Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Catch-22

Catch-22 ονομάζονται εκείνα τα σετ των κανόνων και των διαδικασιών που ενώ δίνουν την ψευδαίσθηση της επιλογής, στην πραγματικότητα αυτοαναιρούνται και δε μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα, μη αποδίδοντας αποτέλεσμα.

Ο όρος δημιουργήθηκε από το συγγραφέα Joseph Heller στο ομώνυμο μυθιστόρημά του (1961), που το ακολούθησε μια ταινία (1970), με πρωταγωνιστές μεταξύ άλλων τους Alan Arkin, Orson Welles, Jon Voight, Anthony Perkins και Martin Sheen. Οι fans του Lost ίσως θυμούνται ένα επεισόδιο της season 3 με τον ίδιο τίτλο.

(Found on Flickr by gilberts)

Η υπόθεση του βιβλίου έχει ως εξής: Ακολουθούμε τον Yossarian, έναν βομβαρδιστή της Αμερικανικής Αεροπορίας, καθώς και πολλούς ακόμα χαρακτήρες, στην Ιταλία και το νησί της Πιανόσα, στην αεροπορική μοίρα, στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943. Το βιβλίο, που δίνει τα γεγονότα από τις οπτικές γωνίες των διαφορετικών χαρακτήρων, αλλά με χρονική σειρά που παραμένει αναλλοίωτη, είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ.

Τι σημαίνει ηρωισμός, τι είναι παράνοια, πως ορίζει κάποιος τον παραλογισμό, πόσο εύκολο είναι κάποιος να χάσει την πίστη του, η παραποίηση του δικαίου, η πλεονεξία, η προσωπική ακεραιότητα, το αναπόφευκτο του θανάτου και τέλος η δύναμη αλλά και η ανεπάρκεια της γραφειοκρατίας (ίσως το μεγαλύτερο θέμα του βιβλίου), είναι τα ζητήματα που θίγει το βιβλίο, πίσω από ένα μείγμα τραγικότητας και εκπληκτικού χιούμορ...

Ας επιστρέψουμε όμως στο τι σημαίνει Catch-22 και να δώσω 2-3 παραδείγματα του βιβλίου:
1. Ο Yossarian θέλει να μην ξαναπετάξει σε κάποια αποστολή. Για να δοθεί τέτοια εντολή θα πρέπει να εξεταστεί επίσημα από τον γιατρό της μοίρας και να βρεθεί ακατάλληλος για να πετάξει. Κάθε πιλότος που θα ήθελε να πετάξει σε τέτοιες επικίνδυνες αποστολές θα βρισκόταν ακατάλληλος να πετάξει, αφού θα ήταν τρελός για να θέλει. Αλλά για να εξεταστεί επίσημα ο Yossarian, θα έπρεπε να το ζητήσει και άρα δε θα ήταν τρελός αφού δε θα ήθελε να πετάξει σε τέτοιες επικίνδυνες αποστολές.

Το Catch-22 εδώ είναι πως όποιος δε θέλει να πετάξει δεν είναι τρελός. Άρα, κάθε πιλότος που ζητάει να εξεταστεί, είναι λογικός και άρα μπορεί να πετάξει, ενώ όποιος δε ζητάει να εξεταστεί δε μπορεί ποτέ να βρεθεί τρελός και άρα θα συνεχίσει να πετάει. Το Catch-22 εξασφαλίζει πως κανείς δε θα βρεθεί εκτός υπηρεσίας, ακόμα κι αν είναι εντελώς παλαβός...

2. Ο Major Major διατάζει το λοχία του να μην αφήνει κανένα να τον δει, εκτός αν δεν είναι στο γραφείο του. Αν είναι στο γραφείο του, θα πρέπει ο λοχίας να τους λέει να περιμένουν, μέχρι να φύγει...

3. Η Luciana έχει απογοητευτεί γιατί κανένας άντρας δε θέλει να την παντρευτεί επειδή δεν είναι παρθένα. Ο Yossarian προσφέρεται να την παντρευτεί, αλλά εκείνη του λέει πως είναι τρελός που θέλει να παντρευτεί κάποια που δεν είναι παρθένα και εκείνη δε μπορεί να παντρευτεί κάποιον που είναι τρελός.

(Found on Flickr by happy-dee-dooo)

Ζαλιστήκατε, έτσι; Το Catch-22 είναι το υπέρτατο αδιέξοδο, η κυκλική λογική, η κατάσταση στην οποία δε μπορείς ποτέ να νικήσεις. Είναι το μεγαλύτερο όπλο των ισχυρών. Ο Yossarian αντιλαμβάνεται τελικά πως το Catch-22 δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά επειδή οι έχοντες εξουσία ισχυρίζονται πως υπάρχει και επειδή ο κόσμος πιστεύει πως υπάρχει, έχει αποτελέσματα. Κι έτσι, αφού δεν υπάρχει, δεν μπορεί να ξευπάρξει, να ακυρωθεί, να καταλυθεί. Ένα Catch-22 για ακόμα μια φορά...

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Bill Plympton

Έχουμε πει για την αγάπη μου για το short animation, έτσι; Παρότι είναι αδιανόητο να γράψω ένα post γι' αυτό το θέμα, αφού είναι άπειρα τα όσα θα ήθελα να δείξω (η συλλογή μου ξεπερνάει τα 55GB), αποφάσισα να πω δυο λόγια για έναν από τους δημιουργούς που έχουν φτιάξει μερικά από τα καταπληκτικά short animation που θαυμάζω.


Ο 63χρονός Bill Plympton έχει "ζωγραφίσει" πάνω από 40 (αν μετράω καλά) animation, μαζί μικρού και μεγάλου μήκους. Ξεκίνησε, όπως ο ίδιος λέει, να σχεδιάζει αφού με κάτι έπρεπε να ασχοληθεί στο σπίτι. Στο Portland βλέπετε, που γεννήθηκε, βρέχει 9 μήνες το χρόνο. Στην αρχή αγάπησε τους ήρωες της Disney, όμως μετά, στο Πανεπιστήμιο, βρήκε το δικό του στυλ, με αρκετή δόση μαύρου χιούμορ. Εργάστηκε σαν πολιτικός σκιτσογράφος σε περιοδικά όπως το Rolling Stone, το Vanity Fair, το Penthouse.

Έτσι όμως, ούτε πολλά λεφτά έβγαζε, ούτε γινόταν γνωστός. Έτσι, άρχισε να το ρίχνει στα animation. Τα διάφορα φεστιβάλ στην Αμερική αλλά και σε όλο τον κόσμο, αλλά και η προβολή των ταινιών του στο, τότε κραταιό, MTV, του έδωσαν φήμη. Έτυχε και στην περίοδο που το animation όλο και ανέβαινε, με τους Simpsons, τον Roger Rabbit, τις νέες ταινίες της Disney...

Κάπου εκεί ετοίμαζε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, όταν η Disney του πρότεινε 1εκ δολάρια για να αναλάβει το Aladdin αλλά την απέρριψε γιατί βαριόταν να μετακομίζει στο LA και γιατί φοβόταν πως το δικό του χιούμορ δε θα ήταν κάτι που θα άρεσε στην εταιρία. Έχει φτιάξει και 2 μουσικά video: Το Heard 'em Say του Kanye West και το Don't Download This Song του Weird Al Yankovic.


Σχεδιάζει μόνος του τα σκίτσα των ταινιών του, που είναι όλα ζωγραφισμένα με μολύβια και αφήνει το coloring σε άλλους, ενώ είναι μάστορας στο extreme manipulation των σωμάτων και των προσώπων. Έχει 2 υποψηφιότητες για Oscar και πολλά ακόμη βραβεία.

Υ.Γ. Δυστυχώς δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα από τα short animation του στο internet. Προσπάθησα μάλιστα να ανεβάσω ένα από τα αγαπημένα του, το The Exciting Life Of A Tree στο YouTube αλλά δε μου το άφησε λόγω παραβίασης του μπλα μπλα μπλα. Δε βαριέσαι...

Πηγές: Wikipedia, mixtape, CinemaNews

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

So You Think You Can Watch This

Βασικά όχι...

Τουλάχιστον στην αρχή. 4 seasons περάσανε, 4 καλοκαίρια φύγανε, ήξερα την ύπαρξη του show (που ήρθε και στην Ελλάδα), είχα διαβάσει και μερικά καλά πράγματα στον dark tyler, αλλά δεν είχα ποτέ περιέργεια να δω περί τίνος πρόκειται.

Άλλωστε η σχέση μου με το χορό είναι σαν τη σχέση μου με τον ελληνικό καφέ. Είναι ωραίος, αλλά προτιμώ κάτι λιγότερο ξενέρωτο. Και δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχω γνώσεις περί χορού, ό,τι καταλάβω με το μάτι σαν ωραίο, αυτό είναι, τέλος...

Τέλη Μαΐου, είδα στον Google Reader πως ξεκίνησε η season 5. Και αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο, έτσι γι' αλλαγή. Το κατέβασα κι εκεί ξεκίνησε η διατριβή μου στο χορό και στο So You Think You Can Dance!

Τώρα, 3 μήνες μετά, έχω μόλις ολοκληρώσει τη season 5 που τελείωσε πριν μερικές μέρες, αλλά και τις 4 προηγούμενες seasons και είμαι έτοιμος για την 6, την πρώτη season στην ιστορία του προγράμματος που θα ξεκινήσει φθινόπωρο. Έχω μάθει τι είναι η Arabesque, ότι υπάρχουν πολλοί τύποι Waltz και 2 τύποι χορεύονται ευρέως παγκοσμίως (Viennese και Slow), ότι στο Paso Doble ο άντρας μιμείται τον ταυρομάχο και η γυναίκα την κάπα του ταυρομάχου, ότι το Lyrical Hip Hop μπορεί να γίνει πολύ όμορφο και πως το Locking και το Popping είναι δύο πολύ εντυπωσιακά είδη δυναμικού χορού, πως το toe rise είναι όσο δύσκολο φαίνεται και πως η Rumba είναι. πολύ. αργή.

Γνώρισα χορογράφους όπως ο Wade Robson, η Mandy Moore, οι Napoleon και Tabitha D'umo, ο Tyce Diorio, η Sonya Tayeh, ο Louis van Amstel και κυρίως η αγαπημένη Mia Michaels.

Αγάπησα πολλούς από τους συμμετέχοντες, ξετρελάθηκα με τον απίστευτο τρόπο που χειρίζονται το σώμα τους και καραγουστάρω τους judges και την παρουσιάστρια, την Cat Deeley. Είδα 5 πραγματικά εκπληκτικούς χαρακτήρες και χορευτές να στέφονται νικητές, όλους τους να "δοκιμάζονται" και να επιτυγχάνουν σε εντελώς διαφορετικά είδη χορού, ενώ είδα παλιότερους συμμετέχοντες να γίνονται χορογράφοι και να κερδίζουν υποψηφιότητες για Emmy Καλύτερης Χορογραφίας (συνολικά το SYTYCD έχει κερδίσει 3 από τις 9 υποψηφιότητές του) και να αποτελούν κομμάτι του show πια...

Για κάποιο περίεργο λόγο, η επαφή μου με όλο αυτό μου έδωσε να καταλάβω πως μέσα στο SYTYCD υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το χορό, χαίρονται να ανακαλύπτουν και να αναδεικνύουν νέους ανθρώπους που έχουν πραγματικά μεράκι να ασχοληθούν με αυτή τη λίγο παρεξηγημένη μορφή τέχνης και που βάζουν όλες τους τις δυνάμεις σε αυτό.

Πάνω όμως απ' όλα, το So You Think You Can Dance ήταν ένα από τα πιο fun και feel good πράγματα που έχω δει ποτέ. Και σίγουρα είναι το +1 στο top-10 των σειρών που έχω δει ποτέ...

Πιο κάτω, σας έχω με links τα video από 8 από τις 9 υποψηφιότητες για Emmy (δε βρήκα την τελευταία), αν και υπάρχουν δεκάδες routines που θα μπορούσαν να βρίσκονται εδώ. Πάντως, σημειώστε πως τα video από το So You Think You Can Dance κατεβαίνουν συνέχεια από το YouTube, οπότε αυτά είναι τώρα, ποιος ξέρει αν θα είναι αργότερα!

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Μερικές στιγμές αξίζουν περισσότερο

Είχε περίπου μισή ώρα που ξεκίνησε το πλοίο του. Είχε καθίσει στις τελευταίες θέσεις στο κατάστρωμα. Του άρεσε να βλέπει τα απόνερα του καραβιού, ένοιωθε σα να κοιτάζει σύννεφα να αλλάζουν παραστάσεις απ' τον αέρα. Στα δεξιά της θέσης του είχε αφήσει το μοναδικό του σακίδιο. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσιζε να φύγει μόνος για διακοπές. Δεν ήταν μποέμ τύπος, δεν του ταίριαζε κάτι τέτοιο, δεν είχε την περιπέτεια στο αίμα του. Κι ακριβώς γι' αυτό αποφάσισε να το κάνει. Άλλωστε η παρέα του δούλευε. Δε μπορούσαν να συντονίσουν τις άδειες τους.

Κι ο κολλητός του; Εκείνος είχε την κοπέλα του. Θα πήγαινε διακοπές στην πατρίδα της, "να γνωρίσω καλύτερα τους δικούς της" του έλεγε. Θα αρραβωνιαζόταν πριν το τέλος του χρόνου. Όλο αυτό του φαινόταν εντελώς κλισέ: Ο φίλος που ετοιμάζεται να κάνει οικογένεια, που σχεδόν πρέπει να κλείσει ραντεβού για να τον δει και που τώρα ενδιαφέρεται για τους γονείς της κοπέλας που μόλις πριν λίγο καιρό του την έδιναν για τα καλά, αλλά του συνέβαινε. Και ήθελε διακοπές. Έτσι πακετάρισε ένα σακίδιο με τα βασικά και ξεκίνησε...

Δεν είχε αποφασίσει που θα πάει, ούτε το πως. Τυχαία το διάλεξε. Είχε σκεφτεί πως αφού πηγαίνει μόνος, μπορεί να ταξιδέψει οπουδήποτε. Οπότε το άφησε στην τύχη... Το νησί του άρεσε πολύ. Και οι άνθρωποι. Και αν και ο φόβος δεν τον άφησε ποτέ, είπαμε δεν ήταν και πολύ θαρραλέος σαν χαρακτήρας, πέρασε καλύτερα απ' ότι περίμενε. Ήξερε πως τις εμπειρίες των τελευταίων ημερών θα τις έφερνε ξανά και ξανά στο μυαλό του για αρκετά χρόνια. Το κυριότερο όμως ήταν η αίσθηση που το έδωσε αυτό το μικρό, σε χρόνο, ταξιδάκι: Πως έκανε κάτι που τον έβγαλε από τα νερά του αλλά και ταυτόχρονα κατάφερε ο ίδιος να το φέρει στα μέτρα του. Αυτό το συναίσθημα της ικανοποίησης από τον εαυτό του και τον κόσμο, που τόσο ένοιωθε πως χρειαζόταν.

Δεν του άρεσε φυσικά που γύριζε πίσω. Σε ποιόν αρέσει όμως; Δεν έβλεπε και πολλά χαρούμενα πρόσωπα από και που καθόταν. Ευχαριστημένα, ικανοποιημένα όπως αυτός, ναι, χαρούμενα, όχι...

Για ακόμα μια φορά άρχισε να παρατηρεί τα βιβλία που διάβαζαν οι γύρω του. Αγαπημένη ασχολία, συνήθεια από τα παιδικά του χρόνια. Όπου κι αν βρισκόταν, κοίταζε τα αναγνώσματα των ανθρώπων. Σε σταθμούς τρένων, στις παραλίες, σε καφέ, πάντα έδινε στον εαυτό του χρόνο για να δει εξώφυλλα, να τα κρίνει από τα χρώματά τους και το στήσιμό τους, να δει τους ξένους να διαβάζουν στη γλώσσα τους, να αναζητήσει αντιδράσεις σε πρόσωπα να αναρωτηθεί τι περνάει από το μυαλό όσων διαβάζουν Πράτσετ, Μπαρίκο, Κινγκ, Ζατέλλη, αλλά και κόμικς, παιδικά βιβλία, βίπερ. Ήταν η μόνη "συλλογή", αν μπορούμε να την πούμε έτσι, που κράτησε μεγαλώνοντας.

Κι εκεί στην άκρη την είδε. Θυμήθηκε πως ήταν ακριβώς μπροστά του όταν μπήκε στο καράβι, αλλά μετά δεν την ξαναείδε. Καθόταν πίσω-πίσω στο κατάστρωμα, στην τελευταία θέση, με την πλάτη της γυρισμένη στη θάλασσα που αδιαμαρτύρητα άνοιγε για να περάσει το καράβι και μετά έκλεινε ξανά ήρεμα πίσω του.

Διάβαζε κι εκείνη. Ήταν ένα λεπτό βιβλιαράκι, βαθύ πράσινο όπως τα δέντρα που από κάτω τους περπατούσε πριν λίγες ώρες στο νησί, με μερικές κίτρινες γραμμές εδώ κι εκεί και κάμποσες φιγούρες, όμως δεν το είχε ξαναδεί και ούτε ξεχώριζε τον τίτλο ή τις λεπτομέρειες του εξωφύλλου. Η κοπέλα καθόταν μόνη της και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, γαληνεμένα από τις δικές της μέρες διακοπών, σκέφτηκε, τον εντυπωσίασαν. Κατάμαυρα, μακριά μαλλιά που γυάλιζαν έντονα στο φως, του θύμισαν μερικά ολοστρόγγυλα βότσαλα που ψάρεψε σε μια από τις παραλίες του νησιού. Στο λευκό μπλουζάκι που φορούσε, πάνω από τον ένα της ώμο, ένα λουλούδι με γαλάζια πέταλα φαινόταν να στέκεται και να τη συντροφεύει. Έμοιαζε απορροφημένη στο βιβλίο της, μιας και δε σήκωσε καθόλου τα μάτια της όση ώρα την παρατηρούσε.

Πάντα κόμπλαρε όταν έπρεπε να ξεκινήσει μια συζήτηση. Δεν ήξερε τι έπρεπε να πει, πως να αρχίσει, παρότι κάθε φορά το μυαλό του γέμιζε με πιθανές ερωτήσεις και προτάσεις. Δεν ήταν ποτέ καταστροφικές οι συζητήσεις που έκανε με νέους ανθρώπους που γνώριζε, απλά και μόνο γιατί δεν τις ξεκινούσε ποτέ. Όταν μάλιστα έπρεπε να το κάνει αυτό σε μια κοπέλα που του άρεσε...

"Πρέπει να έχει φοβερή επίδραση πάνω μου το νησί", σκέφτηκε, ψάχνοντας το σακίδιό του και μετά, η τελευταία του σκέψη, λίγο πριν καθίσει απέναντί της με το δικό του βιβλίο στα χέρια, "Ποιός είπε πως οι διακοπές τελείωσαν;".


Disclaimer: Πήγα διακοπές στο πανέμορφο νησί της Σαμοθράκης. Επειδή δεν έχω λόγια για το πόσο μου άρεσε και ούτε θέλω να γράψω εντυπώσεις αναλυτικά, στο πλοίο της επιστροφής έγραψα αυτό. Ευχαριστώ αυτούς που ήταν μαζί μου, πέρασα εκπληκτικά και θέλω να θα ξαναπάω.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Waiting on the world to change...

Στις αρχές του blog είχα κάνει 2-3 posts που αποτελούνταν μόνο από μουσική. Ένας player με ένα mp3 πάνω. Γρήγορα σταμάτησα αυτού του είδους τα posts, μιας και ανακάλυψα πως ένα blog που κάνει συχνά τέτοια "ρίχνω ένα τραγούδι και πάπαλα" το βρίσκω μονόχνοτο και με απωθεί. Επειδή όμως σήμερα νοιώθω κάπως, θα παραβώ τον εσωτερικό μου κανόνα, πάρτε το παρακάτω για να καταλάβετε πως είναι το κάπως...



"Waiting On The World To Change"


Me and all my friends
We're all misunderstood
They say we stand for nothing and
There's no way we ever could

Now we see everything that's going wrong
With the world and those who lead it
We just feel like we don't have the means
To rise above and beat it

So we keep waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting
Waiting on the world to change

It's hard to beat the system
When we're standing at a distance
So we keep waiting
Waiting on the world to change

Now if we had the power
To bring our neighbors home from war
They would have never missed a Christmas
No more ribbons on their door
And when you trust your television
What you get is what you got
Cause when they own the information, oh
They can bend it all they want

That's why we're waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting
Waiting on the world to change

It's not that we don't care,
We just know that the fight ain't fair
So we keep on waiting
Waiting on the world to change

And we're still waiting
Waiting on the world to change
We keep on waiting waiting on the world to change
One day our generation
Is gonna rule the population
So we keep on waiting
Waiting on the world to change

We keep on waiting
Waiting on the world to change

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Τι σειρά να δω, καλέ μας ZlatkoGR;

Πολλές φίλες και φίλοι του blog με ρωτάνε τι σειρά να δούνε. Σας έφτιαξα λοιπόν τον Απόλυτο Οδηγό! για αυτούς που ψάχνουν να ανακαλύψουν την Αμερική.


- Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με Αμερικανικές σειρές, βλέπω μόνο Πολυκατοικία και Λίτσα.com.

Καταρχάς, τι θες σε αυτό εδώ το blog; Εδώ, δεν πολυσυμπαθούμε τις ελληνικές σειρές (αν και υπάρχουν μερικές φωτεινές εξαιρέσεις) και γουστάρουμε πολύ τις αμερικανικές. Και έχουμε γράψει και πολύ γι' αυτές. Αλλά τέλος πάντων, θα υποθέσω πως κάποιο λάθος έχει συμβεί ή πως κάτι πήγε στραβά στη ζωή σου μέχρι τώρα και επιτέλους ανακάλυψες το φως το αληθινό και θες να μορφωθείς.

Καλό είναι λοιπόν, να αρχίσεις από απλά πραγματάκια. Προτείνω Prison Break και Heroes. Το πρώτο το συστήνω περισσότερο σε κοριτσάκια, το δεύτερο περισσότερο σε αγοράκια, αλλά είναι unisex σειρές, μη μασάτε. Το Prison Break έχει να κάνει με ένα παλικαράκι που μπαίνει στη φυλάκα για να βγάλει τον αδερφό του που έχει μπει εκεί άδικα (σνιφ, κλαψ). Το Heroes είναι μια saga για μερικούς ανθρώπους που αποκτούν ταυτόχρονα υπερδυνάμεις.

Και τις δύο τις έχετε ακούσει και τις παίζει και η TV, ξεκινήστε τες. Αξίζουν μόνο οι πρώτες τους seasons, αλλά μη μείνετε εκεί, είστε πρωτάρηδες και καλό είναι να φάτε την κρυάδα για να μάθετε αργότερα να ξεχωρίζετε την ήρα από το σιτάρι.

Εναλλακτικά tags: Πως να καταστρέψεις μια σειρά τραβώντας την απ' τα μαλλιά, γουστάρω να βλέπω ανθρώπους να τρέχουν, μαθήματα απόδρασης από μπουντρούμια/θωρακισμένα δωμάτια, όλα είναι μια συνωμοσία


- Είμαι geek και το καυχιέμαι!

Μπράβο σου που το παραδέχεσαι, αυτό είναι το πρώτο βήμα για να γιατρευτείς. Αλλά μη νομίζεις, η τηλεόραση είδε και τη δική σου παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, πτωχέ μου geek και έδωσε μερικές σειρές και για σένα. Προτείνω με κλειστά τα μάτια να δεις The Big Bang Theory και να ταυτιστείς με την παρέα των geeks που πρωταγωνιστεί και να κοκκινίσεις κι εσύ μαζί τους όταν μετακομίσει μια hot κοπελίτσα δίπλα στο διαμέρισμά τους.

Κι επειδή τηλεόραση έχουν και άλλα κράτη (λέμε τώρα), ρίξε μια ματιά στο The IT Crowd ειδικά αν ασχολείσαι επαγγελματικά με τους υπολογιστές (ναι, ξέρω, πλάκα κάνω, σιγά που δε θα ασχολιόσουν) για να δεις αυτούς τους καμένους του τμήματος IT μιας εταιρίας. Σε προειδοποιώ πάντως, αγγλικό χιούμορ και όποιος αντέξει...

Εναλλακτικά tags: Star Trek ή Star Wars, αυτό είναι το μεγαλύτερο ερώτημα του 20ου αιώνα, δε γαμούμε ούτε σε 100 χρόνια, αν ανοίξω το στόμα μου είμαι πιο βαρετός και από την Prolog (τι εννοείς τι είναι η Prolog;), ζήτω τα fast food.


- Ξέρεις τι; Θυμάμαι πριν χρόνια που έβλεπα το Beverly Hills. Φιλίες, έρωτες, νεανικά προβλήματα. Τι ωραία που ήταν...

Έχω 2 λέξεις για σένα: Gossip Girl. Όλα αυτά που είπες παραπάνω είναι μέσα. Όμως θυμήσου κάτι πριν την αρχίσεις: Εδώ οι έφηβοι είναι καραπλούσιοι του κερατά, βλέπεις στην πραγματικότητα εκατοδόλαρα να τρέχουν μέσα από τα πανάκριβα μπατζάκια τους. Ψωνάρες, τα έχουν ζήσει μέχρι τα 18 τους όλα. Τι προβλήματα έχουν; Κυρίως συναισθηματικής φύσεως. Πίστεψε με όμως, η σειρά είναι απολαυστικότατη και θα θυμηθείς τα χρόνια του 90210, αυτή τη φορά στο Upper East Side του Manhattan...

Εναλλακτικά tags: Μένω στο Κολωνάκι, το νηπιαγωγείο που πήγαινα ήταν αγγλόφωνο και είχε πισίνα, θέλω να με συνοδέψεις στον prom, ωραία ταινία το Cruel Intentions.


- Σπουδάζω ψυχολογία.

Πρόβλημά σου.

Όχι, σοβαρά τώρα. 2 σειρές προτείνω ανεπιφύλαχτα: Criminal Minds, procedural που κάνει ακόμη ευκολότερη τη θέασή του, τμήμα που προσπαθεί να βρει το δράστη ενός εγκλήματος ερευνώντας τη συμπεριφορά του. Έχει και τη δράση μέσα του, όλο το πακέτο σωστά δεμένο.

In Treatment, στο γραφείο ενός ψυχιάτρου, βλέπουμε κάθε μέρα τα ραντεβού του με τους πελάτες του. Από τις αρτιότερες σειρές χαρακτήρων που έχω δει ποτέ. Προτιμήστε την και όσοι ψάχνετε για κάτι να δείτε μαζεμένο, ενδείκνυται για tv-μαραθωνίους.

Εναλλακτικά tags: Θέλω να καταλάβω τι σκέφτεται η καλή μου, χρησιμοποιώ το sex σαν όπλο, ξέρω πως οι όροι nervous breakdown και major depressive episode είναι το ίδιο, λέγε με Dr.


- Είμαι ρομαντική ψυχή. Και μου αρέσουν τα παραμύθια. Και τα happy endings. Και λατρεύω τα χρώματα. Η Amelie; Τέλεια!

Χεχεχε! Είσαι ένα παιδί των λουλουδιών εσύ! Σου έχω την καταπληκτικότερη πρόταση ever! Pushing Daisies. Amelie + Big Fish = perfection! Χρώματα, αρώματα, μια μαγική ιστορία, ένα εκπληκτικό τηλεοπτικό παραμύθι, το ωραιότερο naration που έχω ακούσει, όμορφοι χαρακτήρες, θα σε μαγεύσει. Εκτός αν έχεις καρδιά από ατσάλι. Σε αυτή την περίπτωση ίσως στη λιώσει. Ή ίσως να μην κάνεις γι' αυτό εδώ το blog.

Εναλλακτικά tags: Πεθαίνω για ανολοκλήρωτους έρωτες, μερικές φορές απλά αγαπώ όλον τον κόσμο, μου αρέσει να τρώω γλυκές πίτες, τι εννοείς αυτό είναι υπερβολικά γλυκερό;


- Πωπω, θυμάμαι τα X-Files ρε φίλε! Τι γαμάτη σειρά...

Έχεις δίκιο, γαμάτη σειρά. Αλλά δε νομίζω πια να βρεις τίποτα κοντά στη μυθολογία που έστησε το X-Files. Οπότε άνετα την προτείνω να τη δουν όσοι δεν την έχουν ξαναδεί. Όποιος δεν ξέρει τον Cigarette Smoking Man είναι τσομπάνης και τέτοια, ξέρετε εσείς...

Αν όμως ψάχνετε κάτι πιο φρέσκο ας πούμε θα πρέπει να διαλέξετε. Θέλετε μια σειρά με τον David Duchovny, γιατί ας παραδεχτούμε πως Mulder was cool; Θα πρέπει να δεχτείτε το sex, τη γλώσσα και την άγρια αισθητική του Californication. Καμία απολύτως σχέση με τη σειρά που τον έκανε γνωστό, στο Californication παίζει ένα ρεμάλι, γαμιά συγγραφέα που δεν κάθεται ήσυχος λεπτό. Κωμωδιόδραμα της καλωδιακής τηλεόρασης ισούται τουλάχιστον με fun καταστάσεις.

Από την άλλη, μήπως θέλετε μια σειρά με υπεργαμάτη μυθολογία; Κάτι τέτοιο πάει να χτίσει το Dollhouse του μάγου Joss Whedon. Εδώ θα πρέπει να αποδεχθείτε πως πιθανότατα η σειρά θα διακοπεί σύντομα, αφού τα νούμερα δεν είναι καλά και φέτος κανείς δεν κατάλαβε πως τη γλίτωσε. Αυτό σημαίνει πως πιθανά η μυθολογία να απομείνει λειψή, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρουμε. Το Dollhouse είναι μια μυστική τοποθεσία στην οποία διαμένουν οι "Ενεργοί", άνθρωποι δηλαδή στους οποίους αποτυπώνονται διαφορετικές προσωπικότητες και ικανότητες. Στη συνέχεια αυτοί νοικιάζονται (αν τα σκάσεις χοντρά) για διαφορετικές δουλειές: Εγκλήματα, ερωτικές φαντασιώσεις, you name it...

Εναλλακτικά tags: Ωραίες γκόμενες κάνουν τα πάντα, ζήτω το sci-fi, ναι, ξέρω πως ο Duchovny είναι μάπα ηθοποιός αλλά εγώ τον αγαπώ, τελικά ποιός είπαμε είναι ο Cigarette Smoking Man;


- Ζω μια διπλή ζωή. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που να συμμερίζονται τον πόνο μου;

Πλάκα κάνεις; Φυσικά και υπάρχουν! Δε βλέπεις και τον καημένο τον Dexter; Το πρωί αστυνομικός στο Miami, συλλέγει τα δείγματα του αίματος (δουλεύει στο αιματολογικό ντε!), τα εξετάζει, όμορφα πράγματα. Το βράδυ όμως είναι ένας serial killer. Και γαμώ τις διπλές ζωές, έτσι; Σε ιντρίγκαρα τώρα; Καταπληκτική σειρά, δεν είναι να τη χάσεις. Και μόνο αυτό θα πω, τίποτα παραπάνω.

Εναλλακτικά tags: Είμαι ο πιο ψυχρός άνθρωπος του κόσμου, δώσε μου serial killers και πάρε μου τα μυαλά (κυριολεκτικά), έβλεπα Six Feet Under, γουστάρω τις σκληρές γκόμενες-αστυνομικούς.


- Τρελαίνομαι για pop culture αναφορές.

Μπράβο, μπράβο, χίλια μπράβο. Να ξέρεις πως πολλές σειρές (και από τις παραπάνω) έχουν μιριάδες pop culture αναφορές, αλλά σου έχω και 2 ακόμα εδώ. Studio 60 on the Sunset Strip του ατελείωτου Aaron Sorkin. Είμαστε στα παρασκήνια ενός live sketch comedy show (σκέψου Saturday Night Live και το έχεις το concept) και βλέπουμε τα interactions ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά και το στήσιμο του show. Μια από τις απόλυτα αγαπημένες μου σειρές, δυστυχώς τράβηξε μόνο μια season, οπότε βλέπεται γρήγορα.

Μετά έχουμε ένα animation: Family Guy. Χρησιμοποιεί την τεχνική των cutaway gags (που ποτέ δε θυμάμαι πως είναι ακριβώς ο όρος και πάντα το κοιτάω), δηλαδή εκεί που γίνεται κάτι, η πλοκή σταματάει και βλέπουμε κάτι άσχετο με αυτή. Αν δε σε ενοχλεί αυτό (εμένα όχι), τότε θα γελάσεις με την ακυρωσύνη αυτής της σειράς. Και εντάξει, Stewie rules!

Εναλλακτικά tags: Ξέρω ποιος είπε το "I Pity the Fool" ;-), ταυτίστηκα με τον Chandler στα Friends, "You can’t handle the truth!", ξέρω ακριβώς πόσες φορές ήταν host ο Steve Martin στο SNL.


- Θέλεις να παίξουμε το γιατρό;

Στείλε μου μια φωτογραφία σου και θα δούμε. Προς το παρόν, καλύτερα να δεις μια σειρά με γιατρούς για να ξελαμπικάρεις. Έχουμε με πολύ ρομάντζο και με λίγο ρομάντζο, τι προτιμάς;

Σε "πολύ", έχω Grey's Anatomy. Είμαστε στο Seattle παρακολουθούμε τους interns που ξεκινούν την πρακτική τους στο εκεί νοσοκομείο. Οι πρώτες του 2.5 seasons σημάδεψαν το τηλεοπτικό δράμα. Θα δεις πολλές ιατρικές υποθέσεις, αλλά θα δεις και πολύ interaction μεταξύ των χαρακτήρων. Θα σ' αρέσει.

Σε "λίγο", έχω House M.D. Ακολουθούμε τον Dr. House και την ομάδα του, στην επίλυση δύσκολων ιατρικών περιστατικών. Η σειρά επικεντρώνεται κυρίως στον χαρακτήρα του House, μια από τις καλύτερες ever τηλεοπτικές ερμηνείες από τον Hugh Laurie και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Κι αυτό θα σ' αρέσει.

Εναλλακτικά tags: Είμαι γιατρός, έχω ένα θέμα με το sex στον εργασιακό χώρο, δε φοβάμαι το αίμα, είμαι κατά φαντασίαν ασθενής.


- Ζήτω ο Obama!

Κάτσε κάτω φίλε, γιατί αυτά τα λέγαμε κι εμείς και σκατά τώρα, είδες... Πάντως αν σου αρέσει η πολιτική, μια είναι η σειρά: The West Wing. Τι συμβαίνει μέσα στο Λευκό Πύργο και στο περιβάλλον του προέδρου Josiah Bartlet; Ίσως το κορυφαίο αμερικανικό δράμα για πολλούς, σίγουρα για μένα. Δες το και δε θα χάσεις...

Τώρα, αν γουστάρεις να δεις πως κάνανε τα πράγματα οι αρχαίοι, καλό θα ήταν να ρίξεις μια ματιά στο Rome, τη σειρά που έχει σαν κομβικό σημείο τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα. Τι έγινε πριν, τι συνέβη μετά. Ξεπέρασε σε παρακαλώ το ότι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες λέγεται Τίτος Πούλος και προχώρα στα υπόλοιπα που αδιαμφισβήτητα αξίζουν.

Εναλλακτικά tags: History-junkie, Et tu Brute, Chief of Staff είναιιιιιιι, υπάρχει άραγε κάποιος πρόεδρος που να συμπαθήσω;


- Θα ήθελα να δω κάτι εντελώς διαφορετικό, περίεργο και δημιουργικό.

Είσαι ένας alternative τύπος εσύ, άχου το! Έχω το κατάλληλο φάρμακο για σένα: Dr. Horrible's Sing-Along Blog! Να στο εξηγήσω. Για πάνω από 2 μήνες, από το Νοέμβρη του 2007 μέχρι το Φλεβάρη του 2008 έγινε μια απεργία στο Hollywood γνωστή ως Writers' Strike. Τότε λοιπόν, δεν γραφόταν νέα σενάρια και άρα πολλές σειρές δεν είχα να παίξουν νέα επεισόδια. Και ο Joss Whedon αντί να κάθεται να τα ξύνει, έστησε ένα μικρό show, που θα παιζόταν μέσω internet δωρεάν (τις πρώτες μέρες), σε 3 μέρη των 15 λεπτών περίπου το καθένα. Έτσι δημιουργήθηκε το Dr. Horrible's Sing-Along Blog, ένα καταπληκτικό fantasy musical στο οποίο οπωσδήποτε αξίζει να δώσεις 45 λεπτάκια σου για να δεις.

Φυσικά, επειδή λέμε περίεργο και διαφορετικό, τι καλύτερο από το Carnivàle; Είπαμε πρόσφατα γι' αυτό. Η μάχη του καλού με το κακό όπως δεν την έχετε ξαναδεί, ακολουθώντας δύο σετ ανθρώπων. Πρώτα ένα carnival με freaks που γυρίζει την Αμερική την εποχή της οικονομικής ύφεσης του '29 και μετά έναν ιερέα των Μεθοδιστών και τους κοντινούς του ανθρώπους. Οι ιστορίες θα αρχίσουν να δένουν όσο η σειρά προχωράει και δυναμώνει. Σκοτεινή, παράξενη και όσο πρέπει μπερδεμένη, δεν ξέρω αν το HBO έχει βγάλει κάτι περισσότερο weird...

Εναλλακτικά tags: Neil Patrick Harris, Felicia Day, Tiger Lillies, MUSICAL ΛΕΜΕ!


- Μ' αρέσει το animation.

Και σε μένα, ταιριάζουμε! Πέρα από το Family Guy που ανέφερα και παραπάνω, καλό θα ήταν να κοιτάξεις το South Park. Θα έχεις ακούσει για τη σειρά, ας μην πω πολλά, είναι διάσημη. 4 παιδάκια τα σπάνε όλα, μπλέκονται σε όλα, τα κάνουν όλα. Μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ, αν το αντέχεις...

Εναλλακτικά tags: Θέλω να δω το πιο άκυρο πράγμα της τηλεόρασης, μ' αρέσει να βρίζω και θέλω βια καμιά φορά, ο σουρεαλισμός μου ταιριάζει, "Screw you guys, I'm going home".


- Ωραία όλα αυτά, αλλά καμιά κωμωδιούλα που είναι και μικρά τα επεισόδια;

Βεβαίως! Οι δύο καλύτερες κωμωδίες αυτή τη στιγμή είναι: How I Met Your Mother, ένας μπαμπάς αφηγείται στα παιδιά του τα γεγονότα που οδήγησαν στο να γνωρίσει τη μητέρα τους. Για τους fans των Friends, έχει την ομοιότητα πως κι εδώ βλέπουμε τις περιπέτειες μια παρέας...

Και 30 Rock, είμαστε στα παρασκήνια ενός live sketch comedy show (σκέψου Saturday Night Live και το έχεις το concept) και βλέπουμε τα inter... Ah, shit. Anyway, εξαιρετική σειρά και πανέξυπνα αστεία.

Εναλλακτικά tags: Jason Segel, Alyson Hannigan, Alec Baldwin, Neil Patrick Harris είπα;


- Ok, τι άλλο έχεις;

Έχω Weeds γι' αυτούς που γουστάρουν να καπνίζουν κανένα τσιγαράκι "απ' το καλό" (και αυτούς που θέλουν να δούν τι σημαίνει Milf), έχω Chuck για όσους θέλουν γέλιο και δράση μαζί (και αυτούς που θέλουν κάτι πραγματικά χαλαρό), έχω Death Note για όσους τρελαίνονται με anime (και αυτούς που θέλουν κάτι που να τους κάνει να σκεφτούν), έχω Veronica Mars για όσους θέλουν μια ντετεκτιβίστικη σειρούλα με teens (και όσους παθαίνουν κάτι με την Kristen Bell), Deadwood για όσους είναι παιδιά των western (και όσους θέλουν να δουν κάτι πραγματικά όμορφο στην οθόνη).

Έχω και προτάσεις που δεν έχω τσεκάρει ακόμα: The Sopranos, Mad Men, True Blood, Breaking Bad, The Wire, The Shield και σίγουρα αρκετές ακόμα.

Θυμήσου όμως: Αυτός ο Απόλυτος Οδηγός! σου δείχνει τα βασικά. Μπες στον κόσμο αυτό και μετά άνοιξε τα φτερά σου για να δεις μόνος σου τι σου ταιριάζει. Είναι σίγουρο πως δε θα απογοητευτείς...

Επίλογος: Όχι, δεν έχω ξεχάσει το Lost. Αυτό όμως δεν κατατάσσεται σε καμία από τις παραπάνω (εντελώς πρόχειρες) κατηγορίες. Το Lost σίγουρα δεν είναι η καλύτερη από τις σειρές που ανέφερα. Είναι όμως ένα εξαιρετικό δείγμα του τι μπορεί να γίνει η τηλεόραση. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει. Είναι ένα από τα μεγάλα ορόσημα της pop κουλτούρας και θα αναφέρεται για χρόνια από εκατομμύρια κόσμο. Ε, δείτε τη μωρέ...