Ανοιχτά μάτια...

(Thanks Oneiros for the photo)

Θα το ομολογήσω. Δεν το είχα διαβάσει αυτό (by the way dear elgalla, βάζε και καμιά ημερομηνία στα post να ξέρουμε παιδί μου!). Ασχολιόμουν εδώ και αρκετές μέρες μόνο με πολιτικά blogs και αυτά των φίλων τα άφησα. My bad. Θα έπρεπε να ήξερα καλύτερα...

Λοιπόν, με ξέρεις λίγο, σωστά; Και αρκετοί ίσως άλλοι που με διαβάζουν. Και δεν έχω καν ιδέα τι γνώμη έχετε για μένα, οπότε απλά θα στο πω και θα περιμένω να το δεχτείτε. Είμαι ΘΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος. Δε μου φαίνεται, το ξέρω. 2nd strike.

Το θέμα είναι όμως πως αντιμετώπισα τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους, των πρώτων εκλογών στη ζωή μου που παρακολουθώ με τέτοια μανία και πάθος, με ένα χαμόγελο.

Εκνευρισμένος είμαι, όπως εσείς. Ok, ίσως και κάτι περισσότερο, γιατί γενικά το τι συμβαίνει στην πολιτική, στην κοινωνία και στον κόσμο γύρω μου, το παρακολουθώ από το γυμνάσιο. Και, αν και ακόμα και τώρα δε μπορώ να καταλάβω γιατί συνέβη αυτό (ένα νορμάλ παιδί των 14 χρονών δεν έλκεται από πολιτικές συζητήσεις και ποσοστά κομμάτων) και δεν έχω αποφασίσει ξεκάθαρα αν μου έκανε καλό ή κακό, με θεωρώ αρκετά πολιτικοποιημένο ον.

Θα πω λοιπόν ένα παραδειγματάκι για να καταλήξω μετά σε αυτό που θέλω να πω, σαν απάντηση στο post της elgalla. Δύο φίλοι, αδέρφια, συγκατοικούν εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη, με τον τρίτο τους, μεγαλύτερο, αδερφό. Από την αρχή της συγκατοίκησης και οι δυο τους είναι αρκετά τακτικοί και προσεκτικοί με το χώρο τους και το χώρο των άλλων, αλλά ο μεγάλος αδερφός είναι ακριβώς το αντίθετο. Λερώνει, δεν πληρώνει, παραβιάζει το χώρο και τα πράγματα των δυο άλλων.

Σε συζητήσεις που κάνουμε (αφού αυτό είναι μόνιμο πρόβλημα για τους φίλους μου), τους ρωτάω γιατί δε του μιλάνε. Γιατί δεν του λένε "συμμαζέψου, συμμορφώσου". Η απάντησή τους είναι "Δεν καταλαβαίνει". "Εγώ", τους λέω, "δε θα περίμενα να καταλάβει, αλλά εγώ πρέπει να του το πω. Πρέπει να ξέρει ότι αυτό που κάνει με ενοχλεί. Γιατί αν δεν του το πω, μήπως δε θα νομίζει πως είμαι ok;".

Για να καταλήξω λοιπόν, αυτό που λέω είναι: Καλός ο εκνευρισμός. Καλή η σύγχυση. Όμως αυτό που χρειάζεται από μας η Ελλάδα, είναι να μιλάμε. Να λέμε "NOT in my name"! Εμένα αυτή η κυβέρνηση δε με εκφράζει. Άρα δεν είναι λύση το "μην ασχολείσαι", το "γράψτους" και το "όλα είναι καλά". Όχι, δεν είναι, απλά θα βάλουμε μια φωνή στις εκλογές και θα ξαναβρίσουμε ξανά στις επόμενες; Τι λύνει αυτό;

Και το ξαναλέω όπως το έχω πει ξανά και εδώ και σε comment σε άλλα blogs. Δεν περιμένω τίποτα να αλλάξει σε μια βραδιά. Ούτε ακόμα-ακόμα και με 68 άτομα νεκρά από τις φωτιές. Όταν ένας τόπος έχει τέτοια βαθιά προβλήματα, δεν αλλάζουν με ένα χτύπημα των δαχτύλων. Σιγά-σιγά. Κάθε μέρα. Πρώτα εγώ κι εσύ. Μετά 5 ακόμα, μετά 30...

Και είναι "εμάς", έτσι; Γιατί τελικά, και γι'αυτό εγώ χαμογελούσα όλον αυτό τον 1 μήνα, δεν είμαι μόνος μου. Πολλοί, δεν είμαστε, φάνηκε αυτό. Αλλά είμαστε αρκετοί για να πούμε "Κάθε μέρα θα σας θυμόμαστε". Και αυτό είναι αρκετό για αρχή...