(Διαβάστε και τους απολογισμούς για το
49ο και το
50ο ΦΚΘ.)
- 10 μέρες
- 6
αίθουσες (Μαρκετάκη-Λιάππα της αποθήκης Δ, Κασσαβέτης-Τορνές της αποθήκης 1, Ολύμπιον και Ζάννας του Ολύμπιον)
- Περισσότερες από κάθε άλλη φορά αλλαγές στο πρόγραμμα που έβγαλα πριν την έναρξη. Του χρόνου θα αλλάξω τακτική, για δοκιμή
- 1 σπίτι, γι' ακόμη μια χρονιά όχι το δικό μου
- Κάμποσα ταξί, μισώ τα ταξί
- Αρκετά τηλέφωνα και μηνύματα
- Αρκετοί καφέδες, διαφόρων ειδών και μεγεθών
- 62 tweets στο
#tiff51 hashtag (και ακόμη καμιά 25ρια πριν την έναρξη στο #51tiff)
- Αρκετό
foursquare στους χώρους του ΦΚΘ
- Περισσότερος ύπνος από άλλες φορές
- 10 ώρες δουλειάς
- Λίγοι φίλοι, κάθε χρόνο και λιγότεροι. Προστίθενται καινούργιοι όμως
- Λίγες επισκέψεις στο Παραδοσιακό της Αριστοτέλους και στο Πόρτο Γύρος, δίαιτα γαρ
- Κι ούτε ένα γλυκό
- Τσίχλες, μετά από 1 χρόνο. Μόνο στο ΦΚΘ αγοράζω τσίχλες
- Μια, μόνο μια, απελευθέρωση βιβλίου κι αυτή την τελευταία μέρα
- Καμία παράλληλη εκδήλωση, για πρώτη φορά
- Λίγος χρόνος στην Αποθήκη Γ', για μεγάλη μου λύπη. Από του χρόνου περισσότερο
- Χωρίς κανένα απολύτως free press, δεν αντέχω πια τα χάλια αφιερώματα στο Φεστιβάλ και τη Θεσσαλονίκη, κάθε χρόνο τα ίδια.
- 4 τεύχη του free press της διοργάνωσης με τις must
καθημερινές από φέτος 3 φορές τη βδομάδα ανανεώσεις των βαθμολογιών για τα Βραβεία Κοινού
- Μια νέα ανακάλυψη, η Δανέζα σκηνοθέτης
Susanne Bier, της οποίας το αφιέρωμα ήταν η φετινή αποκάλυψη του Φεστιβάλ, όχι στο μέγεθος του περσινού αφιερώματος στον Goran Paskaljevic αλλά εκεί κοντά.
- 1 ετήσια
CineΚάρταf - 31 ταινίες (χαμηλό τριετίας) με μέσο όρο βαθμολογιών 2.50 (2.82 στο 50o, 2.44 στο 49o).
- 1 από αυτές με βαθμό 4.5/5:
- Livet är en schlager (Μια φορά στη ζωή μας)
Ανάλαφρη ταινία, το καταλαβαίνεται ακόμη κι από την αφίσα της. Παρόλα αυτά πανέξυπνη, αστεία, γρήγορη, πολύ διασκεδαστική και με θέμα τη Eurovision και το σουηδικό Melodifestivalen. Η μεγαλύτερη έκπληξη του Φεστιβάλ για μένα φέτος, μου θύμισε το πόσο αναπάντεχα αγάπησα το Disco Ormene πρόπερσι.
- Άλλες 3 με βαθμό 4/5:
- Circus Columbia
Όσο ο Βαλκανικός κινηματογράφος βγάζει τέτοιες ταινίες, θα δηλώνω fan του. Γλυκιά, ιδιαίτερη, νοσταλγική (αυτό μοιάζει να μη λείπει από καμία ταινία του Βαλκανικού). Ω έκπληξη, παίζει και η γνωστή μας Danielle Rousseau από το Lost, Mira Furlan. Μέρες μετά η εκτίμησή μου γι' αυτό μόνο μεγαλώνει.
- En ganske snill mann (Ένας κάπως ευγενικός άνθρωπος)
Με τον καταπληκτικό εδώ Stellan Skarsgård να δίνει ρέστα, ένα ξεκαρδιστικό one man show με κεντρικό χαρακτήρα που είναι ακριβώς όπως τον περιγράφει ο τίτλος. Έφυγε και με το βραβείο κοινού στο τμήμα "Ανοιχτοί Ορίζοντες".
- Mammuth (Μαμούθ)
Το πολύ πετυχημένο πρόγραμμα του τμήματος "Ανοιχτοί Ορίζοντες" έδωσε κι αυτή την ταινία με πρωταγωνιστή τον όχι ιδιαίτερα συμπαθή σε μένα και εξαιρετικό εδώ Gérard Depardieu. Άλλο ένα one man show που μου θύμισε λίγο και το περσινό Gigante, πλακατζίδικο, μελαγχολικό, από τις ταινίες που δυσκολεύεσαι να μη βρεις γλυκιές.
- Submarino
Δύσκολο, αρκετά σκληρό, με την ωραία σκηνοθεσία του Vinterberg και καλές ερμηνείες, το Δανέζικο σινεμά δίνει ακόμη μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του 51ου Φεστιβάλ. Η πίκρα όλη σε μια ταινία.
- Και άλλες 2 με βαθμό 3.5/5:
- Carancho (Το αρπαχτικό)
Δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί παρόμοια ταινία στο Φεστιβάλ. Σχεδόν καθαρόαιμη δράση, με έναν εξαιρετικό για ακόμη μια φορά Ricardo Darín και με τη σκηνή των τελευταίων 6-7 λεπτών να είναι η καλύτερη όλου του Φεστιβάλ, άψογη σκηνοθεσία και κινηματογράφηση.
- Den eneste ene (Ο ένας και μοναδικός)
Η Bier έχει την ικανότητα να δημιουργεί απλούς, αστείους, likable χαρακτήρες κι αυτή η ταινία είναι γεμάτη από δαύτους. Χαλαρή, χωρίς τα υψηλά νοήματα και τις βαθιές αναζητήσεις, πολύ ευχάριστα 100 λεπτά.
Αυτό ήταν το 5ο Φεστιβάλ που είμαι κάθε μέρα μέσα στις αίθουσες και θα συνεχίσω να είμαι, το λέω και το ξαναλέω πως είναι 10 μέρες που δεν αλλάζω με τίποτα.
Το ΦΚΘ φέτος πέρασε λίγο δύσκολα. Αλλαγή διεύθυνσης μετά τα 50ά του γενέθλια, μειωμένο κατά υπερβολικά πολύ budget, χρέος άνω των 6εκ €. Και την επιστροφή των ελληνικών ταινιών, λέω εγώ. Που όμως, με την κατάργηση πλέον των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, οι περισσότεροι σκηνοθέτες δε στείλανε την ταινία τους. Οι εποχές λοιπόν που σύσσωμη η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη και "διαγωνιζόταν" έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Είδα ακόμα: Πτώση της τιμής του εισιτηρίου από τα 7 στα 6€ και γεμάτες αίθουσες, πολύ το χάρηκα. Το κλασσικό πρόβλημα με τον εξαερισμό στις αίθουσες του λιμανιού, πότε πολικό ψύχος, πότε θερινό σινεμά. Ακόμη λιγότερα τεχνικά προβλήματα στις προβολές. Ακόμη περισσότερη ταχύτητα στις τηλεφωνικές κρατήσεις και στις ουρές. Ελάχιστες Mercedes σε σχέση με πέρσι. Πολύ χάλια trailer του Φεστιβάλ πριν από τις ταινίες, ακόμη σκεφτόμουν το περσινό. Μόνο τσάντες (πολύ ωραίες, πήρα) και μπλουζάκια στο gift shop και μια χαρά τιμές (8€ και τα 2). Πιο ωραία ατμόσφαιρα από άλλες χρονιές στην Αποθήκη Γ'. Ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ, θα σπρωχτεί στην -έστω και μικρότερη- ουρά, θα τσακωθεί για τις θέσεις, θα γκρινιάξει για τα 5 λεπτά που μένει όρθιος. Μου έλειψε το Street Cinema, οι παράλληλες εκδηλώσεις και οι επίσημοι επισκέπτες αλλά καταλαβαίνω γιατί κόπηκαν. Του χρόνου θα περιμένω περισσότερα όμως. Μου φάνηκε πως φέτος η πόλη δεν κινούνταν γύρω από το Φεστιβάλ κι αυτό δε μου άρεσε. Για το πάρτι της λήξης δε θα πω πολλά, απλά απαράδεκτο το περίμενε στην ουρά απ' έξω.
Ευχαριστημένος γενικά, αλλά νομίζω πως σε παλιότερα Φεστιβάλ είχα περάσει καλύτερα. Μάλλον όμως δεν έφταιγε μόνο το Φεστιβάλ...
Καλό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να έχουμε, 11 με 20 Μαρτίου!
