Αφορμή για το παρόν είναι μια κουβέντα που είχα χτες με 2 φίλους μουσικούς σε έναν απογευματινό καφέ στη Ναυαρίνου, από την οποία περνούν καθημερινά *υπερβολικά* πολλοί black-powers με δεκάδες cd και dvd. Η συζήτησή μας λοιπόν πήγε προς το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Βασικά είναι αλήθεια πως δεν έχω κάποια νέα σκέψη πάνω στο θέμα. Θέλω απλά να πω 1-2 πραγματάκια που σίγουρα έχουν ξαναειπωθεί...
Με την τεχνολογία του DSL να έχει πλέον αναπτυχθεί στην Ελλάδα, είναι γελοία εύκολο για τον οποιονδήποτε να βρει μπροστά του προϊόντα της διάνοιας άλλων ανθρώπων. Μουσική, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, προγράμματα, παιχνίδια, είναι όλα μερικά κλικ μακριά. Αυτό εκμεταλλευόμαστε όλοι μας...
Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των δημιουργών είναι τεράστια. Πολλές ταινίες κυκλοφορούν στο internet πριν καν ανοίξουν στις αίθουσες! Δε θα το παίξω ηθικολόγος φυσικά: Έχω νοικιάσει και έχω κατεβάσει ταινία (άσχετα αν το τελευταίο δεν το έκανα για προσωπική χρήση), έχω κατεβάσει αβέρτα μουσική, κατεβάζω καθημερινά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών, χρησιμοποιώ σπασμένα προγράμματα, κ.ο.κ.
Το θέμα όμως που θέλω να θίξω είναι άλλο:
Εγώ τώρα, έχω κάποια διαφορά από αυτόν που στήνει ολόκληρη επιχείρηση και βγάζει δεκάδες ανθρώπους έξω να κυκλοφορούν και να διανέμουν το παράνομο υλικό; Αυτόν που χωρίς να ρωτήσει τον blogger δημοσιεύει στην εφημερίδα του κομμάτια από το blog του; Αυτόν που πουλάει ταινίες προς 10€ τη μια με υπότιτλους που διέθεσαν κάποιοι χωρίς αντίτιμο στο internet, ελεύθερους για όλους;
Το OpenOffice που η Microsoft ισχυρίζεται πως της έκλεψε τις πατέντες; Το Youtube που διάφορες εταιρίες το μήνυσαν ώστε να βγάλει βιντεάκια τους; Κάποιον που αφήνει ελεύθερο ένα βιβλίο για να το βρει ο (τυχαίος) επόμενος αναγνώστης του; Έναν που βάζει τα crackαρισμένα Vista;
Τελικά όλοι αυτοί βράζουν στο ίδιο καζάνι; Έχουν διαφορές;
Δεν ξέρω αν είναι σωστό να έχουμε διαφορά μεταξύ μας όσοι καταπατάμε τα πνευματικά δικαιώματα κάποιου. Μήπως ψάχνουμε για διαφορές για να δικαιολογηθούμε; Μήπως το ότι ψάχνουμε για διαφορές σημαίνει πως έχουμε αποδεχτεί μέσα μας ένα κατώτερο όριο αυτής της διαφθοράς, αυτής της εξαπάτησης; Μου θυμίζει λίγο εκείνον που βρίζει τον υπουργό που τα πήρε από ένα δημόσιο έργο, ενώ ο ίδιος έχει δώσει φακελάκι στο γιατρό...
Μήπως όμως από την άλλη όλο αυτό το τρυπάκι είναι ένα κόλπο; Μήπως ο Νίνο και η Βίσση θέλουν σε ένα βαθμό το να πουληθούν και μαύρα cd αφού τα λεφτά τα βγάζει κυρίως από τα μαγαζιά και άρα όσοι περισσότεροι ακούσουν τα νέα τραγούδια, τόσο περισσότεροι θα πάνε να την ακούσουν; Μήπως η Manchester United θέλει να αποσύρει τα video με τα στιγμιότυπα των αγώνων της από το Youtube γιατί έχει δικό της κανάλι και δικό της site;
Και τελικά μήπως κι αυτό είναι λάθος τρυπάκι; Δεν έχουν δικαίωμα να πουλούν αυτοί το προϊόν τους με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν; Δεν πρέπει εμείς να σεβαστούμε αυτό το δικαίωμα τους;
Θα χαρώ πολύ να ακούσω γνώμες επί του θέματος...
Εγώ έχω το εξής σκεπτικό. Με την οικονομική δυνατότητα που διαθέτω, αν δεν κατέβαζα τις σειρές /τραγούδια /ταινίες που κατεβάζω, δεν επρόκειτο να τα πληρώσω έτσι κι αλλιώς γιατί δεν το σηκώνει η τσέπη μου. Δεν θα αγόραζα το CD, δεν θα πήγαινα cinema. Η βιομηχανία μουσικής/ κινηματογράφου δεν θα είχε έτσι κι αλλιώς έσοδα από εμένα. Και επειδή τα κατεβάζω για τελείως προσωπική χρήση, χωρίς να τα εκμεταλλεύομαι για οικονομικό όφελος, δεν θεωρώ ότι κάνω κακό στην εν λόγω βιομηχανία. Επίσης θεωρώ ότι οι τιμές είναι απαγορευτικές. Πολλοί φίλοι μου έχουν κόψει το cinema γιατί το να πληρώνεις 8 Ευρώ για να δεις μια ταινία, φαντάζει σχεδόν κοροϊδία. Υπερβολική και η τιμή των μουσικών album. Στην Ελλάδα υπερβολική και η τιμή των βιβλίων, στην συντριπτική πλειοψηφία. Είναι πλέον λοιπόν όλα αυτά κατά κάποιο τρόπο είδη πολυτελείας, αλλά η φοβερή διαφήμιση που γίνεται μέσα στα μούτρα του καταναλωτή σε πείθει ότι πρέπει να τα αποκτήσεις όλα. Τα αποκτάς λοιπόν. Ακόμα και με αθέμιτο τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε αυτά που είπες. Το να παίρνεις κάτι που βρίσκεις δωρεάν στο internet και να το πουλάς… Ε, απλά ο κόσμος θα μπορούσε να το απορρίπτει αυτό. Είχα αγοράσει και εγώ ταινία από πλανόδιο και τελικά η ταινία δεν είχε γραφτεί ολόκληρη, το τέλος έλειπε. Έπαθα και έμαθα. Ποτέ ξανά. Το να πληρώνεις 25 € για ένα DVD, είναι ακριβό. Το να πληρώνεις 10€ για κακογραμμένη ταινία είναι καθαρή ληστεία.
Φαντάζομαι ότι έχει σχέση με την οπτική γωνία του καθενός. Δεν το θεωρώ κακό ένας φοιτητής, ή ένας εργαζόμενος με 700€ το μήνα να κατεβάζει τα κέρατά του από το internet. Τώρα αν κάνει το ίδιο κάποιος με μεγάλη οικονομική δυνατότητα, ε, τότε είναι γυφτιά.
Σύμφωνοι ότι τα πράγματα είναι έτσι, ok. Εδώ όμως τίθενται θέματα μεσαζόντων, δηλαδή ο εκδοτικός οίκος, η δισκογραφική, ο multiplex κινηματογράφος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αρχικός δημιουργός; Δηλαδή ο συγγραφέας, ο συνθέτης, ο σεναριογράφος; Αυτοί δεν δικαιούνται να προστατεύονται και από τον γύφτο που απλά δε βάζει το χέρι στην τσέπη, αλλά και από σένα κι από μένα;
Ποια η διαφορά για τον νόμο (και τελικά και για τον δημιουργό) ενός φοιτητή και ενός φραγκάτου τυπά; Υπάρχει; Είναι σωστό να υπάρχει;
Αν το δεις νομοτυπικα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον νόμο δεν υπάρχει διαφορά. Είναι παράνομο, τελεία και παύλα. Όποιοι το κάνουν ξέρουν, ή θα έπρεπε να ξέρουν ότι είναι παράνομο. Και με την ενημέρωση που γίνεται σήμερα, πιστεύω ότι όλοι το ξέρουν. Και να μην το ξέρουν, δεν αποτελεί αυτό ελαφρυντικό στοιχείο, θα έπρεπε να το ξέρουν. Οπότε ο νόμος δεν πρόκειται να την χαρίσει σε κανέναν. Η διαφορά είναι στις συνέπειες που θα έχεις, αν βγάζεις κέρδος από αυτή τη διαδικασία.
Και φυσικά και θα έπρεπε να προστατεύεται ο αρχικός δημιουργός αλλά και οι μεσάζοντες. Όλοι όσοι έχουν πνευματικά δικαιώματα. Δεν θα έπρεπε να διακινούνται στο internet τέτοια αρχεία. Κανείς δεν θα έπρεπε να ανεβάζει ούτε να κατεβάζει. Αλλά όταν κάτι το κάνουν όλοι, τότε σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος, 'ε, εντάξει. Εγώ μ*** είναι να μείνω στην απ'έξω; Τζάμπα είναι.'
Όταν το βαζάκι με το μέλι είναι ορθάνοιχτο μπροστά σου, θα δοκιμάσεις, δεν θα δοκιμάσεις; Μπορείς βέβαια να πας στο σουπερ μαρκετ, για να το αγοράσεις το μέλι, με την συσκευασία του κλπ κλπ, αλλά και αυτό το μη τυποποιημένο καλό είναι μωρέ.
Εγώ συνεχίζω να αγοράζω ό,τι αγόραζα και pro-internet. Κάποια μουσικά άλμπουμ που απλώς λατρεύω, από αγαπημένα συγκροτήματα κλπ. Ό,τι δεν θα αγόραζα ποτέ, το κατευάζω. Παλιά το έγραφα από το ραδιόφωνο. :)