Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Μπιρμπίλια!

Είναι χειμώνας και ο μικρός Γιαννάκης αψηφά το ψιλόβροχο και το κρύο και ανεβαίνει σιγά-σιγά την ανηφόρα για να βγει στη λαϊκή αγορά του Πολυγύρου. Φτάνοντας, ψάχνει με το μάτι να βρει τον πολυπόθητο πάγκο με τα ξηροκάρπια. Βλέπει τον ξερακιανό κυριούλη και τρέχει προς τα κει, φοβούμενος μήπως ο αέρας τον πάρει πριν προλάβει να τον φτάσει. Όχι τον ίδιο. Τον ξερακιανό κυριούλη. Είναι η στιγμή που περιμένει κάθε βδομάδα. Να δείξει το σημείο με τα ζαχαρωμένα στραγάλια και να πει "μισό κιλό".

Όμως αυτή τη φορά το δάχτυλό του μένει μετέωρο και κάτι ανακινείται βαθιά στα σωθικά του, καθώς ανακαλύπτει πως τα αντικειμενάκια του πόθου του δεν υπάρχουν πουθενά πάνω στον πάγκο του ξερακιανού κυριούλη. Μόνο σανφυστίκι, σταφίδες και φουντούκια αναπαύονται εκεί, έτοιμα για κάποιον άλλο μικρό ή μεγάλο Γιαννάκη να τα δείξει με το χεράκι του ή να τα καλέσει να έρθουν κοντά του (αγκού).

Ο πόνος είναι μεγάλος. Και καθώς η βαθιά ανακίνηση των σωθικών ξεκινά να παράγει ήχο, ο ξερακιανός κυριούλης κάθεται βαριά στη θέση του. Έχει καταλάβει το ολέθριο λάθος του. Δεν έφερε ζαχαρωμένα στραγάλια. Το κακό όμως είχε γίνει. Και η σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη στην πόλη (σιγά την Νεαγιόρκη ρε) έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων, σημάδι οδύνης και απώλειας, σημείο αναφοράς της ζαχαρωμένης στραγαλικής αθωότητας...


Πόσοι από σας ξέρετε τα στραγάλια με ζάχαρη; Αυτό το κατασκεύασμα που μοιάζει με μικρό μυαλό, αποτελείτε από ένα στραγάλι που το έχουν περιλούσει με ζάχαρη η οποία έχει στερεοποιηθεί πάνω του και είναι διαφόρων χρωμάτων. Γιατί δε μας φτάνει η τόση ζάχαρη, θέλουμε και τη χρωστική μας!

Μου είπανε πως ακούν στο όνομα "Μπιρμπίλια" (ψιτ, ψιτ, ματς, μπιρμπιλάκι, καλό μπιρμπιλάκι), αν κι εγώ δε θυμάμαι ποτέ να τα έχω ακούσει έτσι. Πάντα περιφραστικά εξηγούσα τι θέλω. Στραγάλια με ζάχαρη. Έψαχνα καιρό. Είχα βρει μια φορά στις Σέρρες αλλά τα ανακάλυψα μερικές μέρες πριν να φύγω από κει και δεν είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω. Από κει και πέρα, όπου κι αν ρωτούσα μου γυρνούσανε την πλάτη. Λες και τους έβριζα!

Έπρεπε λοιπόν να φτάσει η χάρη μου στην Αθήνα για να τα ξαναβρώ. Δε θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Τα έχω στα χέρια μου αυτή ακριβώς τη στιγμή. I love μπιρμπίλια και αν και το τράβηξα (λίγο :P), ένα τραύμα επουλώθηκε τώρα...

8 σχόλια:

  1. ααα τα ανακάλυψα και εγώ το καλοκαίρι. τα έφερε ο αδελφός μου από κομοτηνή μετά από διακοπές στο Φανάρι. μου τα είπε ως ζαχαροστράγαλα, όχι μπιρμπίλια. καλά αλλά δεν με ενθουσίασαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ανεβαίνοντας δεν φέρνεις να δοκιμάσουμε και μεις; όταν σας δω βεβαια..γιατι το χω παρακάνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι μου θύμησες βρε καρντάσι... Λεμπλεμπλιά και σουτζούν λουκούμ. Γκιουμουρτζίνα γιάβρουμ. Δηλαδή ελληνιστί που λέμε: Κομοτηνή γιαβρί μου. Και εγώ μικρή τρελλή άμυαλη και νοσταλγική Μικρή Λουλού, Γκιομουρτζίνα ταραφοντάν κουζούμ, ξερογλύφομαι. Στην Ξάνθη που θα πας έχει λεμπλεμπλιά, όχι σαν της Κομοτηνής αλλά παραπλήσια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Loulou μου;! Και λέω κι εγώ, ποιός ανώνυμος μου λέει πως του έλειψα; Έτσι εξηγείται!

    Λεμπλεμπλιά, θα το έχω υπόψην μου. Ευχαριστώ για την επίσκεψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αμα ήξερα και πως να φαίνεται το ποια είμαι στα blogs θα το καταλάβαινες, καλέ μου. Αλλά ψηφιακά ημιμαθής. Προσπάθησα να φανεί το όνομά μου αλλά δεν τα κατάφερα. σνιφ σνιφ.... Μάλλον γράφω κάτι άσχετο στα πεδία όνομα και url και αρνείται κατηγορηματικά να το στείλει. Δεν πειράζει, εσύ με κατάλαβες. Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βάζε στο όνομα το Mikri-Loulou και στο url μια αντιγραφή του bookshelf στο Bookcrossing. Ή τη σελίδα σας, μπας και πατήσει κανείς πάνω και μορφωθεί λιγάκι...

    Δεν πειράζει πάντως, εγώ χαίρομαι που περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχει δίκιο η Λουλού! Και λεμπλεμπλιά τα λένε! Το επιβεβαίωσε και η θεία που την έψαχνα στην Αθήνα :)! Αγαπημένο γλυκάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή