WTF?

Καταρχάς ας εξηγήσω πως είναι το Σπίτι μου, εδώ στη Θεσσαλονίκη. Είναι σε μια πολυκατοικία, ok; Στον όροφο μου, δεξιά, μια πόρτα. Εξωτερική. Μέσα από αυτή, ένας διάδρομος και 4 αριθμημένες πόρτες. Το νούμερο 2 είμαι εγώ. Στούντιο. Και τα άλλα 3, μικρά είναι, αλλά εγώ είμαι το μικρότερο. Κατανοητά όλα αυτά;

Έχω βγει σήμερα για ψώνια και καφέ. Γυρνάω, λέω να φάω και κάτι, να κάτσω, να αράξω, θέλω να δω και τους Φακέλους που κατέβασα προχτές. Έχουμε και ταξίδι αύριο. Και ανεβαίνω για το σπίτι, βγάζω στην σκάλα τα κλειδιά και ανεβαίνοντας αντικρίζω τον κακό χαμό. Εξωτερική πόρτα ορθάνοιχτη, ροκανίδια, κλειδαριές χύμα και τις 4 πόρτες ξαπλωτές!

Προτού πάθω πανικό νασου ο ιδιοκτήτης και των 4 διαμερισμάτων: "Αλλάζουμε τις πόρτες για να μπουν νέες κλειδαριές ασφαλείας, δε σε πήρε τηλέφωνο η Κατερίνα (βοηθός-υπεύθυνη για όλα); Δε θα ήσουν σπίτι, ε;". "Όχι, δεν ήμουν βρε τρόμπα, ορθάνοιχτο δεν είναι το σπίτι; Αφού έβγαλες την πόρτα, με είδες πουθενά μέσα; 1 δωμάτιο είναι το γαμημένο, που λες να κρύφτηκα; Κινητό δεν είχα να με πάρεις;". Δεν του τα είπα. Έπρεπε όμως.

Τέλος πάντων, αντιπαρέρχομαι τον εκνευρισμό. Κάνουν τη δουλειά τους για καμιά ώρα, βάζουν πόρτα, βάζουν και την κλειδαριά. Δεν έδωσα καμία σημασία. Ξύνανε, ροκανίζανε, χτυπούσαν, πελεκούσαν, εγώ τίποτα. Σε κάποια φάση με φωνάζει ο τεχνικός. "Το κλειδί", λέω από μέσα μου. "Η κάρτα", λέει αυτός και μου πασάρει μια πιστωτική στο χέρι. Νόμιζα πως ήμουν για ψώνια. Αφού άρχισα να σκέφτομαι τι θα πρωτοπάρω από το Amazon, που λόγω έλλειψης κάρτας, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

"Μπαίνει έτσι", μου λέει, "με το τσιπάκι πάνω". "Πάει το Gift Box με όλες τις σεζόν από τα Friends", σκέφτηκα, "τηλεκάρτα είναι τελικά". Μου έδειξε και έφυγε. Το φωτάκι πάνω από την υποδοχή της κάρτας αναβόσβηνε και δε μου είπε γιατί. Έτσι πρέπει να κάνει;

Τέλος πάντων, είμαι πλέον περήφανος κάτοχος ενός κλειδιού-κάρτας για το σπίτι μου. Νοιώθω σα σε ξενοδοχείο, τέτοιες δίνουν κι εκεί. Αφού φοβάμαι πως όταν θα μπαίνω μέσα, θα πρέπει να τη βάζω κι αλλού για να ανάβουν τα φώτα...