Chania, here we come!

Σε πολύ γρήγορο ρυθμό, φεύγω αύριο πρωί με τελικό προορισμό τα Χανιά, αφού πολλαπλασιαστώ πρώτα σε Θεσσαλονίκη και μετά σε Πειραιά. Η παρέα συνεχώς θα μεγαλώνει και νομίζω θα περάσω πολύ καλά και στη διαδρομή.

Σκοπός του ταξιδιού; Το 3ο συνέδριο Bookcrossing στην Ελλάδα. Με περισσότερους Έλληνες από ότι περίμενα αρχικά, με περισσότερους ξένους από τις άλλες 2 φορές, με περισσότερες μέρες, 4 αντί 3 και με τρίτη διαφορετική πόλη (το 1ο στη Θεσσαλονίκη, το 2ο στην Αθήνα) μια από τις πιο -ναι, θα ευλογήσω τα γένια μας- ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες παγκοσμίως κοινότητες, δείχνει τη δύναμή της και στην Ελλάδα.

Έγινε θεσμός, μας αρέσει, περνάμε καλά και αυτό θα συμβεί και στην Κρήτη. Δε θα πω κάτι παραπάνω, άλλωστε έχω γράψει για το συνέδριο ξανά, αλλά και εντυπώσεις από το περσινό των Αθηνών. Τι εστί bookcrossing; Έχω γράψει παλιότερα, όμως υπάρχει και το αρκετά καλό ρεπορτάζ της ΕΤ-3, αν βαριέστε τόσο πολύ να διαβάζετε.

Να σημειώσω πως το blog της Μάζωξης είναι εδώ και το twitter της εδώ. Έχω κι εγώ σκοπό να στέλνω updates στο δικό μου λογαριασμό, οπότε γραφτείτε!

Μάριος Τόκας

Πέθανε σήμερα το πρωί, τη μέρα της Ανάστασης, ένας από τους πιο αξιόλογους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, ο Μάριος Τόκας. Ο Κύπριος, γεννημένος το 1954 στη Λεμεσό, συνεργάστηκε με ονόματα όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιάννης Πάριος, η Χάρις Αλεξίου, ο Πασχάλης Τερζής, η Δήμητρα Γαλάνη και έδωσε μεγάλα τραγούδια.

Παρακάτω θα βρείτε μια συλλογή με τα καλύτερά του για download ή απλά να τα ακούσετε. Aς μιλήσουν τα τραγούδια του αντί για μένα...

Συλλογή Μάριος Τόκας

by ~Xingz

Όσο λατρεύω τα Χριστούγεννα, τόσο υπερβολικά βαρετό μου φαίνεται το Πάσχα. Όλη αυτή η θρησκευτικούρα μου τη δίνει, το ομολογώ. Και πολύ κόσμο τον πιάνει μια φάση να μην τους πειράξεις τα ήθη και τα έθιμα. Το μόνο καλό είναι τα κλειστά σχολεία (για τους μαθητές) και τα τσουρέκια (για όλους). Αν και ήθελαν λίγη παραπάνω ζάχαρη τα τελευταία... :-)

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Κουλουράκια!

Έχουμε πει για τα κουλουράκια της μαμάς, δεν έχουμε πει; Αν και technically, είναι τα κουλουράκια που ήταν απόλυτα δημοφιλή όταν οι γονείς μου ήταν ακόμα μωρά. Τα θυμάμαι κι εγώ από μικρός, ήταν ένα από τα πράγματα που μας έδιναν όταν λέγαμε τα κάλαντα και φυσικά δεν τα είχαμε ψηλά στην υπόληψή μας. Είναι όμως τα καλύτερα κουλουράκια που έχω δοκιμάσει και όσο και αν φαντάζει πολύ ξενέρωτο γλύκισμα, I can't help it, I love them! Νομίζω καιρός είναι να δώσω και τη συνταγή.

• 250 γρ. βούτυρο
• 1/2 κιλού ζάχαρη
• 1/2 κιλού γιαούρτι (2%)
• 25 γρ. αμμωνία
• ξύσμα πορτοκαλιού
• 6 αυγά
  
• αλεύρι (6-7 ποτήρια περίπου, θα το αναπτύξουμε παρακάτω, δεν είναι συγκεκριμένο)

Ρίχνουμε όλα τα υλικά μαζί και ζυμώνουμε. Ακριβής ποσότητα αλευριού δεν υπάρχει, ρίχνουμε μέχρι να μην κολλάει στα χέρια το ζυμάρι. Πλάθουμε, κάνουμε τα κουλουράκια, στρώνουμε μια λαδόκολλα στο ταψί μας, τα τοποθετούμε και τα αλείφουμε με τον κρόκο ενός αυγού. Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο, χωρίς χρονικό όριο, απλά τσεκάρουμε να τα δούμε να ροδίζουν. Η συγκεκριμένες ποσότητες είναι αρκετά μεγάλες, μιλάμε για πολλά κουλουράκια, απλά κόψτε τες στη μέση αν θέλετε.

Τα αφήνετε λίγο να κρυώσουν και τα δοκιμάζετε. Στη φωτογραφία είναι πως φαίνονται έτοιμα και ο κρόκος τους έχει δώσει αυτό το χρώμα από πάνω. Ζεστά, είναι ακόμα καλύτερα, σας το εγγυώμαι. Για να έχετε όμως τα best κουλουράκια ever για μέρες, βάλτε τα σε ένα κλειστό σκεύος, ώστε να διατηρούνται μαλακά σα μόλις να τα βγάλατε από το φούρνο...

Υ.Γ Ότι εδώ θα είχα και συνταγή μια μέρα, δεν το φανταζόμουν. Αλλά είπαμε. Αχταρμάς.

Η αλήθεια είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία

Ξεκίνησα να γράφω κάτι γενικόλογο για τη Μακεδονία, γιατί άποψη για το θέμα, αν και έχω, δε θα δείτε στο blog, αλλά αλλιώς μου βγήκε τελικά, πολύ ξεκούρδιστο, σκέψεις μπουρδουκλωμένες, αλλά bear (και όχι bare) with me...

Ξέρετε εκείνους που λένε πως είναι κακό όλοι να έχουν μια άποψη; Πως πρέπει πρώτα να ξέρεις πριν μιλάς; Πολύ σωστό μου φαίνεται. Νομίζω σε όλους, σωστά; Και θα συμφωνήσουμε νομίζω πως οι απόψεις μας, μας ταυτοποιούν σαν ανθρώπους περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο.

Αν κάποιο θέμα λοιπόν δεν το ξέρεις, δεν το έχεις δει από πολλές πλευρές, δεν έχεις εξετάσει την αντιφατικότητα πολλών από αυτές, αν δεν έχεις ακούσει τις γνώμες άλλων γι' αυτό, τότε πως θα μπορέσεις να φτάσεις, όχι απαραίτητα στη σωστή, δε λέω αυτό, αλλά σε μια άποψη που σε ορίζει σαν άνθρωπο; Όλα ωραία και καλά μέχρις εδώ. Όμως πολλές φορές αυτό το "όλοι έχουν μια άποψη" παρερμηνεύεται από κάποιους. Να εξηγηθώ...

Λένε ας πούμε "Πως κρίνει τη ραπ, αφού δεν έχει ακούσει;" και εννοούν "Πως κρίνει τη μουσικάρα μας, αφού δεν έχει ακούσει τα 10.000+ κομμάτια που έχουμε ακούσει εμείς;".

Η ποσότητας της πληροφορίας που λαμβάνουμε για όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας είναι για τον καθένα ξεχωριστή. Αυτό το παίρνω ως δεδομένο πως όλοι το συμμεριζόμαστε. Αν και καμιά φορά χτυπάει άσχημα το για τι και το πως επιλέγει ο καθένας να ενημερωθεί. Όμως αυτό είναι άλλο θέμα, δε θα σταθώ στην ποιότητα καθώς κι αυτό θέμα άποψης είναι.

Η αίσθηση όμως πως κάθε θέμα εμείς το κατέχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό, όχι γενικά από άλλους, αλλά από αυτούς με τους οποίους τυγχάνει σε κάθε περίπτωση να διαφωνούμε, είναι αίσθημα πανανθρώπινο. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να έχει βρει τη χρυσή τομή, να προλαμβάνει δηλαδή τον εαυτό του από το να θεωρήσει μια άλλη γνώμη σαν διαφορετική και όχι σαν λάθος.

Ανθρώπινο γνώρισμα είναι είπαμε και σαν τέτοιο απόλυτα κατανοητό. Αρκεί όλοι να θυμόμαστε πως όσο και να πολεμάμε για τις απόψεις μας (άλλο ανθρώπινο γνώρισμα και δικαίωμα καθενός), αυτές είναι τέτοιες, απόψεις δηλαδή και δεν είναι η αλήθεια. Νομίζω κιόλας πως (αν και το νοιώθω πως βαδίζω σε καθαρά φιλοσοφικά μονοπάτια, αλλά έστω) καμία άποψη δε μπορεί να θεωρείται αλήθεια. Κι ας θυμόμαστε ακόμα, πως αρκετές φορές, η αλήθεια ίσως είναι κάπου στη μέση...

Αν βγάζω νόημα δεν ξέρω. Νομίζω όμως πως αυτό που ήθελα να πω το είπα, σε όποιον εκεί έξω έχει διάθεση να ακούσει και αυτό το point of view.