Τα γράμματα

- Τελικά αποδείχτηκε πως δε μπορούσε. Δεν ήταν αρκετά δυνατή να σταματήσει. Άρχισε να μπλέκεται και άλλος κόσμος και αυτό το έκανε ακόμη πιο περίπλοκο, λες και δεν ήταν ήδη. Ώσπου αναγκάστηκα να το τελειώσω εγώ και ξέρεις πως δε μου αρέσει ποτέ να το κάνω αυτό. Οπότε της το ανακοίνωσα.
- Κι εκείνη τι σου είπε;
- Να φυλάξω τα γράμματα. Δεν ξέρω, μου είπε, αν φυλάς πράγματα που αγαπάς ή αν κρατάς μόνο τις αναμνήσεις στο μυαλό σου. Όμως, μια μέρα, θα θες να το ξαναζήσεις, να το φέρεις στη μνήμη σου. Με μας. Από την αρχή. Και τι νομίζεις, θα σου αρκούν οι αναμνήσεις; Ένα χρόνο μετά, ναι. Τρία, πέντε, ναι, ίσως. Σε δέκα; Αυτό είναι όλο.
- Αλήθεια τώρα;
- Σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις, ε; Καταλαβαίνω πως τώρα σου φαίνεται κάτι σημαντικό, αλλά τότε, για μένα, δεν ήταν. Δηλαδή ήταν ειλικρινές όλο αυτό. Το πίστευα και το πάλεψα και το έζησα 100%. Αλλά θέλω να πω ότι δε μπορούσα να το συλλάβω ακριβώς. Μα δηλαδή, με φαντάζεσαι εμένα σε μια τέτοια φάση; Νόμιζα τέτοια πράγματα συμβαίνουν σε ανθρώπους εντελώς έξω από εμένα και τον τρόπο ζωής μου. Κι ακόμα το πιστεύω δηλαδή.
- Κι εσύ τι της είπες μετά απ' αυτό;
- Τι να της πω μωρέ; Λες να είχα μυαλό να πω; Είπαμε, το ζούσα, ήμουν ερωτευμένος και από πάνω το τελείωνα κι εγώ. Δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση. Πάντως σε κάποια φάση είπα "δε θα σε ξεχάσω". Ή κάτι άλλο επίσης πονεμένο.
- Είσαι πολύ ρομαντικός. Κάπως σαν τις ταινίες μ' ακούγεται αυτό. "Μια καταραμένη αγάπη".
- Ναι, κορόιδευε εσύ! Αλλά το 'χα σκεφτεί ρε, τι νομίζεις; Για όλο αυτό μαζί της. Από τον τρόπο που γνωριστήκαμε μέχρι το τέλος, είχε μια αίσθηση "σεναρίου", αν με πιάνεις. Αφού για μερικούς μήνες μετά φοβόμουν να πάω σινεμά!
- Και τελικά δεν ξαναμιλήσατε ποτέ όντως;
- Ήταν λίγο περίεργο. Κάποια τηλέφωνα που ρωτούσε τι κάνω, κάποια που δε μιλούσε καθόλου. Και σε άκυρες ώρες τα δεύτερα. Πάντως την τελευταία φορά που μιλήσαμε, την έβρισα. Ήταν ο μόνος τρόπος να σταματήσει να κάνει τέτοια και να ξεκολλήσει. Αν και το μετάνιωσα, δε θέλω να με θυμάται έτσι.
- Και τώρα; Γιατί μου τα λες τώρα;
- Μωρέ πάντα τα έλεγα. Απλά ίσως όχι με τόσες λεπτομέρειες. Είναι απλά τελευταία που ξαναφέρνω στο μυαλό μου καταστάσεις που έχουν περάσει. Ξεκαθαρίζω την ήρα απ' το σιτάρι. Κυρίως για ανθρώπους. Τι έμαθα, τι κέρδισα, τι έχασα. Μην το πάρεις πολύ βαθυστόχαστα, δεν είναι. Άσε που τις προάλλες άκουσα ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια, το "Όνειρο Ήτανε" του Αλκίνοου, οπότε κολλάει κι εκεί... Τώρα γιατί σε σένα; Ξέρω γω; Με ενέπνευσες μάλλον. Στο κάνουν μερικοί άνθρωποι αυτό, όχι;
- Ναι, μάλλον. Και τα γράμματα;
- Τα γράμματα τελικά χρησίμευσαν πολύ...
- Ωραία, για πες τώρα, τι άλλο έχεις να μου εκμυστηρευτείς παρακάτω;

Με βάση τι θα ψηφίσω στις Ευρωεκλογές;

Με βάση αυτό. Εντάξει, όχι μόνο με αυτό, κυρίως γιατί μόνο ένα κόμμα μένει ψήφισε μαζικά υπέρ και ένα ακόμα είχε συμμετοχή στο λευκό, αλλά ναι, παίζει σοβαρά όλο αυτό στο μυαλό μου. Και εντάξει, πιθανότατα υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα για πολλούς από σας εκεί έξω. Αλλά για μένα, η λογική ότι η τέχνη είναι προϊόν πολυτελείας, είναι ακριβώς απέναντί μου. Και την αντιμετωπίζω με τόσο καθαρό μυαλό όσο λίγα θέματα.

Γι' αυτό μη βαρεθείτε. Διαβάστε το άρθρο και σκεφτείτε το σοβαρά...