Νιότη...

Είχα μια έμπνευση της στιγμής το μεσημέρι και έγραψα το παρακάτω κειμενάκι. Μου βγήκε αρκετά ασύνδετο, κάπως σκόρπιο, αλλά είπα να το βάλω εδώ για να αποδείξω σε κάποιους που πρόσφατα είπαν ότι γράφω καλά πως ήταν απλά τυχαίο. :-)


Δυο παιδιά, σε ένα ποδήλατο, κάτω απ'τη βροχή...

Αυτό βλέπω τώρα κάτω απ'το παράθυρό μου. Δεν είναι περίεργο; Όλοι είναι μέσα, τους ακούω να γελάνε κι εγώ εδώ, αγναντεύω τη βροχή.

Η γυναίκα του γιού μου μου ετοίμασε μια έκπληξη για τα γενέθλιά μου. Συγκέντρωσε όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους. Σκέφτηκε πως στα 60 μου θα θέλω να περάσω μια ολόκληρη μέρα μαζί τους. Χαίρομαι που το μοναχοπαίδι μου βρήκε την Άννα. Άλλωστε θα μπορούσαν να βγουν τόσο γλυκές εγγονούλες αλλιώς; Είναι κι αυτές μέσα, ταλαιπωρούν τη γιαγιά τους. Οι καλοί μου φίλοι είναι όλοι σχεδόν εδώ.

Λείπει ο Σταύρος βέβαια, ο αδερφός μου. Μιλήσαμε όμως στο τηλέφωνο πριν λίγο και με κάλεσε στο Βερολίνο να με φιλοξενήσει. Έχω πάνω από 2 χρόνια να τον δω και σκέφτομαι να πάω, αλλά ίσως μόνο τον Ιούλιο, όταν η ανιψιά του με τον άντρα της θα έχουν φύγει για διακοπές. Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους, αλλά σίγουρα θα ήμαστε καλύτερα μόνο οι δυο μας στο σπίτι.

Να'τα ξανά τα παιδιά στο ποδήλατο. Χαίρονται τη βροχή. Μήπως είναι μελαγχολία αυτό που με έχει πιάσει; Όλη μου τη ζωή την έζησα καλά. Ήμουν θετικός άνθρωπος κι ας μην πήγαιναν πάντα τα πράγματα όπως τα ήθελα. Και σήμερα δεν τα έχω παρατήσει. Ταξιδεύω, μεγαλώνω τα εγγόνια μου, δεν μένω μπροστά σε μια τηλεόραση και μέσα σε ένα καφενείο όπως πολλοί της ηλικίας μου. Διαβάζω, πηγαίνω στο κινηματογράφο, έχω ενδιαφέροντα, δεν πασχίζω να γεμίσω τις ώρες της μέρας μου.

Και όλα αυτά μαζί με τη συντροφιά μου. Την Αλίκη. Που χωρίς αυτήν, όλα θα ήταν αλλιώς. Είναι η ζωή μου, πραγματικά. Μου έχει δώσει τις μεγαλύτερες χαρές. Την παντρεύτηκα στα 26 μου και τη γνωρίζω από τα 11 μου. Περάσαμε πολλά και ήμασταν καιρό μακριά πριν έρθει η ώρα να παντρευτούμε.

Θυμάμαι όταν πρωτογνωριστήκαμε. Καλοκαίρι, στη Χαλκιδική. Ήμουν ο πρώτος φίλος που έκανε. Δεν ήταν εύκολο γι'αυτήν, ο μπαμπάς της μόλις είχε προσληφθεί σε μια εταιρία και έφυγαν από την Ξάνθη που έμεναν. Έχασε τους φίλους της, το περιβάλλον της. Δέσαμε αμέσως. Παίζαμε μαζί συνέχεια. Όμορφο καλοκαίρι. Πλάκα που είχαμε! Δε μας ένοιαζε τίποτα.

Σα να δυνάμωσε λιγάκι η βροχή. Ίσως πρέπει να πω στα παιδιά στο δρόμο να πάνε σπίτι τους, να μη βρέχονται. Μπα, όχι. Νομίζω πρέπει να πάω και μέσα, θα με ψάχνουν. Θέλω να τους δω και να μιλήσω με όλους. Είμαι και ο λόγος που γίνεται όλο αυτό, έτσι δεν είναι;

Αλλά τώρα ξέρω τι με έχει πιάσει. Ξέρω τι μου λείπει. Τη θυμάμαι την εικόνα καθαρά. Εγώ μπροστά να κάνω γρήγορα πετάλι και πίσω η Αλίκη. Και οι δυο μούσκεμα, τέλος εκείνου του πρώτου καλοκαιριού...

Δυο παιδιά, σε ένα ποδήλατο, κάτω απ'τη βροχή...