Trick or treat

Συνήθως δεν κάνω ευκολίες στο blog, αλλά φέτος δεν προλαβαίνω κάτι καλύτερο, οπότε να ένα μικρό post σε 5 κομμάτια για το Halloween, για να το δω του χρόνου και να θυμηθώ νωρίτερα πως το θέλω extravaganza...

(Trick Or Treat by peasap)

1) Η αρχή μιας από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες ever, του Nightmare Before Christmas, το υπέροχο This Is Halloween:

(έχουμε και την re-cut version με τον Marilyn Manson που, παρότι δεν τον συμπαθώ, βρίσκω αρκετά καλή)

2)
Wi' merry sangs, and friendly cracks,
I wat they didna weary;
And unco tales, and funny jokes,
Their sports were cheap and cheery;
Till butter'd so'ns, wi' fragrant lunt,
Set a' their gabs a-steerin';
Syne, wi' a social glass o' strunt,
They parted aff careerin'
Fu' blythe that night.

Halloween by Robert Burns
(ολόκληρο το ποίημα)

3) 5 από τις καλύτερες φωτογραφίες που βρήκα στο Flickr: halloween decoration, haunted halloween cake, Sea of Pumpkins, bokeh pumpkins και αυτή που είδατε στην αρχή του post.
+ 5 από τα καλύτερα wallpapers που βρήκα στο deviantart: Halloween Kitten, Halloween Happy, Halloween Ghosts, Think Halloween, Halloween.

4) Poisoned candy scare: Ένας από τους πιο γνωστούς αστικούς μύθους της Αμερικής, ο πανικός που κατέκλυσε τους γονείς στις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν υπήρχαν φόβοι πως "κακοί" κρύβουν ξυραφάκια, βελόνες αλλά και ποτίζουν με δηλητήρια τα γλυκά που δίνουν στα παιδιά, κατά το trick-or-treating. Πέρα από το θάνατο ενός 8χρονου το 1974 από τον πατέρα του, ποτέ δεν υπήρξε άλλη περίπτωση κάποιου θανάτου από τα ζαχαρωτά της ημέρας. Παρόλα αυτά, το 1985 η υστερία είχε φτάσει σε υψηλότατα επίπεδα, με το 60% των γονιών που ρωτήθηκαν σε έρευνα να φοβάται πως τα παιδιά τους κινδυνεύουν. Κάτι τέτοιο όμως είναι που μεγαλώνουν το μύθο του Halloween...

5)

Μια από τις πολλές μοντέρνες παραδόσεις του Halloween είναι οι ταινίες τρόμου. Παρέες μαζεύονται σε σπίτια και τρομάζουν ομαδικώς με ψυχοπαθείς φονιάδες που σκοτώνουν ανηλεώς, με βαμπίρ και τέρατα, με μεταλλαγμένους και ζόμπι.

Τι πιο Halloween-y από την ταινία με τίτλο Halloween; Το slasher του 1978 μπορεί να μην ήταν η ταινία που ξεκίνησε το είδος, όπως λανθασμένα θεωρείται μερικές φορές, αλλά ήταν η πρώτη που σάρωσε στο Αμερικανικό Box Office. Η ταινία ακολουθεί την απόδραση του ψυχοπαθούς Michael Myers από την ψυχιατρική κλινική, τη δολοφονία από τα χέρια του αρκετών εφήβων και την προσπάθεια του ψυχιάτρου Dr. Sam Loomis να τον πιάσει. Στην πορεία του, βρίσκει και τη νεαρή και άγνωστη τότε ηθοποιό Jamie Lee Curtis.

Με ευθύς αναφορές στο Psycho του Alfred Hitchcock, η ταινία θεωρείται πια κλασσική, ενώ αρκετά από τα συνεκτικά της στοιχεία ξεκίνησαν πολλά από τα κλισέ που βλέπουμε στις ταινίες του είδους ακόμη και σήμερα. Το 2006, η ταινία του John Carpenter θεωρήθηκε άξια λόγου να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ με την δικαιολόγηση πως είναι "πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική".

Στη συνέχεια, το franchise της ταινίας αναπτύχθηκε μέσα από 9 ακόμα ταινίες, με την τελευταία (η 2η ταινία του remake της αρχικής σειράς, Halloween II) να βγαίνει στους κινηματογράφους πριν 2 μήνες και η 11η ταινία να ετοιμάζεται για του χρόνου, μέσα από βιβλία και κόμικς, ενώ το μουσικό θέμα του ίδιου του Carpenter είναι πασίγνωστο ακόμα και σε όποιον δεν έχει δει καμία από τις ταινίες. (ακούστε το)

Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω να πω από το ότι αν έλκεστε από την παράδοση του Halloween, σήμερα δώστε μια ευκαιρία σε ένα από τα καλύτερα θρίλερ...

Και με το φως του λύκου επανέρχονται

(Uploaded on Flickr, by "T"eresa)

Δεν έχω σκοπό να γράψω πολλά. Απλά θέλω να υπάρχει μια καταγραφή εδώ πως το διάβασα και με ενθουσίασε. Μετά από τόσα που μου είχανε πει για την Ζατέλη ήμουν σίγουρος πως ακόμα κι αν ήταν καλό το βιβλίο, θα πάθω αυτό που λένε "όταν έχεις υψηλές προσδοκίες από κάτι, αυτό συνήθως σε απογοητεύει". (μπορώ να σας δώσω και στατιστική ανάλυση του φαινομένου, αλλά είμαι σίγουρος πως δε θέλετε)

Αντίθετα, το θεωρώ ένα από τα καλύτερα έργα Ελλήνων λογοτεχνών που έχω διαβάσει. Με μια μοναδική ατμόσφαιρα, με τη γλώσσα να είναι κοντύτερα σε μένα από οτιδήποτε άλλο έχει βρεθεί ποτέ στα χέρια μου, γεμάτη με ιδιωματισμούς που τους έχω στο αφτί μου από τα παιδικά μου χρόνια, με δεκάδες έθιμα, παραδόσεις και προκαταλήψεις της εποχής, με πάμπολλες συγκινητικές στιγμές που τσακίζουν και τον δυνατότερο (κι εγώ τέτοιος δεν είμαι), με την αφήγησή της να μοιάζει προσγειωμένη, σα να σου μιλάει άνθρωπος με τα πάνω και τα κάτω του, παντογνώστης και αδαής, ευχαριστημένος κι απογοητευμένος, με χαρακτήρες φτιαγμένους με μεράκι, απλούς και γήινους που σε τραβάνε μέσα στην ιστορία, να τη ζήσεις και μετά να την αφήσεις, αφού κάθε ιστορία τελειώνει, κάθε κύκλος ολοκληρώνεται και κάθε χαρακτήρας πεθαίνει.

Και φυσικά αυτό είναι το κόλλημα της Ζατέλη, ο θάνατος. Και ο έρωτας βέβαια. Απλά όλοι οι έρωτες καταλήγουν σε θάνατο. Έτσι ο έρωτας μοιάζει σαν το ενδιάμεσο, το πριν το θάνατο. Αυτό που είναι ο σκοπός των χαρακτήρων της πριν φτάσουν στον τελικό τους. Και τι, μήπως έτσι δεν είναι και στην πραγματικότητα;

Ίσως το επόμενο της που θα διαβάσω (γιατί σίγουρα θα διαβάσω) να μην έχει την ίδια φρεσκάδα και να μη μου δημιουργήσει την ίδια έκπληξη. Αλλά όταν μιλάμε για ένα βιβλίο που του βάζω 10, ε, δε νομίζετε πως αυτό και η συγγραφέας του είναι άξια λόγου;


Η φωτογραφία που συνοδεύει το post είναι ένας πίνακας του Viktor Vasnetsov εμπνευσμένος από το ρωσικό παραμύθι Tsarevitch Ivan, the Fire Bird and the Gray Wolf που μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ.