Words fall through me

Υπάρχουν κάποια πράγματα πάνω απ' τα λόγια. Αυτά είναι τα τραγούδια. Γιατί πώς να εξηγήσεις πως το Κάτσε Καλά είναι το τραγούδι σου, η καρδιά και η αισιοδοξία σου, ο ρομαντισμός και η ευλογία σου, πως δακρύζεις κάθε φορά (μα είναι γελοίο!) που ακούς το All My Little Words, πως η Αύρα είναι για σένα "το μόνο τραγούδι που το ξέρουμε όλο", πως Η Ελλάδα Ταξιδεύει έχει γύρω της πρωινό ζεστό καφέ, ξύλο, χιόνι και ένα τζάκι γκρεμισμένο πια, πως το Winter Academy απλά σε συγκλονίζει και σου θυμίζει για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο τη Θεσσαλονίκη, πως ακόμα και η δήλωση πως το Ροζ έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή σου μοιάζει λειψή, πώς να εξηγήσεις πως σε παρηγορεί όσο τίποτε άλλο το Let It Be, πως το Χρυσαλιφούρφουρο είναι για σένα η πεμπτουσία της παιδικής αθωότητας, πως ο Βασιλιάς της Σκόνης σου φέρνει στη μύτη βότκα και στο background ποτήρια να σπάνε, πως το Wind Of Change και το Hotel California είναι οι πρώτοι rock ήχοι σου, πως η Καμαρούλα είναι για σένα ο πατέρας σου που τραγουδάει μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, πως το Φίλε Έλα Απόψε ήταν μια κουφή, απεγνωσμένη φωνή αλλά τώρα δεν είναι, πως βρίσκεις τόσα κοινά στοιχεία με σένα στον απέλπιδο έρωτα της Sally στο Sally's Song που το ακούς και το ξανακούς, πως ο Άδωνις σε χαλαρώνει και το σιγοτραγουδάς συχνότερα από τραγούδια που αγαπάς σαφώς περισσότερο, ενώ το Tamacun σε ξεσηκώνει, πως το Ταξί σε κάνει να ψάχνεις που έχεις καταχωνιάσει εκείνο το παλιό σου diskman, πως το Δειλά είναι ένα απόγευμα Κυριακής άψυχο και άλαλο και πως δε μπορείς να το ακούς πια, πως το Bird Gerhl σου δίνει μια ξεκάθαρη αίσθηση στόχου που πολλές φορές σου λείπει, πως το Δυνατά-Δυνατά είναι κάτι που χόρεψες μια Αποκριά σε ένα μαγαζί γεμάτο με ανθρώπους που διασκέδαζαν, πάνω σε έναν καναπέ, κι ένιωσες πως ο κόσμος σταμάτησε για λίγο να είναι άδικος αλλά το Λόγια Κλειδωμένα είναι Αποκριά για σένα, όπως και το Mambo No5, πως υπάρχει μια εποχή που χόρευες το Στο Άδειο Μου Πακέτο και τίποτε άλλο, πως το Παράπονο/Η Ξενιτιά ήταν σε εκείνο το cd που καταστεναχωρήθηκες που χάλασε, πως το Lemon Tree σε λυτρώνει από τη μελαγχολία αν και είναι ένα απίστευτα μελαγχολικό κομμάτι, πως μαζί με το Λάθος έρχεται και η εικόνα μιας γυμνής κοπέλας να τρέχει στη μέση της Αριστοτέλους, πως η Δροσοσταλιά Μου σου θυμίζει κάποια και το Αστείο κάποια άλλη, πως σε εκπλήσσει το πόσο εύκολα συνδέεσαι με το Falling Slowly, πως Μια Βραδιά Στο Λούκι είναι όλα σου τα βράδια, αφού την περιοχή που μένεις τη λένε Λούκι, πως το Μπαμπά Μην Τρέχεις είναι τόσο λυπητερό και νοσταλγικό που το νιώθεις σχεδόν να κολλάει πάνω σου και να μη σε αφήνει για ώρα μετά που το έχεις ακούσει, πως το Me llaman Calle σου θυμίζει τους φίλους σου και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, τα Γενέθλια μια χούφτα μέρες στα Χανιά, το Pokito A Poko ένα ήρεμο μεσημεράκι του καλοκαιριού και τη δροσιά μιας μπύρας, το Αν Πεθάνει Μια Αγάπη το σπρώξιμο που χρειάζεσαι για να ξεπεράσεις το χωρισμό, το E18 έχει μια μαγεία που δε μπορείς να εξηγήσεις, μια γλύκα και μια ένταση, με το Άθελά Μου εμφανίζεται μπροστά σου ένας σκυλάς τραγουδιάρης της κακιάς ώρας και με το Νύχτα Ξελογιάστρα μια ορχήστρα στο τραπέζι σου, μέσα σε διακοπή ρεύματος, να παίζει γιατί γουστάρει, η Νταλίκα σε πηγαίνει σε ένα απλό ξεκαθάρισμα κάποιων σκόρπιων cd, το Supergirl προβάλει αυτόματα στο νου ένα συγκεκριμένο cafe που έχεις να πατήσεις πολύ καιρό και μια πολύ συγκεκριμένη "φίλη", το Μέγα Το Μυστήριο Της Ζωής καπνό, πολύ καπνό και ένα διαφορετικό cafe, κι αυτό ξεχασμένο απ' τον καιρό, και μπιρίμπα με τις ώρες, το White Winter Hymnal σε συνεπαίρνει με την καθαρότητά του και νιώθεις να σε αδειάζει, η Ζωή έχει χρώμα γαλαζοπράσινο και λευκό, όπως τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ, από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω και το Κάτι Μου Κρύβεις νύχτες με μπουζούκι, κιθάρα και τη φάλτσα σου φωνή. Υπάρχουν τελικά κάποια πράγματα πάνω απ' τα λόγια.