Στην 49η θέση ο Apparat, που έπρεπε να φτάσει στο 8ο album για να τον ανακαλύψω. Αίσχος και ντροπή μου, αλλά τέτοιος είμαι και τέτοια κάνω. Όμορφο, ισορροπημένο, ατμοσφαιρικό και όσο μελωδικό έπρεπε να είναι για να μου αρέσει. Άκου ας πούμε το Candil De La Calle για να καταλάβεις για τι μιλάω. Έχουμε παρατηρήσει όλοι πως ξεκινάω, ουσιαστικά, τη φετινή blogovision με κάτι ανάμεσα σε electronica και ambient ε;
Στην 48η θέση οι Strokes, 5 χρόνια μετά το τελευταίο τους album. Που τέλειο δεν είναι, αλλά τέλος πάντων είναι ένα indie rock που μπορώ να ακούσω ευχάριστα. Πιο πάνω από ευχάριστα. Με κομμάτια σαν το Taken for a Fool, που μοιάζει τόσο υπέροχα σα να βγήκε 10 χρόνια πριν.
Στην 47η θέση η Carrie Elkin, μια ξανθιά, μια κιθάρα και αρκετή country. Αργά κομμάτια, απλές συνθέσεις, δυνατή φωνή. Βέβαια ξεκινάει με το Jesse Likes Birds, αλλά μη σας ξεγελάει.
Στην 46η θέση ο Wes Swing με το debut album του. Folkish, soundtrackish, ωραίες μουσικές που αφήνουν γεμάτες εικόνες όπως περνούν και κάτι αμυδρά ποιητικό πίσω τους όπως φεύγουν. Γλυκό τσέλο στο Lullaby. Αν μετράει κανείς, αυτός είναι ο πρώτος folk δίσκος της 50άδας.
Στην 45η θέση η Anna Calvi με τις επιρροές από Gus Van Sant, Wong Kar-Wai και David Lynch. Φωνάρα η Anna, καλό ντεμπούτο, βαρύ, σκοτεινό και ντάξει, λίγο dramaqueenικό. Βέβαια εμένα μου θυμίζει τη Milva, αλλά κρίνε και μόνος. Στο The Devil για παράδειγμα. Λίγο overhyped πάντως γενικά.
Στην 44η θέση η Katharina Nuttall. Τρίτος δίσκος για τη Νορβηγίδα αλλά πρώτος στα δικά μου κιτάπια. Ιδιαίτερη φωνή, πάθος, συναισθηματική φόρτιση και πραγματική έκπληξη το rock/pop της. Θέλω ξανά και ξανά τη μελαγχολία που βγάζει το Paper Plane.
Στην 43η θέση οι Kills ή σα να λέμε μέχρι-τόσο-γκαραζορόκ-πάω. Δεν το 'χω για παραπάνω ρε παιδί μου, πως το λένε; Πάντως τούτοι δω έχουν ένα κάποιο ύφος και στυλ που μου ταιριάζει, δεν ξέρω, νομίζω στο Heart Is A Beating Drum ας πούμε νομίζω φαίνεται.
Στην 42η θέση η Lykke Li, που να ξέρεις προφέρεται ˈlʏ.ˈkɛ ˈliː. Και μπορεί το I Follow Rivers να σου πήρε τ' αφτιά όλο το χρόνο αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην αποδέχεσαι το follow-up album της Σουηδής. Άκου το Sadness Is a Blessing για να καταλάβεις γιατί.
Στην 41η θέση οι Palpitation με το πρώτο και μοναδικό EP της φετινής 50άδας. Πανδίκαια, μιας και με απλά και ξεαγχωτικά κομμάτια όπως το Lights Are Changing Color με κάναν να περιμένω περισσότερο από κάθε άλλον για τον επόμενό τους δίσκο. Φυσικά και αυτοί από την αγαπημένη Σουηδία.
Στην 40η θέση η Florence παρέα με τη Μηχανή της. Δεύτερο album για μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές της indie pop και δεύτερο τσεκ δίπλα στο όνομά της. Ποπ ύμνοι όπως το Shake It Out δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για το αν θα είναι σε αυτήν εδώ τη λίστα, αν και η μεγάλη διάρκεια του δίσκου της κουράζει, εν τέλει.
Στην 39η θέση οι Sand Band, κι άλλο ντεμπούτο στη λίστα. Folk ερωτιάρικο και με κουβάδες γκρίζας ατμόσφαιρας σε κάθε του κομμάτι, μου θύμισαν και λίγο Calexico, I'm sold. Ορίστε και δείγμα το Set Me Free.
Στην 38η θέση οι μοναδικοί Έλληνες της λίστα, Your Hand In Mine. Πρώτος "κανονικός" δίσκος μετά από ένα OST και ένα EP, δυνατή, ολοκληρωμένη, πανέμορφη δουλειά. Μου φέρνουν στο μυαλό τους λατρεμένους μου (και πια διαλυμένους) Detektivbyrån. Το Foreword μου θυμίζει τόσα πολλά αλλά είναι και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό.
Στην 37η θέση οι Middle East με το πρώτο τους ολοκληρωμένο album. Αρκετά σκούρα χρώματα και λίγη κατάθλιψη και εδώ, αλλά τι περιμένεις πια από μένα; Folk όπως θα δεις και από το As I Go To See Janey αλλά στο ίδιο καζάνι με αρκετά ακόμα στοιχεία από άλλα είδη.
Στην 36η θέση οι Pains of Being Pure at Heart, με το προηγούμενό τους album είχαν ανεβεί μέχρι την 4η θέση της συνολικής blogovision του 2009. Με κομμάτια όπως το My Terrible Friend καταλαβαίνω γιατί. Dream και indie pop ονειρώξεις. Καιρός να ακούσω και εκείνο το προ 2 χρόνων album.
Στην 35η θέση οι Hey Rosetta με το θαυμαστικό. Καναδική indie δηλαδή, που είναι να απορείς που δεν έχει μεγαλύτερη παρουσία στη φετινή extended λίστα των 50 albums. Τρίτος δίσκος για τα παιδιά από τη Newfoundland, γεμάτος και ανεβαστικός. Πάτα στο Yer Spring που εμένα με ξεσηκώνει.
Στην 34η θέση οι Little Comets ή σα να λέμε οι κλώνοι των Two Door Cinema Club. Οι ίδιοι λένε πως παίζουν "kitchen sink indie" και ποιος είμαι εγώ να τους πω όχι. Σε μερικά από τα κομμάτια τους δε μπορώ παρά να χοροπηδήξω και να τραγουδήσω μαζί τους. Ένα μόνο από αυτά είναι το Mathilda.
Στην 33η θέση οι Social Distortion, μάλλον το παλιότερο σχήμα από τα 50 της λίστας, από το 1978 υπάρχουν (περίπου). Υποτίθεται πως παίζουν punk rock αλλά για να μου αρέσει εμένα μάλλον για λίγο φλώρικο punk rock πρόκειται. Αλλά δώστε μου τραγούδια όπως το Writing On The Wall και σιγά μην παραπονεθώ.
Στην 32η θέση η πολυσυζητημένη Adele. Πρόπερσι ήταν το καλό 19, φέτος το πολύ καλό 21, τώρα περιμένω το απίθανο 23 στα τέλη του 2013 (υπολογίζω). Άκου το Someone Like You και αποφάσισε μόνος αν είναι η καλλιτέχνης ή η κλαψομούνα της χρονιάς.
Στην 31η θέση ο James Blake, ο άνθρωπος δηλαδή που με έκανε να δω λίγο διαφορετικά την electronica και τη dubstep. Τι κι αν έχασε το Sound of, το BRIT και το Mercury, εμάς μπήκε στην καρδιά μας με το Limit To Your Love. Respect.
Στην 30η θέση η Emily Barker και το τρίο The Red Clay Halo. Τέσσερις κοπελίτσες που παίζουν αυτό το γλυκό folk το οποίο μοιάζει να μη με κουράζει ποτέ. Και βιολί ρε παιδί μου, όπως στο Calendar, το βαριέται ποτέ κανείς αυτό το όργανο;
Στην 29η θέση οι Bon Iver του θεούλη Justin Vernon. Κι άλλος folk δίσκος. Γιατί μερικές φορές όλα όσα χρειάζεσαι είναι να παρατήσεις τις ιστορίες σου και να πας στο Perth και τίποτα λιγότερο.
Στην 28η θέση ο Scott Matthew με τον αγαπημένο γιο του Gallantry. Δεν έχω πολλά να πω, μόνο chills για το Duet. Φωνητικά μαγεία.
Στην 27η θέση οι Arctic Monkeys. Που, σκέψου, ποτέ δε μου κάναν κούκου, αλλά εδώ κάτι πάθανε και μου μείνανε, ίσως να φταίνε singles όπως το She's Thunderstorms. Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για μένα ή για αυτούς. Α και ρε συ Alex Turner, εγώ να δηλώσω βασικά φαν των The Last Shadow Puppets ήθελα.
Στην 26η θέση οι Cults, who knew, right? Αλλά μάνα μου, αυτό το ποπάκι είναι ωμά ανεβαστικό, θες να σηκωθείς από τη θέση και να κουνήσεις μαλλί, αν εσύ αναγνώστη έχεις, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο track. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται και το Never Saw the Point.
Στην 25η θέση ο The Bony King of Nowhere, 24χρονος folkάς από το Βέλγιο. Ναι, έχει και τέτοιους, γιατί, δεν κατάλαβα. Εδώ σου λέει ολόκληρος Devendra Banhart του είπε μπράβο. Παράξενοι και πολύ όμορφοι στίχοι στα κομμάτια του, όπως στο Eleonore.
Στην 24η θέση ο Patrick Wolf που να ξέρει πως τον αγαπώ κι ας άργησα να ακούσω το Lupercalia. Πόσο μάλλον τώρα που η εσωστρέφια και η μαυρίλα του γίναν ξαφνικά αισιοδοξία και η ποίηση του φτάνει σε άλλα, νέα, ύψη. Και πόσο τραγουδάρα να είναι το Time Of My Life ας πούμε;
Στην 23η θέση ο Danger Mouse και ο Daniele Luppi. Περιμένεις να ξεπεταχτεί από κάπου ο Ennio Morricone σ' αυτό το κάτι-σαν-sountrack αλλά ακόμη κι αν αυτό δε συμβαίνει ποτέ, το western είναι συνεχώς ανάμεσα σε σένα και στο ηχείο. Τέλεια στιγμή το The Rose With A Broken Neck.
Στην 22η θέση η μεγαλύτερη (μάλλον αρνητική) έκπληξη της φετινής λίστας, οι Decemberists. Το Γενάρη έγραφα αυτό. 11 μήνες μετά έχουν βγει 21 καλύτεροι δίσκοι από το Νεκρό Βασιλιά, αλλά κομμάτια όπως το Rox In The Box θα τα τραγουδάω καιρό. Σύμφωνα με το last.fm, το album που άκουσα περισσότερο απ' όλα φέτος.
Στην 21η θέση οι Felice Brothers. Είναι περίεργοι αυτοί οι τύποι, πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να πω γιατί μου αρέσουν. Αλλά θα ακούσεις το Cus's Catskill Gym και θα δεις μόνος. Και folk και country και λίγο rock, τέλος πάντων καλά παιδιά να είναι, αυτό μετράει.
Στην 48η θέση οι Strokes, 5 χρόνια μετά το τελευταίο τους album. Που τέλειο δεν είναι, αλλά τέλος πάντων είναι ένα indie rock που μπορώ να ακούσω ευχάριστα. Πιο πάνω από ευχάριστα. Με κομμάτια σαν το Taken for a Fool, που μοιάζει τόσο υπέροχα σα να βγήκε 10 χρόνια πριν.
Στην 47η θέση η Carrie Elkin, μια ξανθιά, μια κιθάρα και αρκετή country. Αργά κομμάτια, απλές συνθέσεις, δυνατή φωνή. Βέβαια ξεκινάει με το Jesse Likes Birds, αλλά μη σας ξεγελάει.
Στην 46η θέση ο Wes Swing με το debut album του. Folkish, soundtrackish, ωραίες μουσικές που αφήνουν γεμάτες εικόνες όπως περνούν και κάτι αμυδρά ποιητικό πίσω τους όπως φεύγουν. Γλυκό τσέλο στο Lullaby. Αν μετράει κανείς, αυτός είναι ο πρώτος folk δίσκος της 50άδας.
Στην 45η θέση η Anna Calvi με τις επιρροές από Gus Van Sant, Wong Kar-Wai και David Lynch. Φωνάρα η Anna, καλό ντεμπούτο, βαρύ, σκοτεινό και ντάξει, λίγο dramaqueenικό. Βέβαια εμένα μου θυμίζει τη Milva, αλλά κρίνε και μόνος. Στο The Devil για παράδειγμα. Λίγο overhyped πάντως γενικά.
Στην 44η θέση η Katharina Nuttall. Τρίτος δίσκος για τη Νορβηγίδα αλλά πρώτος στα δικά μου κιτάπια. Ιδιαίτερη φωνή, πάθος, συναισθηματική φόρτιση και πραγματική έκπληξη το rock/pop της. Θέλω ξανά και ξανά τη μελαγχολία που βγάζει το Paper Plane.
Στην 43η θέση οι Kills ή σα να λέμε μέχρι-τόσο-γκαραζορόκ-πάω. Δεν το 'χω για παραπάνω ρε παιδί μου, πως το λένε; Πάντως τούτοι δω έχουν ένα κάποιο ύφος και στυλ που μου ταιριάζει, δεν ξέρω, νομίζω στο Heart Is A Beating Drum ας πούμε νομίζω φαίνεται.
Στην 42η θέση η Lykke Li, που να ξέρεις προφέρεται ˈlʏ.ˈkɛ ˈliː. Και μπορεί το I Follow Rivers να σου πήρε τ' αφτιά όλο το χρόνο αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην αποδέχεσαι το follow-up album της Σουηδής. Άκου το Sadness Is a Blessing για να καταλάβεις γιατί.
Στην 41η θέση οι Palpitation με το πρώτο και μοναδικό EP της φετινής 50άδας. Πανδίκαια, μιας και με απλά και ξεαγχωτικά κομμάτια όπως το Lights Are Changing Color με κάναν να περιμένω περισσότερο από κάθε άλλον για τον επόμενό τους δίσκο. Φυσικά και αυτοί από την αγαπημένη Σουηδία.
Στην 40η θέση η Florence παρέα με τη Μηχανή της. Δεύτερο album για μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές της indie pop και δεύτερο τσεκ δίπλα στο όνομά της. Ποπ ύμνοι όπως το Shake It Out δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για το αν θα είναι σε αυτήν εδώ τη λίστα, αν και η μεγάλη διάρκεια του δίσκου της κουράζει, εν τέλει.
Στην 39η θέση οι Sand Band, κι άλλο ντεμπούτο στη λίστα. Folk ερωτιάρικο και με κουβάδες γκρίζας ατμόσφαιρας σε κάθε του κομμάτι, μου θύμισαν και λίγο Calexico, I'm sold. Ορίστε και δείγμα το Set Me Free.
Στην 38η θέση οι μοναδικοί Έλληνες της λίστα, Your Hand In Mine. Πρώτος "κανονικός" δίσκος μετά από ένα OST και ένα EP, δυνατή, ολοκληρωμένη, πανέμορφη δουλειά. Μου φέρνουν στο μυαλό τους λατρεμένους μου (και πια διαλυμένους) Detektivbyrån. Το Foreword μου θυμίζει τόσα πολλά αλλά είναι και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό.
Στην 37η θέση οι Middle East με το πρώτο τους ολοκληρωμένο album. Αρκετά σκούρα χρώματα και λίγη κατάθλιψη και εδώ, αλλά τι περιμένεις πια από μένα; Folk όπως θα δεις και από το As I Go To See Janey αλλά στο ίδιο καζάνι με αρκετά ακόμα στοιχεία από άλλα είδη.
Στην 36η θέση οι Pains of Being Pure at Heart, με το προηγούμενό τους album είχαν ανεβεί μέχρι την 4η θέση της συνολικής blogovision του 2009. Με κομμάτια όπως το My Terrible Friend καταλαβαίνω γιατί. Dream και indie pop ονειρώξεις. Καιρός να ακούσω και εκείνο το προ 2 χρόνων album.
Στην 35η θέση οι Hey Rosetta με το θαυμαστικό. Καναδική indie δηλαδή, που είναι να απορείς που δεν έχει μεγαλύτερη παρουσία στη φετινή extended λίστα των 50 albums. Τρίτος δίσκος για τα παιδιά από τη Newfoundland, γεμάτος και ανεβαστικός. Πάτα στο Yer Spring που εμένα με ξεσηκώνει.
Στην 34η θέση οι Little Comets ή σα να λέμε οι κλώνοι των Two Door Cinema Club. Οι ίδιοι λένε πως παίζουν "kitchen sink indie" και ποιος είμαι εγώ να τους πω όχι. Σε μερικά από τα κομμάτια τους δε μπορώ παρά να χοροπηδήξω και να τραγουδήσω μαζί τους. Ένα μόνο από αυτά είναι το Mathilda.
Στην 33η θέση οι Social Distortion, μάλλον το παλιότερο σχήμα από τα 50 της λίστας, από το 1978 υπάρχουν (περίπου). Υποτίθεται πως παίζουν punk rock αλλά για να μου αρέσει εμένα μάλλον για λίγο φλώρικο punk rock πρόκειται. Αλλά δώστε μου τραγούδια όπως το Writing On The Wall και σιγά μην παραπονεθώ.
Στην 32η θέση η πολυσυζητημένη Adele. Πρόπερσι ήταν το καλό 19, φέτος το πολύ καλό 21, τώρα περιμένω το απίθανο 23 στα τέλη του 2013 (υπολογίζω). Άκου το Someone Like You και αποφάσισε μόνος αν είναι η καλλιτέχνης ή η κλαψομούνα της χρονιάς.
Στην 31η θέση ο James Blake, ο άνθρωπος δηλαδή που με έκανε να δω λίγο διαφορετικά την electronica και τη dubstep. Τι κι αν έχασε το Sound of, το BRIT και το Mercury, εμάς μπήκε στην καρδιά μας με το Limit To Your Love. Respect.
Στην 30η θέση η Emily Barker και το τρίο The Red Clay Halo. Τέσσερις κοπελίτσες που παίζουν αυτό το γλυκό folk το οποίο μοιάζει να μη με κουράζει ποτέ. Και βιολί ρε παιδί μου, όπως στο Calendar, το βαριέται ποτέ κανείς αυτό το όργανο;
Στην 29η θέση οι Bon Iver του θεούλη Justin Vernon. Κι άλλος folk δίσκος. Γιατί μερικές φορές όλα όσα χρειάζεσαι είναι να παρατήσεις τις ιστορίες σου και να πας στο Perth και τίποτα λιγότερο.
Στην 28η θέση ο Scott Matthew με τον αγαπημένο γιο του Gallantry. Δεν έχω πολλά να πω, μόνο chills για το Duet. Φωνητικά μαγεία.
Στην 27η θέση οι Arctic Monkeys. Που, σκέψου, ποτέ δε μου κάναν κούκου, αλλά εδώ κάτι πάθανε και μου μείνανε, ίσως να φταίνε singles όπως το She's Thunderstorms. Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για μένα ή για αυτούς. Α και ρε συ Alex Turner, εγώ να δηλώσω βασικά φαν των The Last Shadow Puppets ήθελα.
Στην 26η θέση οι Cults, who knew, right? Αλλά μάνα μου, αυτό το ποπάκι είναι ωμά ανεβαστικό, θες να σηκωθείς από τη θέση και να κουνήσεις μαλλί, αν εσύ αναγνώστη έχεις, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο track. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται και το Never Saw the Point.
Στην 25η θέση ο The Bony King of Nowhere, 24χρονος folkάς από το Βέλγιο. Ναι, έχει και τέτοιους, γιατί, δεν κατάλαβα. Εδώ σου λέει ολόκληρος Devendra Banhart του είπε μπράβο. Παράξενοι και πολύ όμορφοι στίχοι στα κομμάτια του, όπως στο Eleonore.
Στην 24η θέση ο Patrick Wolf που να ξέρει πως τον αγαπώ κι ας άργησα να ακούσω το Lupercalia. Πόσο μάλλον τώρα που η εσωστρέφια και η μαυρίλα του γίναν ξαφνικά αισιοδοξία και η ποίηση του φτάνει σε άλλα, νέα, ύψη. Και πόσο τραγουδάρα να είναι το Time Of My Life ας πούμε;
Στην 23η θέση ο Danger Mouse και ο Daniele Luppi. Περιμένεις να ξεπεταχτεί από κάπου ο Ennio Morricone σ' αυτό το κάτι-σαν-sountrack αλλά ακόμη κι αν αυτό δε συμβαίνει ποτέ, το western είναι συνεχώς ανάμεσα σε σένα και στο ηχείο. Τέλεια στιγμή το The Rose With A Broken Neck.
Στην 22η θέση η μεγαλύτερη (μάλλον αρνητική) έκπληξη της φετινής λίστας, οι Decemberists. Το Γενάρη έγραφα αυτό. 11 μήνες μετά έχουν βγει 21 καλύτεροι δίσκοι από το Νεκρό Βασιλιά, αλλά κομμάτια όπως το Rox In The Box θα τα τραγουδάω καιρό. Σύμφωνα με το last.fm, το album που άκουσα περισσότερο απ' όλα φέτος.
Στην 21η θέση οι Felice Brothers. Είναι περίεργοι αυτοί οι τύποι, πρώτη φορά που δυσκολεύομαι να πω γιατί μου αρέσουν. Αλλά θα ακούσεις το Cus's Catskill Gym και θα δεις μόνος. Και folk και country και λίγο rock, τέλος πάντων καλά παιδιά να είναι, αυτό μετράει.
