Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα

Ήταν γύρω στα 1995-1996. Παρότι το internet και τα νέα μέσα δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα την ολοκληρωτική ισοπέδωση των παραδοσιακών μέσων και στην Ελλάδα τα ιδιωτικά κανάλια θεωρούνταν ακόμη νέο σχετικά φρούτο, ο μικρός Γιαννάκης βαριόταν πολύ την TV. Υπήρχαν μεν ακόμα μερικές αξιόλογες σειρές και εκπομπές για να δει το δωδεκατριάχρονο τότε παιδάκι, αλλά πολύ λιγότερες από 1 ή 2 χρόνια πριν, όταν ακόμα έβλεπε παιδικά με το τσουβάλι. Στην ΕΤ1 όμως, υπήρχε μια εκπομπή που δεν έχανε ποτέ...

Ήταν τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (ή "Jeux Sans Frontières" στα Γαλλικά). Ήταν μια διοργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοτηλεόρασης (EBU), της ίδιας που διοργανώνει τη Eurovision. Ξεκίνησε το 1965 (από μια ιδέα του Charles de Gaulle), αν και η Ελλάδα διαγωνίστηκε μόνο 6 χρόνια, από το 1993 μέχρι το τέλος των Παιχνιδιών, το 1999. Ενδιάμεσα, τα Παιχνίδια είχαν σταματήσει από το 1983 μέχρι το 1988 που ξανάρχισαν.

Στο JSF διαγωνίζονταν δήμοι από όλη την Ευρώπη. Κάθε εκπομπή, λάβαινε μέρος σε διαφορετική χώρα και τα παιχνίδια είχαν σχέση με τον πολιτισμό και την ιστορία της. Έτσι, για παράδειγμα το 1993 στο Μαρούσι το θέμα ήταν "Οι 12 άθλοι του Ηρακλή", ενώ το 1995 στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου ήταν "Μύθοι του Αισώπου".

Από τα Παιχνίδια που έγιναν στον Πόρο το 1994.

Γινόταν αρκετά παιχνίδια, 8 με 10, αναλόγως τις χώρες που συμμετείχαν κάθε χρονιά. Κάθε ομάδα είχε και ένα Joker, το οποίο σε όποιο παιχνίδι από όλα θεωρούσε πως είναι καλύτερη, έβαζε το Joker της και διπλασίαζε τους πόντους της. Ακόμα, υπήρχε ένα παιχνίδι που συμμετείχαν 2 ομάδες σε κάθε γύρο και κρατούσε από την αρχή μέχρι το τέλος της κάθε εκπομπής (μέχρι να διαγωνιστούν όλες οι ομάδες δηλαδή), το περίφημο Fil Rouge.

Ένα Fil Rouge από το 1995, με αντίπαλο την ομάδα της Ουγγαρίας.

Η τελευταία εκπομπή κάθε χρονιάς ήταν ο μεγάλος τελικός: Εκεί έπαιρναν μέρος οι πόλεις που είχαν συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη βαθμολογία στις προηγούμενες εκπομπές από κάθε χώρα.

Η Ελλάδα δεν νίκησε ποτέ έναν μεγάλο τελικό. Γενικά, ήμασταν λίγο του κλότσου και του μπάτσου, συνήθως ξεκινούσαμε καλά και καταλήγαμε να τελειώσουμε τελευταίοι ή έστω προτελευταίοι. Στους μεγάλους τελικούς πήραν μέρος: ο Πόρος το 93 και 94, η Ρόδος το 95 που έφερε και την 1η νίκη στο Μιλάνο της Ιταλίας σε ισοβαθμία με το Eger της Ουγγαρίας και προσπέρασε σε βαθμούς την Πάτρα που βγήκε μόνη πρώτη στο Fort Manoel της Μάλτας, η Κάλυμνος το 96, η Ξάνθη το 97, η Κομοτηνή το 98, ίσως η καλύτερη ομάδα όλων, αφού πήρε την 3η μας νίκη και έφτασε στη 2η θέση του τελικού και η Πάτρα το 99, που κι αυτή έφτασε τη 2η θέση του τελικού.

Από το 1996, το παιχνίδι είχε αλλάξει ριζικά. Οι εκπομπές γινόταν σε μια μόνο χώρα (πάντα στην Ιταλία, εκτός από το 1997) και αυτό επηρέασε τη διοργάνωση που έχασε σταδιακά το ενδιαφέρον της. Έτσι, το 2000 το πρόγραμμα ακυρώθηκε. Πριν 2 χρόνια σκεφτόταν να το ξαναρχίσουν, αλλά λόγω ακριβού κόστους παραγωγής, αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση των fans της εκπομπής που όπως έμαθα γράφοντας αυτό το post, δημιούργησαν ένα petition για να επιστρέψει η εκπομπή στα κρατικά κανάλια όλης της Ευρώπης. Εννοείται πως υπέγραψα!

Θυμάμαι αρκετά πράγματα και ειδικά τους τελικούς. Θυμάμαι τις περιγραφές της Δάφνης Μπόκοτα, του Φίλιππου Σοφιανού και, την όχι τόσο καλή όσο οι υπόλοιπες, του Κώστα Σγόντζου τα τελευταία χρόνια και το πως οι παρουσιαστές από όλες τις χώρες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους. Θυμάμαι πως μαζευόμασταν με τους δικούς μου και τη βλέπαμε φανατικά όσο τίποτε άλλο στην TV. Χαιρόμασταν με τις νίκες, λυπόμασταν με τις ήττες μας, είχαμε συμπάθειες ανάμεσα στους συμμετέχοντες και ανάμεσα στις ξένες χώρες, είχε πλάκα που εξηγούσε και πράγματα γι' αυτές, φαγητά, έθιμα, μνημεία. Θυμάμαι και τον Dennis που βλέπετε εδώ πιο πάνω, τον τρελιάρη κριτή των Παιχνιδιών. Ήταν ωραία...

Πηγές: Wikipedia eng/gre, JSFnetUK (με όλα τα αποτελέσματα από όλες τις χρονιές), JSFnet Greece (το ελληνικό site).

Τι έμαθα τις τελευταίες 10 μέρες

- Πως η Ακαδημία τον παίρνει.

- Πως το άγχος μάλλον δουλεύει κυρίως υποσυνείδητα.

- Πως hopes are there for a good reason.

- Πως ο Mugatu είναι ένας γαμάουα χαρακτήρας μιας εντελώς underrated κωμωδίας. (via the wonderful art of Lunch Bag Art)

- Πως η αναζήτηση με το "τι φρουτα βγάζει η χαραμάδα" (1ος!) και "bar για λεσβιες πειραιάς" (αλλά στην 6η σελίδα, πραγματικά ήθελε να βρει τέτοιο bar!), οδηγούν κόσμο στο blog.

- Πως μπορώ να κάνω μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη όποτε θέλω!

- Πως τα φεστιβάλ κόμικς σ' αυτή τη χώρα δεν αξίζουν και πολλά. Στην Comicdom πήγα, για τη Βαβέλ διάβασα στου Orlandir)

- Πως ο Παναθηναϊκός δίνει πάλι πολλά λεφτά για παίκτη. Chill guys, chill.

- Πως να δουλεύω το Tumblr μου.

- Πως χρειάζομαι επειγόντως το Watchmen για να κάνω επανάληψη ενόψει ταινίας. Η οποία προβλέπεται fucking awesome! Trailerιαστείτε.

- Πως υπάρχουν πραγματικά ενδιαφέροντα άτομα και υπηρεσίες στο Twitter. Ενδεικτικά, τις τελευταίες 10 μέρες άρχισα να follow τους @neilhimself, @forecastTHEGR, @365movies.

- Πως το Google Redesigned extension του Firefox κάνει πολύ καλή δουλειά στον άχαρο Google Reader, αλλά όχι στο, πολύ ωραίο πλέον, Gmail.

- Πως ένας από αυτούς που θεωρώ χειρότερους ανθρώπους στα μέρη μου, πολύ πιθανόν να είναι υποψήφιος βουλευτής στις επόμενες εκλογές. Το κόμμα δεν έχει σημασία...

- Πως σε μερικές μέρες θα έρθει η νέα σύνδεση internet, οι αιτήσεις για 2play της forthnet έχουν ήδη κατατεθεί. Άιντε να δούμε, 11/02 λένε για εκτιμώμενη ημερομηνία ενεργοποίησης.

- Πως τελικά κανείς (από το κράτος, οι πολίτες μια χαρά) δε νοιώθει πως 40 δέντρα > Χ θέσεις πάρκινγκ. Αυτή δεν είναι αποδεκτή λύση, βάνδαλοι!

- Πως και τα 5 βιβλία που διάβασα μέσα σ' αυτό το διάστημα ήταν εξαιρετικά! Περάστε από το (προσφάτως ανακαινισμένο) ραφάκι μου να δείτε για ποια λέω.

- Πως πλέον η ελληνική σκηνή subs είναι fully functioning, ξέρω 5 sites που συνεχίζουν την παράδοση όσων έκλεισαν πριν λίγους μήνες και σίγουρα θα μου έχει ξεφύγει κανένα.

- Πως ο bro θέλει να πάει Αγγλική Φιλολογία (μη βιάζεστε, 3η Γυμνασίου είμαστε ακόμα). Και, έτσι βγάζει λίγο νόημα και γιατί χάνω συνέχεια το βιβλίο με το "The Raven" του Poe που είναι το αγαπημένο μου ποίημα. Ή όχι; Anyway...

Ok, τέλος, πάω να κάνω καμιά δουλειά! (Χμ... Αυτό τώρα ακούστηκε κάπως... Χμμμμ...)

Oscars 2009: Nominations

Σε άλλα νέα, σήμερα στις 17.30 ώρα Ελλάδος ανακοινώθηκαν οι 5άδες (ενίοτε και 3άδες) των υποψηφιοτήτων στα Academy Awards (λέγε με Oscar). Τα έχω πει στο twitter (άνοιξε έναν λογαριασμό κι εσύ, μπορείς) και τα έχει πει όλο το internet, οπότε ας κάνω σούμα αδικιών και των θετικών.

Χαμένο από τα μεγάλα, εκτός από το Supporting Actor του Ledger, το Dark Knight, χαμένος ο Bruce Springsteen με το "The Wrestler" στο Original Song, χαμένο το Wall-E από το Best Picture. Ναι, πιστεύω πως το τελευταίο ήταν μια τέλεια ευκαιρία να βρεθεί επιτέλους ένα animation στα ψηλά...

Μια χαρά μου κάθισαν οι υποψηφιότητες του Richard Jenkins για Leading Actor (για το The Visitor που είδαμε εδώ!), η αναγνώριση του Robert Downey Jr. (αλλά με αυτή την ταινία; θα τη δω και θα επανέλθω), το ότι το Happy-Go-Lucky δεν αγνοήθηκε τελείως.

Είναι κι άλλα θετικά και αρνητικά, αλλά θα επανέλθω. Έχω σκοπό να δω όλες τις ταινίες, σε όλα τις κατηγορίες και να ξαναγράψω με τα δικά μου προγνωστικά. Αναμείνατε. Μέχρι τότε, αναλυτικά οι υποψηφιότητες εδώ.

Voltron!

Το πιο αγαπημένο κινούμενο σχέδιο της παιδικής μου ηλικίας, ο Voltron...

Και εγένετο... Tumblr!

Είχα την περιέργεια να δοκιμάσω την πλατφόρμα του Tumblr. Για όσους δεν το έχουν ακουστά, είναι κάτι σαν το Blogger, μόνο που εκεί δίνεται μεγαλύτερη σημασία στα μικρά και γρήγορα post με τη χρήση links, photos, quotes, διαλόγων, video και μουσικής. Όλα αυτά γίνονται πάρα πολύ γρήγορα και για κάποιον που τώρα ξεκινάει το blogging νομίζω πως είναι το καταλληλότερο περιβάλλον.

Μπορεί κάλλιστα να παίζει το ρόλο της έκθεσης όσων ανακαλύπτουμε καθημερινά στο internet, έχει και ένα υπερβολικά εύκολο σύστημα (ένα κουμπί, really) για να κάνεις reblog posts άλλων Tumblers αλλά αποφάσισα να μην κρατήσω όλα αυτά μακριά από το εδώ blog ή να spamάρω των κόσμο που με έχει στο Reader ή στο FriendFeed.

Έτσι, το Tumblr μου θα είναι θεματικό και θα αφορά τα όσα κάνω στο Bookcrossing. Το φαντάζομαι κάπως σαν journal, με μια χαλαρή καταγραφή των releases, των catches, των συναντήσεων, τα ταξιδιών αλλά και φωτογραφιών, video, quotes από τα βιβλία που διαβάζω και ότι συμβαίνει στο BC και θεωρώ άξιο αναφοράς τέλος πάντων. Αποφάσισα δε, πως σαν προσωπική άσκηση, το Tumblr θα είναι στα αγγλικά. Έτσι, για το χαβαλέ κι αν βαρεθώ το "γυρνάω".

Μετά απ' όλα αυτά λοιπόν, υποδεχθείτε το A bookcrossing trip!