Και με το φως του λύκου επανέρχονται

(Uploaded on Flickr, by "T"eresa)

Δεν έχω σκοπό να γράψω πολλά. Απλά θέλω να υπάρχει μια καταγραφή εδώ πως το διάβασα και με ενθουσίασε. Μετά από τόσα που μου είχανε πει για την Ζατέλη ήμουν σίγουρος πως ακόμα κι αν ήταν καλό το βιβλίο, θα πάθω αυτό που λένε "όταν έχεις υψηλές προσδοκίες από κάτι, αυτό συνήθως σε απογοητεύει". (μπορώ να σας δώσω και στατιστική ανάλυση του φαινομένου, αλλά είμαι σίγουρος πως δε θέλετε)

Αντίθετα, το θεωρώ ένα από τα καλύτερα έργα Ελλήνων λογοτεχνών που έχω διαβάσει. Με μια μοναδική ατμόσφαιρα, με τη γλώσσα να είναι κοντύτερα σε μένα από οτιδήποτε άλλο έχει βρεθεί ποτέ στα χέρια μου, γεμάτη με ιδιωματισμούς που τους έχω στο αφτί μου από τα παιδικά μου χρόνια, με δεκάδες έθιμα, παραδόσεις και προκαταλήψεις της εποχής, με πάμπολλες συγκινητικές στιγμές που τσακίζουν και τον δυνατότερο (κι εγώ τέτοιος δεν είμαι), με την αφήγησή της να μοιάζει προσγειωμένη, σα να σου μιλάει άνθρωπος με τα πάνω και τα κάτω του, παντογνώστης και αδαής, ευχαριστημένος κι απογοητευμένος, με χαρακτήρες φτιαγμένους με μεράκι, απλούς και γήινους που σε τραβάνε μέσα στην ιστορία, να τη ζήσεις και μετά να την αφήσεις, αφού κάθε ιστορία τελειώνει, κάθε κύκλος ολοκληρώνεται και κάθε χαρακτήρας πεθαίνει.

Και φυσικά αυτό είναι το κόλλημα της Ζατέλη, ο θάνατος. Και ο έρωτας βέβαια. Απλά όλοι οι έρωτες καταλήγουν σε θάνατο. Έτσι ο έρωτας μοιάζει σαν το ενδιάμεσο, το πριν το θάνατο. Αυτό που είναι ο σκοπός των χαρακτήρων της πριν φτάσουν στον τελικό τους. Και τι, μήπως έτσι δεν είναι και στην πραγματικότητα;

Ίσως το επόμενο της που θα διαβάσω (γιατί σίγουρα θα διαβάσω) να μην έχει την ίδια φρεσκάδα και να μη μου δημιουργήσει την ίδια έκπληξη. Αλλά όταν μιλάμε για ένα βιβλίο που του βάζω 10, ε, δε νομίζετε πως αυτό και η συγγραφέας του είναι άξια λόγου;


Η φωτογραφία που συνοδεύει το post είναι ένας πίνακας του Viktor Vasnetsov εμπνευσμένος από το ρωσικό παραμύθι Tsarevitch Ivan, the Fire Bird and the Gray Wolf που μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ.