Θέλω να μοιραστώ έναν προβληματισμό μαζί σας. Σήμερα άνοιξε εδώ στα μέρη μου ένα κατάστημα μιας πολύ γνωστής στη Βόρεια Ελλάδα αλυσίδας σουπερμάρκετ. Το νέο μαγαζί, υπερδιπλάσιο σε μέγεθος από τον ανταγωνιστή του στην πόλη (κι αυτός μεγάλος παίκτης στη Βόρεια Ελλάδα) και μοναδικό ουσιαστικά σουπερμάρκετ στην πόλη τα τελευταία 5 χρόνια, χτίστηκε σε χρόνο ρεκόρ και με το άνοιγμά του σήμερα προσέφερε στους πελάτες του πολλά freebies και δωράκια.
Για μένα θα ήταν ένα γεγονός παντελώς αδιάφορο σε μια άλλη περίπτωση, αλλά με βάση τις παρούσες συνθήκες το χάρηκα μιας και πλέον θα υπήρχε ανταγωνισμός και θα πέσουν κάπως οι τιμές και στο παλιό κατάστημα.
Για τους δικούς μου όμως, όπως και για ένα (τρομακτικά ίσως) μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας, το γεγονός των εγκαινίων ήρθε στο επίκεντρο της. Και αυτό μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις...
Καταρχάς, γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είναι καταναλωτική μανία όπως ίσως κάποιοι να νομίζουν. Ξέρω την οικογένειά μου και μπορώ να διακρίνω πότε καταλαμβάνεται από τέτοια ένστικτα και αυτή η περίπτωση δεν ήταν τέτοια. Μετά από σκέψη, κατέληξα στο ότι αυτό που συμβαίνει είναι πως οι άνθρωποι εδώ προσπαθούν να βρουν οτιδήποτε που να αναταράζει ευχάριστα τη ρουτίνα τους. Πιάνονται και μεγαλοποιούν την όποια ευκαιρία τους προσφέρεται να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους.
Γι' αυτούς, το άνοιγμα ενός σουπερμάρκετ είναι είδηση. Όχι επειδή θα έχουν πιθανώς την "τύχη" να αγοράσουν κάτι που εδώ δεν υπάρχει (πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό 70 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη;) και να χαρούν με αυτό το υλικό αντικείμενο, η χαρά τους δεν είναι οι δυνατότητες που αποκτούν με το νέο κατάστημα που ανοίγει (όπως πχ σκέφτηκα εγώ), αλλά το ίδιο το νέο κατάστημα που ανοίγει.
Ακολούθως, η συλλογιστική αυτή με οδήγησε στο να αναρωτηθώ εγώ πως αισθάνομαι με αυτήν τη "χαρά" των δικών μου και των υπολοίπων ντόπιων. Σίγουρα δε μου αρέσει και σίγουρα δε με ενοχλεί, αλλά δεν είμαι αδιάφορος προς αυτήν. Ίσως το μόνο κομμάτι που με ενοχλεί πραγματικά είναι η εξίσωση στο μυαλό μερικών, των εγκαινίων του νέου Ανοιχτού Θεάτρου τον περασμένο Ιούλιο με τα εγκαίνια ενός σουπερμάρκετ, αλλά τη θεωρώ πραγματικά αντανακλαστική ισοπέδωση και δεν της δίνω μεγαλύτερη σημασία.
Νομίζω πως τελικά αισθάνομαι την όλη φάση σαν κάτι το "χωριάτικο", αλλά όχι με την κακή έννοια της λέξης. Καλοπροαίρετη και παιχνιδιάρικα αφελής, η χαρά τους δε με κάνει να ντρέπομαι ή να θυμώνω. Απλά μου δίνει την ευκαιρία να καταλάβω πόσο μακριά από τον τόπο αυτό βρίσκομαι και, για να είμαι ειλικρινής, από έφηβος βρισκόμουν.
Κάτι που με οδηγεί στο τελευταίο κομμάτι των ειρμών μου: Πως κάποια τέτοια πράγματα όπως σήμερα, κάνουν τις διαφορές μου με τους συμπολίτες μου πραγματικά χειροπιαστές. Νοιώθω πως τις έχω ακριβώς μπροστά μου και αν απλώσω το χέρι μου θα τις αγγίξω.
Ίσως επειδή έχω ζήσει εκτός της πόλης; Ίσως επειδή έχω ζήσει κάτι διαφορετικό; Ίσως επειδή δεν αρκούμαι στο εδώ; Δεν ξέρω, όμως είναι τόσο σημαντική μέσα στην απλότητά της η διαφορά που έζησα σήμερα, που δε θα με έπαιρνε να την αγνοήσω. Ή ίσως πάλι, να μην υπήρχε διαφορά, αν μπορούσα να την αγνοήσω...
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
9 μέρες στο Εδιμβούργο
Έχω αποφασίσει πως δε θα γράψω πολλά πράγματα. Αισθάνομαι κάπως ότι αν τα γράψω όλα θα μου φανούν πολλά και αυτό θα με αποτρέψει από το να ξαναπάω. Αλλά το έχω αποφασίσει να ξαναπάω για το Edinburgh Festival τον Αύγουστο. Έτσι θα σας πω λίγα λόγια και καλά. Ακόμη, στο Flickr υπάρχουν πολλές φωτογραφίες να δείτε...
Όμως οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετές για να γνωρίσετε την ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας της Σκωτίας. Τα παλιά και εντελώς gothic κτήρια της, οι δεκάδες pubs, οι πολλές διαφορετικές γλώσσες και εθνικότητες των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους μεγάλους της δρόμους φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο σκηνικό. Τόσο που υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δε βρίσκεσαι σε μια πόλη της πραγματικότητας αλλά κάποιου ονείρου...
Επισκέφτηκα μερικά από τα δωρεάν μουσεία τους. Τη National Gallery που ακόμα και με τις εργασίες που γίνονταν εκεί τη μέρα που πήγαμε, υπήρχε κομμάτι ανοιχτό για το κοινό, δε σε έδιωχναν. Το τεράστιο National Museum of Scotland που περιελάμβανε πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα και δεν το είδα ολόκληρο (είπαμε, κρατάω για την επόμενη φορά) και ενθουσιάστηκα με το καταπληκτικό Museum of Childhood που το περίμενα αρκετά μικρότερο και όμως είχε απίστευτο πλήθος παιχνιδιών και άλλων πραγμάτων που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά μέχρι και τον 19ο αιώνα.
Έφαγα παραδοσιακό πρωινό με haggis, αυγό, λουκάνικο, φασόλια, ντομάτα, μανιτάρια, black pudding, potato scone, μπέικον, hash browns, τσάι και φέτες τοστ με βούτυρο, τα κλασσικά fish and chips και φυσικά Deep-Fried Mars Bar!
Τρόμαξα με τις τιμές στα λαχανικά, στο νεκροταφείο Greyfriars Kirkyard με τις διάσπαρτες νεκροκεφαλές και τον τάφο του Greyfriars Bobby και με τα ασθενοφόρα που περνούσαν (κυριολεκτικά) κάθε 20 λεπτά!
Εξάσκησα την υψηλή τέχνη του shopping στις μεγάλες οδούς της πόλης, την Princes Street στη New Town, ανάμεσα από τα πολλά έργα για το νέο τραμ της πόλης που θα είναι έτοιμο το 2011 και το Royal Mile της Old Town, μήκους ακριβώς ενός μιλίου, όπως λέει και το όνομα του, που αποτελείται από τις οδούς Castle Esplanade, Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand. Εκεί...
Αγόρασα δώρα, δώρα, δώρα και δώρα. Ακόμη, μια κούπα του Nightmare Before Christmas από το Disney Store, ταρτάν κασκόλ, μερικές Nessie και πολλά χαζουλοειδή μικροπραγματάκια.
Έκανα sightseeing στο επιβλητικό Scott Monument, στον υπέροχο και χαλαρωτικό Royal Botanic Garden με τα σκιουράκια να τρέχουν γύρω μας, αλλά κυρίως σε όλη την πόλη, αφού δε χόρταινα να βλέπω τα μοναδικά κτήρια που είναι παντού! Εκκλησίες, σπίτια ή γραφεία, τα κτήρια της πόλης σκίζουν!
Μπήκα στο Scottish Parliament, που πρωτολειτούργησε το 1999, νομοθετεί αποκλειστικά για τη Σκωτία και έχει υψηλή αρμοδιότητα σε πάρα πολλά θέματα, στα μεγάλα και με πολλές προσφορές βιβλιοπωλεία Waterstones και Blackwell και στην πιο "τουριστική" pub του Εδιμβούργου, το The World's End.
Είδα Σκωτσέζους με kilt να παίζουν γκάιντα στους δρόμους, πάρα πολύ κόσμο να φοράει poppy στο πέτο και την τελετή για τη Remembrance Day, το πόσο ευγενικοί είναι όλοι και υπέροχους νυχτερινούς φωτισμούς σε όλα τα κτήρια.
Λάτρεψα τα πάρα πολλά charity shops, ειδικά στην Nicolson Street και πήρα πολλά βιβλία σε γελοίες τιμές μέχρι να τιγκάρει η βαλίτσα, τα κουτιά στα dvdάδικα που ανοίγεις και ρίχνεις το dvd στην επιστροφή για να μη χάνεις χρόνο μέσα στο μαγαζί και τα μαγαζάκια με τα Χριστουγεννιάτικα όλο το χρόνο (The Nutcracker Christmas Shop και The Christmas Shop).
Διάβασα πολλές πινακίδες και στα Γαελικά, το περιοδικό The List, την εφημερίδα The Scotsman, τα σπουδαστικά The Journal, Student, το πολύ καλό περιοδικάκι των Tesco και οποιοδήποτε άλλο free press ή φυλλάδιο βρισκόταν μπροστά μου.
Άκουσα όλον τον κόσμο να λέει βγαίνοντας "Thanks" και "Cheers" στο οδηγό των λεωφορείων, τις γιαγιάδες να μιλάνε ήρεμα και στρωτά και τις αγάπησα πολύ και περίπου 15-20 διαφορετικές γλώσσες σε ολόκληρη την πόλη!
Δοκίμασα κεμπάπ από τον Σύριο του Palmyra Pizza, τσάι με γάλα στο The Elephant House, το καφέ που η J.K.Rowling έγραψε τον πρώτο Happy Potter και muffins με Maltesers από το Choco-Latte. Μμμμ...
Ανακάλυψα τη μοναδική θέα από την κορυφή του National Museum of Scotland, το Paper Tiger, must shopping point για δώρα και πως ο τοπικός γυναικείος πληθυσμός δεν είναι καθόλου όμορφος!
Η πόλη με μάγεψε και δε μπορώ να περιμένω να ξαναπάω...
Όμως οι φωτογραφίες δεν είναι αρκετές για να γνωρίσετε την ατμόσφαιρα της πρωτεύουσας της Σκωτίας. Τα παλιά και εντελώς gothic κτήρια της, οι δεκάδες pubs, οι πολλές διαφορετικές γλώσσες και εθνικότητες των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους μεγάλους της δρόμους φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο σκηνικό. Τόσο που υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως δε βρίσκεσαι σε μια πόλη της πραγματικότητας αλλά κάποιου ονείρου...
Επισκέφτηκα μερικά από τα δωρεάν μουσεία τους. Τη National Gallery που ακόμα και με τις εργασίες που γίνονταν εκεί τη μέρα που πήγαμε, υπήρχε κομμάτι ανοιχτό για το κοινό, δε σε έδιωχναν. Το τεράστιο National Museum of Scotland που περιελάμβανε πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα και δεν το είδα ολόκληρο (είπαμε, κρατάω για την επόμενη φορά) και ενθουσιάστηκα με το καταπληκτικό Museum of Childhood που το περίμενα αρκετά μικρότερο και όμως είχε απίστευτο πλήθος παιχνιδιών και άλλων πραγμάτων που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά μέχρι και τον 19ο αιώνα.
Έφαγα παραδοσιακό πρωινό με haggis, αυγό, λουκάνικο, φασόλια, ντομάτα, μανιτάρια, black pudding, potato scone, μπέικον, hash browns, τσάι και φέτες τοστ με βούτυρο, τα κλασσικά fish and chips και φυσικά Deep-Fried Mars Bar!
Τρόμαξα με τις τιμές στα λαχανικά, στο νεκροταφείο Greyfriars Kirkyard με τις διάσπαρτες νεκροκεφαλές και τον τάφο του Greyfriars Bobby και με τα ασθενοφόρα που περνούσαν (κυριολεκτικά) κάθε 20 λεπτά!
Εξάσκησα την υψηλή τέχνη του shopping στις μεγάλες οδούς της πόλης, την Princes Street στη New Town, ανάμεσα από τα πολλά έργα για το νέο τραμ της πόλης που θα είναι έτοιμο το 2011 και το Royal Mile της Old Town, μήκους ακριβώς ενός μιλίου, όπως λέει και το όνομα του, που αποτελείται από τις οδούς Castle Esplanade, Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand. Εκεί...
Αγόρασα δώρα, δώρα, δώρα και δώρα. Ακόμη, μια κούπα του Nightmare Before Christmas από το Disney Store, ταρτάν κασκόλ, μερικές Nessie και πολλά χαζουλοειδή μικροπραγματάκια.
Έκανα sightseeing στο επιβλητικό Scott Monument, στον υπέροχο και χαλαρωτικό Royal Botanic Garden με τα σκιουράκια να τρέχουν γύρω μας, αλλά κυρίως σε όλη την πόλη, αφού δε χόρταινα να βλέπω τα μοναδικά κτήρια που είναι παντού! Εκκλησίες, σπίτια ή γραφεία, τα κτήρια της πόλης σκίζουν!
Μπήκα στο Scottish Parliament, που πρωτολειτούργησε το 1999, νομοθετεί αποκλειστικά για τη Σκωτία και έχει υψηλή αρμοδιότητα σε πάρα πολλά θέματα, στα μεγάλα και με πολλές προσφορές βιβλιοπωλεία Waterstones και Blackwell και στην πιο "τουριστική" pub του Εδιμβούργου, το The World's End.
Είδα Σκωτσέζους με kilt να παίζουν γκάιντα στους δρόμους, πάρα πολύ κόσμο να φοράει poppy στο πέτο και την τελετή για τη Remembrance Day, το πόσο ευγενικοί είναι όλοι και υπέροχους νυχτερινούς φωτισμούς σε όλα τα κτήρια.
Λάτρεψα τα πάρα πολλά charity shops, ειδικά στην Nicolson Street και πήρα πολλά βιβλία σε γελοίες τιμές μέχρι να τιγκάρει η βαλίτσα, τα κουτιά στα dvdάδικα που ανοίγεις και ρίχνεις το dvd στην επιστροφή για να μη χάνεις χρόνο μέσα στο μαγαζί και τα μαγαζάκια με τα Χριστουγεννιάτικα όλο το χρόνο (The Nutcracker Christmas Shop και The Christmas Shop).
Διάβασα πολλές πινακίδες και στα Γαελικά, το περιοδικό The List, την εφημερίδα The Scotsman, τα σπουδαστικά The Journal, Student, το πολύ καλό περιοδικάκι των Tesco και οποιοδήποτε άλλο free press ή φυλλάδιο βρισκόταν μπροστά μου.
Άκουσα όλον τον κόσμο να λέει βγαίνοντας "Thanks" και "Cheers" στο οδηγό των λεωφορείων, τις γιαγιάδες να μιλάνε ήρεμα και στρωτά και τις αγάπησα πολύ και περίπου 15-20 διαφορετικές γλώσσες σε ολόκληρη την πόλη!
Δοκίμασα κεμπάπ από τον Σύριο του Palmyra Pizza, τσάι με γάλα στο The Elephant House, το καφέ που η J.K.Rowling έγραψε τον πρώτο Happy Potter και muffins με Maltesers από το Choco-Latte. Μμμμ...
Ανακάλυψα τη μοναδική θέα από την κορυφή του National Museum of Scotland, το Paper Tiger, must shopping point για δώρα και πως ο τοπικός γυναικείος πληθυσμός δεν είναι καθόλου όμορφος!
Η πόλη με μάγεψε και δε μπορώ να περιμένω να ξαναπάω...
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Απολογισμός
- 10 μέρες
- 7 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον και Αλέξανδρος)
- 2 σπίτια
- Πολλά τηλέφωνα και μηνύματα
- Πολλοί καφέδες
- Λίγος ύπνος
- Πολλοί φίλοι
- Πολλές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους
- Πολλές τσίχλες
- 1 μπουκαλάκι νερό (που γέμιζε και ξαναγέμιζε)
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (και 1 catch)
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη)
- 11 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- 1 κατάλογος 49ου ΦΚΘ (ο 3ος στη σειρά) και 1 τσάντα (σκυλί, άντεξε τα πάντα) από το gift shop του Φεστιβάλ
- 1 ετήσια CineΚάρταf- 36 ταινίες (+ 2 μικρού μήκους + η τριλογία του Terence Davies που είναι 3 μικρού μήκους μαζί) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.44, όσο ακριβώς και ο μέσος μου όρος στο Flixster μετά από 628 βαθμολογήσεις...
- 3 από αυτές με βαθμό 4/5:
Όμως το μεγαλύτερο αρνητικό για μένα ήταν η κλάψα και η γκρίνια του φιλοθεάμωνος κοινού. Έχω και παραδείγματα, αλλά δε θα κάτσω να τα γράψω. Είναι χαρούμενο post τούτο δω.
Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες, αλλά και το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες στο λιμάνι, που έτσι και άνοιγε παίρναμε τα παλτά και τα γάντια από το κρύο. Μεγαλύτερη οργάνωση στις ουρές για τις αίθουσες, αλλά και τεχνικά προβλήματα σε ταινίες ακόμα (αν και όχι ολόκληρες ακυρώσεις ταινιών όπως πέρσι). Περισσότερη ταχύτητα σε τηλεφωνικές κρατήσεις και στο booth στην Αριστοτέλους, αλλά και το θέμα με το Τελλόγλειο (αλήθεια, τι έγινε εκεί;). Site και πρόγραμμα για το Φεστιβάλ νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, αλλά και 40% πάνω η τιμή στα μεμονωμένα εισιτήρια και 33% στην ετήσια κάρτα.
Συνολικά είμαι πιο ευχαριστημένος φέτος απ' ότι πέρσι όσων αφορά το Φεστιβάλ. Και σίγουρα θα είμαι εκεί και στο επόμενο. Γιατί μου προσφέρει ταινίες με το τσουβάλι κι εγώ γουστάρω να βλέπω ταινίες και γιατί μου προσφέρει μια ατμόσφαιρα μοναδική, που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλη εκδήλωση που έχω παρεβρεθεί στην Ελλάδα...
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει κι άλλος, αλλά για 3η (νομίζω) χρονιά ο Winter Academy γράφει ένα χρονικό για το Φεστιβάλ και το διανθίζει με "μια σειρά 49 τραγουδιών, παλιών και καινούργιων, σχετικών και μή με το Φεστιβάλ". Διαβάστε τον, είδε κυρίως ταινίες που δεν είδα εγώ και άρα προσφέρει μια συμπληρωματική ματιά στις ταινίες του Φεστιβάλ. Η σειρά των post του είναι εδώ. :-)
- 7 αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον και Αλέξανδρος)
- 2 σπίτια
- Πολλά τηλέφωνα και μηνύματα
- Πολλοί καφέδες
- Λίγος ύπνος
- Πολλοί φίλοι
- Πολλές επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους
- Πολλές τσίχλες
- 1 μπουκαλάκι νερό (που γέμιζε και ξαναγέμιζε)
- Μερικές απελευθερώσεις βιβλίων (και 1 catch)
- Δεκάδες free press (τα περισσότερα με άθλια αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη)
- 11 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must καθημερινές ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- 1 κατάλογος 49ου ΦΚΘ (ο 3ος στη σειρά) και 1 τσάντα (σκυλί, άντεξε τα πάντα) από το gift shop του Φεστιβάλ
- 1 ετήσια CineΚάρταf- 36 ταινίες (+ 2 μικρού μήκους + η τριλογία του Terence Davies που είναι 3 μικρού μήκους μαζί) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.44, όσο ακριβώς και ο μέσος μου όρος στο Flixster μετά από 628 βαθμολογήσεις...
- 3 από αυτές με βαθμό 4/5:
- Disco Ormene (Ο εύθυμος Μπάρι και οι ντισκοσκώληκες).
Ευφυέστατο animation από τη Δανία με αρκετά ενήλικο χιούμορ και μπόλικη δόση τρέλας. Ξετρελάθηκα με την ταινία, είναι νομίζω η μεγαλύτερη ανακάλυψη για μένα στο Φεστιβάλ. Θέλω να τη βρω και να την ξαναδώ σίγουρα.
- Achilles to kame (Ο Αχιλλέας και η χελώνα).
Η νέα ταινία του Takeshi Kitano πραγματικά τα έσπαγε! Αποδόμηση του τι και πως είναι σήμερα η τέχνη, του που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν προσπαθεί να επιτύχει αλλά και αυτοαναφορικά σχόλια του Kitano και στην ιδιότητά του ως ζωγράφου. Φυσικά, τη "λέει" και σε όσους τον κατηγορούν για υπερβολική βία στις ταινίες του.
- Το βουνό μπροστά. Σχεδόν με ενθουσίασε η ταινία. Εγώ με τις ελληνικές ταινίες έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας εδώ και χρόνια, αλλά εδώ είδα μια ταινία που το είχε το θέμα της, που προσπάθησε, που οι ερμηνείες της ήταν όλες άνω του μετρίου, πραγματικά σπάνιο για ελληνική ταινία, που έδωσε μια άλλη (και πολύ ολοκληρωμένη) οπτική γωνία στις σχέσεις των Αλβανών με τους Έλληνες.
- La Promesse (Η υπόσχεση). Οι Dardenne πραγματικά μπορούν να δώσουν ξεχωριστές ταινίες και αυτή ήταν μια από αυτές. Η μετανάστευση, οι τύψεις, η σχέση πατέρα-γιού εκτίθενται με μοναδικό τρόπο στην οθόνη.
- Linha de Passe (Οριακή γραμμή). Η τελευταία ταινία του Walter Sales μιλάει για το όνειρο κάθε Βραζιλιάνου... Να γίνει ποδοσφαιριστής. Αποφεύγει κλισέ και δίνει το στίγμα της Βραζιλίας της σημερινής εποχής εύστοχα όπως πάντα.
- Vals im Bashir (Βαλς με τον Μπασίρ). Ένα μοναδικής έντασης animation ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς.
- Megane (Τα γυαλιά).
Η πιο χαλαρή ταινία του Φεστιβάλ ίσως. Γλυκιά, με πανέξυπνο και λεπτό χιούμορ, μια απλή ιστορία για την αξία του να ξεφεύγει που και που κάποιος από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και να παίρνει χρόνο για τον εαυτό του.
- Nokta (Τελεία). Μέσα από μια ψευδαίσθηση μονοπλάνου, η ταινία κινείται μεταξύ της διάπραξης ενός εγκλήματος στο παρελθόν και της προσπάθειας εξιλέωσης του θύτη στο παρόν. Συνδετικός κρίκος όλων, η καλλιγραφία.
- Venkovský ucitel (Ο δάσκαλος του χωριού). Η ομοφυλοφιλία ως ταμπού, στη ζωή ενός δασκάλου. Όμορφα φτιαγμένη και με πολύ to-the-character ερμηνείες ταινία από την Τσεχία.
- Stella (Με λένε Στέλλα). Η μικρή Στέλλα ανακαλύπτει τον κόσμο που έχει χάσει εξαιτίας της παραμέλησης της από τους γονείς της, μέσα από βιβλία και δίσκους που έρχονται στα χέρια της μέσω της νέας της φίλης. Η πολύ γλυκιά και ταλαντούχα πρωταγωνίστρια σε καθηλώνει με την απλή ερμηνεία της και η ιστορία ξετυλίγεται πολύ ωραία.
Όμως το μεγαλύτερο αρνητικό για μένα ήταν η κλάψα και η γκρίνια του φιλοθεάμωνος κοινού. Έχω και παραδείγματα, αλλά δε θα κάτσω να τα γράψω. Είναι χαρούμενο post τούτο δω.
Είδα ακόμα: Γεμάτες αίθουσες, αλλά και το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες στο λιμάνι, που έτσι και άνοιγε παίρναμε τα παλτά και τα γάντια από το κρύο. Μεγαλύτερη οργάνωση στις ουρές για τις αίθουσες, αλλά και τεχνικά προβλήματα σε ταινίες ακόμα (αν και όχι ολόκληρες ακυρώσεις ταινιών όπως πέρσι). Περισσότερη ταχύτητα σε τηλεφωνικές κρατήσεις και στο booth στην Αριστοτέλους, αλλά και το θέμα με το Τελλόγλειο (αλήθεια, τι έγινε εκεί;). Site και πρόγραμμα για το Φεστιβάλ νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, αλλά και 40% πάνω η τιμή στα μεμονωμένα εισιτήρια και 33% στην ετήσια κάρτα.
Συνολικά είμαι πιο ευχαριστημένος φέτος απ' ότι πέρσι όσων αφορά το Φεστιβάλ. Και σίγουρα θα είμαι εκεί και στο επόμενο. Γιατί μου προσφέρει ταινίες με το τσουβάλι κι εγώ γουστάρω να βλέπω ταινίες και γιατί μου προσφέρει μια ατμόσφαιρα μοναδική, που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλη εκδήλωση που έχω παρεβρεθεί στην Ελλάδα...
Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τώρα, στις 13-22 Μαρτίου!
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει κι άλλος, αλλά για 3η (νομίζω) χρονιά ο Winter Academy γράφει ένα χρονικό για το Φεστιβάλ και το διανθίζει με "μια σειρά 49 τραγουδιών, παλιών και καινούργιων, σχετικών και μή με το Φεστιβάλ". Διαβάστε τον, είδε κυρίως ταινίες που δεν είδα εγώ και άρα προσφέρει μια συμπληρωματική ματιά στις ταινίες του Φεστιβάλ. Η σειρά των post του είναι εδώ. :-)
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
20 μέρες μετά...
I'm back! Σε όσους χρωστάω mails, θα τα πάρετε. Σε όσους έχω υποσχεθεί φωτογραφίες από το Εδιμβούργο, θα τις έχετε (όταν καταλήξω αν θα τις ανεβάσω στο Flickr που είμαι ακριβώς πάνω στο όριο των 200 ή κάπου αλλού). Σε όσους περιμένουν εντυπώσεις από τις ταινίες του Φεστιβάλ, δε θα περιμένουν πολύ. Σε όσους έχω πει πως ετοιμάζω αφιέρωμα στα Χριστούγεννα, τις επόμενες μέρες θα αρχίσω να γράφω. Σε όσους παραπονέθηκαν που έλειψα, είμαι πίσω στις επάλξεις προς το παρόν...
Θα τα λέμε πάλι, αγαπητοί αναγνώστες!
Θα τα λέμε πάλι, αγαπητοί αναγνώστες!
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Έφυγα!
Την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτή τη γραμμή, εγώ θα ταξιδεύω για Εδιμβούργο. Τέτοια ώρα θα βολτάρω στο Gatwick του Λονδίνου, θα περιμένω την δεύτερη πτήση μου και θα ενημερώνομαι για τη νίκη του Obama.
Όταν γυρίσω, στις 14 του μήνα θα χωθώ κατευθείαν στα βαθιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κρατάει 10 μέρες, οπότε όταν γυρίσω με το καλό, θα έχω πολλά να γράψω εδώ!
Α, ωραίος μήνας ο Νοέμβρης και τι σωστά που ακολουθείτε από τον ακόμη ωραιότερο Δεκέμβρη! :-)
Όταν γυρίσω, στις 14 του μήνα θα χωθώ κατευθείαν στα βαθιά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κρατάει 10 μέρες, οπότε όταν γυρίσω με το καλό, θα έχω πολλά να γράψω εδώ!
Α, ωραίος μήνας ο Νοέμβρης και τι σωστά που ακολουθείτε από τον ακόμη ωραιότερο Δεκέμβρη! :-)
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
Open Source Software
Audacity (http://audacity.sourceforge.net/)
Sound Editing
ClamWin (http://www.clamwin.com/)
Antivirus
7-Zip (http://www.7-zip.org/)
Decompressing files
Notepad++ (http://notepad-plus.sourceforge.net/)
Alternative notepad
Pidgin (http://www.pidgin.im/)
Instant Messenger
MediaCoder (http://mediacoder.sourceforge.net/)
Audio/Video transcoder
CDex (http://cdexos.sourceforge.net/)
Audio CD Extractor (CD to MP3)
Inkscape (http://www.inkscape.org/)
Adobe Illustrator-like
InfraRecorder (http://infrarecorder.org/)
CD/DVD Burner
DVD Flick (http://www.dvdflick.net/)
DVD Authoring (turn the video files from your PC to a DVD that plays on your DVD player)
Battle for Wesnoth (http://www.wesnoth.org/)
Fantasy strategy game (And take a look at this list of open-source games)
OpenOffice (http://www.openoffice.org/)
Office suite
RSSOwl (http://www.rssowl.org/)
RSS reader
VLC (http://www.videolan.org/vlc/)
Media player
GIMP (http://www.gimp.org/)
Image editing
imgSeek (http://www.imgseek.net/)
Image viewer
Firefox (http://www.mozilla-europe.org/el/firefox/)
Do you need a description? (or try Google Chrome)
Sumatra PDF (http://blog.kowalczyk.info/software/sumatrapdf/)
PDF viewer (Come on, get rid of Adobe Reader!)
Deluge (http://deluge-torrent.org/)
Torrent client
Ακόμη, μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το OpenDisc, ένα DVD με μαζεμένα τα περισσότερα από τα παραπάνω προγράμματα και πολλά ακόμα, να το αντιγράψετε και να το δώσετε και σε άλλους. Αυτό είναι το spirit του Open Source...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)