Μηλιά...

"Αγόρι μου, ο έρωτας προχωράει προσεχτικά", είπε ο παππούς. Δε θα 'ταν 10 χρόνια πριν; Σα τώρα το θυμάμαι. "Σε κυκλώνει πριν το καταλάβεις, μπαίνει μέσα σου από το παραμικρό άνοιγμα και παίρνει το σχήμα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου. Βρε τετράγωνη είναι, βρε στρόγγυλη, έτσι και ο έρωτας. Γι' αυτό άσ' τους να λένε αυτούς που κάνουν κουβέντες μέρα-νύχτα για να σου δείξουν τι είναι και τι δεν είναι ο έρωτας. Αυτό, παιδάκι μου, δε μπορείς να το κάνεις λιανά. Δεν είναι πράμα, να το παίξεις στο χέρι, να το ζυγιάσεις, να το παζαρέψεις. Άσ' τους λοιπόν, να μάθουνε μόνοι τους. Γιατί, ξέρεις, όταν μαθαίνεις τι πα' να πει έρωτας, κόβεις τα λόγια. Κι αφήνεσαι.", συμπλήρωσε ο παππούς.

"Η εποχή σας, μικρέ μου, είναι πιο εύκολη από τη δική μας. Για δεν τη ζείτε; Γιατί μπερδεύεστε σε κακομοιριά; Να ερωτεύεται ο κόσμος πρέπει, να ζει τη ζωή. Όχι με το άγχος της, όχι να τρέξετε να τα προκάμετε όλα, αλλά με την ξεγνοιασιά της. Καλός ή κακός, ετούτος ο κόσμος έλαχε σε μένα και σε σένα. Τι θα κάνουμε, θα φαγωθούμε γιατί είναι έτσι κι όχι αλλιώς; Όχι βέβαια! Ούτε θα ζούμε με τα παραμύθια! Θα τον ζήσουμε. Είσαι κιόλας μεγάλος για παραμύθια. Κι ούτε φίδια θα σε ζώσουν, ούτε δράκοι θα σε φάνε. Άμα ζεις μέσα στο ψέμα, χάνεις και τ' αληθινά της ζωής, όπως τον έρωτα...", τελείωσε ο παππούς κι εγώ έτρεχα κιόλας να ανεβώ στην αγαπημένη μου μηλιά, στην άκρη της αυλής, να δροσιστώ στον ίσκιο της φυλλωσιάς της...