Μπιρμπίλια!

Είναι χειμώνας και ο μικρός Γιαννάκης αψηφά το ψιλόβροχο και το κρύο και ανεβαίνει σιγά-σιγά την ανηφόρα για να βγει στη λαϊκή αγορά του Πολυγύρου. Φτάνοντας, ψάχνει με το μάτι να βρει τον πολυπόθητο πάγκο με τα ξηροκάρπια. Βλέπει τον ξερακιανό κυριούλη και τρέχει προς τα κει, φοβούμενος μήπως ο αέρας τον πάρει πριν προλάβει να τον φτάσει. Όχι τον ίδιο. Τον ξερακιανό κυριούλη. Είναι η στιγμή που περιμένει κάθε βδομάδα. Να δείξει το σημείο με τα ζαχαρωμένα στραγάλια και να πει "μισό κιλό".

Όμως αυτή τη φορά το δάχτυλό του μένει μετέωρο και κάτι ανακινείται βαθιά στα σωθικά του, καθώς ανακαλύπτει πως τα αντικειμενάκια του πόθου του δεν υπάρχουν πουθενά πάνω στον πάγκο του ξερακιανού κυριούλη. Μόνο σανφυστίκι, σταφίδες και φουντούκια αναπαύονται εκεί, έτοιμα για κάποιον άλλο μικρό ή μεγάλο Γιαννάκη να τα δείξει με το χεράκι του ή να τα καλέσει να έρθουν κοντά του (αγκού).

Ο πόνος είναι μεγάλος. Και καθώς η βαθιά ανακίνηση των σωθικών ξεκινά να παράγει ήχο, ο ξερακιανός κυριούλης κάθεται βαριά στη θέση του. Έχει καταλάβει το ολέθριο λάθος του. Δεν έφερε ζαχαρωμένα στραγάλια. Το κακό όμως είχε γίνει. Και η σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη στην πόλη (σιγά την Νεαγιόρκη ρε) έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων, σημάδι οδύνης και απώλειας, σημείο αναφοράς της ζαχαρωμένης στραγαλικής αθωότητας...


Πόσοι από σας ξέρετε τα στραγάλια με ζάχαρη; Αυτό το κατασκεύασμα που μοιάζει με μικρό μυαλό, αποτελείτε από ένα στραγάλι που το έχουν περιλούσει με ζάχαρη η οποία έχει στερεοποιηθεί πάνω του και είναι διαφόρων χρωμάτων. Γιατί δε μας φτάνει η τόση ζάχαρη, θέλουμε και τη χρωστική μας!

Μου είπανε πως ακούν στο όνομα "Μπιρμπίλια" (ψιτ, ψιτ, ματς, μπιρμπιλάκι, καλό μπιρμπιλάκι), αν κι εγώ δε θυμάμαι ποτέ να τα έχω ακούσει έτσι. Πάντα περιφραστικά εξηγούσα τι θέλω. Στραγάλια με ζάχαρη. Έψαχνα καιρό. Είχα βρει μια φορά στις Σέρρες αλλά τα ανακάλυψα μερικές μέρες πριν να φύγω από κει και δεν είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω. Από κει και πέρα, όπου κι αν ρωτούσα μου γυρνούσανε την πλάτη. Λες και τους έβριζα!

Έπρεπε λοιπόν να φτάσει η χάρη μου στην Αθήνα για να τα ξαναβρώ. Δε θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Τα έχω στα χέρια μου αυτή ακριβώς τη στιγμή. I love μπιρμπίλια και αν και το τράβηξα (λίγο :P), ένα τραύμα επουλώθηκε τώρα...