5η μέρα: Την προηγούμενη μέρα έχουμε αποφασίσει να πάμε τελικά στο δυτικό μέρος του νησιού, που αρχικά είχαμε αποφασίσει να αποφύγουμε λόγω της σχετικά μεγάλης απόστασης. Έτσι, το πρόγραμμα αλλάζει ριζικά και το μεσημεράκι της 5ης μέρας μας βρίσκει στο Μπαλτζίκι (Google Map) για μπάνιο. Όμορφη, μικρή και ήσυχη παραλία με ωραία χαλικάκια για όποιους γουστάρουν το άθλημα της χαλικοανασκαφής. Μπαλτζίκι άκουγα εδώ και καιρό και Μπαλτζίκι είδα επιτέλους.
Όσο περιμέναμε την παραγγελία μας, ακούσαμε να έρχεται ένα go-cart που είχαμε προσπεράσει και στο δρόμο, ερχόμενοι προς Μπαλτζίκι. Η κόκκινη σημαιούλα του ανέμιζε και τίγκα φορτωμένο στις τσάντες και στις ψάθες, και με οδηγό έναν εντελώς cool μακρυμάλλη με tattoo και (φυσικά) ψάθινο καπελάκι και γυναίκα συνοδηγό με παρόμοια αμφίεση, εμφανίστηκε να περνάει από μπροστά μας με κατεύθυνση την παραλία που κάναμε μπάνιο.
Μετά, σταματήσαμε για ένα πολύ πετυχημένο smoothie Βανίλια-Σοκολάτα σε ένα καφέ δίπλα στην προβλήτα της Παναγιούδας (Google Map), πριν γυρίσουμε στη βάση μας.
6η μέρα: Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς και η οδηγός με πρόβλημα στο δεξί πόδι. Ευτυχώς δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο θέμα, αλλά ήμασταν λίγο προσεκτικοί. Πρώτη μικρή στάση για φωτογραφίες στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Θεράποντα που υπάρχει στην εθνική οδό, έξω από τη Μυτιλήνη. Άι Θαράπς Τζατζαλιάρς για τους φίλους, το εκκλησάκι είναι στη μια πλευρά του δρόμου, ενώ απέναντι υπάρχουν μερικοί θάμνοι με κρεμασμένα "τζάτζαλα", που θα πει κουρέλια. Σα δωρεά πάρτε το ή σαν τάμα, κρεμούν ένα κουρέλι από κάποιο άρρωστο, παρακαλώντας τον Άγιο να τον θεραπεύσει.
Εν τω μεταξύ, να πω πως η γλώσσα των ντόπιων που άκουγα δεξιά και αριστερά όλες αυτές τις μέρες, μοιάζει εντυπωσιακά με τα Χαλκιδικιώτικα/Πολυγυρινά. Τα, αλλαγμένου φύλου, αντρικά ονόματα (η Κώτσος, η Βασίλ'ς, η Γιάνν'ς), τα φαγωμένα φωνήεντα πριν το τελικό ς και διάφορα άλλα στοιχεία, είναι κόλπα που τα έχουμε πολύ εδώ και χάρηκα που άκουσα συγγένειες με τους νησιώτες.
Κάναμε τον κύκλο πάνω από τον κόλπο της Γέρας για να κατευθυνθούμε μετά νότια, περνώντας από τα μικρά χωριά που υπάρχουν εκεί. Ένα από αυτά, στο οποίο ο δρόμος μας δεν έμπαινε μέσα για να το δούμε, είναι και ο Κάτω Τρίτος. Πολύ αφασία όνομα, όχι;
Τη μέρα που πήγαμε, ξεκινούσε η Γιορτή Ούζου που θα γινόταν στην κεντρική πλατεία (Google Map) και είδαμε τα περίπτερα για την κάθε φίρμα ούζου, που στήνονταν. Δε μείναμε αν και πολύ θα το ήθελα, γιατί η επόμενη μέρα θα είχε πολλή οδήγηση και με το πόδι της Δάφνης να μην ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε, δε μπορούσαμε να μην ξεκουραστούμε όσο γινόταν περισσότερο.
Ήπιαμε το απαραίτητο ice-tea, φάγαμε στον Ερμή μύδια σαγανάκι (κι ας είχε χταπόδι να λιάζεται απ' έξω), σε ένα μπαλκονάκι πάνω από τη θάλασσα και ταΐσαμε τα ψάρια. Κάναμε και τη βόλτα μας στα μαγαζάκια, όπου βρήκαμε κάτι πολύ νόστιμα καλλιτσούνια. Φύγαμε νωρίς το απογευματάκι για τη Μυτιλήνη. Να σημειωθεί, πως ούζο δεν ήπια. Άμα δεν έχεις παρέα να πίνει, τι να το κάνεις μόνος...
Πριν γυρίσουμε σπίτι περάσαμε από το ζαχαροπλαστείο Γαρδένια, που πήραμε παγωτό και εργολάβους. Φανταστικά και τα 2. Εργολάβους είχα να φάω κάτι χρόνια. Το βραδάκι, επιλέξαμε τον σικ χλιδάτο Άσπρο Γάτο για βραδινό. Πολύ κυριλέ, στα όρια μου ήμουν. Το μοσχάρι με ουίσκι, μουστάρδα και γιαούρτι ήταν αρκετά ωραίο ομολογώ πάντως. Κυρίως όμως πήγαμε για να δοκιμάσουμε το Αρμενοβίλ τους. Το οποίο ήταν επιεικώς χάλια. Οπότε best Αρμενοβίλ ever παραμένει, για 2η χρονιά, αυτό του Ρακόμελου στην Άφυτο.
Keep reading...
λολ με τη φωτογραφία του καρτ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για το άλογο που κάνει το μπανάκι του, είχα πετύχει ανάλογη φάση στο λιμάνι του Σιγρίου, στην αρχή είχα θορυβηθεί γιατί νόμιζα ότι το άλογο είχε πέσει μέσα και προσπαθούσαν να το βγάλουν αλλά μετά κατάλαβα ότι το καταευχαριστιόταν!!
Α και να προσθέσω ότι χαίρομαι που το αρμενοβίλ δεν ήταν σαν του ρακόμελου γιατί θα τραβούσα τα μαλλία μου που δεν το δοκίμασα ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε, στην πραγματικότητα δεν έπαιζε να είναι καλύτερο. Απλά αυτό ήταν χάλια.
ΑπάντησηΔιαγραφή