Επιστροφές-Καταστροφές

Βλέπω πως κάνουν κάποιοι κάτι δακρύβρεχτα posts. Άλλοι πετυχημένα, σεμνά, ήρεμα και άλλοι εντελώς forced, στο πετάνε στα μούτρα ρε παιδί μου. Υπερβολικά όλα. Και είπα να δοκιμάσω κι εγώ, να δω αν το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με τους πρώτους ή τους δεύτερους.

Συγκινήθηκα που άφησα το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη. Τι σπίτι δηλαδή, τρύπα. Τα έχουμε ξαναπεί, studio εγώ. Αλλά παρόλα αυτά, ήταν ωραία. Ήταν η πρώτη φορά που είχα αυτό που ήθελα και actually περνούσα καλά. Η Θεσσαλονίκη και το Bookcrossing έπαιξαν το ρόλο τους και σήμερα δεν έχω μεγάλη σχέση με ότι ήμουν την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη του 2005 όταν έμπαινα στο σπίτι της Δωδεκανήσου.

Αλλά πλέον είχε έρθει η ώρα να το αποχωριστώ. Το τράβηξα όσο γινόταν για διάφορους λόγους (αν και ένας είναι σημαντικότερος των υπολοίπων) και ευτυχώς που το έκανα, αλλά δεν πήγαινε άλλο. Οικονομικοί και τεχνικοί λόγοι κυρίως, που δεν έχουν μεγάλη σημασία τώρα. Και άλλωστε, το Μάη θα με καλέσει και ο Ελληνικός Στρατός, οπότε...

Συγκινήθηκα λοιπόν, γιατί άφησα πράγματα και ανθρώπους που με απασχόλησαν, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο τρόπο, πίσω μου. Γιατί άφησα όλο αυτό το μείγμα. Φίλους και φίλες, εχθρούς και εχθρές, θετικές και αρνητικές αντιμετωπίσεις όλων των πιθανών καταστάσεων και όλες αυτές τις πιθανές καταστάσεις που έζησα στη Θεσσαλονίκη που πάντα μου άρεσε από μια απόσταση και τώρα τη θεωρώ "χώρο μου". Σα να λέμε δηλαδή όλο το πακέτο. Κατά κάποιο τρόπο όμως, χαίρομαι κιόλας. Καταρχάς επειδή το σπίτι μου θα το πάρει ένα (Ουκρανικό; Ρωσικό; Κάτι τέτοιο.) τρελό μωρό! :-)

Βασικά όμως επειδή θέλω να προχωρήσω. Όχι από όσους από σας εκεί κάτω αγαπάω, αλλά από μια κατάσταση που δε γινόταν να προχωρήσει αλλιώς. Θέλω να πάω στα στρατά, να τελειώσω μαζί τους και μετά να επιστρέψω. Σε μια δουλειά (όσοι έχετε άδειες θέσεις εργασίας, κρατήστε τες 16 μήνες, please!), σε ένα μεγαλύτερο σπίτι, σε όσους με περιμένετε ακόμα.

Μου έχει φύγει και το άγχος τώρα, που μετακομίζω. Έγινε, τέλειωσε, είμαι Πολύγυρο. Όχι ότι ποτέ το πήρα τόσο σοβαρά όσο περίμενα στην αρχή, αλλά και πάλι, I'm fine now.

Και ναι, θα μου λείψετε, αλλά θα έρχομαι (και υποσχεθήκατε πως θα έρθετε κι εσείς), θα μου λείψει η Θεσσαλονίκη, αλλά θα επιστρέψω, θα μου λείψει το σπίτι μου, αλλά είμαι στο σπίτι μου και τώρα και όταν θα επιστρέψω θα έχω κάτι καλύτερο. (Με λέγανε Αρτέμη, τώρα με λένε απουσία...)

Θα έρθω να σας δω σύντομα. Στοπ.

Υ.Γ. Κλαψατε ή ακόμα; Κλαυσίγελος έστω; Κάτι; Ένα δάκρυ; Κλαψ; Λυγμ; Σε τι χοντρόπετσους έπεσα μωρέ; :Ρ