χάνετε το ενδιαφέρον σας...