Lost Season Finale!

***Huge Spoilers Inside***

Ω ρε φίλε, ω ρε μάγκα!

Τι έγινε ρε παιδιά; Μας την πέσανε; Μαθήματα του πως να κάνεις μια σειρά θρύλο, έδωσαν τα παλικάρια...

Κάθομαι και παρακολουθώ το τελευταίο διπλό επεισόδιο. Και εντάξει, γίνονται πράγματα, δε λέω. Ειδικά ο θάνατος του Charlie που με συγκίνησε καθώς και η επικοινωνία του με την Penny και η έφοδος του (γαμάτου, τέλειου, super-extra-wow για ακόμη μια φορά) Hurley με το βανάκι, ήταν πολύ ωραία.

Όμως θα μπορούσαν όλα αυτά να υπάρχουν σε normal επεισόδια της σειράς. Σημαντικά, δε λέω. Όμως κάτι έλειπε για να λέγεται αυτό Season Finale. Και φτάνουμε στα τελευταία 4 λεπτά. Τόσο χρειάστηκε! Ειλικρινά, σε 4 λεπτά, όλο το σύστημα αξιών του Lost κατέρρευσε και ένα νέο πήρε(;) τη θέση του για την επόμενη σεζόν.

Να εξηγηθώ. Μέχρι τώρα κάθε επεισόδιο κινούνταν στο νησί, βλέπαμε τα πράγματα που γινόταν εκεί και παρακολουθούσαμε flashbacks των ηρώων ενδιαμέσως. Σε αυτό το επεισόδιο οι showrunners μας το άλλαξαν εντελώς αυτό. Πλέον το flashback *ήταν* το νησί και αυτό που στην αρχή σε μας έμοιαζε σαν flashback, ήταν εδώ το παρόν! Εντελώς διαφορετικό format, εντελώς διαφορετική οπτική!

Και το πραγματικά καλό σημείο ήταν ο τρόπος με τον οποίο το έφεραν σε πέρας αυτό. Μαγικά, απαλά, χωρίς καν να το υποψιαστούμε! Ειλικρινά, αν μου έλεγε κάποιος πως από τις σκιές θα βγει η Kate, θα του έλεγα να μη λέει μαλακίες! Ok, κατάλαβα πως θα ήταν κάποιος που θα μου έκανε εντύπωση εξαιτίας της σκηνοθεσίας. Όμως αυτό, δεν θα το φανταζόμουν ποτέ.

Με αυτό το 4λεπτο, συγχωρώ στο show τη μέτρια 2η σεζόν και το κακό πρώτο μισό της 3ης. Σχεδόν συγχωρώ και την ύπαρξη του Jack, που τον αντιπαθώ τρελά. *Σχεδόν* είπα!

Εξαιρετικό το χτίσιμο αυτού του Season Finale, θα το θυμάμαι καιρό. Κάτι που ελπίζω να κάνω, γιατί η επόμενη σεζόν πάει τον επόμενο Φεβρουάριο. Ανυπομονώ να δω πως θα το πάνε το θέμα και να μάθω γιατί "έκαναν λάθος που έφυγαν" όπως είπε ο Jack...

Για περισσότερα σας παραπέμπω στα γραφόμενα του Dark Tyler που όπως πάντα είναι εξαιρετικά...

Champions League

Eλπίζω να μην ξενερώσει πολύ το γυναικείο κοινό του blog, αλλά πρέπει να γράψω κάτι, δε μπορώ να το περάσω έτσι!

Βασικά να αρχίσω ως εξής: Εγώ γενικά, πάω τα αουτσάιντερ. Το ότι δηλώνω φίλαθλος του Παναθηναϊκού είναι καθαρά τυχαίο. Και κουφό. Να εξηγηθώ...

Αγαπημένα μου ομάδα στο εξωτερικό είναι η Λιντς. Αγγλία; You know? Η πιο αδικημένη (από τη μοίρα) και άτυχη ομάδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτή που το 2001 έπαιζε στα ημιτελικά του CL και φέτος τερμάτισε τελευταία στη 2η κατηγορία του Αγγλικού Πρωταθλήματος και υποβιβάστηκε στην 3η.

Πέρσι, ήθελα να πάρει το Παγκόσμιο η Γκάνα ή η Ακτή Ελεφαντοστού και νοιώθω πάντα μια φυσική απέχθεια προς τους Ροναλντινιορονάλντοκακάδες και γενικά όλους του Βραζιλιάνους που σε κάθε διοργάνωση είναι αυτόματα φαβορί. Παρόμοια κατάσταση και με τη Ρεάλ. Ουστ, Μπεκαμάδες! Άκου ρε παίκτης που θεοποιήθηκε έχοντας μόνο μια κίνηση!

Το ίδιο πάνω κάτω παθαίνω και στο CL. Βρε παιδιά μου, να πάρει και κάνας νέος μέρος στον τελικό; Μίλαν με Λίβερπουλ είδα και πριν δυο χρόνια. Και η μια έχει βαλθεί να μαζέψει όλους τους άνω των 32, λες και άλλες ομάδες δεν δίνουν σύνταξη και η δε δεν μπορεί με τίποτα να παίξει ποδόσφαιρο. Τι να σου κάνει μόνος κι αυτός ο έρμος ο Gerrard...

Θα μου πείτε και ποιός να έπαιζε δηλαδή στον τελικό, η Manchester; Εκεί ρε παίζει ακόμα ο Neville! Άλλη αντιπαθητική ομάδα από δω. Έχει κι αυτόν τον Cristiano Ronaldo, που μου γυρίζει το στομάχι κάθε φορά που τον βλέπω. Ή η Bayern με τα φετινά της χάλια;

Μα καμία από όλες αυτές! Ας το διεκδικήσει και κάποιος άλλος ρε παιδιά!

Αυτό που θέλω να πω μάλλον, είναι πως ωραία παιχτάκια υπάρχουν κι αλλού, να τα δούμε να πηγαίνουν καλά με τις ομάδες τους παρακαλώ; Δεν είναι 7-8 ομάδες μόνο το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Άντε γιατί θα χάσω *και* γι'αυτό το ενδιαφέρον μου...

Σούμα...

Πως είστε; Έλειψα σε κανέναν; Επέστρεψα χτες βράδυ από μίνι διακοπές στην Αθήνα, όπου ξεπαραδιάστηκα πάλι, αλλά πέρασα πολύ ωραία και σήμερα ξαναρχίζω με την εργασία για το ΙΕΚ. Η προθεσμία τελειώνει αύριο, αλλά ειλικρινά δε δίνω δεκάρα. Θα με περιμένουν, δεν πειράζει καθόλου.

Θα ετοιμάσω και βιογραφικό αυτές τις μέρες γιατί οι Μέρες Καριέρας πλησιάζουν και έχω σκοπό να το δώσω σε όποια εταιρία βρεθεί στο δρόμο μου! Η παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη επιμηκύνθηκε άλλωστε με τη λογική να βρω δουλειά, μέχρι να έρθει η ώρα μου να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα (γαμώ το φελέκι μου, γαμώ).

Είχα την ευκαιρία να δω λίγο από "Ελλάδα Έχεις Ταλέντο". Κάτι κοριτσάκια που ήταν βαμμένα σαν μη πω και χόρευαν Καν-Καν, τα είδατε; Ήμαρτον όμως; Τέλος πάντων, τυχαίνει καμιά φορά να δω εκτός σπιτιού λίγο τηλεόραση και επιβεβαιώνω την καλή μου σκέψη να έχω πάντα κλειστή τη δικιά μου...

Είδα και το Pirates of the Caribbean: At World's End. Πολύ καλύτερο από το 2ο αλλά το 1ο δεν το φτάνει με τίποτα. Είχε καλές φάσεις, άξιζε σίγουρα να το δω. Πάντως όπως κλείνει, κάνει άνοιγμα για 4η συνέχεια. Και αυτό δε νομίζω πως είναι καλό. Θα ξεφτίσει το θέμα πάααααρα πολύ.

Πάω να πέσω με τα μούτρα στην εργασία. Αλλά θα τα ξαναπούμε και αργότερα...

Heroes Season Finale!

***Huge Spoilers Inside***

Λοιπόν, είδα χτες βράδυ το τελευταίο επεισόδιο του Heroes. Ή αλλιώς τον καλύτερο τρόπο να ξενερώσεις το κοινό σου και να καταστρέψεις ένα season finale!

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι για αυτούς που δεν έχουν δει τη σειρά αλλά είναι τόσο περίεργοι ώστε να διαβάσουν αυτό το post: Σταματήστε αμέσως να διαβάζετε και αρχίστε από την αρχή τη σειρά σήμερα κιόλας! Έχει να κάνει με ανθρώπους που έχουν υπερδυνάμεις και πως αυτοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο.

Η σειρά είναι pure fun, δεν έχει βάλει σκοπό της να θέσει ερωτήματα, απλά τα θέτει και πάει παρακάτω, δεν είναι ψευδο-διανοουμενίστικη, είναι το αντίστοιχο ενός blockbuster στην τηλεόραση. Δείτε την, δε θα χάσετε...

Ας προχωρήσω όμως στο παρασύνθημα. Τελευταίο επεισόδιο, το περιμέναμε πως και πως για τη μάχη του Sylar με τον Peter. Που έχουν πια από 20 δυνάμεις ο καθένας. Και τι κάνουν; Πλακώνονται στα μπουνίδια! Ε, έλεος φίλε Kring! Αυτό βρήκες να γράψεις;

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό! Έχει και άλλα πολλά θέματα το επεισόδιο, αλλά δε θα τα γράψω γιατί θα είναι σα να κοπιάρω τον DarkTyler και δε θέλω. Περάστε μια βόλτα από κει και θα δείτε. Συμφωνώ σε όλα όσα λέει, είχα σκοπό να γράψω ακριβώς τα ίδια...

By the way, καλές στιγμές υπήρχαν ("Call me Noah" από τον HRG, "He can see me" από την Molly ήταν 2 από αυτές) αλλά ήταν ελάχιστες. Και δε μπορώ να το καταλάβω. Το στήνεις όλη τη χρονιά και τελικά δίνεις στον κόσμο *αυτό*; Χίλιες φορές κρίμα! Τι να πω...

Δεν είναι ότι έχω απογοητευτεί. Σίγουρα πολλά δε θα κολλάνε σε μια τέτοια σειρά. Απλά περίμενα περισσότερα μωρέ. Πάντως έχω μια μικρή εντύπωση πως ίσως ο Sylar ήθελε να σκοτωθεί. Νομίζω πως κάτι είδε την τελευταία φορά που εκμεταλλευόμενος την ικανότητα του Isaac, ζωγράφισε τα μελλούμενα. Και κάτι παίχτηκε εκεί με το σκαθαράκι στον υπόνομο...

Πάντως γενικά το Heroes: Genesis με άφησε με γλυκιά γεύση και είμαι έτοιμος για του χρόνου, για το Heroes: Generations αλλά και το spin-off των 6 επεισοδίων στο οποίο θα παρουσιάζεται και ένας νέος χαρακτήρας, με το κοινό να επιλέγει έναν που θα προστεθεί στη σειρά στην 3η της season: το Heroes: Origins.

You saved the cheerleader, so WE could save the world!

ΔΕΒΘ 2007

Χτες είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, στις εγκαταστάσεις της Helexpo, στα περίπτερα 13-14-15. Είναι η 4η κατά σειρά αλλά η 1η στην οποία αξιώνομαι να πάω. Και πραγματικά άξιζε...

Εντυπώσεις πολύ καλές. Θα την ήθελα πιο μεγάλη, αν και διάβασα πως σε σχέση με πέρσι ήταν πολύ μεγαλύτερη. Σίγουρα έχει ακόμα δρόμο μπροστά της, την αντιμετωπίζει "κάπως" ο κόσμος και οι εκδοτικοί οίκοι. Έκανε όμως βήμα μπροστά φέτος.

Παντού βιβλία, ωραίοι οι χώροι των μεγάλων εκδοτικών και του ΕΚΕΒΙ, πολύ καλές οι προσπάθειες κάποιων μικρότερων (θυμάμαι πχ τις εκδόσεις Νεφέλη). Μουσική, χρώμα, χαλαρότητα, φίλοι του βιβλίου παντού. Και μια πολύ ωραία έκθεση φωτογραφίας...

Δεν ψώνισα τίποτα πάντως. Ας όψονται οι τεράστιες αφραγκίες μου! Κρίμα, θα ήθελα σίγουρα 2-3 βιβλία.

Μου έκανε αρνητική εντύπωση πως όταν πήγα εγώ στην έκθεση, στις 6 το απόγευμα της Κυριακής, αρκετές από τις ξένες αποστολές είχαν μαζέψει τα περίπτερά τους. Οι Τούρκοι, ένα από τα τρία μεγαλύτερα ξένα περίπτερα, είχαν αφήσει μόνο τις αφίσες με την τουριστική τους καμπάνια. Εχμ... Κακό!

Διαφημιστικά και κατάλογοι υπήρχαν σε πολλά μέρη, μέσα στις σακουλίτσες τους, έτοιμα για όποιον ενδιαφερόταν. Τα τεύχη της εφημερίδας bookfair (ειδική έκδοση, εκδιδόταν κάθε μέρα, όλες τις μέρες της έκθεσης) τα έβρισκες όπου κι αν έπεφτε το μάτι σου.

Το παιδικό τμήμα της έκθεσης ήταν υπέροχο και μάζεψε μέχρι και 40 σχολεία σε μια μέρα! Τα λεωφορεία που έφερναν κόσμο δωρεάν από την Αθήνα. Ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα εκδηλώσεων (θα ήθελα σίγουρα να παρακολουθήσω μερικές από τις συζητήσεις).

Όλα αυτά μετράνε, κάνουν τη ΔΕΒΘ ενδιαφέρουσα και αξιόλογη. Ελπίζω βέβαια να μην κόψουν την έκθεση στο Λευκό Πύργο για χάρη αυτής, όπως άκουσα πριν λίγο καιρό πως σκέφτονται...

Άκουσα και μερικές ιδέες για την έκθεση του 2008. Όπως το να τυπωθεί ένα βιβλίο κάποιου συγγραφέα σε πολλά αντίτυπα και όποιος ξεπεράσει ένα όριο στις αγορές του (άκουσα τα 25€) να το παίρνει σαν δώρο. Ή ότι θα υπάρχει πλέον μια τιμώμενη χώρα. Ελπίζω αυτά να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην έκθεση και να σπρώξουν περισσότερο κόσμο σε αυτή...

Το πούλμαν του εγκλήματος

Παρασκευή, ώρα 12 το βράδυ. Έχοντας διαβάσει το "Θα γίνω ντιζέζ" του Σάκη Σερέφα, ήμουν έτοιμος να ανεβώ στο λεωφορείο που πάρκαρε απέναντι από τον Αγ.Δημήτριο και, παρουσία του συγγραφέα, να ξεναγηθώ στα μέρη που αναφέρονται στο βιβλίο. Το Πούλμαν του εγκλήματος ξεκινάει...

Αντικείμενο αυτού του πολύ όμορφου βιβλίου είναι ένας φόνος μια όμορφης κοπέλας στη Θεσσαλονίκη του 1950. Δοσμένο με εξαιρετικό τρόπο που αποδίδει απόλυτα όλες τις πτυχές του γεγονότος, δίνοντας μια κωμική χροιά σε μια κατά βάση πικρή ιστορία, ο Σερέφας έγραψε ένα βιβλίο που το "πήγα" πολύ.

Ακολουθώντας λοιπόν τα χνάρια θύτη και θύματος, ακούω τις αφηγήσεις που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο από τα ηχεία του λεωφορείου, βλέπω τα μέρη που αναφέρονται, ακούω τον ίδιο το συγγραφέα να τα σχολιάζει και (κυρίως) να προσθέτει μαρτυρίες που έφτασαν στα αφτιά του, από ανθρώπους που διάβασαν το βιβλίο και ξαναθυμήθηκαν το φόνο...

Χαβαλεδιάρικη διάθεση, πλάκα από τον Σερέφα, βαριά μουσική στα διαλείμματα της αφήγησης για να δένει με το σκηνικό. Ήταν η 3η και τελευταία φορά που γινόταν το happening και δε θα ήθελα με τίποτα να το έχω χάσει.

Έφυγα μιάμιση ώρα αργότερα, εντυπωσιασμένος από την οργάνωση του θέματος, από μια παρουσίαση βιβλίου που, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν είχα ξαναδεί. Συν του ότι κρατούσα στα χέρια μου μια σακούλα με ένα βιβλίο, το ημερολόγιο του 2007 με φωτογραφίες της παλιάς Θεσσαλονίκης (και επιμέλεια Σ.Σερέφα) και διαφημιστικά του Μεταίχμιου.

Τρελό promotion, μακάρι να δίνουν τέτοια σημασία στα βιβλία τους όλοι οι εκδοτικοί οίκοι και να μην μένουν στις ξερές και άνοστες παρουσιάσεις βιβλίου που απλά κάποιοι τύποι γλύφουν τον συγγραφέα. Μπράβο σε αυτόν που είχε την ιδέα και έκανε τη διαφορά...

Γενοκτονία Ποντίων

Το blog τιμά σήμερα, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τα αναμμένα κεράκια που σχημάτιζαν το μήνυμα "19 ΜΑΪΟΥ 353000" κάτω από το μνημείο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στην Αγίας Σοφίας χτες βράδυ, τα έλεγαν όλα...

Απολαύσεις... (Part Six)

Κρασάκι. Γλυκόπιοτο, κόκκινο κρασάκι...

Γενικά ως blog (sic!) δεν πίνουμε. Δεν είμαστε καν της μπύρας. Το θεωρούμε νεράκι με γεύση. Όχι ότι είμαστε αντί-αλκοόλες. Απλά δε μας πολυαρέσει. Έχουμε όμως μια αδυναμία. Μεγάλη αδυναμία. Το κρασί και δη το κόκκινο. Οίνος ερυθρός και τα μυαλά στα κάγκελα, φίλοι αναγνώστες...

Ένα από τα όνειρα μου ήταν να γίνω Σομελιέ. Γενικά πάντως δεν μπορώ να πω πως ξέρω πολλά για κρασιά. Εντάξει, το Merlot πάει με όλα, το Cabernet με κόκκινο κρέας και το Pinot με κοτόπουλο. Ok, ξέρω και πως θέλουν μια θερμοκρασία 16-17°C περίπου (σιχαίνομαι το ζεστό κρασί, χαλάει εντελώς). Πέραν τούτου ουδέν.

Το κόκκινο κρασί είναι ίσως το ποτό με το ωραιότερο άρωμα. Και δεν έχω και καλή μύτη! Αλλιώς θα μύριζα όλα αυτά τα φρούτα που αφήνουν το στίγμα τους στο άρωμά του. Οι υπέροχες αποχρώσεις του κόκκινου στα στραφταλίζουν στο φως το κάνουν να μοιάζει μαγικό.

Όμως το κυριότερο είναι η ιεροτελεστία που το ακολουθεί.

Κρατάμε το ποτήρι από το πόδι του, για να μην το ζεστάνουμε με τα χέρια μας και για να μην αφήσουμε δαχτυλιές στο ποτήρι (αφή). Γυρνάμε το ποτήρι κυκλικά, ώστε να εξατμιστεί το αλκοόλ και να απελευθερωθεί η μυρωδιά του και το φέρνουμε κοντά στη μύτη μας (όσφρηση). Σηκώνουμε το ποτήρι με κόντρα το φως, για να ανακαλύψουμε το πραγματικό χρώμα του (όραση). Δοκιμάζουμε ελάχιστο από το κρασί με καθαρό στόμα (γεύση).

Έτσι γεννήθηκε και η ανάγκη για το τσούγκρισμα. Είναι η αίσθηση που μας λείπει από το πακέτο, η ακοή. Το κρασί μας τις απασχολεί και τις 5...

Βέβαια ο κάφρος μέσα μου φωνάζει πάντα "Όχι, μην κάνεις τίποτα, πιες το με τη μία και ξαναγιόμα το ποτήρι!" και ποτέ δεν κάνω τίποτα από αυτά! Αλλά δεν έχει το ενδιαφέρον του; Είναι ευγενές ποτό, όχι μαλακίες. Θέλει να του φερθείς με το γάντι. :-)

Γενικά αν είναι να πιω κάτι, θα είναι κρασί. Θα είναι και κόκκινο κι ας γίνομαι πολλές φορές θύμα της παρέας που (για κάποιο περίεργο λόγο) επιλέγει συνήθως άσπρο. Άλλωστε αυτό που πίνω δε θέλω να με πίνει. Θέλω να έχει σημασία ότι το πίνω. Όχι για να κάνω κεφάλι (άκου δικαιολογία για να πιει κανείς!), ούτε γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω...

Λοιπόν, πότε πάμε για κρασάκι;

Περί πνευματικών δικαιωμάτων...

Αφορμή για το παρόν είναι μια κουβέντα που είχα χτες με 2 φίλους μουσικούς σε έναν απογευματινό καφέ στη Ναυαρίνου, από την οποία περνούν καθημερινά *υπερβολικά* πολλοί black-powers με δεκάδες cd και dvd. Η συζήτησή μας λοιπόν πήγε προς το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Βασικά είναι αλήθεια πως δεν έχω κάποια νέα σκέψη πάνω στο θέμα. Θέλω απλά να πω 1-2 πραγματάκια που σίγουρα έχουν ξαναειπωθεί...

Με την τεχνολογία του DSL να έχει πλέον αναπτυχθεί στην Ελλάδα, είναι γελοία εύκολο για τον οποιονδήποτε να βρει μπροστά του προϊόντα της διάνοιας άλλων ανθρώπων. Μουσική, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, προγράμματα, παιχνίδια, είναι όλα μερικά κλικ μακριά. Αυτό εκμεταλλευόμαστε όλοι μας...

Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των δημιουργών είναι τεράστια. Πολλές ταινίες κυκλοφορούν στο internet πριν καν ανοίξουν στις αίθουσες! Δε θα το παίξω ηθικολόγος φυσικά: Έχω νοικιάσει και έχω κατεβάσει ταινία (άσχετα αν το τελευταίο δεν το έκανα για προσωπική χρήση), έχω κατεβάσει αβέρτα μουσική, κατεβάζω καθημερινά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών, χρησιμοποιώ σπασμένα προγράμματα, κ.ο.κ.

Το θέμα όμως που θέλω να θίξω είναι άλλο:

Εγώ τώρα, έχω κάποια διαφορά από αυτόν που στήνει ολόκληρη επιχείρηση και βγάζει δεκάδες ανθρώπους έξω να κυκλοφορούν και να διανέμουν το παράνομο υλικό; Αυτόν που χωρίς να ρωτήσει τον blogger δημοσιεύει στην εφημερίδα του κομμάτια από το blog του; Αυτόν που πουλάει ταινίες προς 10€ τη μια με υπότιτλους που διέθεσαν κάποιοι χωρίς αντίτιμο στο internet, ελεύθερους για όλους;

Το OpenOffice που η Microsoft ισχυρίζεται πως της έκλεψε τις πατέντες; Το Youtube που διάφορες εταιρίες το μήνυσαν ώστε να βγάλει βιντεάκια τους; Κάποιον που αφήνει ελεύθερο ένα βιβλίο για να το βρει ο (τυχαίος) επόμενος αναγνώστης του; Έναν που βάζει τα crackαρισμένα Vista;

Τελικά όλοι αυτοί βράζουν στο ίδιο καζάνι; Έχουν διαφορές;

Δεν ξέρω αν είναι σωστό να έχουμε διαφορά μεταξύ μας όσοι καταπατάμε τα πνευματικά δικαιώματα κάποιου. Μήπως ψάχνουμε για διαφορές για να δικαιολογηθούμε; Μήπως το ότι ψάχνουμε για διαφορές σημαίνει πως έχουμε αποδεχτεί μέσα μας ένα κατώτερο όριο αυτής της διαφθοράς, αυτής της εξαπάτησης; Μου θυμίζει λίγο εκείνον που βρίζει τον υπουργό που τα πήρε από ένα δημόσιο έργο, ενώ ο ίδιος έχει δώσει φακελάκι στο γιατρό...

Μήπως όμως από την άλλη όλο αυτό το τρυπάκι είναι ένα κόλπο; Μήπως ο Νίνο και η Βίσση θέλουν σε ένα βαθμό το να πουληθούν και μαύρα cd αφού τα λεφτά τα βγάζει κυρίως από τα μαγαζιά και άρα όσοι περισσότεροι ακούσουν τα νέα τραγούδια, τόσο περισσότεροι θα πάνε να την ακούσουν; Μήπως η Manchester United θέλει να αποσύρει τα video με τα στιγμιότυπα των αγώνων της από το Youtube γιατί έχει δικό της κανάλι και δικό της site;

Και τελικά μήπως κι αυτό είναι λάθος τρυπάκι; Δεν έχουν δικαίωμα να πουλούν αυτοί το προϊόν τους με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν; Δεν πρέπει εμείς να σεβαστούμε αυτό το δικαίωμα τους;

Θα χαρώ πολύ να ακούσω γνώμες επί του θέματος...

Greece Opposes Whaling

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Θα linkάρω στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί βρίσκω σωστή την κίνηση. Όμως πρέπει πρώτα να πω το εξής: Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να επιτεθούμε σε κάποιο θέμα, για να αποδείξουμε πως ο κόσμος πρέπει να ασχοληθεί και με το θέμα που εμείς προωθούμε. Αυτή η λογική είναι μακριά από μένα.

ΝΑΙ, ασχολούμαι με όποιο θέμα εμένα μου καπνίσει, όσο αδιάφορο ή ανόητο και να φαίνεται στον οποιονδήποτε.

ΟΧΙ, αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αν με απασχολεί ή με προβληματίζει το ότι η Ελλάδα δεν έχει ενταχθεί στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας.

Διαβάστε (ολόκληρο) το παρακάτω κείμενο εδώ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Για όποιον θέλει και μερικές ακόμη πληροφορίες, ας κοιτάξει στο site της Greenpeace.

Ο αρνητισμός σε ένα τέτοιο κείμενο δε βοηθάει, αδέρφια...

L'amour à la française

Ετούτο το blog θυμάται τις υποσχέσεις του.
Και γι'αυτό τι σας έχω;
Εδώ;
Στο blog;
Γαλλία, κύριοι και κυρίες.
Γιατί το υποσχεθήκαμε.
(πληθυντικός ευγενείας)
Εμείς.
(πληθυντικός ευγενείας μέρος δεύτερον)
Είπα χτες: Σας υπόσχομαι να το ανεβάσω όταν το βρω.
(τον κόψαμε τον πληθυντικό ευγενείας)
Και το βρήκα.
Δεν ξέχασα.
Την υπόσχεση.
Και το ανέβασα.
Το video.
Της Γαλλίας.
Από τη Eurovision.
Στο blog.
Εδώ από κάτω.
Κράτησα.
Την υπόσχεση που έδωσα.
Σε σας.
Αγαπητό κοινό.
Απολαύστε...

Εγένετο Σερβία...

Αααααχ... Το είπα και χτες μόλις τέλειωσε: Ποιος περιμένει έναν ολόκληρο χρόνο για την επόμενη;

Σερβία. Δεν ξέρω τι λένε πολλοί, πάντως εμένα το τραγούδι μου άρεσε. Το είχα βρει ωραίο από το πρώτο άκουσμα του cd. Εντάξει, η τραγουδιάρα είναι χάλια, αλλά το τραγούδι μια χαρά το είπε. Σχόλια τύπου "το λεσβιακό κίνημα την έβγαλε πρώτη", τα εκλαμβάνω ως κακίες και δεν τα υπολογίζω.

Εμείς πήγαμε πολύ καλά! 7η θέση; Μια χαρά είμαστε! Εγώ αν γλιτώναμε τον ημιτελικό για του χρόνου (στις 10 πρώτες φέτος δηλαδή) θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, αλλά ανεβήκαμε και λιγάκι παραπάνω! Ωραίος ο Σαρμπέλ, μου άρεσε πολύ η παρουσία μας. Μπράβο!

Μου άρεσε η Ουκρανία με το σούπερ καπέλο! Που μπορώ να βρω ένα; Παρατήρησε κανείς πως στην αρχή λέει ο τύπος στο μιλητό: Hello everybody! My name is Verka Serduchka. Me English nicht verstehen! Let's speak DANCE! Αφασία σκέτη!

Πολύ καλύτερη τρέλα όμως πούλησαν οι Γάλλοι κι ας πάτωσαν! Ο καραφλός ήταν ΘΕΟΣ! Όταν έτρεχε γύρω γύρω, όταν μιλούσε με το ψόφιο ζωάκι στον ώμο του, τι να πρωτοθυμηθώ; Τέλειος, τέλειος, τέλειος. Τελικά οι καραφλοί "το'χουν" στη Eurovision.

Δυστυχώς δεν έχει ανεβεί ακόμα στο Youtube το video με το performance τους, αλλά υπόσχομαι να το ανεβάσω μόλις το βρω...

Ξαναλέω πως ΔΕ μου αρέσει το κομμάτι της Βουλγαρίας, αλλά όσο προβλέψιμο θα ήταν το 12άρι μας στην Κύπρο αν ήταν στον τελικό, άλλο τόσο προβλέψιμο ήταν και στη Βουλγαρία, ελλείψει Κύπρου. Τέλος πάντων, αφού δεν ψήφισα, τι με κόφτει;

Δεν καταλαβαίνω γιατί η Ρωσία είναι 3η με ένα αδιάφορο τραγούδι (αν και οι κοπέλες δεν ήταν καθόλου αδιάφορες), η Τουρκία 4η με το χειρότερο τραγούδι από τα 24 και η Αρμενία 8η (αφού χαλαρά υπήρχαν 5-6 τραγούδια που άξιζαν υψηλότερη θέση από αυτήν).

Μου άρεσε η Γερμανία και την ήθελα ψηλότερα. Βέβαια νομίζω πως θα προτιμούσα το ίδιο τραγούδι σε άλλη γλώσσα, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Καλό το στυλ αλά Καμπαρέ κι έτσι, απλά κάτι του έλειπε...

Βρήκα κακά, άσχημα, (εκτός από της Τουρκίας που το είπα ήδη) της Γεωργίας, της Λιθουανίας και του Ην.Βασιλείου που πραγματικά το σιχάθηκα.

Πάντως ήταν για ακόμα μια χρονιά fun-fun-fun! Από τη μάγισσα με το φωτάκι στο χέρι της Σλοβενίας, μέχρι τα κουνήματα του Σαρμπέλ, την Ουκρανία και τη Γαλλία, τους άθλιους αεροσυνοδούς της Αγγλίας και τους χαρούμενους τυπάδες της Ρουμανίας, είχε πλάκα, είχε μουσική, είχε αγωνία για το αποτέλεσμα, είχε προγνωστικά, είχε πλάαααααακα! Και τελικά; Δεν ξέρω ούτε έναν που να είδε Eurovision χτες και να μην πέρασε καλά!

Για όποιον θέλει κάτι παραπάνω, στίχοι για τα τραγούδια υπάρχουν εδώ, ενώ αν είστε περίεργοι για το τι έγινε στον ημιτελικό, δείτε τις βαθμολογίες εδώ. Να πω πάντως πως η 15η θέση της Κύπρου είναι εντελώς κουλή, όπως και οι μόνο 5 βαθμοί της Γαλλίας στο μοναδικό τραγούδι με καθαρό Γαλλικό στίχο (αφού το δικό τους είχε *και* αγγλικά).

Edit: Λοιπόν, μόλις βρήκα το εξής για τη νικήτρια Marija Šerifović: In the summer of 2005, she released the single Agonija, which was a cover version of Greek superstar Despina Vandi's "I believe it" (Olo lipis).

Τι μου λες ρε παιδί μου...

Απολαύσεις... (Part Five)

Eurovision απόψε...

42 χώρες. Αυτό σημαίνει πως θα ακούσουμε 42 φορές το περίφημο "Douze points"! Απλά τέλειο...

Την αγαπάμε τη Eurovision. Γιατί είναι pure fun. Γιατί δεν ντύνεται και ελπίζουμε να μη ντυθεί ποτέ με τον μανδύα της σοβαρής τέχνης. Ούτε της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και τρίχες κατσαρές. Γιατί είναι trash και το ξέρει. Και γιατί είναι η μόνη εκπομπή της τηλεόρασης που έχω αισθανθεί να χρειάζομαι ποπ-κορν για να την παρακολουθήσω.

Γιατί γουστάρουμε που δίνονται αβέρτα ψήφοι για λόγους καλής γειτονίας (Βλέπε: Ελλάδα-Κύπρος, Σκανδιναβικές χώρες, Αγγλία-Ιρλανδία, Βαλκανικές χώρες). Γιατί έχουμε ακούσει *και* καλά τραγούδια κατά καιρούς! Ναι, είναι αλήθεια. Τα τελευταία 3 χρόνια μπορώ να θυμηθώ το Lane Moje της Σερβίας το 2004 και το Lejla της Βοσνίας πέρσι.

Υπάρχουν πολλοί που βρίζουν τη Eurovision. Θεωρούν πως είναι κακό που είναι kitsch και τα τραγούδια σαχλά, τα ρούχα κραυγαλέα. Έχουν δίκιο! Είναι όλα αυτά! Και γι'αυτό την πάμε! Είναι ένα πανηγυράκι. Έχει πλάκα να βλέπουμε τον κόσμο να την παίρνει στα σοβαρά και να την κατακρίνει...

Εμείς θέλουμε Dana International και τον Ολλανδό που την έπεσε στον Σάκη Ρουβά. Θέλουμε την Αγγλία να πέφτει κάθε χρόνο και πιο χαμηλά και τις t.A.T.u. να προσπαθούν να μποϊκοτάρουν το διαγωνισμό και να απειλούν να φιληθούν επί σκηνής. Θέλουμε S.A.G.A.P.O (το γελοιότερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής) και την κλασσική κάθε χρόνο μπαλάντα της Ιρλανδίας. Θέλουμε κάθε χρόνο μια Λιθουανία με το We Are The Winners και μια Ισλανδία με το Congratulations.

Μαζευτείτε λοιπόν με καλή παρέα και απολαύστε το θέαμα. Ψηφίστε κιόλας το τραγούδι που θα σας αρέσει, γιατί όχι; Απόψε. Στις 10. Στις τηλεοράσεις σας...

Τα'χω πάρει...

Με ενοχλεί η ανοησία. Η ανευθυνότητα. Εκνευρίζομαι που υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να πάρουν μια απόφαση και να μείνουν σ'αυτήν. Και όχι με λόγο, όχι γιατί έγινε κάτι που τους άλλαξε τα σχέδια. Γιατί έτσι. Δεν νοιάζονται.

Εκνευρίζομαι που γράφουν στ'αρχίδια τους κάποιον που προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Γιατί να τους τα βάλει; Γιατί από μόνοι τους δεν ασχολούνται με τίποτα. Σου λέει, κάποιος μαλάκας θα το κάνει κι αυτό, μην αγχώνεστε.

Και θα μου πείτε, αφού εκείνοι δεν ενδιαφέρονται, γιατί να τους οργανώσει κάποιος; Σωστό. Γιατί στο τέλος ποιός είναι ο μαλάκας; Ποιός βγαίνει κακός; Αυτός που τους λέει πως τα πράγματα πρέπει να γίνουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, γιατί αλλιώς δε θα γίνουν καθόλου.

Ρε φίλε, δεν ξέρεις τι θες; Μην μπλέκεσαι, κάτσε στην απ'έξω. Γιατί με χαλάς εμένα δηλαδή; Ρε φίλε, δε σ'αρέσει να σου λένε πως πρέπει να γίνουν έτσι τα πράγματα; Θέλεις αλλιώς; Πες μου το να το ξέρω! Να το παρατήσω το θέμα, να κάνεις εσύ το αλλιώς...

Γουστάρεις να είσαι τη μια έτσι, την άλλη γιουβέτσι; Χέστηκα, σε γράφω κανονικά. Next time όμως, μη μου την πεις, όταν σε σκυλοβρίσω. Θα το αξίζεις. Νομίζεις πως πρέπει να σε κυνηγάω; Θεωρείς πως δεν έχεις καμία υποχρέωση σε κανέναν και για τίποτα; Είσαι μέγα λάθος...

Δε μπορείς να ανταποκριθείς σε κανένα deadline (όταν αυτό είναι απαραίτητο); Ok τεράστιε bussinessman, θα το ξέρω την επόμενη φορά να παρακαλέσω τη γραμματέα σου να μου πει αν σε βολεύει.

Καθίστε λοιπόν και μη σηκώσετε βλέφαρο. Ξύστε τα κι άλλο. Νομίζετε πως κάποιος θα σας παρακαλάει, ανεύθυνα εγωκεντρικά βόδια...

Eurovision Ημιτελικός

Αποφάσισα πως δε θα τον δω. Σκέφτομαι πως και πέρσι και πρόπερσι μου είχε καταστρέψει την έκπληξη της σκηνικής παρουσίας αρκετών τραγουδιών στον τελικό. Άλλωστε όλες οι χώρες δίνουν και εκεί βάρος εξίσου με το μουσικό κομμάτι. Να θυμηθώ πέρσι τη Λιθουανία;

Πάντως το πανηγύρι της Eurovision αρχίζει απόψε στις 10 το βράδυ. 28 χώρες για 10 θέσεις. Οι μισές βέβαια είναι standard κλεισμένες, με την Κύπρο να είναι μια από αυτές. Άκουσα δε πως από του χρόνου δε θα υπάρχει ένας ημιτελικός, αλλά δύο. Ποιός ξέρει πως το σκέφτονται στην EBU. Θα κάνουν και ομίλους μετά, όπως η UEFA στο ποδόσφαιρο; :P

Τα πράγματα στα γραφεία στοιχημάτων έχουν αλλάξει όμως. Μας ξεφύτρωσε το εντελώς κουλό και παράξενο τραγούδι της Ουκρανίας στην πρώτη θέση και αν και προσωπικά δε μπορώ να το δω στην πρώτη θέση, δε με χαλάει κιόλας. Είναι πολύ Eurovionικό trash κομμάτι. :-) Μεγάλη αλλαγή και τα πράγματα ίσως ξαναλλάξουν εντελώς μετά τις αποψινές εμφανίσεις...

Ραντεβού την Κυριακή, αλλά αν δει κανείς απόψε, ας πει εντυπώσεις. Χωρίς spoilers όμως please :-D

The blockbusters are here!

Ποπκορνάκι, κοκακολίτσα, παρεούλα ευδιάθετη και χαλαρή και φύγαμε για cinema...

Το Spiderman 3 είναι ήδη έξω από την προηγούμενη Πέμπτη (και σπάει ταμεία), το Pirates of the Caribbean: At Worlds End βγαίνει 24 του μήνα (και θα σπάσει ταμεία), το Ocean's Thirteen βγαίνει 7 Ιουνίου, το Grindhouse έχει βγει ήδη Αμερική (και έχει πατώσει!), αλλά ημερομηνία για Ελλάδα ακόοοοομα...

Το ίδιο και για Shrek the Third (τον πάμε με τα χίλια τον Shrek και ειδικά τον Γάιδαρο) που βγαίνει Αμερική στις 18 Μαΐου και οι Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer στις 15 Ιουνίου.

Το χειροτερότερο όμως είναι το Ratatouille, τη νέα ταινία της Pixar, που βγαίνει Αμερική στις 29 Ιουνίου και εδώ στις 27 Σεπτεμβρίου. Βλακεία.

Αποκορύφωμα; 12 Ιουλίου το παιδικό όνειρο γίνεται πραγματικότητα: Transformers! Go Optimus Prime! Κάτω οι Decepticons! Δεν κρατιέμαι να το δω...

Θέλω θερινόοοοοοο! Πάμε! Πάμε! Πάμε!

Λουλούδια...

Την Πρωτομαγιά, πήγα κι εγώ σαν παιδί να πιάσω το Μάη. Ξεκινήσαμε παρέα, να πιούμε καφέ, να φάμε, να δροσιστούμε με παγωτό και τελικά να φτάσουμε στην Ανθοέκθεση στο Πεδίο του Άρεως.


Μου αρέσουν τα λουλούδια (μουσικό χαλί: Τα λουλούδια στη κυρία από μένα) από παιδάκι. Γενικά έχω συνηθίσει να βλέπω γύρω μου χρώματα και να μυρίζει όλος ο τόπος την άνοιξη και μου κακοφαίνεται που εδώ στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι αλλιώς. Έχω αποφασίσει πως όταν με το καλό μετακομίσω από το studiάκι μου σε ένα normal σπίτι, θα έχω πολλά λουλούδια. Και ελπίζω να αξιωθώ να έχω κήπο μια μέρα.

Γενικά δεν πολυσυμπαθώ τους ανθρώπους που δε συμπεριφέρονται σωστά στα λουλούδια. Και εγώ που δε μπορώ να θυμηθώ ονόματα ή χαρακτηριστικά ούτε για τους κοντινότερούς μου ανθρώπους, θυμάμαι πάντα ένα σπίτι χωρίς λουλούδια, μου κάνει πάντα αρνητική εντύπωση...

Αχταρμάς δεν είπαμε;

Να κάνω έναν αχταρμά; Τι ρωτάω μωρέ; Δικό μου είναι το blog, ό,τι θέλω κάνω!

Καταρχάς πήραμε το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ. Α, τι; Δεν έχουμε πει πως είμαι Παναθηναϊκός; Χα! Ναι βρε σεις! Άρα έχω λόγους να πανηγυρίζω το 4ο κυπελλάκι, ε; Ειδικά τώρα που κανείς άλλος δεν έχει 4. Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη ομάδα στη Ευρώπη. Καλή φάση. Άλλωστε το αξίζει μια ελληνική ομάδα, στο μπάσκετ συλλογικά αξίζαμε και περισσότερα. Ελπίζω μόνο να ανεβεί ο συναγωνισμός και στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, γιατί τα τελευταία χρόνια παίζουμε μόνοι μας και δεν έχει ενδιαφέρον...

Να πω και κάτι περί του blog: Δεξιά κάπου έχω βάλει ένα πεδίο με τον τίτλο postroll. Παρακολουθείτε το. Είναι από το buzz.reality-tape.com, ένα site που όσοι γράφονται σαν μέλη διαλέγουν τα πιο ενδιαφέροντα posts σε blogs (ίσως έχετε δει το κουμπάκι κάτω από κάθε post μου που λέει +buzz) και έτσι δημιουργείται μια κατάταξη με βάση τους ψήφους όλων. Στο postroll λοιπόν, μπορείτε να δείτε τα 5 τελευταία post στα οποία έχω δώσει την ψήφο μου εγώ. Ρίχνετε μια ματιά, δε συνηθίζω να ψηφίζω ανοησίες...

Απολαύσεις... (Part Four)

Friends For Ever...

Είπαμε για torrents, είπαμε (εμβόλιμα) και για το greektvsubs, ας πούμε τώρα τα σοβαρά θέματα: Αγαπάμε Friends!

Μιλάμε για τη σειρά των σειρών. Το πιο πετυχημένο sitcom ever. Μιλάμε για 10 γεμάτες σεζόν με έρωτες, γάμους, χωρισμούς, επαγγελματικές καριέρες, επιτυχίες και αποτυχίες, ups and downs, απίστευτες ατάκες, τρελές καταστάσεις, αλλά πάντα με κεντρικό άξονα τη φιλία 6 εντελώς διαφορετικών και (φυσικά) ξεκαρδιστικών χαρακτήρων.

Την Phoebe, με την πίστη της στα μεταφυσικά, την περίεργη μουσική και την κουφή ζωή της πριν τη γνωριμία της με τους υπόλοιπους.

Τον Ross, με τη συνήθειά του να παντρεύεται και να χωρίζει αμέσως μετά, την πολύπαθη σχέση του με τη Rachel και τη δουλειά του σαν Παλαιοντολόγος να γίνεται αντικείμενο πειράγματος από τους υπόλοιπους.

Τη Rachel, την όμορφη της παρέας, το κακομαθημένο κοριτσάκι που μεταμορφώθηκε και την τρέλα της με τη μόδα και τον Ross (όσο και αν λέει "We were not on a break!").

Τον Joey, που δε φημίζεται για την ευστροφία του, την προσπάθειά του να γίνει γνωστός σαν ηθοποιός και τις πολλές επιτυχίες του με τις γυναίκες ("How you doin'?").

Τη Monica, την πρώην παχιά κοπέλα, την τρέλα της με την καθαριότητα και την μαγειρική της.

Και τον Chandler, με το αστείρευτο χιούμορ, με την απροσδιόριστη δουλειά και την ανεκδιήγητη Janice ("Oh...my...God!").

Όλα ξεκινάνε στο Central Perk, το καφέ-στέκι της παρέας. Και όλα τελειώνουν με τους 6 να πηγαίνουν πάλι για καφέ και με τον Chandler να ρωτάει "Where?" και να κάνει το καλύτερο (και το τελευταίο) αστείο της σειράς. 236 απίστευτα επεισόδια.

Έκλαιγα με το τελευταίο επεισόδιο. Δεν ήθελα να πιστέψω πως τελείωσε. Το έβλεπα λίγες βδομάδες αφού παίχτηκε στην Αμερική. Μέχρι τότε, έβλεπα όσα σκόρπια επεισόδια πετύχαινα στο Star. Από τότε, έχω δει όλα τα επεισόδια 2 φορές και δε χάνω ευκαιρία να ξαναβάλω τα dvd όποτε θέλω να ανεβώ.

Είναι μεγάλη αγάπη οι Friends. Και θα ήθελα πολύ να έχω την ευκαιρία να μαζεύομαι σε σπίτια με φίλους και να καιγόμαστε ώρες ολόκληρες με τις σεζόν απ'την αρχή. Μακάρι...

GreekTVsubS.gR

Έχουμε ξαναπεί (και θα το ξαναπούμε πολλές φορές ακόμα) πως έχω μια τρέλα με τις σειρές. Όοοοοχι τις ελληνικές φυσικά, που τις θεωρώ τη μια χειρότερη από την άλλη, αλλά τις Αμερικανικές (άντε και κάτι από Αγγλία μεριά). Και είναι γεγονός πως έστω και ένα επεισόδιο τουλάχιστον, θα το δω καθημερινά.

Ένα άλλο γεγονός όμως είναι πως ενώ μπορώ να διαβάσω αρκετά ικανοποιητικά αγγλικά, όταν φτάνει η ώρα να πιάσω ολόκληρο το νόημα με το να ακούω μόνο, κολλιέμαι. Έτσι, ο υποτιτλισμός είναι απαραίτητος για μένα. Και δε μπορώ να πω, έχουν κυκλοφορήσει πια αρκετές σειρές σε dvd και κάτι γίνεται. Αλλά εγώ είμαι περίεργος, παρακολουθώ πάνω από 10 φετινές, τι κάνω με τους υπότιτλους; Η λύση είναι μια (περίπου)...

Το greektvsubs.gr είναι καταρχάς μια πολύ καλή ιδέα. Οι κατέχοντες την αγγλικήν, εθελοντικά και στους ρυθμούς του ο καθένας, μεταφράζει τη σειρά της επιλογής του. Κάποιοι άλλοι ripαρουν τους υπότιτλους από τα dvd που κυκλοφορούν. Και όλοι αυτοί ανεβαίνουν στο site και είναι έτοιμοι για κατέβασμα από όλους.

Αυτή τη στιγμή το site έχει υπότιτλους για 120+ σειρές. Καθημερινά ανεβαίνουν καινούργιοι. Από Knight Rider (ο Κιτ καλέ!) και Beverly Hills, μέχρι τα μεγάλα hits Prison Break, Heroes, 24 και Lost, που βγαίνουν λίγες μόνο ώρες μετά την κυκλοφορία του επεισοδίου στους trackers!

Μιλάμε για επαγγελματική δουλειά. Χρειάζεται σωστή μετάφραση (άρα γνώση της σειράς), καλό συγχρονισμό, ταχύτητα... Ένα fansite ουσιαστικά, με 38.500+ μέλη πια, με ένα πολύ καλό forum για ότι αφορά τις σειρές που αγαπάτε, εξώφυλλα και μενού για τα dvd σας (αν δηλαδή αποφασίσετε πως η οθόνη του υπολογιστή σας δε σας φτάνει και θέλετε να μετατρέψετε τα επεισόδια για παίξιμο στο dvd-player σας και στην τηλεόραση).

Καλή φάση να κάνεις την τρέλα σου, να θες υπότιτλους πρώτα για σένα και για τους κοντινούς σου, να τους φτιάχνεις με προδιαγραφές επαγγελματικές και να το μοιράζεις σε όλους. Το Internet στα καλύτερά του...

Απολαύσεις... (Part Three)

Αααααχχ... Torrents!

Το downloading σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για πολλά GB. Κατεβαίνουν μέρα-νύχτα. Ταινίες πριν ακόμα έρθουν στην Ελλάδα, μουσική και video-clips, προγράμματα, τσόντες, όλα τα νέα παιχνίδια, εφαρμογές και παιχνιδάκια για το κινητό, αλλά και η μεγάλη μου αδυναμία: Σειρές!

Τα πάντα. Όλα. Υπάρχουν εκεί έξω και σε περιμένουν. Έχεις DSL; Πρέπει να κατεβάζεις torrents. Τι είναι αυτά; Είναι αρχεία πολύ μικρού μεγέθους που περιέχουν πληροφορίες για αυτό ή αυτά που θέλετε να κατεβάσετε. Να το κάνουμε νιανιά το θέμα για να μη μπερδευόμαστε; Πάμε από την αρχή...

Για να κατεβάσουμε αρχεία με το πρωτόκολλο BitTorrent χρειαζόμαστε έναν client, ένα πρόγραμμα δηλαδή που να διαχειρίζεται τα μικρά αρχειάκια που λέγαμε πριν. Υπάρχουν πολλοί αλλά θα προτείνω τους 2 πιο γνωστούς: Τον Azureus και το μTorrent. Εγώ χρησιμοποιώ το πρώτο, αλλά το δεύτερο είναι ελαφρύτερο, οπότε είναι καλύτερο, ειδικά για υπολογιστές με μικρή RAM.

Πατάμε εδώ ή πηγαίνουμε λοιπόν στη σελίδα του Azureus (αφού με αυτό θα συνεχίσω εδώ) για να κατεβάσουμε το πρόγραμμα και το εγκαθιστούμε. Δεν έχει καμία δυσκολία, είναι απλό όσο και οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα στην εγκατάστασή του.

Τώρα θέλουμε πχ να κατεβάσουμε το τελευταίο επεισόδιο του Lost. Πρέπει να ψάξουμε λοιπόν, να βρούμε και να κατεβάσουμε το αντίστοιχο αρχείο που θα έχει κατάληξη .torrent. Πηγαίνουμε λοιπόν σε sites που έχουν τέτοια αρχεία. Αυτά λέγονται trackers. Ελληνικοί trackers υπάρχουν μόνο 2, αλλά γι'αυτό θα μιλήσουμε στο τέλος. Προς το παρόν δε μας ενδιαφέρει, αφού θέλουμε ξένο πρόγραμμα.

Γνωστότεροι και πληρέστεροι trackers είναι οι: Torrentspy, isohunt, mininova, TorrentReactor και The Pirate Bay. Εγώ παρόλα αυτά χρησιμοποιώ μια μηχανή αναζήτησης που περιέχει τα 4 από αυτά τα 5 + άλλα 5 μικρότερα. Το ScrapeTorrent.

Ας πούμε όμως πως διαλέγουμε το 1ο, το Torrentspy. Βάζουμε στο search "Lost s03e18" (δηλαδή season 3, episode 18) και πατάμε Go. Βλέπουμε τα αποτελέσματα (21 για τη συγκεκριμένη αναζήτηση) και τις στήλες που υπάρχουν: Torrent Name, Category, Size, Files, S, D, Health.

Το Size για ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς όπως το Lost, διάρκειας δηλαδή 40-45 λεπτών, είναι κατά μέσο όρο 350MB. Το S, αντιστοιχεί στους Seeders, εκείνους δηλαδή που έχουν το 100% του αρχείου και το μοιράζονται (κάνουν μόνο upload) και το L στους Leachers, εκείνους που (όπως εσείς) έχουν μόνο ένα κομμάτι τους αρχείου και κατεβάζουν το υπόλοιπο (κάνουν και download και upload).

Το Health ουσιαστικά δείχνει πόσοι είναι οι Leachers σε σχέση με τους Seeders. Εννοείται πως αν ένα torrent δεν έχει καθόλου Seeders, δεν μπορείτε να το κατεβάσετε. Αν έχει πολλούς Leachers και ελάχιστους Seeders, θα αργήσει να κατεβεί.

Για τη συγκεκριμένη πάντως αναζήτηση, το 1ο αποτέλεσμα μας κάνει μια χαρά. Πατάμε λοιπόν στον τίτλο του και στην επόμενη σελίδα πατάμε το κουμπάκι που λέει Download torrent from cache. Το μέγεθος του αρχείου torrent λοιπόν που κατεβάσαμε είναι 28ΚΒ, γελοία μικρό. Πατάμε διπλό κλικ πάνω του και ο Azureus ανοίγει αυτόματα.

Από κει και πέρα τα πράγματα είναι εύκολα, προσοχή μόνο σε 1 πραγματάκι. Χαμηλά στην μπάρα του Azureus υπάρχουν 2 μικροί κύκλοι. Ο πρώτος λέει Ratio και είναι το ποσοστό αυτών που έχεις κάνει download σε σχέση με αυτά που έχεις κάνει upload. Δηλαδή αν έχεις κατεβάσει 1GB και έχεις ανεβάσει 500MB, τότε το κυκλάκι θα είναι κίτρινο και θα λέει 0.5. Οι trackers που πρότεινα παραπάνω δεν απαιτούν ανεβασμένο ratio, αλλά και οι 2 Ελληνικοί σε διαγράφουν αν δεν έχεις έστω μέτριο.

Και θα ρωτήσετε τώρα: Κι αν δε θέλω Lost, αλλά θέλω Παρά Πέντε; Ελληνικοί trackers είναι η λύση. Αλλά είναι ιδιωτικοί. Που σημαίνει πως μπαίνετε μόνο αν σας κάνει invite κάποιος που είναι ήδη μέλος. Εκεί υπάρχουν πολλά από ελληνική τηλεόραση, ελλληνική μουσική... Και το blog για ακόμα μια φορά προσφέρει...

Προσφέρει invitations στον μεγαλύτερο Ελληνικό tracker στους 3 πρώτους που θα κάνουν comment εδώ και θα δηλώσουν πως θέλουν.

Είμαι μεγάλος fan των torrents. Έχω κατεβάσει μέχρι στιγμής 200+GB. Είναι από τους λόγους που δεν αποχωρίζομαι τη DSL μου. Ό,τι γουστάρεις το'χεις! Τρέλα! Όλα μέσα! Τα θέλω όλα! Θα τα κατεβάσω όλα! Δώστε μου κι άλλα...