Μιχάλης και Γεωργία

Η Γεωργία τρόμαξε. Ήταν η πρώτη φορά που ο Μιχάλης της μιλούσε άσχημα και μάλιστα στο δρόμο, με τους περαστικούς να τους κοιτάνε. "Γιατί ήρθες μαζί μου τελικά; Για συμπαράσταση ή για να με κάνεις να αισθανθώ χειρότερα;" της έλεγε ο Μιχάλης κι εκείνη έριχνε κλεφτές ματιές σε όσους περνούσαν δίπλα της, να δει και να καταλάβει τι σκέφτονται, αν κουνάν το κεφάλι με συμπόνια, αν την κρίνουν που δεν του απαντά, να διαβάσει τις δικές τους σκέψεις για ό,τι συμβαίνει στην ίδια.

Πάντα ντροπαλή, πάντα με το μυαλό της έφτιαχνε σενάρια στο τι σκέφτονται οι άλλοι γι' αυτήν. Και πάντα πίσω από το Μιχάλη. Έτσι βρέθηκε και στην πόλη. Ο Μιχάλης, ευέξαπτος και με έντονη προσωπικότητα, γεμάτος ενέργεια και μονίμως ανικανοποίητος, λάτρευε τη Γεωργία. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που τον έκανε να φέρεται διαφορετικά, του έβγαζε πάντα τον καλύτερο χαρακτήρα μέσα του. Γι' αυτό και την πήρε μαζί του στη συνέντευξη για δουλειά που είχε.

Άνεργος για αρκετούς μήνες και με την υπομονή του να εξαντλείται, ο Μιχάλης είχε αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του για τα πράγματα που τον ευχαριστούσαν. Με τα οικονομικά του να στενεύουν και το επίδομα ανεργίας να έχει τελειώσει, βρέθηκε να κοιτάζει αγγελίες, να μιλάει με γνωστούς και φίλους, να έχει γίνει μόνιμος πελάτης του ΟΑΕΔ και τίποτα από αυτά να μη φέρνει αποτέλεσμα. Οι σκέψεις του γύριζαν όλο και συχνότερα στη δύσκολη θέση που βρισκόταν, η διάθεση του ανέβαινε με κόπο και η σχέση του με τη Γεωργία δεν έβγαινε ακριβώς αλώβητη από όλο αυτό.

Όμως δεν της είχε μιλήσει ποτέ έτσι. Του είχε φανεί καλή ιδέα να πάνε μαζί από την προηγούμενη μέρα στην πόλη, να κάνουν μια βόλτα και να μείνουν το βράδυ σε έναν παλιό του συμφοιτητή. Να ξεφύγουν λίγο από τις παραστάσεις που όλο και περισσότερο έστρεφαν αυτόν μέσα στον εαυτό του και τη Γεωργία λιγάκι πιο μακριά του. Το ίδιο κι εκείνη, της άρεσε που τη σκέφτηκε. Ήδη είχε αποφασίσει πως αν αυτός πήγαινε για δουλειά σε άλλη πόλη, ακόμη και στην άκρη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό, θα τον ακολουθούσε. Μόνο μαζί του αισθανόταν ασφάλεια.

"Εξαιτίας σου τα πήγα σκατά. Από την ώρα που ξεκινήσαμε με αγχώνεις παραπάνω.", συνέχισε ο Μιχάλης κι εκείνη δεν είπε τίποτα. Είχαν φτάσει πια έξω από το σταθμό των λεωφορείων. "Δε μιλάς ε; Ποτέ δε μιλάς.", της είπε και μπήκε στο δροσερό χώρο των ΚΤΕΛ. Δίπλα του η Γεωργία άρχισε να κλαίει. Δεν ήταν τα λόγια που έλεγε, ήταν ο τόνος της φωνής του, σα να είχε φύγει όλη η αγάπη του γι' αυτήν και στη θέση της να είχε μείνει μόνο πόνος και αδιαφορία.

Από την άλλη πλευρά του σταθμού ακούστηκαν τα δυνατά γέλια μιας μικρής ομάδας παιδιών. "Λυκειόπαιδα, σίγουρα θα γελάνε με καμιά χοντράδα, βλαμμένα", σκέφτηκε ο Μιχάλης. Ο ήχος του γέλιου τους τον ταρακούνησε, ήταν ένας ήχος πολύ μακρυά από κει που βρισκόταν ο ίδιος, η διάθεσή του και η ζωή του αυτή τη στιγμή.

Η Γεωργία έφυγε από κοντά του. Όσο την έβλεπε να κατευθύνεται προς το κυλικείο και να μπαίνει πίσω από ένα νέο παλικαράκι, όχι μεγαλύτερο από τη μικρή παρέα που φώναζε τώρα ακόμα πιο δυνατά, βγάζοντας από την τσάντα της χρήματα για να πληρώσει τα χαρτομάντιλα που θα ζητούσε για να σβήσει από το πρόσωπό της τα δάκρυα που συνέχιζαν να τρέχουν, είπε "γαμημένα κωλόπαιδα" και προχώρησε προς το εκδοτήριο των εισιτηρίων.