Άλλωστε η σχέση μου με το χορό είναι σαν τη σχέση μου με τον ελληνικό καφέ. Είναι ωραίος, αλλά προτιμώ κάτι λιγότερο ξενέρωτο. Και δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω γνώσεις περί χορού, ό,τι καταλάβω με το μάτι σαν ωραίο, αυτό είναι, τέλος...
Τέλη Μαΐου, είδα στον Google Reader πως ξεκίνησε η season 5. Και αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο, έτσι γι' αλλαγή. Το κατέβασα κι εκεί ξεκίνησε η διατριβή μου στο χορό και στο So You Think You Can Dance!
Τώρα, 3 μήνες μετά, έχω μόλις ολοκληρώσει τη season 5 που τελείωσε πριν μερικές μέρες, αλλά και τις 4 προηγούμενες seasons και είμαι έτοιμος για την 6, την πρώτη season στην ιστορία του προγράμματος που θα ξεκινήσει φθινόπωρο. Έχω μάθει τι είναι η Arabesque, ότι υπάρχουν πολλοί τύποι Waltz και 2 τύποι χορεύονται ευρέως παγκοσμίως (Viennese και Slow), ότι στο Paso Doble ο άντρας μιμείται τον ταυρομάχο και η γυναίκα την κάπα του ταυρομάχου, ότι το Lyrical Hip Hop μπορεί να γίνει πολύ όμορφο και πως το Locking και το Popping είναι δύο πολύ εντυπωσιακά είδη δυναμικού χορού, πως το toe rise είναι όσο δύσκολο φαίνεται και πως η Rumba είναι. πολύ. αργή.
Γνώρισα χορογράφους όπως ο Wade Robson, η Mandy Moore, οι Napoleon και Tabitha D'umo, ο Tyce Diorio, η Sonya Tayeh, ο Louis van Amstel και κυρίως η αγαπημένη Mia Michaels.
Αγάπησα πολλούς από τους συμμετέχοντες, ξετρελάθηκα με τον απίστευτο τρόπο που χειρίζονται το σώμα τους και καραγουστάρω τους judges και την παρουσιάστρια, την Cat Deeley. Είδα 5 πραγματικά εκπληκτικούς χαρακτήρες και χορευτές να στέφονται νικητές, όλους τους να "δοκιμάζονται" και να επιτυγχάνουν σε εντελώς διαφορετικά είδη χορού, ενώ είδα παλιότερους συμμετέχοντες να γίνονται χορογράφοι και να κερδίζουν υποψηφιότητες για Emmy Καλύτερης Χορογραφίας (συνολικά το SYTYCD έχει κερδίσει 3 από τις 9 υποψηφιότητές του) και να αποτελούν κομμάτι του show πια...
Για κάποιο περίεργο λόγο, η επαφή μου με όλο αυτό μου έδωσε να καταλάβω πως μέσα στο SYTYCD υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το χορό, χαίρονται να ανακαλύπτουν και να αναδεικνύουν νέους ανθρώπους που έχουν πραγματικά μεράκι να ασχοληθούν με αυτή τη λίγο παρεξηγημένη μορφή τέχνης και που βάζουν όλες τους τις δυνάμεις σε αυτό.
Πάνω όμως απ' όλα, το So You Think You Can Dance ήταν ένα από τα πιο fun και feel good πράγματα που έχω δει ποτέ. Και σίγουρα είναι το +1 στο top-10 των σειρών που έχω δει ποτέ...
Πιο κάτω, σας έχω με links τα video από 8 από τις 9 υποψηφιότητες για Emmy (δε βρήκα την τελευταία), αν και υπάρχουν δεκάδες routines που θα μπορούσαν να βρίσκονται εδώ. Πάντως, σημειώστε πως τα video από το So You Think You Can Dance κατεβαίνουν συνέχεια από το YouTube, οπότε αυτά είναι τώρα, ποιος ξέρει αν θα είναι αργότερα!
Τίποτα να προσθέσω στο ποστ, μόνο οτι φυσικά συμφωνώ με τα πάντα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οτι στα επόμενα Έμμυ που θα έχουν 2 σεζόν για να διαλέξουν χορογραφίες, έχει να γίνει μεγάλη σφαγή!
Μιας κι εσύ είδες όλες τις σεζόν (wow, btw- εγώ από την 3η ξεκίνησα), πώς ήταν η παρουσιάστρια της πρώτης; Μου φαίνεται αδιανόητο το show χωρίς την Cat (ή την Mary 'Ημικρανίες' Murphy ως μόνιμη κριτή).
Γενικά μου δόθηκε η εντύπωση πως η season 1 είναι κάτι που δεν πολυθέλουν να θυμούνται. Τη Lauren Sánchez δε θα την έλεγα κακή αλλά σε σχέση με την Cat που είναι πάντα κοντά στους χορευτές, που καραγούσταρει, που "συμμετέχει" γενικά (ή έτσι φαίνεται τέλος πάντων), η άλλη ήταν μέχρι και ξινή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά στην 1η ήταν και λιγάκι διαφορετικό το format από ότι το ξέρεις. 4 κριτές αντί για 3, top-16 αντί για top-20, στον τελικό αγαπημένο χορό διάλεγε το top-4 και όχι οι κριτές, γενικά ήταν η πιο ξενέρωτη από όλες τις seasons...
"το So You Think You Can Dance ήταν ένα από τα πιο fun και feel good πράγματα που έχω δει ποτέ"
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο γκέι? είσαι σίγουρα δικιά μας, μη το σκέφτεσαι, παραδέξου το! ου ουυυυυυυυ!!!!
Πνίξου λίγο μωρή υστερικιά που μου κάνεις και ουυυυ! :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ είχα παρακολουθήσει μερικά επεισόδια από το ελληνικό SYTYCD, αλλά απ' όσο βλέπω κι ακούω, το αμερικάνικο είναι τελείως σε άλλο επίπεδο. Δυστυχώς ακόμα στην Ελλάδα η εγχώρια παραγόμενη τέχνη, είτε αυτή είναι γραφική τέχνη, είτε είναι μουσική και χορός, μου φαίνεται ότι μπουσουλάει ακόμα. Μάθαμε να θέλουμε να γίνουμε όλοι καπιτάλες γιατροί και δικηγόροι και ξεχάσαμε να αναγνωρίζουμε, να δημιουργούμε ή απλά να επιθυμούμε το ωραίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να το γράψω εκεί που αναφέρω το ελληνικό, οποιαδήποτε ομοιότητα με Αμερικανικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, αλλά σκέφτηκα πως εννοείται και δεν το πρόσθεσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως είναι λάθος να συγκρίνουμε το εκεί με το εδώ. Ταλέντο υπάρχει κι εδώ, αλλά είναι ανάλογο του πληθυσμού. (Υπεραπλούστευση είναι *και* αυτό, παίζουν κι άλλα, αλλά τουλάχιστον είναι κοντύτερα στην πραγματικότητα.)
με εντυπωσιάζεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί παιδί μου, τι έκανα; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή